Сучасны каваль працуе, Фельдэн, Аўстрыя.

Кавальства — выраб рэчаў утылітарнага і дэкаратыўна-прыкладнога прызначэння з жалеза шляхам гарачага ці халоднага кавання, від беларускай традыцыі рамяства^[1].

Кавалі здаўна рабілі зброю і розныя прадметы побыту (сякеры, нажы, малаткі, рыдлёўкі, матыкі, сахі, цвікі, замкі, зашчапкі, жалезныя вароты і агароджы, стрэмкі і г.д.). Важнымі відамі кавальскага майстэрства былі падковы, а таксама коўка калясак і асабліва цяганне жалезных шын на колах. Кавалі працуюць у кузні.

Гісторыя

Кавальства даўно вядома многім народам свету.

Халодная коўка самаробнага золата, срэбра, медзі і метэарытавага жалеза была вядомая ў Егіпце і Малой Азіі ў эпоху энеаліту, некалькі тысячагоддзяў да н.э^[2]

Гарачая коўка ўпершыню з’явілася да н.э. ва Усходняй Азіі, дзе людзі навучыліся плавіць медзь з руды. У канцы эпохі неаліту і ў пачатку бронзавага веку яны ўжо маглі адліваць і, у абмежаванай ступені, каваць медзь і бронзу. Бронза — гэта сплаў медзі і 10-20 % волава. Бронза пераўзыходзіць медзь, таму што яна больш цвёрдая, больш устойлівая да карозіі і мае меншую тэмпературу плаўлення (таму для выплаўкі і ліцця бронзы патрабуецца менш паліва). Бронза шырока выкарыстоўвалася для вырабу прылад працы і зброі.

Большая частка медзі, якую выкарыстоўвалі міжземнаморскія цывілізацыі, паходзіла з вострава Кіпр, а большая частка волава паступала з паўвострава Корнуол на востраве Вялікабрытанія і перавозілася па моры фінікійскімі і грэчаскімі купцамі.

Кавалью. Нямецкая гравюра, 1568.

У XII стагоддзі да н.э. пачаўся жалезны век, калі жалеза і сталь паступова выцеснілі бронзу ў вытворчасці зброі, прылад працы і прадметаў побыту. Хоць тэмпература плаўлення жалеза значна вышэйшая за бронзу, жалезная руда ў прыродзе сустракаецца значна часцей, чым медзь і волава, і гэта прывяло да пераходу бронзы ў жалеза. Гэты працэс не быў адначасовым у розных частках свету, напрыклад, аўстралійскія абарыгены не ведалі жалеза да прыходу еўрапейцаў на кантынент у канцы XVIII стагоддзя.

Апрацоўка металу была аддзелена ад сельскай гаспадаркі раней, чым іншыя рамёствы.

Да XV—XVI стст. завяршылі спецыялізацыю кавальскай прамысловасці:

• вытворчасць зброі (зброі)

• вытворчасць інструментаў і абсталявання

• выраб замкоў, ключоў і некаторых іншых бытавых і бытавых (падкоў для коней) посуду

• выраб мастацкіх вырабаў (мастацкая коўка рашотак, варот і інш.) і інш.

У XVI ст. з’явіліся першыя механічныя малаткі, якія прыводзяцца ў дзеянне вадзянымі коламі.

На пачатку XIX стагоддзя пачалі выкарыстоўваць машынную штампоўку.

У сярэдзіне XIX стагоддзе Джэймс Несміт (Англія) вынайшаў паравы малаток, і ў канцы таго ж стагоддзя з’явіўся гідраўлічны прэс, які фактычна паклаў пачатак сучаснай прамысловай вытворчасці металічных вырабаў^[3].

У наш час механізаванае кавальства — гэта штампоўка з металічных вырабаў, а хатняе кавальства існуе як народны промысел.

Зноскі