Шлях да вышэйшага дывізіёну

Зборная Беларусі свой першы матч правяла 7 лістапада 1992 года ў рамках кваліфікацыйнага турніру да чэмпіянату свету супраць зборнай Украіны і саступіла з лікам 1:4. У сярэдзіне 1990-х гадоў у ніжэйшых дывізіёнах чэмпіянату свету была высокая канкурэнцыя — вырашалі задачу павышэння ў класе шэраг моцных зборных новаўтвораных дзяржаў: Беларусь, Казахстан, Латвія, Славакія, Украіна. Першая спроба беларускай каманды выйсці ў дывізіён класам вышэй была няўдалай. У сакавіку 1994 года ў славацкім Попрадзе беларусы пацярпелі паражэнне ў вырашальным матчы з гаспадарамі з вынікам 1:2. Пуцёўку ў групу «Б» беларуская зборная зарабіла ў наступным годзе, калі абыйшла зборныя Казахстана і Украіны. На пераадоленне чарговай стадыі таксама спатрэбілася два гады. У 1996 годзе ў нідэрландскім Эйндхавене беларусы пацярпелі паражэнне двойчы ад зборных Латвіі і Вялікабрытаніі.

1997 год быў для зборнай Беларусь паспяховым, у красавіку ў польскім Сасноўцы беларускія хакеісты пад кіраўніцтвам Анатоля Варывончыка здолелі выйсці ў групу «А» першынства планеты. Двума месяцамі раней, у аўстрыйскім Інсбруку, зборная Беларусі ў барацьбе са зборнымі Аўстрыі, Казахстана і Нарвегіі здабыла пуцёўку на зімовыя Алімпійскія гульні 1998 года ў Нагана, дзе дабралася да 1/4 фіналу.

Сярод мацнейшых

На Алімпіядзе 2002 года ў Солт-Лэйк-Сіці беларуская зборная пад кіраўніцтвам Уладзіміра Крыкунова дасягнула самага гучнага поспеху ў сваёй гісторыі. 20 лютага на лёдзе Уэст-Вэлі, дзякуючы шайбе Уладзіміра Копаця, яны здолелі абгуляць у чвэрцьфінале аднаго з фаварытаў турніру — зборную Швецыі, і выйсці ў паўфінал. Журналісты ахрысцілі тую сустрэчу «Цуд на лёдзе-2», паводле аналогіі з паўфіналам Алімпійскіх гульняў 1980 года^[2].