дж — дыграф, які выкарыстоўваецца ў кірыліцы. Складаецца з двух асобных кірылічных літар д і ж. Пазначае мяккі звонкі альвеольна-паднябённы афрыкат [d͡ʑ], цвёрды звонкі постальвеольны афрыкат [d͡ʒ] або цвёрды звонкі рэтрафлексавы афрыкат [ɖ͡ʐ]; [d͡ʒ] перад /i, j/ пазначае палаталізаваны (памякчаны) [d͡ʒʲ]. Выкарыстоўваецца ў славянскіх (беларускай і ўкраінскай) і неславянскіх (абазінскай, адыгейскай, асецінскай, кабардзіна-чаркескай) мовах.

Гукі

• [d͡ʒ] (дж) — глухі паднябённа-альвеольны (постальвеольны) афрыкат
• [d͡ʑ] (мяккі дж) — звонкі альвеольна-паднябённы афрыкат
• [d͡ʐ] (цвёрды дж) — звонкі рэтрафлексавы афрыкат

Мовы

У беларускай і ўкраінскай мовах на сутыку прэфіксу і кораню слова дж чытаецца як два асобныя гукі (напрыклад: бел.: аджыць; укр.: віджити).

Іншыя пазначэнні

У кірылічных абецэдах гук [d͡ʒ] таксама пазначаецца як:

• Џ — сербская, македонская мова;
• Ж — кыргызская мова;
• Ӂ — малдоўская мова;
• Җ — калмыцкая мова;
• Ӝ — удмурцкая мова;
• Ҷ — таджыкская мова;
• Ӌ — хакаская мова;
• Ҹ — азербайджанская мова.

У некірылічных мовах:

• Ջ — армянская мова
• ჯ — грузінская мова
• dž, j — мовы, якія выкарыстоўваюць лацінку.

Звук [d͡ʒʲ] у кірылічных алфавітах таксама пазначаецца:

• Ѓ — македонская мова
• Ђ — сербская мова

Гл. таксама

• Дж (літара)

Зноскі

Літаратура

• Українська радянська енциклопедія : у 12 томах / за ред. М. Бажана. — 2-ге вид. — К.: Головна редакція УРЕ, 1974–1985.
• Півторак Г. П. Ч // Українська мова. Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія ім. М. П. Бажана, 2000.
• Жовтобрюх М. А., Кулик Б. М. Курс сучасної української мови. Частина І. — Киïв: Радянська школа, 1965. — 424 с.
• Жовтобрюх М. А., Русанівський В. М., Скляренко В. Г. Історія української мови. Фонетика. — Киïв: Наукова думка, 1979. — 367 с.