Пачатак каланізацыі

Партугальскія маракі дасягнулі ўзбярэжжа ў 1472 годзе. Яны адзначылі багацце крэветак у рацэ Вуры і назвалі яе Rio dos Camarões (рака крэветак), адкуль і паходзіць назва краіны. У канцы XVI ст. партугальцаў выціснулі галандцы, а з пачаткам XVIII ст. узбярэжжа Камеруна сталі актыўна каланізаваць англічане, французы і немцы, якія будавалі там гандлёвыя факторыі. Разам з еўрапейцамі ў Камерун трапілі і хрысціянскія місіянеры, якія актыўна распаўсюджвалі хрысціянства.

Германскі Камерун

У перыяд з 1884 па 1919 гады Камерун (ням.: Kamerun) з’яўляўся калоніяй Германіі. У Германскі Камерун былі ўключаны тэрыторыі: паўночная частка Габона і Конга, заходняя частка Убангі-Шары, паўднёва-заходнія раёны Чада і далёкаўсходнія раёны Нігерыі.

У ліпені 1884 года тры нямецкія фірмы заключылі з мясцовымі каралямі дагавор, па якім набылі вярхоўную ўладу над вобласцю Дуала. Затым яны перадалі свае правы германскаму ўраду: 14 ліпеня 1884 года вобласць была ўрачыста абвешчана далучанай да Германскай імперыі.

У 1887 г. адзінае англійскае паселішча — баптысцкая місіянерская калонія Вікторыя — перайшло да Базельскага місійнага таварыства, і гэтым быў забяспечаны неабмежаваны ўплыў Германіі.

Шлях да Бінуэ быў адкрыты Цінтграфам у 1889 годзе, але заснаваную ім калонію Балібург давялося пакінуць пасля некалькіх няўдалых экспедыцый. На поўдні значнага поспеху дамогся лейтэнант Морген пасля экспедыцый у цэнтральны Камерун. У 1890 годзе ён накіраваўся ў Нгіла, адтуль павярнуў на паўночны ўсход і поўнач, прайшоў краіну паміж верхнім цячэннем Санага і Мбам, дзе знайшоў запасы слановай косці і квітнеючы гандаль з Сярэднім Суданам, і праз Адамауа дасягнуў у студзені 1891 года Ібі-на-Бінуэ. Каб замацаваць дасягнутыя ім вынікі, барон фон-Гравенрэйт падрыхтаваў затым больш моцную экспедыцыю, але загінуў у баі з баквірамі. Лейтэнант Рамзай выканаў картаграфічныя здымкі і здзейсніў у 1892 годзе экскурсію на р. Дыбамба.

У 1893 годзе лейтэнант фон-Штэтэн прайшоў тыя ж месцы, дзе быў за тры гады да таго Морген, і заключыў з султанам Адамауа дагавор, па якім толькі немцам дазвалялася ўладкоўваць калоніі ў Адамауа. Каб забяспечыць для Германіі вобласці па верхнім цячэнні Санагі і Мбам, восенню 1893 года ўтварылася арганізацыя Kameruner Hinterland-Gesellschaft з капіталам у 200 000 марак, якая пачала сваю дзейнасць з пабудовы калоній пры Ідыа і Балінга на Санаге і з вывазу слановай косці, каучуку, пладоў алейнай пальмы і скур.

15 снежня 1893 года збунтаваныя паліцэйскія салдаты (дагамейцы) авалодалі ўрадавымі пабудовамі і абрабавалі іх, але былі 21 снежня ўпакораны экіпажам германскага крэйсера.

У пачатку XX стагоддзя Нджойя, султан Бамума, стварыў арыгінальную пісьменнасць для свайго народа. Яго намаганні атрымалі падтрымку нямецкага каланіяльнага ўрада.

У 1914 годзе, падчас Першай сусветнай вайны, краіна падвяргаецца англа-французскаму ўварванню. У 1916 годзе быў здадзены апошні нямецкі форт Мора.

Франка-брытанскі раздзел

Згодна з Версальскім дагаворам і па рашэнні Лігі Нацый, у 1919 годзе Камерун падзелены на дзве тэрыторыі паміж Вялікабрытаніяй (захад) і Францыяй (усход).

На Усходні Камерун было распаўсюджана заканадаўства Французскай Экватарыяльнай Афрыкі. Падмандатная тэрыторыя была падзелена французамі на 9 акругаў, якімі кіравалі французскія каменданты і рады мясцовых правадыроў каля іх. На поўначы Камеруна французы захавалі ранейшыя мясцовыя султанаты, перадаўшы іх уладам збор падаткаў і іншыя адміністрацыйна-гаспадарчыя функцыі.

Заходні Камерун увайшоў у склад брытанскай Калоніі і Пратэктарата Нігерыі і быў падзелены на дзве часткі — Паўночны Камерун (быў уключаны ў правінцыю Паўночная Нігерыя) і Паўднёвы Камерун (быў уключаны ў правінцыю Паўднёвая Нігерыя).

У 1961 г. французская і брытанская часткі краіны аб’ядналіся ў Федэратыўную Рэспубліку Камерун.