ГАЗ-56 — савецкі грузавы аўтамабіль Горкаўскага аўтамабільнага завода, прататып.

Распрацоўка

У 1950 годзе Ульянаўскі аўтамабільны завод спыніў выпуск састарэлага грузавіка ГАЗ-ММ грузападымальнасцю 1500 кг, раней які выпускаўся на Горкаўскім заводзе. Наступная мадэль Горкаўскага аўтазавода, ГАЗ-51, мела вялікія памеры і павялічаную грузападымальнасць — 2,5 тоны. Аднак практыка паказала, што для многіх сітуацый такая грузападымальнасць з'яўляецца залішняй. Народнай гаспадарцы не хапала больш кампактнага грузавічка, здольнага перавозіць каля паўтары тон, часткова уніфікаванага па агрэгатам з легкавым аўтамабілем. Менавіта такой машынай павінна была стаць мадэль ГАЗ-56, распрацоўку якой пачалі на ГАЗ-е ў 1952 годзе. Распрацоўка пачалася пад кіраўніцтвам А. Д. Прасвірніна, пазней галоўным канструктарам быў прызначаны А. Бутусаў.

У 1956 годзе былі гатовыя перадсерыйныя прататыпы. Яны былі прыцягнуты да маштабных выпрабаванняў сумесна з аўтамабілямі савецкай — ГАЗ-51А і доследны ГАЗ-62 — і замежнай — Ford F350 і Opel Blitz — вытворчасці. Аўтамабіль паказаў сябе добра, асабліва ў плане надзейнасці і даўгавечнасці. Адзначалася відавочна недастатковая магутнасць рухавіка (70 к.с.) і ненадзейнасць электрамуфты вентылятара.

ГАЗ-56 не быў пастаўлены на канвеер^[1], так як ГАЗ у той жа час асвойваў іншую грузавую мадэль — ГАЗ-53, а таксама адразу некалькі легкавых мадэляў. Намер наладзіць яго выпуск на Ульянаўскім заводзе наўзамен ГАЗ-ММ, так жа не меў наступстваў, так як падрыхтоўка яго вытворчасці патрабавала больш значных выдаткаў, чым мадэлі УАЗ-451Д грузападымальнасцю 800 кг.

Аднак атрыманы пры праектаванні вопыт не прапаў дарэмна. Праектаваўшыйся для аўтамабіля рухавік у некалькі спрошчаным варыянце ўсталёўвалі на «Волгу» ГАЗ-21, і ён стаў прататыпам ўсіх карбюратарных рухавікоў «Волг» і Уазаў, а ў 1990-я гады яго мадэрнізаваны варыянт ўсталёўваўся і на серыйную «палутарку» — «Газель». Электрамуфта вентылятара ўсталёўвалася на раннія «Волгі» ГАЗ-24, але зноў праявіла невысокую надзейнасць, і з 1972 года яе ставіць перасталі. Канструкцыя мацаванняў рысор апынулася ўзорнай для ўсіх выпускаліся пасля грузавікоў ГАЗ. Тэлескапічныя амартызатары былі ўкаранёны на серыйных легкавых і грузавых аўтамабілях ГАЗ у 1960-х гадах.

Канструкцыя

Канструкцыя аўтамабіля ўтрымлівала цэлы шэраг незвычайных для свайго часу тэхнічных рашэнняў: герметычныя барабанныя тармазы, самаблакіруючыйся дыферэнцыял кулачковага тыпу, неразрэзны картэр задняга моста і гіпоідная галоўная перадача, тэлескапічныя амартызатары, верхняклапанны рухавік з фаркамерна-паходневым ўзгараньнем гаручай сумесі і электрамуфтой вентылятара сістэмы астуджэння, рысоры на гумовых падушках. Кампаноўка аўтамабіля была традыцыйнай — капотнай.

Існавала два варыянты вонкавага афармлення аўтамабіля: ранні, з «нізкімі» крыламі (нягледзячы на вялікую распаўсюджанасць такога рашэння на лёгкіх грузавіках вытворчасці ЗША, пазней было адзначана, што такі дызайн з'яўляецца нефункцыянальны — кіроўца дрэнна адчуваў габарыт аўтамабіля), і позні — з кабінай, уніфікаванай з паралельна асваіваўшымся ў вытворчасці ГАЗ-53. Для апошняга варыянту кабіна была відавочна завялікая, і з пункту гледжання дызайну аўтамабіль выглядаў даволі дзіўна — значна пазней тым жа недахопам пакутаваў і ЗІЛ-5301 «Бычок», які выкарыстоўваў серыйную кабіну ад «старэйшай» мадэлі. Ранняя кабіна, наадварот, адрознівалася ўдала абранымі суадносінамі аб'ёмаў і прапорцый элементаў апярэння, кабіны і грузавой платформы (суцэльнаметалічнай), што стварала аблічча машыны як больш кампактнай, чым яна была ў рэчаіснасці. Цікавая асаблівасць — капот рухавіка на раннім варыянце быў выкананы заадно з абліцоўваннем радыятара.

Зноскі

Спасылкі

• ГАЗ-56