Телерадыёкампанія «Віцебск»
Рэспубліканскае ўнітарнае прадпрыемства «Тэлерадыёкампанія «Віцебск»
Выява лагатыпа
Краіна Сцяг БССР БССР да 27 снежня 1991 года
Сцяг Беларусі Беларусь з 27 снежня 1991 года
Зона вяшчання Віцебская вобласць
Мова вяшчання беларуская і руская
Дата пачатку вяшчання 15 сакавіка 1960 года
Кіраўнікі Алена Валер’янаўна Панцюхова — дырэктар
Сайт vtv.by

Тэлерадыёкампанія «Віцебск» (скар. ТРК «Віцебск») — абласная тэлерадыёкампанія Рэспублікі Беларусь, уваходзіць у НДТРК.[1] Была створана 15 сакавіка 1960 года. Праграмы ТРК «віцебск» прадстаўлены на канале «Беларусь 4. Віцебск»: навіны, інфармацыйна-аналітычныя, забаўляльныя, пазнавальныя перадачы, а таксама праграмы, прысвечаныя спорту, культуры, што асвятляюць прававыя аспекты жыцця.

Гісторыя

20 сакавіка 1927 года ў эфір абласнога радыё выйшла першая радыёперадача. А першая паўгадзінная тэлевізійная перадача была паказана 20 красавіка 1960 года і была прысвечана Уладзіміру Леніну. 1 мая 1960 года аператары тэлестудыі знялі на кінаплёнку сюжэт пра святочную першамайскую дэманстрацыю ў Віцебску. У гэты ж дзень кінакадры глядзелі ў эфіры сотні жыхароў горада.

Штат супрацоўнікаў на той час складаў 10 людзей. Але ў той першы для Віцебскага тэлебачання год у эфір ужо выходзілі кароткія выпускі навін, дакументальныя фільмы, канцэрты і літаратурныя перадачы, спектаклі тэатральнага калектыву, створанага пры тэлестудыі, і вялікія пастановачныя перадачы.

Ужо на пачатку 60-х віцебская студыя тэлебачання рабіла перадачы для БССР. Тут здымалі дакументальныя фільмы. Першым стаў фільм «Маладосць старажытнага Віцебска» — пра сённяшні дзень і гераічнае мінулае горада над Дзвіной. З часам пашыраецца і геаграфія перадач. Тэлеаператары студыі пабывалі ва ўсіх кутках вобласці.

У першае дзесяцігоддзе сваёй работы Віцебская студыя асвятляла шмат знакавых падзей горада і вобласці. Напрыклад, святкаванне юбілею Бацькі Міная у 1964-м годзе, адкрыццё помніка Кацюшы ў 1965-м, адпраўленне першых аўтобусаў ад новага аўтавакзала ў 1966-м, уручэнне Віцебскай вобласці ордэна Леніна ў 1967-м.

70-я гады

На зары 70-х свой след у архіве віцебскай тэлестудыі пакінуў дыктар усесаюзнага радыё Юрый Барысавіч Левітан. У архіве тэлерадыёкампаніі захаваліся кадры з ганаровымі гасцямі горада (П. М. Машэравым, В. В. Церешковай, М. С. Гарбачовым і інш.), кадры са святкавання тысячагоддзя Віцебска.

9 ліпеня 1976 года з Мінска была прывезена перасовачная тэлевізійная станцыя. Карцінка на выхадзе, вядома, была чорна-белай. Але гэта ў тыя часы не іграла ролі. Пытанне стаяла пра магчымасць выхаду відэазапісваючай апаратуры з павільёнаў і з’яўлення яе на месцы падзей.

80-я гады

У 1980 годзе падчас падрыхтоўкі асвятлення Алімпійскіх гульняў Масква вырашыла «падзяліцца» з віцебскімі тэлевізіёншчыкамі былым ва ўжытку каляровым абсталяваннем. Віцебску дасталіся перасовачная тэлевізійная відэазапісваючая станцыя «Лілея» для перыферыйных здымак і каляровае абсталяванне «Лотас» для работы ў павільёнах.

90-я гады

Тэхнічнае развіццё студыі ішло вельмі хутка. Літаральна кожныя 3-4 гады змяняюцца цэлыя пакаленні тэлевізійнай апаратуры. І вось, наўпрост з Японіі ў Віцебск дастаўляюць і відэакамеры, і касеты, і відэамагнітафоны. Такога аснашчэння няма нават на цэнтральным тэлебачанні, таму гэтая падзея па праву лічыцца рэвалюцыяй у сферы вяшчання, а, значыць, змяняюцца і фарматы перадач, сюжэты, пачынаецца сапраўдны росквіт журналісцкай работы. У сярэдзіне 90-х віцебскае тэлебачанне пераходзіць на паўнацэннае лічбавае вяшчанне. Гэта дае магчымасць рабіць перадачы не толькі аператыўна і якасна, але і выкарыстоўваць мультымедыйныя магчымасці.

У 1998 годзе Віцебскае абласное тэлерадыёаб’яднанне першым у Беларусі пачынае работу на асобным эфірным канале вяшчання — «6 ТВК» (дырэктар Сяргей Арлоў). Асаблівы водгук у гледачоў знаходзяць перадачы, якія ідуць у прамым эфіры і маюць зваротную сувязь з гледачамі («Новая праграма»). Перадача не проста папулярная, яна адзначаецца прызамі і ўзнагародамі міжнародных тэлевізійных фестываляў. Шмат у чым сваім поспехам перадача абавязаная свайму аўтару і яе нязменнаму вядучаму Міхаілу Шульману. «Абракадабра» з аўтарам і вядучай Ксюшай Рындзінай ператвараецца на сапраўдны брэнд. З’яўляецца «Абракадабра-2», аўтар і кіраўніца якой ужо Наталля Мішурная. Перадача стае пераможцам на міжнародных фестывалях і Еўразійскім тэлефоруме. Акрамя ўласных перадач, на «6 ТВК» вялася рэтрансляцыя тэлеканала «СТС».

2000-я гады

Телеканал «6 ТВК» працягваў біць усё рэспубліканскія рэкорды праглядаў да 2003 года. Аднак, пасля рэарганізацыі, 18 кастрычніка 2003 года на частаце «6 ТВК» пачаў вяшчанне агульнарэспубліканскі телеканал «Лад» (цяпер — «Беларусь 2»), у рэгіянальных «вокнах» якога працягнулі выходзіць перадачы ТРК «Віцебск». Асобныя цыклы перадач вырабляюцца па заказе «Беларусь ТВ». У 2010 годзе абласны эфір тэлерадыёкампаніі складае больш за 15 гадзін у тыдзень. З’яўляюцца такія перадачы, як «Актуальны рэпартаж», «Вытокі», «Віцебскі час», «Цана перамогі», з’яўляецца першае рэгіянальнае ток-шоў «руск.: ЗаДело». І яшчэ шмат перадач выходзяць на каналах Белтэлерадыёкампаніі.

Апошнія некалькі гадоў тэлерадыёкампанія «Віцебск» супрацоўнічала з сеткавымі партнёрамі, а перадачы тэлестудыі выходзілі на тэлеканалах «Беларусь 1» і «Беларусь 2».

27 кастрычніка 2014 года ў ТРК «Віцебск» зноў з’яўляецца тэлеканал уласнай вытворчасці (тэлеканал «Віцебск»). Усе 17 з паловай гадзін вяшчання тэлерадыёкампанія забяспечвае сама. У эфір выходзяць як архіўныя перадачы розных гадоў, так і новыя праекты. Кожны дзень тэлестудыя распавядае пра людзей, якія жывуць у Віцебску. Навінкай для Віцебскага тэлебачання з’яўляецца веб-камера, усталяваная ў цэнтры горада.

Лагатып тэлеканала «Віцебск»

Радыё

Дзень нараджэння Радыё-Віцебск — 14 ліпеня 1998 года. Першай перадачай у эфіры быў праект «Музыкальны агент», які існуе і па сённяшні дзень.

Зноскі

  1. Пра кампанiю(недаступная спасылка). Белтэлерадыёкампанія. Архівавана з першакрыніцы 13 мая 2021. Праверана 27 чэрвеня 2018.

Літаратура

  • Рэспубліка Беларусь: Энцыклапедыя: У 6 т. / Г. П. Пашкоў;. — Мінск: «Беларуская Энцыклапедыя» імя Петруся Броўкі, 2006. — Т. 2. — С. 688-689. — 912 с. — ISBN 978-985-11-0371-9.

Спасылкі

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.