Раннія гады. Камсамол

Нарадзілася ў Бабруйску, бацька Захар Баніфацыевіч Харунжы служыў у паліцыі памочнікам прыстава. Праз пяць гадоў бацьку звольнілі са службы, ён уладкаваўся на працу меліяратарам. Мела малодшых сясцёр і брата. Вучылася ў гімназіі. У 1919 годзе скончыла Мазырскую адзіную працоўную школу 2-й ступені. Батрачыла, потым настаўнічала на Усходнім Палессі. У Мазыры ўступіла ў Камсамол.

Паводле афіцыйнай біяграфіі, змагалася з вайсковымі фармаваннямі Станіслава Булак-Балаховіча, якія падчас Палескага паходу занялі Мазыр у лістападзе 1920 года. Аднак у сваіх успамінах Харужая апісвае толькі эвакуацыю камсамольцаў з горада^[1]. Працавала загадчыцай палітычнага аддзела Мазырскага і Бабруйскага павятовых камітэтаў камсамола.

Пасля паўторнага абвяшчэння Беларускай ССР і Рыжскага мірнага дагавора 1921 года пераязджае ў Менск. У 1922—1923 гадах працуе ў апараце ЦК КСМБ. Член рэдакцыйных калегій газеты «Малады араты», супрацоўніца часопіса «Полымя», газеты «Чырвоная змена». Выхавальніца Менскага Дома юнацтва і Камсамольскай камуны. Сябравала з пісьменнікам Анатолем Вольным^[1]. У 1923 годзе скончыла Цэнтральную савецка-партыйную школу ў Менску.

Заходняя Беларусь

З лютага 1924 года на падпольнай рабоце ў Заходняй Беларусі, якая паводле Рыжскага міру апынулася ў складзе Польскай Рэспублікі. Паводле канспірацыі працавала ў ваколіцах Беластока пад выглядам настаўніцы з імем Вераніка Карчэўская^[1].

З чэрвеня 1924 года сакратарка ЦК КСМЗБ, сябра ЦК КПЗБ. У ЦК КСМ Польшчы. Выступала ў нелегальным друку, на мітынгах, пісала тэксты ўлётак і адозваў. Арганізавала выданне падпольнай газеты КСМЗБ «Малады камуніст», была першай рэдактаркай выдання. Удзельнічала ў рабоце II канферэнцыі КПЗБ у лістападзе 1924 года і ў рабоце III з’езда КПП у студзені—лютым 1925 года. Пад яе кіраўніцтвам летам 1925 года была праведзена II канферэнцыя КСМЗБ у Вільні^[2].

Арыштавана 15 верасня 1925 года ў час масавай акцыі польскіх спецслужб па выкрыцці сябраў КПЗБ, у гэты час вялася падрыхтоўка Беластоцкай акруговай канферэнцыі КПЗБ. На «працэсе 31-го» ў студзені 1927 года ў Брэсце прыгаворана да 6 гадоў зняволення. На «працэсе 133-х» у красавіку—траўні 1928 года ў Беластоку прыгаворана да 8 гадоў зняволення.

З катаржнай турмы ў Фардоне каля Быгдашча вяла перапіску з паплечнікамі і сваякамі. У 1930-х гадах частка яе лістоў была сабрана ў кнігу «Лісты на волю» і выдадзена на беларускай, рускай, польскай мовах.

Менск. Савецкія рэпрэсіі

Вера Харужая, 1932 г.

У 1932 у выніку савецка-польскага абмену 40 палітычнымі зняволенымі вярнулася ў Менск. Працавала ў замежнай частцы Цэнтральнай рэдакцыі КПЗБ, пісала адозвы, артыкулы і брашуры. Завяршыла пачатыя ў турме публіцыстычныя брашуры «За Чырвоны Кастрычнік на Заходняй Беларусі», «Мы — маладая гвардыя рабочых і сялян», «Увага, школьнікі» (выдадзены ў 1933 на беларускай, украінскай і польскай мовах). Працавала ў Менскай школе КПЗБ.

У час палітычных рэпрэсій у БССР сябры КПЗБ успрымаюцца як нелаяльныя і небяспечныя для савецкай улады. Вера Харужая мела дачыненне да кіраўнікоў рэвалюцыйнага руху і дзеячаў Заходняй Беларусі, якія праходзілі па сфабрыкаванай органамі АДПУ справе «Беларускі нацыянальны цэнтр»^[3]. У 1935 годзе Харужую прымушаюць аддаць Ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга БССР, якім яна была ўзнагароджана ў час турэмнага зняволення, ёй даюць вымову за «парушэнне дысцыпліны» ў час падпольнай работы ў Заходняй Беларусі і высылаюць у Казахстан на будаўніцтва Балхашскага горна-металургічнага камбіната. На «Булашбудзе» Вера Харужая працуе інструктаркай і загадчыцай агітацыйнага аддзела Балхашскага гаркама партыі, загадчыцай Дома партасветы, узначальвае гарадское арганізацыйнае бюро МОПРа^[3].

У Казахстане Вера Харужая пабралася шлюбам другі раз, з Карнілавым Сяргеем Гаўрылавічам, у кастрычніку 1936 года ў іх нарадзілася дачка Ганна. Першым мужам Веры Харужай быў дзеяч КПП Станіслаў Адамавіч Мертэнс, які быў рэпрэсаваны і расстраляны ў 1937 годзе. 10 жніўня 1937 года Вера Харужая была арыштавана ў Казахстане па абвінавачванні ў шпіянажы на карысць Польшчы, этапавана ў Менск. Два гады сядзела ў Менскай унутранай турме НКУС. Вызвалена 15 жніўня 1939 года, адноўлена ў партыі.

Другая сусветная вайна

Па далучэнні Заходняй Беларусі да БССР Вера Харужая на партыйнай рабоце ў Целяханах і Пінску. Пасля нападу Германіі на СССР разам з мужам уступіла ў партызанскі атрад Васіля Каржа, муж загінуў ад раненняў. У жніўні 1941 года цяжарная перабралася цераз лінію фронту, у Пензе нарадзіла сына Сяргея.

З вясны 1942 у апараце ЦК КП(б)Б у Маскве. У верасні 1942 года пакінула дзяцей на выхаванне сястры, на чале групы з 17 чалавек накіравана ў Віцебск для арганізацыі ўмацавання Віцебскага савецкага падполля. 13 лістапада 1942 года разам з Соф’яй Панковай арыштавана нямецкай адміністрацыяй, абедзве расстраляны^[3].

Пасмяротныя выданні

• Письма на волю. М., 1962
• Славная дочь белорусского народа: Письма, статьи В.Хоружей и воспоминания о ней. 2 изд. Мн., 1962
• Статьи и письма о комсомоле. 2 изд. Мн., 1975