Васіль Дравінскі
Корчак
Корчак
пісар вялікі літоўскі
1566 — 1576
Пераемнік Мікалай Ясенскі[d]
Нараджэнне не пазней за 1535
Смерць 1583
Адукацыя
Дзейнасць дзяржаўны служачы

Васіль Дравінскі (польск.: Bazilius Drzewiński, Bazyli Drewiński; да 1535 — да 19 чэрвеня 1583) — вялікі пісар літоўскі (1566—1576), каралеўскі сакратар (1569—1583).

Біяграфія

Паходзіў з валынскага баярскага роду Дравінскіх гербу «Корчак». З 1549 года вучыўся ў Кракаўскай акадэміі, з 1554 года ў пратэстанцкім Базелі[1], дзе быў першым зарэгістраваным студэнтам-«рутэнам»[2]. Адначасова, 27 студзеня 1554 года ўключаны ў спісы ўніверсітэта ў Вітэнбергу[3]. Імаверна, некаторы час вучыўся ў Парыжы, дзе пазнаёміўся з Янам Замойскім[3]. Ва ўніверсітэцкіх дакументах Дравінскі ўсюды пісаўся як «Ruthenus». Філіп Меланхтан у рэкамендацыі ад 1 мая 1554 года да базельскага прафесара Чэліё Курыёнэ называў Дравінскага русінам і «паважаным чалавекам».

Па вяртанні з замежжа Дравінскі пачаў служыць рускім пісарам у Канцылярыі Вялікага Княства Літоўскага, а ў сакавіку 1566 года атрымаў урад пісара вялікага літоўскага. Імаверна, меў у гэтым пратэкцыю луцкага земскага суддзі Гаўрылы Бокія[3], значнейшага сярод валынскай арыстакратыі прыхільніка дзяржаўнай уніі[4]. Пра іх сувязь сведчыць Попіс 1567 года, на які Дравінскі ставіў трох «коней» у складзе почту Бокія. Як пісар вялікі літоўскі Дравінскі быў удзельнікам Люблінскага сейму.[3]

Як і большасць валынскай шляхты, Дравінскі падтрымліваў дзяржаўную унію. Напэўна таму, жніўнем 1569 года разам з Барташам Жухорскім пасланы каралём да Мікалая Радзівіла Рудога, каб прыняць ад таго ўнійную прысягу, што яны не здолелі зрабіць.[3] Але Дравінскі з ласкі караля ў 1569 годзе атрымаў урад каралеўскага сакратара. У 1570 годзе ён быў каралеўскім паслом з інструкцыямі на Валынскі сеймік, дзе паслом на сейм абралі Гаўрылу Бокія, што пацвердзіла падтрымку валынянамі пастаноў сейма 1569 года. Таксама Дравінскі быў каралеўскім паслом на Валынскі сеймік у пазнейшыя гады, у тым ліку ў 1577 годзе.[5] Падчас першага пасляўнійнага безкаралеўя быў паслом ад Валыні на элекцыйны сейм[5].

Склаў тастамент 19 красавіка 1583 года і да 19 чэрвеня 1583 года памёр.

Уладанні

Род Дравінскіх гербу Корчак называўся па сваім родавым маёнтку Дрывін (Drywin) або Дрэвін (Drewin) ва Уладзімірскім павеце, гэта было іх галоўнае, а працяглы час і адзінае ўладанне. Маёмасны стан Дравінскіх ускладняўся, бо ў XVI ст. род вельмі разросся.[1]

Служба каралеўскага сакратара ўзвысіла Васіля Дравінскага сярод валынскай арыстакратыі і палепшыла маёмаснае становішча. Таксама гэтаму спрыялі шлюбы, праз іх — асабліва праз трэці — Дравінскі павялічыў сваё багацце[5]. Паказваючы ўзрастанне заможнасці Дравінскага, украінская даследчыца Ірына Варанчук адзначала, што памер пасагаў яго дачок з трэцяга шлюбу быў прыкладна ў 13 разоў большы за пасагі дачок з першага шлюбу[6].

Пад канец жыцця Васіль Дравінскі валодаў 2/3 Дрэвіна, Шпыколасамі, Пашывам, Паўханамі, Гусевым, Княжым, большай часткай Какорыва — усё на Валыні (у Крамянецкім і Луцкім паветах).[5]

Сям’я

Васіль Дравінскі быў тройчы жанаты і меў як меней 5 сыноў і 9 дачок. Пра першую жонку няма звестак, з другой — Мілкай Багданаўнай Лідзіхоўскай, ён ажаніўся ў 1560 годзе, трэцяя — Таццяна Гетаўтаўна.[5]

  • (3) Лаўрын[5]
  • (3) Гаўрыла, памёр у дзяцінстве
  • (3) Марыя, у шлюбе з Фёдарам Раманавічам Гулевічам-Радашынскім[5]
  • (3) Аўдоцця, у шлюбе з Янушам Андрэевічам Кошка-Жураўніцкім[5]
  • (3) Палонія, у шлюбе са Стэфанам Сямёнавічам Казінскім[5]
  • (3) Настасся, у шлюбе з Фёдарам Джусам[5]

Тастамент

19 красавіка 1583 года склаў тастамент, якім загадаў пахаваць сябе ў царкве ў Пашыве «без кожных свецкіх цырымоній, помпы і непатрэбных забабонаў»[5], пры гэтым выразна падкрэсліваў прыхільнасць да праваслаўнай веры.[7] Таксама былі запісы адносна дзяцей. Дравінскі загадваў выканаўцам тастамента не шкадаваць грошай з яго маёмасці на адукацыю сына Лаўрына, якога ён ужо аддаў у школу ў Любартаве, і адправіць яго туды, «дзе праўдзіва хваляць Бога, а не чалавечыя памылкі, і вучаць вольным навукам ва ўсіх добрых і дабрадзейных звычаях маладых людзей». Лаўрын мусіў скончыць навучанне да «лет сваіх поўных» і «розуму добрага дарастання». Аднак, смерць неўзабаве галоўнага апекуна дзяцей Васіля Дравінскага — яго брата Кірыка, ускладніла выкананне тастамента і невядома ці працягваў Лаўрын адукацыю пасля школы ў Любартаве.[7]

Крыніцы

  1. 1 2 Kempa 2023, s. 94.
  2. ↑ Банькоўскі-Цюліг М.. Студэнты і студэнткі з Беларусі ў швейцарскіх універсітэтах (XVI -- пачатак XX ст.). pawet.net. Праверана 29 сакавіка 2024.
  3. 1 2 3 4 5 Kempa 2023, s. 95.
  4. ↑ Kempa 2023, s. 95, not. 22.
  5. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Kempa 2023, s. 96.
  6. ↑ Kempa 2023, s. 96, not. 32.
  7. 1 2 Kempa 2023, s. 97.

Літаратура

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.