Бы́хаўскае сядзе́нне, Бы́хаўскі арышт генера́лаў, Бы́хаўскае палане́нне (зняво́ленне) генера́лаў — падзеі, звязаныя з арыштам і ўтрыманнем пад вартай уладамі Часовага ўрада часткі генералаў і афіцэраў Рускай арміі за ўдзел і падтрымку Карнілаўскага выступлення. Названыя асобы ўтрымліваліся з 11 верасня[1] па 19 лістапада 1917 года ў турме горада Быхава Магілёўскай губерні.

Арышт

Быхаўская турма. Будынак былой жаночай гімназіі.

Летам 1917 года становішча ў краіне, асабліва з улікам ліпеньскага выступлення бальшавікоў, заставалася рэвалюцыйным. Кіраўнік Часовага ўрада А. Ф. Керанскі ў канцы жніўня запэўніў Вярхоўнага галоўнакамандуючага Рускай арміяй Л. Г. Карнілава, што згодзен з усімі яго прапановамі аб навядзенні жорсткага парадку ў краіне і арміі. Карнілаў аддаў загад аб наступленні часцей на Петраград. Пры гэтым 27 жніўня экстраныя выпускі газет называлі Карнілава «дзяржаўным здраднікам»[2]. У той жа дзень Керанскі ў тэлеграме запатрабаваў ад Карнілава добраахвотнага складання паўнамоцтваў, а 29 жніўня аддаў загад аб зняцці з пасад і адданні суду «за мяцеж супраць Часовага ўрада» генерала Карнілава і яго старэйшых паплечнікаў. 1 верасня Карнілаў быў арыштаваны генералам М. В. Аляксеевым, якія занялі пасаду наштаверха пры самапрызначаным галоўкаверху Керанскім толькі для выратавання Карнілава і яго супрацоўнікаў[3], і пасля допыту ў следчай камісіі, раніцай 11 верасня[1] быў пад канвоем прывезены ў Стары Быхаў, што ў 50 км ад Магілёва. Генерал Карнілаў, а з ім яшчэ тры дзясяткі ваенных і цывільных чыноў — «саўдзельнікаў», былі заключаны ў мясцовай турме, двухпавярховым змрочным будынку былога каталіцкага кляштара[1].

27 жніўня, у дзень абвяшчэння патрабавання Керанскага да Карнілава скласці паўнамоцтвы Вярхоўнага галоўнакамандуючага камандуючы Паўднёва-Заходнім фронтам генерал А. І. Дзянікін у сваёй тэлеграме[4] выказаў недавер дзеянням Часовага ўрада, падтрымаўшы генерала Карнілава. Адначасова начальнік штаба Паўднёва-заходняга фронту генерал С. Л. Маркаў паслаў ураду тэлеграму, у якой падтрымліваў меркаванне Дзянікіна.

Часовы ўрад адрэагаваў на гэтыя дзеянні арыштам усяго вышэйшага каманднага складу Паўднёва-Заходняга фронту на чале з Дзянікіным і Маркавым і заключэннем іх у турму Бярдычава. Арышт быў праведзены 29 жніўня камісарам Паўднёва-Заходняга фронту Н. І. Іарданскім. 27 верасня вязні былі перапраўленыя з Бярдычава ў Быхаўскую турму, ледзь не стаўшы ахвярай самасуду рэвалюцыйнага натоўпу ў час перасылкі на вакзал у Бярдычаве. Расправы не адбылося, на думку А. І. Дзянікіна, толькі дзякуючы рашучым дзеянням штабс-капітана В. Э. Бетлінга[5].

28 жніўня Часовы ўрад стварыў «Надзвычайную камісію для расследавання справы аб былым Вярхоўны Галоўнакамандуючым генерале Л. Г. Карнілаве і саўдзельніках яго». Старшынёй камісіі быў прызначаны ваенна-марскі пракурор І. С. Шаблоўскі, а членамі — ваенныя юрысты палкоўнікі Н. П. Украінцаў і Р. Р. фон Раупах, судовы следчы Н. А. Колакалаў. Нягледзячы на ​​ціск з боку Керанскага, Камісія мела непрадузятае стаўленне да абвінавачаных, якое неўзабаве перайшло ў спачуванне. Па ініцыятыве членаў камісіі ў верасні 1917 года быў апублікаваны тэлеграфная стужка перамоў Керанскага і Карнілава, якая прадставіла Карнілава ў выгадным святле ў вачах грамадскасці.

Склад зняволеных

Арыштаваныя з Карнілавым

  • Л. Г. Карнілаў, генерал ад інфантэрыі, Вярхоўны галоўнакамандуючы Рускай арміі;
  • А. С. Лукомскі, генерал-лейтэнант, начальнік штаба Карнілава;
  • І. П. Раманоўскі, генерал-лейтэнант;
  • Ю. М. Плюшчаўскі-Плюшчык, генерал-лейтэнант (вызвалены датэрмінова);
  • М. М. Ціхмянёў, генерал-лейтэнант (вызвалены датэрмінова);
  • В. Н. Кіслякоў, генерал;
  • Капітан Брагін, Аляксандр Паўлавіч — загадчык друкарняй Стаўкі;
  • А. Ф. Аладзьін, былы член Дзяржаўнай Думы, прыватная асоба.

«Бярдычаўская» група арыштаваных генералаў

Група генералаў Паўднёва-заходняга фронту, якія ўтрымліваліся ў турме Бярдычава і пазней былі пераведзены ў Быхаўскую турму:

  • А. І. Дзянікін, генерал-лейтэнант, камандуючы фронтам;
  • С. Л. Маркаў, генерал-лейтэнант, начальнік штаба Дзянікіна;
  • І. Г. Эрдэлм, генерал ад інфантэрыі, камандуючы Асаблівай арміяй;
  • Г. М. Ванноўскі, генерал-лейтэнант, камандуючы 1-й арміяй;
  • У. І. Селівачоў, генерал-лейтэнант, камандуючы 7-й арміяй;
  • М. І. Арлоў, генерал-кватэрмайстраў штаба фронту;
  • Я. Ф. Эльснер, генерал-лейтэнант, начальнік забеспячэння Паўднёва-заходняга фронту;
  • І. У. Паўскі, генерал (арыштаваны выпадкова);
  • Сергіеўскі, генерал (арыштаваны выпадкова).

Акрамя таго:

  • Князь Крапоткін — штабс-ротмістр, камендант цягніка галоўнакамандуючага;
  • У. В. Клецанда, паручнік чэшскіх войскаў (арыштаваны за раненне салдата 28 жніўня);[6]

Члены Галоўнага камітэта Саюза афіцэраў арміі і флоту

  • Л. М. Навасільцаў — старшыня Галоўнага камітэта Саюза афіцэраў арміі і флоту, адзін з арганізатараў Карнілаўскага выступлення;
  • Падпалкоўнік В. М. Пронін — таварыш старшыні Галоўнага камітэта;
  • Падпалкоўнік І. Г. Соатс — член Галоўнага камітэта;
  • Падпалкоўнік Грынцэвіч, Іван Іванавіч — член Галоўнага камітэта;
  • Есаула І. А. Радзіёнаў — член Галоўнага камітэта;
  • Капітан У. Я. Ражэнка — сакратар Галоўнага камітэта;
  • Капітан С. М. Раснянскі — член Галоўнага камітэта;
  • Штабс-капітан Андэрсан Н. Х. — член Галоўнага камітэта;
  • Штабс-капітан Г. Л. Чухнін — член Галоўнага камітэта;
  • Прапаршчык Нікіцін Сяргей Фёдаравіч — сябра Галоўнага камітэта;
  • Прапаршчык Іваноў Аляксандр Уладзіміравіч — сакратар Галоўнага камітэта.

«Сядзенне»

У Быхаўскай турме. На прагулцы. Злева направа: генерал-лейтэнант С. Л. Маркаў, генерал-лейтэнант А. І. Дзянікін, генерал-лейтэнант І. П. Раманоўскі.

Былога Вярхоўнага галоўнакамандуючага, а таксама яго паплечнікаў ад салдацкага самасуду збераглі адданасць Карнілаву коннікаў Тэкінскага коннага палка, якія ахоўвалі турму, і надзейнасць тоўстых каменных сцен самой турмы[1].

Вязень Быхаўскай турмы генерал А. С. Лукомскі прыводзіць такую інфармацыю аб становішчы зняволеных[7]:

Афіцыйна мы ўвесь час, акрамя неабходнага на ежу і прагулкі, павінны былі сядзець па сваіх пакоях, але ў рэчаіснасці ўнутры будынка мы карысталіся поўнай свабодай і хадзілі, калі хацелі, адзін да другога. Грашовага ўтрымання пазбавілі, але ежу нам дазволена было гатаваць на казённы кошт такую ​​ж, як давалі ў афіцэрскіх сходах. Са Стаўкі ў Быхаў быў дасланы кухар, і нас кармілі даволі прыстойна… Прагулка нам дазвалялася два разы на дзень у двары, вакол касцёла. Пазней для нашых прагулак адвялі вялікі сад побач з домам, у якім мы змяшчаліся.

Некаторыя бытавыя падрабязнасці «Быхаўскага сядзення» прыводзіць ад’ютант генерала Л. Г. Карнілава паручнік Р. Б. Хаджыеў. Не будучы асуджаным, ён, як ад’ютант Карнілава, меў бесперашкодны ўваход у турму, выконваючы розныя даручэнні вязняў (такія, як адпраўка асабістых лістоў)[8]:

Людзі, жывучы на ​​аднолькавым становішчы, усе разам, пад адным дахам, аднолькава адчуваючы горыч крыўды, несправядлівасць лёсу, адчуваючы адзіноту, штохвілінную небяспеку, што вісела над імі, горкае перажыванне душы, а галоўнае — прывыкшыя штогадзіны, штохвіліны бачыць адзін аднаго, пачалі губляць тую ўзаемную павагу, з якой яны ўвайшлі ў Быхаў.

Пачаліся ўзаемныя плёткі, пры сустрэчах з генераламі малодшыя як бы не заўважалі іх і не праяўлялі да іх асаблівай павагі.(…)

Адзіным, да каго ва ўсіх пачуцці былі аднолькавыя, гэта быў Вярхоўны.

Яго любілі, паважалі, верылі і на яго спадзяваліся, адчуваючы да яго бязмежную адданасць. (…) Пры яго з’яўленні усе (…), хто сядзеў ці ляжаў, ускаквалі і з затоеным дыханнем чакалі, што скажа Вярхоўны. Ні шэпту, ні ўздыху, рукі выцягнутыя па швах, нямая каманда «смірна».

Вечарамі «сядзельцы» збіраліся ў самай умяшчальнай з камер — «камеры № 6» — для абмеркавання апошніх навін або заслухоўвання чыйго-небудзь даклада на палітычную ці гістарычную тэму. Блізкія сябры — генералы Дзянікін, Раманоўскі і Маркаў — маглі да глыбокай ночы гутарыць у сябе ў камеры[1].

«Не вечна ж турма», — пісаў сваёй 25-гадовай нявесце Ксеніі Чыж генерал Дзянікін. «Быхаўскія сядзельцы» былі ў курсе імклівых змен палітычнай абстаноўкі за сценамі турмы, што абяцала хуткае вызваленне. Генералы намячалі новыя шляхі для барацьбы, якая абавязкова павінна быць працягнута[1].

С. В. Карпенка, гісторык, даследчык Грамадзянскай вайны, так апісвае памкненні арыштаваных генералаў:

Усе размовы зводзіліся да «найбольш пакутлівага і хворага» — пра «рускую смуту і пра спосабы яе спынення». Ніхто не сумняваўся: барацьба будзе працягнута. Бо сам ход падзей іншага выбару ім не пакідае: гаспадарчая разруха ўзмацняецца, немцы пагражаюць сталіцы, братанне з ворагам паскорыла разлажэнне арміі, бальшавікі вядуць сябе ўсё больш нахабна, а Керанскі сваёй балбатнёй расчышчае Леніну дарогу да ўлады[1]

У выніку пошукаў «сядзельцамі» адказаў на надзённыя пытанні рускага сучаснага жыцця і смуты маленькай камісіяй пры ўдзеле Дзянікіна была выпрацавана «строга дзелавая праграма ўтрымання краіны ад канчатковага падзення», зацверджаная Карнілавым без траты часу на яе абмеркаванне[1]. Па ацэнцы С. В. Карпенка, дадзеная праграма аказалася «пункцірнай і невыразнай» па прычыне нявызначаных уяўленняў генералаў аб мерах эканамічнага характару, якія неабходна правесці, каб стварыць «арганізаваны тыл». Генералы спадзяваліся даручыць распрацоўку і правядзенне гэтых мер «грамадскасці» і «спецыялістам», аднак С. В. Карпенка тут канстатуе, што Карнілаву і генералам «не пайшоў на карысць адзін з самых горкіх папрокаў жнівеньскай няўдачы»: беспаспяховасць усіх спроб гарантавана прыцягнуць да працы дзяржаўных грамадскіх дзеячаў, чыноўнікаў і прадстаўнікоў фінансава-прамысловых колаў пасля ўсталявання «цвёрдай улады»[9].

Вызваленне і ўцёкі

25 кастрычніка (7 лістапада) 1917 года бальшавікі ўзялі ўладу ў Петраградзе. Старшыня следчай камісіі па справе Карнілава І. С. Шаблоўскі, грунтуючыся на дадзеных следства, да 18 лістапада (1 снежня) вызваліў усіх арыштаваных, акрамя пецярых (Карнілава, Лукомскага, Раманоўскага, Дзянікіна і Маркава). Паводле іншых звестак[10], пасля кастрычніцкага перавароту старшыня камісіі І. С. Шаблоўскі быў вымушаны схавацца, і яго месца заняў палкоўнік Р. Р. фон Паупах, якому і належыць ініцыятыва вызвалення арыштаваных.

19 лістапада (2 снежня) выконваючы абавязкі вярхоўнага галоўнакамандуючага Рускай арміяй М. М. Духонін аддаў распараджэнне (якое апынулася для яго апошнім) аб вызваленні генералаў, арыштаваных у сувязі з Карнілаўскім выступленнем у жніўні 1917 года. Для выканання распараджэння ён камандзіраваў у Быхаў палкоўніка П. А. Кусонскага. Вечарам 19 (2 снежня) лістапада ўсе арыштаваныя генералы і афіцэры пакінулі Быхаў. 20 лістападзе (3 снежня) прызначаны савецкімі ўладамі Вярхоўны галоўнакамандуючы М. В. Крыленка арыштаваў Духоніна. У той жа дзень Духонін, які знаходзіўся пад арыштам у вагоне Крыленкі, быў забіты рэвалюцыйнымі матросамі на станцыі Магілёў[11]. Генералы Дзянікін, Маркаў, Лукомскі і Раманоўскі рознымі шляхамі праз некалькі дзён апынуліся на Доне ў раёне фарміравання Добраахвотніцкай арміі. Генерал Карнілаў, які выйшаў з Быхава на чале атрада з асабістым канвоем цекінцаў, прарываючыся з баямі, дабраўся на Дон на некалькі дзён пазней з вялікімі цяжкасцямі, распусціўшы канвой па дарозе.

У Добраахвотніцкай арміі

Большасць Быхаўскіх зняволеных сталі заснавальнікамі Добраахвотніцкай арміі, утварыўшы ядро яе каманднага складу. Паводле ўспамінаў П. С. Махрова, генерал Келчэўскі пусціў аб камандным складзе арміі Дзянікіна крылатае слоўца, што ён падзяляецца на «князёў» (быхаўскіх вязняў), «княжат» (першапаходнікаў) і «іншых»[12]. Сам Махроў, аднак, быў не згодзен з такой ацэнкай, лічачы, што Дзянікін пры прызначэннях на пасады не дапускаў пратэкцыянізму і кіраваўся толькі заслугамі той ці іншай асобы.

«Быхаўскі альбом»

С. М. Раснянскі папрасіў сваіх саюзнікаў напісаць на памяць некалькі радкоў у наяўны ў яго сшытак. Усе пагадзіліся, і ў выніку ў яго атрымаўся альбом аўтографаў, які Раснянскаму ўдалося захаваць. Альбом быў выдадзены выдавецтвам «Мѣдный всадникъ» ў зборніку «Белая справа» ў 1927 годзе.

Некаторыя старонкі з Быхаўскага альбома

Зноскі

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 Карпенко С. В. Белые генералы и красная смута — М., Вече, 2009. — С. 9. — (За веру и верность). — ISBN 978-5-9533-3479-2.
  2. ↑ Родин И. Первый мятежник-доброволец. Генерал Корнилов — полководец, разведчик, географ, дипломат // Кieвский телеграфъ, 14—20 января 2005 года. — № 2 (244).
  3. ↑ Карпенко С. В. Белые генералы и красная смута. — М. Вече, 2009. — С. 11. — 432 с. — (За веру и верность). — ISBN 978-5-9533-3479-2.
  4. ↑ Деникин А. И. Очерки русской смуты. — Т. 1. Крушение власти и армии. (Февраль — сентябрь 1917). Гл. 36. Корниловское выступление и отзвуки его на Юго-западном фронте. Текст телеграммы:
    Я салдат і не прывык гуляць у хованкі. 16-га чэрвеня, на нарадзе з членамі Часовага ўрада, я заявіў, што цэлым шэрагам ваенных мерапрыемстваў ён разбурыў, разбэсціў армію і ўтаптаў у гразь нашы баявыя сцягі. Пакіданне сваё на пасадзе галоўнакамандуючага я зразумеў тады, як усведамленне Часовым урадам свайго цяжкага граху перад Радзімай, і жаданне выправіць зробленае зло. Сёння, атрымаўшы вестку, што генерал Карнілаў, прад'явіўшы вядомыя патрабаванні, якія могуць яшчэ выратаваць краіну і войска, знімаецца з пасады Вярхоўнага галоўнакамандуючага; бачачы ў гэтым вяртанне улады на шлях планамернага разбурэння арміі і, такім чынам, гібелі краіны; лічу абавязкам давесці да ведама Часовага ўрада, што па гэтым шляху я з ім не пайду. Дзянікін.
  5. ↑ Деникин А. И. Очерки русской смуты. — Т. 1. Крушение власти и армии. (Февраль — сентябрь 1917). Гл. 37. В Бердичевской тюрьме. Переезд «бердичевской» группы арестованных в Быхов.
  6. ↑ Деникин. А. И. Очерки русской смуты. Том 1. Крушение власти и армии. (Февраль-сентябрь 1917). Глава 35. Бердичевской тюрьме. Переезд «бердичевской» группы арестованных в Быхов
  7. ↑ Лехович Д. Белые против красных. Генерал Деникин. Глава 13. Заключение в Быхове.
  8. ↑ Хаджиев Р. Б. Атчапар Архівавана 18 студзеня 2012. // Вестник первопоходника. — № 13, октябрь 1962 г. («Атчапар» — так назывались скачки Текинского конного полка).
  9. ↑ Карпенко С. В. Белые генералы и красная смута / С. В. Карпенко. — М.: Вече, 2009. — С. 10—11. — 432 с. — (За веру и верность). — ISBN 978-5-9533-3479-2.
  10. ↑ Излагается по вступительной статье С. А. Манькова к книге: Р. Р. фон Раупах. Facies Hippocratica (Лик умирающего). — СПб.: Алетейя, 2007.
  11. ↑ Базанов С. Генерал Духонин — первая жертва октября.
  12. ↑ Махров П. С. В Белой армии генерала Деникина. Под ред. Н. Н. Рутыча и К. В. Махрова. СПб.: Логос, 1994. — с. 53.

Літаратура

  • Белое дело. Кн. 2. Берлин, 1927.
  • Быховский альбом. Отдельный оттиск из 2 книги «Белого дела».
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.