Ардовікскі перыяд — ардовік, другая знізу сістэма палеазойскай групы, якая адпавядае другому перыяду палеазойскай эры геалагічнай гісторыі Зямлі. Падсьцілаецца кембрыйскія і перакрываецца сілурыйскай сістэмамі. Пачаўся 485,4 ± 1,9 гадоў таму, скончыўся 443,4 ± 1,5 млн гадоў таму. Працягваўся, такім чынам, каля 42 млн гадоў.

Гісторыя

Назву прапанаваў англійскі геолаг Чарлз Лапуорс (1879), які паказаў у якасці тыпавога разрэз ў раёне Арэніга і Балю ў Уэльсе. Паходзіць ад імя старажытнага племя ардовікаў, якая прыжылася на тэрыторыі Уэльса. Ардовік прыняты ў якасці самастойнай сістэмы ў 1960 годзе, на 21-й сесіі Міжнароднага геалагічнага кангрэса. Да гэтага ў многіх краінах ардовікская сістэма разглядалася ў якасці ніжняга (ардовікскага) аддзела сілурыйскай сістэмы.

Вывучэнне ардовікскай сістэмы на тэрыторыі СССР звязана з імёнамі Ф. Б. Шміта, В. В. Ламанскаго, В. Н. Вебера, Б. С. Сакалова, Т. Н. Аліхавай, А. І. Нікіфаравай, А. М. Обута , Р. М. Мяніля, А. К. Рыымусокса і многіх іншых. Вядомыя працы замежных даследчыкаў: англійскіх геолагаў (Ч. Лапуорс, Р. Мурчысан, Х. Б. Уіцінгтан, А. Уільямс), чэшскіх (Й. Барранд, В. Гаўлічэк), амерыканскіх (Дж. Хол, Г. А. Купэр, М. Кей), шведскіх (В. Яануссон), японскіх (Т. Кобаясі) і іншых вучоных.

Характарыстыка ардовікскай сістэмы

Агульная характарыстыка ардовікскай сістэмы выдзелена на ўсіх кантынентах (акрамя Антарктыды). Яна ўдзельнічае ў будынку чахла большасці платформаў і шырока распаўсюджаная ў складчатых збудаваннях. Максімальнае пашырэнне марскіх прастор — трансгрэсія мора на платформах — прыпадае на сярэдні ардовік. У далейшым зноў наступае этап рэгрэсіі. У адносна плыткіх эпікантынентальных морах, якія пакрывалі ў ардовіку значныя плошчы платформаў Паўночнага паўшар'я, назапашваліся пераважна маламагутныя (у сярэднім да 500 м) вапнавыя, радзей пясчана-гліністыя ападкі. У пераходных галінах паміж платформамі і геасінкліналямі (у міагеасінклінальных зонах Апалачаў, Урала і ін.) магутнасці ападкаў ардовікскай сістэмы ўзрастаюць (месцамі да 3500 м); разам з вапнякамі шырока распаўсюджаныя адклады. Ва ўнутраных частках геасінклінальных паясоў (эвгеасінклінальныя зоны Магог і Фрэйзер Паўночнай Амерыкі, каляданіды Вялікабрытаніі і Казахстана і ін.) магутнасці адкладаў ардовікскай сістэмы дасягаюць 10 тыс. м. Тут распаўсюджаныя як плыткія, так і глыбакаводныя ападкі. Паводле тэорыі тэктонікі пліт у палеазойскай эры, у тым ліку і ў ардовікскай сістэме, кантыненты Паўночнай і Паўднёвай Амерыкі былі збліжаныя з Еўропай і Афрыкай, а Аўстралія прымыкала да Афрыкі і паўднёвай частцы Азіі. Адзін з палюсоў, па-відаць, быў размешчаны ў паўночным сектары Ціхага акіяна, а другі — у Паўночнай Афрыцы або ў прылеглай часткі Атлантычнага акіяна.

Арганічны свет

У ардовікскім перыядзе, як і ў кембрыі, панавалі бактэрыі. Працягвалі развівацца сіне-зялёныя водарасці. Пышнага развіцця дасягаюць вапнавыя зялёныя і чырвоныя водарасці, што жылі ў цёплых морах на глыбіні да 50 м. Аб існаванні ў ардовікскім перыядзе наземнай расліннасці сведчаць рэшткі споравых і рэдкія знаходкі адбіткаў сцеблаў, верагодна, якія належалі сасудзістым раслінам.

З жывёл ардовікскага перыяду добра вядомыя толькі насельнікі мораў, акіянаў, а таксама некаторыя прадстаўнікі прэсных і саланаватых вод. Існавалі прадстаўнікі амаль усіх тыпаў і большасці класаў марскіх бесхрыбтовых. Тады ж жылі першыя добра вывучаныя бясссківічныя пазваночныя (арандаспіды). Тоўшчы вод акіянаў і мораў насялялі планктонныя радыёлярыі і фарамініферы. Цеплаводныя моры насялялі каралы. Сярод слімакоў было, у прыватнасці, шмат бэлерафанаў. Акрамя таго, у ардовіку былі распаўсюджаныя ракаскарпіёны, трылабіты, брахіяподы, мшанкі, губкі, грапталіты, мечахвосты і многія іншыя жывёлы.

Ардовікам заканчваецца буйны этап развіцця старажытна-палеазойскайга арганічнага свету. Да пачатку сілура выміраюць многія сямействы сярод грапталітаў, брахіяпод, каралаў, галаваногіх малюскаў і трылабітаў, а таксама шэраг іншых жывёл, характэрных толькі для ардовікскага перыяду.

Літаратура

• Иорданский Н. Н. Развитие жизни на земле. — М.: Просвещение, 1981.
• Короновский Н. В., Хаин В. Е., Ясаманов Н. А. Историческая геология : Учебник. — М.: Академия, 2006.
• Ушаков С. А., Ясаманов Н. А. Дрейф материков и климаты Земли. — М.: Мысль, 1984.
• Ясаманов Н. А. Древние климаты Земли. — Л.: Гидрометеоиздат, 1985.
• Ясаманов Н. А. Популярная палеогеография. — М.: Мысль, 1985.

Спасылкі

• Ардовікская сістэма (перыяд)