Yaponiya Parlamenti

Parlament palatalarının hər ikisi paralel səsvermə sistemi ilə seçilir. Bu o deməkdir ki, istənilən seçkidə doldurulacaq yerlər hər biri fərqli üsulla seçilən iki qrupa bölünür; evlər arasındakı əsas fərq iki qrupun ölçülərində və onların necə seçilməsindədir. Seçicilərdən həmçinin iki səs vermələri xahiş olunur: biri dairə üzrə fərdi namizədə, digəri isə partiya siyahısına. 2016-cı ildə 20 yaşdan aşağı salınan bu seçkilərdə ən azı 18 yaşında olan hər hansı Yaponiya vətəndaşı səs verə bilər.[1][2] Yaponiyanın paralel səsvermə sistemini bir çox başqa ölkələrdə istifadə edilən Əlavə Üzv Sistemi ilə qarışdırmaq olmaz. Yaponiya Konstitusiyası Parlamentin hər bir palatasının üzvlərinin sayını, səsvermə sistemini və ya parlament seçkilərində səs verə biləcək və ya geri qaytarıla bilən şəxslərin lazımi keyfiyyətlərini müəyyən etmir, beləliklə, bütün bunların qanunla müəyyən edilməsinə icazə verilir. Bununla belə, o, yetkinlərin ümumi seçki hüququna və gizli səsverməyə zəmanət verir. O, həmçinin seçki qanununun "irq, din, cins, sosial status, ailə mənşəyi, təhsil, əmlak və ya gəlir" baxımından ayrı-seçkiliyə yol verməməsini təkid edir.[3]

Ümumiyyətlə, parlament üzvlərinin seçilməsi parlament tərəfindən qəbul edilən nizamnamələrlə idarə olunur. Bu, əhalinin paylanmasındakı dəyişikliklərə cavab olaraq prefekturaların yerlərinin yenidən bölüşdürülməsi ilə bağlı mübahisə mənbəyidir. Məsələn, Liberal Demokrat Partiyası müharibədən sonrakı tarixinin çox hissəsi üçün Yaponiyaya nəzarət etmişdi və o, kənd yerlərindən daha çox dəstəyi qazanmışdı. Müharibədən sonrakı dövrdə çoxlu sayda insan var-dövlət dalınca şəhər mərkəzlərinə köçürdü; parlamentdə hər bir prefekturaya təyin edilmiş yerlərin sayına bəzi yenidən bölüşdürmələr aparılsa da, kənd yerləri ümumiyyətlə şəhər yerlərindən daha çox nümayəndəliyə malikdir.[4] Yaponiya Ali Məhkəməsi 1976-cı il Kurokava qərarından sonra, Hyoqo prefekturasındakı bir rayonun Osaka prefekturasındakı digər rayondan beş dəfə təmsil olunduğu seçkini etibarsız sayaraq, bölgü qanunlarına məhkəmə nəzarəti həyata keçirməyə başladı.[5] Son seçkilərdə uyğunsuzluq nisbəti Müşavirlər Palatasında 4,8 (2005-ci il siyahıyaalınması: Osaka/Tottori;[6] seçki 2007: Kanaqava/Tottori[7]) və Nümayəndələr Palatasında 2,3 (seçki 2009: Çiba 4/Kōchi 3) təşkil etmişdir.[8]

Aşağı palataya namizədlərin yaşı 25 və yuxarı, yuxarı palata üçün isə 30 və daha yuxarı olmalıdır. Bütün namizədlər Yaponiya vətəndaşı olmalıdır. Yaponiya Konstitusiyasının 49-cu maddəsinə əsasən, parlament üzvlərinə ayda təxminən 1,3 milyon yen maaş verilir. Hər bir millət vəkilinin vergi ödəyicisinin vəsaiti, pulsuz Şinkansen biletləri və öz rayonlarına gedib-gəlmələrini təmin etmək üçün ayda dörd gediş-dönüş təyyarə bileti olan üç katib işə götürmək hüququ var.[9]

Konstitusiyanın 41-ci maddəsində Milli Pəhriz “dövlət hakimiyyətinin ali orqanı” və “dövlətin yeganə qanunverici orqanı” kimi təsvir edilir. Bu bəyanat, İmperatoru Parlamentin razılığı ilə qanunvericilik hakimiyyətini həyata keçirən biri kimi təsvir edən Meyci Konstitusiyasına güclü şəkildə ziddir. Parlamentin öhdəliklərinə təkcə qanunların qəbulu deyil, həm də hökumətin təqdim etdiyi illik milli büdcənin təsdiqi və müqavilələrin ratifikasiyası daxildir. O, həmçinin konstitusiyaya düzəlişlər layihəsinin təşəbbüskarı ola bilər, əgər təsdiqlənərsə, referendumda xalqa təqdim edilməlidir. Parlament "hökumətlə bağlı araşdırmalar" apara bilər (Maddə 62).

Baş nazir icra hakimiyyəti orqanları üzərində qanunvericilik aliliyi prinsipini müəyyən edən Pəhriz qərarı ilə təyin edilməlidir (maddə 67). Hökumət həmçinin Nümayəndələr Palatasının əlli üzvü tərəfindən təqdim edilən etimadsızlıq təklifini qəbul edərsə, Diet tərəfindən buraxıla bilər. Hökumət rəsmiləri, o cümlədən Baş Nazir və Nazirlər Kabinetinin üzvləri, pəhriz araşdırma komitələri qarşısına çıxmalı və sorğulara cavab verməlidirlər. Pəhriz həmçinin cinayət və ya qeyri-qanuni davranışa görə məhkum edilmiş hakimləri impiçment etmək səlahiyyətinə malikdir.[3]

Əksər hallarda, qanuna çevrilmək üçün qanun layihəsi əvvəlcə Parlamentin hər iki palatası tərəfindən qəbul edilməli, sonra isə İmperator tərəfindən elan edilməlidir. İmperatorun bu rolu bəzi digər xalqlarda Kral Razılaşmasına bənzəyir; lakin, İmperator qanunu elan etməkdən imtina edə bilməz və buna görə də onun qanunvericilik rolu sadəcə formal xarakter daşıyır.[10]