Rəngli filmlər

Rəngli filmlərin yaranmasının ilkin səbəbi rənglərin araşdırılmasıdır ki , bu da İsaak Nyutonla bağlıdır. 1666-cı ildə optik eksperiment aparan Nyuton rənglərin işığın bir funksiyası olması qərarına gəldi.1802-ci ildə Tomas Yanq və 1850-ci illərdə Hermann Vonn Hermholtz rəngləri araşdırmışlar. Yanq-Hermholtz teoriyasına görə insan retinası yalnız üç rəngə-al, sarı və mavi (sonralar gözdən keçirib al, yaşıl və mavi olaraq dəyişdi) rənglərinə cavab verə bilir. Ancaq Yanq-Hermholtz teoriyası öz doğruluğunu eksperimentlə sübut etməmişdi. Teoriya 1850-ci illərdə Ceyms Maksvell tərəfindən inkişaf etdirildi. Baxmayaraq ki , Maksvell rəngli şəkil çəkməyin yollarını 1861-ci ildə artıq göstərmişdi, rənglərin kino bölməsində işlədilə biləcək qədər natural olması çox vaxt apardı. Amma bu rejissorları film rəngləməkdən döndərə bilmədi. Əl ilə boyama film rəngləmədə işlədilən ilk üsul oldu. 1895-ci ildə çəkilmiş "Annabelin serpantin rəqsi" bu üsulla çəkilmiş ilk film oldu.[1] Əl ilə rəngləmə geniş yayılmış film rəngləmə üsulu idi ki, birbaşa lentlərə tətbiq edilirdi. Film biznesi bu dövrdə 10–15 dəqiqəlik filmlərdən ibarət olduğundan bu maddi cəhətdən də əlverişli üsul idi. Jorj Melyes film lentlərini çərçivə-çərçivə rənglətmək üçün 21-qadın işə götürmüşdü. Rəngli filmlərə istək artdıqca Çarlz Pate boyama işini mexanikləşdirdi və onu "Paterəngləmə"[2] adlandırdı.1910-cu ildə onun artıq boyama ilə məşğul olan 400-dən çox qadın işçisi var idi. Film dünya əyləncə biznesini ələ keçirdikcə artıq bu üsul da öz aktuallığını itirməyə başladı. Film buraxılışçıları artıq vanna üsulu ilə boyama və tonlamadan istifadə eləyirdilər. Bu üsulda film lenti boya vannasına salınır hər-hansı bir rəngə boyanır , qaralmış hissələri isə tonlaşdırma ilə gümüşü rəngə çevrilirdi. Devid Uark Griffit kimi bəzi rejissorlar kinonun emosiyasını artırmaq üçün hər iki üsuldan istifadə etsələr də , əksər hallarda laboratoriyalar sadəcə səhnəyə uyğun boyanı işlədirdilər. 1920-ci illərdə çəkilmiş filmlərin 80–90 %-i əl ilə boyama və ya tonlaşdırma üsulu ilə çəkilirdi. Amma 1927-ci ildə kino səs ilə birləşdikdən sonra bu üsul problem yaratmağa başladı.