Pyer Bulez

“Domaine musical” cəmiyyətinin müasir və qədim musiqi konsertlərinin (1954–67, Paris) dirijoru olmuşdur; öz əsərlərini ifa etmişdir; 20-ci əsr bəstəkarlarının (xüsusən də İ.F. Stravinski, A. Vebern, A. Berq və Messianın) əsərlərinin interpretasiyası ilə məşhurlaşmışdır. 1970-ci illərin əvvəllərindən klassikanı da ifa etmişdir (R. Vaqnerin “Nibelunq üzüyü” opera tetralogiyasının dirijoru, Bayroyt, 1976).[2] 1971–74-cü illərdə Bi-Bi-Si simfonik, 1971–77-ci illərdə Nyu-York filarmonik orkestrlərinin baş dirijoru olmuşdur.

Dodekafoniyadan elektron musiqiyə qədər bəstəkarlığın ən yeni texnikalarından istifadə etmişdir. 18 solist üçün “X polifoniyası” (1951), 2 fp. üçün “Strukturlar” (1-ci dəftər – 1952, 2-ci dəftər – 1961) total serializm texnikasında yazılmışdır. Kontralto və instrumental ansambl üçün yazdığı “Ustasız çəkic” (1955) əsəri avanqardçı bəstəkar kimi ona geniş şöhrət gətirmişdir. 1975–92-ci illərdə Parisdəki Musiqi-akustika problemlərinin tədqiqi və koordinasiyası institunun (İRCAM) rəhbəri olmuşdur. Burada təşkil etdiyi “İnter Contemporain” (1976) müasir musiqi ansamblı Bulezin başçılığı ilə qısa vaxt ərzində dünya şöhrəti qazanmışdır. Digər məşhur əsərləri arasında soprano və simfonik orkestr üçün “Mallarmenin bükük-bükük portreti” (S. Mallarmenin mətnlərinə, 1962), 9 zərb aləti və orkestr üçün “Parıltı-Çoxluq” (sonuncu redaksiyası 1970) var.[2]