Pianoçu (film, 2002)

Onu radiodalğalarda sevə-sevə dinləyirdilər. Deyirdilər ki, Şopeni heç kim onun kimi ifa edə bilməz. Müharibə hamının hər şeyini əlindən alır deyirlər, amma Polanskinin qəhrəmanı bizə bu deyimin əksini sübut etdi. Barmaqlarında olmasa da bütün müharibə boyu qəlbində yaşatdı və ölməyə qoymadı öz musiqisini. Elə sonda da məhz ağ-qara piano dilləri və öz barmaqları onu xilas etdi.

Ən yadda qalan obrazlar albomumuzdakı növbəti qəhrəman məhz Vladislav Şpilman obrazıdır. Bu məşhur musiqiçini ekranda Adrian Broudi canlandırdı və bu rol ona dünya şöhrəti gətirdi, həmçinin ekran işi öz yaradıcı heyətini saysız-hesabsız mükafatlara boğdu. Çox az film tapılar ki həm “Qızıl Palma Budağı”, həm də ən əsas nominasiyalarda “Oskar”a sahib çıxsın. Amma ən əsası mükafatlar yox, məhz sənətdir. Şpilmanın öz sənəti kimi..

Film olduqca real çəkilib, ikinci dünya müharibəsi illərində yaşanmış bir həyatı təsvir edir, müharibə dəhşətləri olduqca təsirləndirici bir şəkildə lentə alınıb. Şpilman incə sənətin sahibi olsa da dəmir iradəyə malikdir və film boyu evini, ailəsini, həyatdakı mövqeyini, bir sözlə az qala bütün həyatını itirsə də ümidini itirmir. Öz musiqisini bu dəhşətdən və kabusdan qorumağı bacarır. Müharibə hər yanı dağıdır, hər şeyi məhv edir, şəhər xarabalığa çevrilir, silah səsləri, yerə sərilmiş insan meyidləri.. Şpilmana isə yalnız bu dəhşətləri göz yaşıyla seyr etmək qalır. Və bir də yaşamaq uğrunda mübarizə. Əlindən başqa heç nə gəlmir..

Broudinin olduqca təsirli və emosional ifası bu obrazı həm klassik musiqi həvəskarları, həm də ümumiyyətlə kinematoqrafiya üçün unudulmaz bir simaya çevirdi. Vladislav Şpilman obrazı ekrana musiqi və dəhşət dolu bir həyatı daşıdı. Həm də insanlığın şahid olduğu ən böyük faciə olan ikinci dünya müharibəsinin timsalında..