Britaniyanın Tibet ekspedisiyası

Yürüşdə iştirak edən Britaniya zabitləri, 1904-cü il

Polkovnik Ostin Vaddellin ekspedisiyasının təsvirində[10] kampaniyanın Britaniya qoşunlarının dəmiryol stansiyasının yaxınlığında yerləşdiyi Siliquridən başladığını bildirir. 1903-cü ilin noyabrında Sikkimdə cəmləşən dəstə dekabrın 1-də Tibetə girdi. İrəliləyiş qəfil oldu. Qoşunlar Natu-La keçidini (4310 m) keçdi, qruplaşdırıldı və dekabrın 13-də Çumbi vadisinə (2800 m) endi. Heç bir müqavimət göstərilmədi, dərəni bağlayan daş divarda kiçik bir dəlik açıldı, bütün ordu ordan keçdi. Vadi rəhbərliyi və Mançu rəsmiləri Lhasa ilə dərhal əlaqə saxlamağı və danışıqlar üçün səlahiyyətli şəxsləri çağırmağı vəd edərək ingilislərin irəliləməsinə mane olmağa çalışdılar, lakin Tibet tərəfdən yüksək rütbəli məmurların olmaması səbəbindən ingilislər danışıqlardan imtina etdilər. Tibetlilər rəsmi olaraq etiraz etdilər, lakin ingilis qoşunlarının əhəmiyyətli üstünlüyü səbəbindən onlar tabe olmağa məcbur oldular. Mançu rəsmiləri yüksək səviyyəli ingilis zabitləri üçün ziyafət təşkil etdilər.[11]

Dəstənin əsas qüvvələri Çumbi vadisində qaldı və 4 tabor və bir pulemyot dəstəsindən ibarət avanqard Paqri-Dzonqa (4300 m) qalasına qədər irəlilədi. Paqri, dik yoxuşdan sonra yaylada olması strateji baxımdan çox əhəmiyyətli idi. Aşığa gedən yolda hündür uçurumun altında dar yerdə Çin istehkamı var idi - burada müdafiə təşkil olunsaydı, yalnız çox ağır itkilər bahasına keçmək mümkün olardı. Lakin qoşunlar geri çəkildi və səddə ehtiyatla açıq qapı qaldı.

Paqridə Tibet nümayəndə heyəti dəstədən geri qayıtmağı xahiş etdi, lakin şəhər "hərbi səbəblərə görə" işğal edildi. Eyni zamanda, ingilislər yerli əhali ilə düzgün davranır və qoşunların sabit tariflərlə təchiz edilməsi xidmətlərini ödəyirdilər. Bu vaxt Drepung, Sera və Ganden monastırlarının abbatları olan məmurlar və yüksək lamalar Paqriyə yaxınlaşaraq yerli əhaliyə ingilisləri ərzaq və yanacaqla təmin etməyi qadağan etdilər. Britaniya rəhbərliyi Tibet hakimiyyətinə ultimatum verdi. Bununla belə, tibetlilər ingilislər qoşunlarını sərhədə geri çəkənə qədər danışıqlardan imtina etməyə başladılar.[12]

Paqridə kiçik bir dəstə qaldı və bütün ekspedisiya ciddi bir kampaniyaya hazırlaşaraq Çumbiyə qayıtdı. Aşağıdan teleqraf naqilləri çəkildi, ordu Londonla daimi əlaqə saxlayır və ən son xəbərləri oradan öyrənirdi. Arabaçılar arabaları hissə-hissə sökərək götürür və onları artıq Tibet yaylasında yenidən yığırdılar.

Britaniya ekspedisiyasının yürüş yolu

1904-cü il yanvarın əvvəlindən ordu Paqridən əsas Tibet yaylasındakı Tangla keçidindən (4580 m) kənarda Tuna traktına yenidən yürüşə başladı. Bu mövqedə ingilis qoşunları 1904-cü ilin aprelinə qədər dayanaraq istəklərini bəyan etdilər. Tunadan beş mil kənarda, təxminən 2000 nəfərdən ibarət Tibet ordusu cəmləşmişdi və bununla onlar Qyantse keçidini bağlamağa çalışırdı.

Martın 30-da bütün dəstə Tunada cəmləşdi və martın 31-də tibetlilərlə ilk döyüşün keçirildiyi Quruya doğru irəlilədi. Uğursuz danışıqlardan sonra ingilis ordusu uzun müddət manevr etdi, sonra insident nəticəsində tibet generalı siphainin əlindən tüfəngi alaraq atəş açdı ki, bu da tibetlilərə hücum siqnalı idi. İngilislər dərhal reaksiya verdilər, zabitlər tüfənglərindən atəş açaraq geri çəkilməyə başladılar və pulemyotun işə düşməsi ilə Tibet ordusu darmadağın oldu. Döyüş 10 dəqiqə davam etdi, Tibet qoşunlarından 300 ölü, 200 yaralı və 200 nəfər əsir düşdü. Lhasa generalı da öldürüldü. İngilislərin yalnız 13 yaralısı var idi. İngilislər yaralılara tibbi yardım göstərdilər, onların çoxu müalicədən sonra sıralara döndü. Kənddə bir çox evdə ingilislər tərəfindən partladılmış böyük barıt ehtiyatları var idi.[13]

Tibet ordusunun qalan hissəsi şimala çəkildi. Aprelin 4-də ingilislər daha da irəli getməyə başladılar. Aprelin 9-da Qyantseyə gedən yoldakı dərədə ikinci döyüş oldu. Tibetlilər dar bir yerdə keçidi bağladılar və toplar qurdular. Bununla belə, tibetlilər vaxtından əvvəl, ingilislər atəş zonasına bir az çatanda atəş açmağa başladılar. İngilislər təpədən tibetliləri arxadan haqlamaq üçün siqhlərdən ibarət bir qüvvə göndərdilər.[14] Onlar qar fırtınası yaratdı və görüntünün itməsi zamanı tibetlilər təxminən bir saat boş yerə toplardan atəş açdılar. Üç saat ərzində siqlər təpələrə qalxaraq tibetlilərə hücum etdilər. Eyni zamanda ingilislər aşağıdan atəş açmağa başladılar. Tibetlilər 150 nəfəri itirdi və ordunu geri çəkməyə məcbur oldular.

Dzonq Qyantse

İngilis dəstəsi hərəkətini davam etdirərək Qyantseyə yaxınlaşdı. Şəhərdə heç bir qoşun yox idi. İngilislər sərbəst şəkildə onu tutaraq, ora yerləşdilər. Onlar böyük barıt ehtiyatlarını məhv edib, bütün taxıl anbarlarını müsadirə etdilər. Dzonq qəsdən qismən dağıdıldı və hərbi düşərgə şəhərdən kiçik bir məsafədə təşkil edildi. Əsgərlər yerli əhalidən hind rupisindən Hindistanla müqayisədə çox aşağı qiymətə ərzaq və mal almaq üçün istifadə edirdilər.[15]

Maddi-texniki təminatı təşkil etmək üçün qoşunların bir hissəsi geri çəkildi. Mayın əvvəlində pulemyotlarla silahlanmış qalan dəstənin əksəriyyəti Lhasa yolunda Karola aşırımına doğru irəlilədi.[16] Burada daha sonra ingilislər üçün çətin, lakin uğurlu döyüş baş verdi. Mayın 4-də səhər açılmazdan əvvəl tibetlilər qəfildən böyük bir qüvvə topladılar və düşərgəni mühasirəyə aldılar, tüfəng və toplardan atəş açdılar.[17] İngilislərə tez oyanmaq və döyüş vəziyyətinə almağa, xüsusi əmr kömək etdi, onlar qruplaşıb cavab tədbiri təşkil etdilər. Karolaya aparıldığından ingilislərin pulemyotları yox idi. Tibetlilər tələsik təmir olunan Dzonqda möhkəmləndilər. Hər tərəfdən onlara əlavə qüvvələr gəlirdi. Onlar ingilis qarnizonunun müntəzəm, lakin uzun məsafəli bombardmanını həyata keçirirdilər. İngilislər tezliklə geri qayıdan avanqardı xəbərdar etməyə müvəffəq oldular.[18]

Bu andan iki ay davam edən ingilis düşərgəsinin mühasirəsi başladı. Tibetlilər artıq vəziyyəti hərbi dəstə adı altında diplomatik missiya kimi deyil, müharibə kimi qəbul edirdilər. Bir neçə çinli məmur daimi atəşə məruz qalan ingilislərlə açıq-aşkar münaqişəyə girməməyə çalışırdı. Bir müddət sonra tibetlilər böyük bir top qurdular, britaniyalılar durbinlə onu seyr edirdilər və həyəcan təbili çalaraq, hər ehtimal olunan atəşdən əvvəl sığınacaqda gizlənirdilər. Döyüşlər sonra tibetlilər tərəfində itkilər ağır olsa da, ingilislər də itkilər verirdilər. İngilislər bölgəyə əlavə qüvvələr gətirərək saylarını 4600-a qədər artırdılar.

Tibet döyüşçüsü

İngilislər Qyantse ətrafındakı kəndləri və monastırları təmizləməyə başladılar, oradan silahlı dəstələri vurub çıxardılar. Tibetlilər yavaş-yavaş qüvvələrini cəmləşdirərək əsgərlərin sayını 16.000-ə çatdırdılar. İyunun 28-də şiddətli yağışda ingilislər Qyantsedən beş mil məsafədə yerləşən Tseçen monastırını ələ keçirdilər.[19] Bu monastır 1200 tibet əsgəri tərəfindən qorunurdu. Onlar ağır itkilərə məruz qaldılar.[20]

Tibetlilər atəşkəs xaiş etdilər. 30 iyun atəşkəs günü idi və iyulun 2-də sülh nümayəndə heyəti danışıqlar aparmaq üçün ingilislərin düşərgəsinə gəldi. Vasitəçi Dalay Lama ilə yazışmalarda olan və hər iki tərəfin mövqelərini müqayisə edə bilən Tonqsa-penlop (Butanın gələcək kralı Uqyen Vanqçuk) idi. Tibet tərəfdən dörd nazir danışıqlar aparırdı, baş nazir Lhasadan gəlirdi. İngilislər nümayəndə heyətinin qərar qəbul etmək səlahiyyətinin olmadığını başa düşdülər və Dzongun qısa müddətdə boşaldılması tələbini irəli sürdülər. Tibetlilər, Tonqsa Penlopun məsləhətinə baxmayaraq, ingilis dəstəsini sayca kiçik hesab etdilər və Dzongu gücləndirmək və divarların qalınlığına güvənmək qərarına gəldilər.[21]

İyulun 7-də ingilislər Dzonqa hücuma başladılar. Qala divarlarının nəzərdə tutulduğundan daha möhkəm olduğu ortaya çıxdı və istehkam gözlənildiyindən də çox çətinliklə alındı. Tibetlilərin özlərini cəsarətlə müdafiə etdikləri şiddətli döyüşə baxmayaraq, general Makdonaldın əməliyyatı diqqətlə planlaşdırması nəticəsində ingilislər az itki verdilər.[22]

Döyüşdən sonra sakinlər Şiqatseyə doğru dəyərli hər şeyi götürərək şəhəri tərk etməyə başladılar, monastırlar da boşaldıldı. İngilislər talanların qarşısını almağa çalışırdılar.

Potala sarayı XX əsrin əvvəllərində.

Sonra dəstə hücumu bərpa edərək döyüşə-döyüşə şimala doğru irəlilədi. Düşünülmüş planın köməyi ilə alınan Karola aşırımında ciddi döyüş baş verdi. Təxminən 300 tibetli öldü, çoxu döyüş meydanından qaçaraq qarlı aşırımlarda gizləndi. Bu döyüşdən sonra praktiki olaraq ciddi toqquşmalar olmadı.

İyulun 31-də dəstə bərələrlə Brahmaputra çayını keçdi və avqustun 3-də şəhərin şimalında düşərgə quraraq Lhasa yaxınlaşdı. XIII Dalay Lama Monqolustana qaçdı, ona görə də Yanqzband Mancur müvəkilli (amban) ilə danışıqlara başladı. Tibetli nazirlər qoşunlardan Lhasa girməməyi xahiş edirdilər. Avqustun 4-də ingilis komandanlığını öz iqamətgahına dəvət edən Mancur müvəkillinin köməyi ilə diplomatik çıxılmaz vəziyyət həll edildi. İngilis zabitləri kiçik bir dəstənin və fəxri çinli məmurlarının müşayiəti ilə şəhəri keçərək ambanın sarayına doğru irəlilədilər. Müqavilənin bağlanmasına hazırlaşmaq təxminən bir ay çəkdi. Dalay Lamanın yoxluğunda Ti-Rimpoche (regent və baş nazir) ilə danışıqlar aparıldı. Mançuriya ambanının tələbi ilə yüksək rütbəli zabitlərə (silahsız) Lhasanın ən böyük saraylarını və məbədlərini, o cümlədən Jokhanq və Potala ziyarətinə icazə verildi.

Ambanın köməyi və Tonqsa Penlopun vasitəçiliyi ilə Britaniya missiyası Tibet hakimiyyətini 7 sentyabr 1904-cü ildə sülh müqaviləsi imzalamağa razı sala bildi.[23]