Barıt müharibələri

Barıt müharibələri — barıt silahları ilə müharibə və ya daha çox yayılmış olaraq Odlu Silahlarla Müharibə, bu partlayıcı maddənin istifadəsi üçün uyğun barıt silahlarının istifadəsi ilə ortaya çıxan və bu silah texnologiyasının inkişafı ilə zaman keçdikcə bu hala gələn bir döyüş üslubudur. XV əsrdən etibarən Avropa və Asiyada məhdud bir şəkildə başlamış və XIX əsrin ortalarına qədər davam etmişdir. 1792-1815-ci illər arasında davam edən Napoleon müharibələrində zirvəyə çatdı. Barutun Çinlilər tərəfindən tapıldığını bildirən İngilis filosof və rahib Rocer Bekon bu cür müharibənin ilk müdafiəçilərindən biri idi.

Silahlarda və müharibələrdə barıtın ilk istifadəsinin Çində X əsrə gedib çıxdığı məlumdur. Barıtın ilk istifadəsi top idi. Çindən sonra müsəlman dövlətlərinin ordularında sürətlə yayıldı. XV əsrin ikinci yarısından bəri, xüsusilə Osmanlı İmperiyası tərəfindən səmərəli istifadə edilmişdir. Osmanlılar tez bir zamanda barıtdan tüfəng kimi istifadə etməyə başladılar. Fatih Sultan Mehmet 1453-cü ildə İstanbulu fəth edərkən nəhəng mühasirə toplarından istifadə etdi. 1514-cü ildə Çaldıran Döyüşündə, 1516-cı ildə Mərcidabık Döyüşündə və 1517-ci ildə Ridaniyə Döyüşündə təsirli və geniş şəkildə istifadə edilmişdir. Əslində, Osmanlı İmperiyasında odlu silahların istifadəsi 1421-1444-cü illəri arasında hökm sürən II Muradın səltənətlik dövrünə qədər gedib çıxır.

Burada izah olunmağa çalışan və "Qərb tarixçiləri tərəfindən araşdırılmağa başlanan" barıt silahları ilə müharibə "üslubunun Avropadakı inkişafı, tarixçi Maykl Robertsun 1955-ci ilin əvvəlində Belfastdakı bir universitet tərəfindən təşkil etdiyi konfransdakı açılış nitqindən irəli gəlir. Roberts, 1560-1660-cı illəri arasında Avropadakı müharibə üslubunun əsas dönüşümlərinin cəmiyyəti tamamilə dəyişdirən "Hərbi İnqilab" olduğunu iddia edir. Sonrakı illərdə bir çox elm adamı bu məsələni dəstəkləyən və ya qarşı çıxan araşdırmalar etdi. Bu inqilabın nə zaman baş verdiyi və ya bir inqilab deyil, tədricən bir dəyişiklik olduğu hələ müzakirə mövzusudur. Bu çərçivədə Hərbi İnqilab o illərdə Avropa ordularında odlu silah istifadəsi ilə əlaqəli dəyişikliklərdən yalnız biri idi. Michael Roberts və bu mövzuda araşdırma aparan bir çox digər Qərb tarixçisi üçün tədqiqat sahəsi Avropadır. Buna görə ədəbiyyatdakı Hərbi İnqilab (ya Michael Roberts ya da Geoffrey Parkerin Hərbi İnqilabı) həqiqətən Avropa Hərbi İnqilabı kimi başa düşülməlidir.

XVI əsrin əvvəllərindən italyan dövlətlərinin ordularında müşahidə olunan odlu silahların geniş tətbiqi bu ordulardakı digər döyüşçü elementlərinin sayının sürətlə azalmasına səbəb oldu. Orduda oxatanların, gürzün, süvarilərin və qılınc döyüşçülərinin sayı sürətlə azaldıldı. Bunlar əldə daşınan atəş silahları istifadə edən döyüşçü elementləri ilə əvəz olunmağa başladı.

Silah ustalarının ordularda kilo aldığı bu erkən mərhələlərdə, atəş rejenerasiyasının və məsafənin aşağı nisbətinin digər döyüş elementləri tərəfindən dəstəklənməsini tələb edirdi. Bir çox atışmada silahlılar dördbucaqlı bir xətt götürən gürz mühafizəçiləri tərəfindən qorunurdu.

Barıtın odlu silahlarda istifadəsi

MS silahlarında barıt istifadəsi haqqında köhnə məlumatlar 900-cü illərə qayıdır. Məlumdur ki, alt hissəsində barıt olan borular, bu tarixlərdə canlı qüvvənin ata biləcəyindən daha çox nizə atmaq üçün istifadə edilmişdir.XIV əsrdə Çində içi boş dəmir top toplarını barıtla dolduraraq ibtidai bir qumbaradan istifadə edildiyi qeydləri var. Çindəki Song Xanədanlığı 12. əsrə çatana qədər həm minalardan, həm də əl atılan bombalardan istifadə etdilər. Silahlarda barıtın istifadəsi yavaş bir sürətlə də olsa qərbə yayıldı. 14-cü əsrdə ərəb və Avropa mətnlərində toplardan bəhs olunur. Bu gün bildiyimiz kimi Avropada istehsal olunan topların ilk çəkilişi 1327-ci ilə aiddir və Çində bilinən ən qədim rəsmlə 1128-ci il tarixində çox fərqli oxşarlıqlar daşıyır[1].

Avropada odlu silahların istifadəsi

Avropa əsrlər boyu tez-tez gedən müharibələrin olduğu bir qitə olmuşdur.İngilis tarixçi Geoffrey Parker deyir- "Həqiqətən, Avropa tarixində hansı əsr əsgər əsri deyil ki?" .Onun Erkən Modern Dövrə aid nümunələri göstərir ki, 18-ci əsrdə ən uzun sülh dövrü 16 il, 16-cı əsrdə on ildən az, 17-ci əsrdə isə 4 ildir. Münaqişələrin silah yolu ilə həll edilməsinin qeyri-adi meylindən bəhs edir[2]. Bu tendensiya daha dəqiq taktikalar, silahlar və qaydalar axtarılmasına səbəb oldu. Nəticədə, "Qərbin yüksəlişi" əsasən güc tətbiqinə söykəndi. Hərbi İnqilabla bu axtarışlar Avropa güclərinin döyüş qabiliyyətini yaxşılaşdırdı.Hərbi İnqilabın əhəmiyyətli bir cəhəti odlu silahların əsas silah kateqoriyasına çevrilmək üçün istifadəsinin genişləndirilməsi idi.Onun ən yaxşı vasitə olduğu təbii idi. Müharibə bir mənada hegemon gücə sahib olmayan beynəlxalq bir sistemin qaçılmaz nəticəsi idi.

Avropada bilinən ən erkən odlu silah istifadəsi Moros tərəfindən 1118-ci ildə Saragoza qarşı mühasirədə istifadə edilmişdir[3]. İspanların sonradan Moroslara qarşı istifadə etdikləri bilinir.Vaxt keçdikcə topun istifadəsi Avropaya yayıldı. Məsələn, 1346-cı ilin avqustunda İngilis-Fransa müharibəsi İngilis ordusu tərəfindən Crecy döyüşündə istifadə edildi. XIV əsrin əvvəllərinə qədər, topların istifadəsi Avropada müstəsna kimi görülürdü. Müharibə bölgələrində yerləşməsinin XIV əsrdə başladığı başa düşülür[4]. Divarlara qarşı odlu silahların (topların) istifadəsi 1370-ci illərdən əvvəl görülməmişdi və 1420-ci illərdən əvvəl nadir hal idi[5].

Xüsusilə də XI əsrdən bəri Qərbi Avropada sayları artan daş qalalar müharibə strategiyasını da dəyişdirmişdir. Məqsəd indi düşmən qüvvələrini məhv etmək və ya onları döyüşə bilməməsi vəziyyətinə gətirmək yox, bölgədə işğal olunmaq istəyən möhkəmləndirilmiş mövqeləri ələ keçirmək idi. Əks təqdirdə, ordu geri çəkildikdə bölgə üzərində qurulmuş suverenlik sona çatır[6]. Nəticədə, müharibələr böyük ölçüdə baha başa gələn və uzun müddət davam edən mühasirələr şəklində olmuşdur. Müharibələrin bu faydasızlığı, 15-ci əsrdə dik divarlara qarşı parlaq olduğunu göstərən mühasirə toplarının tətbiqi ilə aradan qaldırıldı. Məsələn, 1405-ci ildə, Şotlandiya qalası Berwick-upon-Tweed, tək bir İngilis topunun ilk atışından sonra təslim oldu. Tamamilə fərqli səbəblərdən belə top atışı, şüşəni qıran saman kimi görünür. XV əsrin ortalarına doğru bir çox istehkam yerləri top atəşi ilə vuruldu və divarlara qarşı odlu silah istifadə üsulları XV əsrin sonlarına doğru daha da inkişaf etdirildi. Bacarıqlı topçuların əlində top indi çox təsirli bir silahdır. 1519-cu ildə yazdığı bir məqalədə Makiavelli "1494-cü ildən bəri topçu atəşinin nə qədər qalın olsalar da, bir neçə gündə yuya bilməyəcəyi bir divar qalmadı" dedi.

21-ci əsr müharibələrinin Fransız zəfərlərinin son mərhələsində, 1430, 1433 və 1437-ci illərdə toplar möhkəmləndirilmiş mövqelərə qarşı o qədər təsirli idi ki, müdafiəçiyə sürətlə məhv oldu. 1430-cu illərdən etibarən mühasirə topları Qərbi Avropadakı ənənəvi şaquli daş divarları bir neçə gündə daş yığınına çevirdi. Normandiyada 70-dən çox İngilis istehkam mövqeyi, 1449 ilə 1450 arasında iki ildən az müddətdə Fransız topları tərəfindən atıldı[7].

Topun mühasirə silahı kimi istifadə olunmasında böyük diametrli toplardan istifadə edilmişdir. 1440-cı illərdə Hollandiyada atılan Mons Meg adlı top 8,5 ton ağırlığında və 50 sm-dir. ətrafdakı daş toplardan istifadə edilir. Bununla birlikdə, bu ölçüdə topların faydalı olmadığı tez bir zamanda ortaya çıxdı, bir yerdən bir yerə hərəkət etmək çox çətin idi. Daşınması daha asan, daha kiçik diametrli toplar istifadə edilmişdir. İstər-istəməz ekspedisiyalarda bir çox top iştirak edirdi.

Topun Balkanlara ilk gəlişi 1351-ci ildə, Venesiya Macarlara qarşı torpaqlarını qorumaq üçün Zara şəhərinə göndərildi[8].

Mons Meg

Yenə də 15. əsrdə tapança olaraq istifadə edilən odlu silahlar sınaqdan keçirildi və qəbul edildi. Əsrin sonlarına doğru, İtalyan dövlətləri arasındakı müharibələrdə ordular bu silahlarla təchiz edilmişdi[9]. Venesiya Respublikası 1490-cı ildə ordudakı bütün yayı tüfənglərlə əvəz etdi. Bununla birlikdə, o dövrün silah texnologiyası ilə, odlu silahlar, oxlar kimi məsafəli silahlarla müqayisədə atış məsafəsi, vuruş dərəcəsi və atəş yeniləmə dərəcəsi baxımından çox zəif idi. Usta oxatan qəbul edilə bilən dəqiqlik dərəcəsi ilə 200 metrdə dəqiqədə altı atış edə bilsə də, 16-cı əsrin əvvəllərində arxebuslar bir neçə dəqiqədə bir atəşin bərpası dərəcəsinə və 100 metr təsirli bir məsafəyə sahibdirlər. Lakin usta oxatan olmaq illər çəksə də, döyüş meydanında işləyə biləcək bir topçunun bu səviyyəyə çatması üçün bir neçə gün təlim kifayətdir. Beləliklə, ordularda daha çox silah ustalarını işə salmaq mümkün idi. Daha çox sayda tüfəngçi mövcud olsa da, tüfəngin ordulardakı əsas silah halına gəlməsi hələ bir əsr davam etdi[10]. Bu inkişaflar illər ərzində ordulardan qılıncla döyüşən elementləri ortadan qaldırdı və bu 1515-dən sonra görünmədi. Eyni şəkildə balta-şahin (halbert) tərk edildi.

Avropa Hərbi İnqilabı

Ulduz qalalar

Ulduz qalaları hündür olmayan divarların yerinə şaquli hündür divarlar əvəzinə buynuz şəklində çıxıntılar olan və daş əvəzinə daha çox sıxılmış torpaqdan istifadə olunan istehkam sahələrinin düz xəttlərindəki istehkam növüdür. Yarandığı dövrdə, İtaliyada alla moderna (müasir üslub) olaraq adlandırılan və İtaliyadan kənarda italyenne (İtalyan üslubu) olaraq təyin olunan bu istehkam arxitekturası, birbaşa top toplarına qarşı daha davamlı müdafiə təmin etdi.

Orduların böyüməsi

Ulduz qalalar, şübhəsiz ki, müdafiədə topdan istifadə edirdilər. Topun bu tip istehkamla birlikdə müdafiəvi istifadəsi hücum qüvvələri üçün xəndək açmağı və qüvvələrin konsentrasiyasını tələb edirdi. XVI əsrdə bir İtalyan mühəndis, hücum edən tərəfin hər müdafiəçiyə qarşı ən azı 20.000 əsgərlə on əsgər səfərbər etməsini təklif etdi.

Taktikalar

Barajdakı ən qədim sənəd 8 dekabr 1594-cü il tarixli rəsmi ehtiva edən bir məktubdur.Məktub müəllifi bu fikri Qədim Roma mətnlərini diqqətlə öyrənərək inkişaf etdirdiyini yazır.

Yaylım atəşi, bir əsgərdən, sərt intizam və köklü bir vərdişlə, kompleks bir maşının hissələri kimi qərarlı hərəkətlər etməsini tələb etdi. Buna nail olmağın tək yolu yenilənmə və yenidən təmizlənmə praktikası da daxil olmaqla yorucu təlimlərdir. Bu tələb hərbi hissələrin kiçik hissələrə bölünməsini tələb edirdi. İstər-istəməz daha çox təlim zabitinə ehtiyac var idi. Nəticədə yaylım atəşi taktikası ilə tənzimləmə kvadrat sıradan təmiz sıraya keçidi məcbur etdi. İndi hər şey dəqiq bir şəkildə və zabitlərin əmri ilə bir saat mexanizmi ilə edildi.

Geoffrey Parker, 2006-cı ilin Fevral ayında "Hərbi İnqilab" kitabının türk dilinə tərcüməsi üçün ön sözündə, yaylım atəşi taktikasının Hollandiyada 1594–1595 arasında kəşf edildiyini, ancaq yaylım atışının olduğuna dair bir dəlil tapa bilmədiyini bildirdi. taktiki 1620-ci ilə qədər irəliləyərək istifadə edildi. Parker, bu taktikanın Qərbin önümüzdəki üç əsrdə üstün bir hərbi güc olaraq Asiyada nüfuz qazanması üçün hakim taktiki olduğunu bildirdi. Daha sonra Günhan Börekçinin Osmanlı sənədinə istinad etməsinə toxunur. Bu sənəddə Yeniçərinin 1605-ci ildə yaylım atəş taktikasını ustalıqla tətbiq etdiyi ortaya çıxdı.

Silahlar,Avadanlıqlar

Orta əsr Avropasında fərdi ustalıqla cəngavər ruhu ilə mübarizə aparan, mülkədar zadəganların qurduğu ağır süvarilər əfsanəvi olmuşdur. Bu, daha çox romantik bir yaydır. Faktlar bunu təsdiqləmir.Belə yanaşmalar yerlərdə yalan müşahidələr və mühakimələr nəticəsində yaranmışdır. Məsələn, Bizans imperatoru Alexios Komnenosun qızı Anna Komnini, Alexiad'da atasının Norman süvarilərinə müqavimət göstərə bilməyəcəyinə inandığını yazdı. Lakin atası Alexios, döyüş meydanında Norman süvarilərini asanlıqla üstələdi.

Əslində orta əsrlərdə süvarilərin son nəticəni təyin etdiyi çox az döyüş var.

Avropadan kənarda yayılması

Məlumdur ki, odlu silahlar ilk dəfə İslam dünyasında Memlüklər tərəfindən istifadə edilmişdir. Ancaq Çindən və ya Avropadan gəldiyi hələ bilinmir.

İstinadlar
  1. Parker. "Cambrige Savaş tarixi". sh 112. (#cite_web_url); (#accessdate_missing_url)
  2. G.Parker. "Əsgər İnqilabı". sh 1. (#cite_web_url); (#accessdate_missing_url)
  3. Albert Manucy. [Artillery Through the Ages: A Short Illustrated History of Cannon, Emphasizing Types Used in America Artillery Through the Ages: A Short Illustrated History of Cannon, Emphasizing Types Used in America] (#bad_url) (#bare_url_missing_title). İstifadə tarixi: 7 may 2021.
  4. Yusuf İnce. . sh 515. (#cite_web_url); (#accessdate_missing_url)
  5. Geoffrey Parker. "Əsgər İnqilabı". sh 300. (#cite_web_url); (#accessdate_missing_url)
  6. Parker. "Əsgər İnqilabı". sh 10. (#cite_web_url); (#accessdate_missing_url)
  7. Parker. "Cambridge Savaş Tarixi". sh 113. (#cite_web_url); (#accessdate_missing_url)
  8. Yusuf İnce. [Osmanlı Devleti’nde Barutun ve Ateşli Silahların Kullanımının Yaygınlaşması Osmanlı Devleti’nde Barutun ve Ateşli Silahların Kullanımının Yaygınlaşması] (#bad_url) (#bare_url_missing_title). İstifadə tarixi: 7 may 2021.
  9. Parker. "Cambridge Savaş Tarixi". sh 23. (#cite_web_url); (#accessdate_missing_url)
  10. Parker. "Cambridge Savaş Tarixi". sh 115. (#cite_web_url); (#accessdate_missing_url)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.