Yves Montand
presidente del xuráu del Festival de Cannes ← Sydney Pollack - Ettore Scola →
Vida
Nacimientu	Monsummano Terme (es) [1], 13 d'ochobre de 1921[2]
Nacionalidá	Italia Francia  (1929 - [3]
Llingua materna	italianu
Muerte	Senlis[4], 9 de payares de 1991[5] (70 años)
Sepultura	Cementeriu de Père-Lachaise[6]
Causa de la muerte	infartu de miocardiu
Familia
Casáu con	Simone Signoret (1951 – 1985)
Pareyes	Édith Piaf
Fíos/es	‎Catherine Allégret‎
Hermanos/es	Julien Livi
Estudios
Llingües falaes	francés[5] italianu[7]
Oficiu	actor de cine, chansonnier (es) , cantante, peluqueru, baillarín
Premios	ver David de Donatello al mejor actor extranjero  (1973) : César et Rosalie (es)
Nominaciones	ver premiu Emmy Primetime a la meyor actuación individual nun programa musical o de variedaes (1962) National Society of Film Critics Award for Best Actor (en) (1967): La guerra ha terminado (es) César al meyor actor (1980): I, como Icaro (es) César al meyor actor (1984): Garçon! (es) BAFTA al meyor actor (1988): Jean de Florette (es)
Seudónimu/os	Yves Montand
Xéneru artísticu	chanson
Instrumentu musical	voz
Creencies
Relixón	catolicismu
IMDb	nm0598971
yves-montand-site-officiel.com

Ivo Livi, llamáu Yves Montand, (13 d'ochobre de 1921, Monsummano Terme ^(es)  – 9 de payares de 1991, Senlis) foi un cantante y actor francés d'aniciu italianu. Nació'l 13 d'ochobre de 1921 en Monsummano Terme, na Toscana (Italia), morrió'l 9 de payares de 1991 en Senlis (Oise), en Francia.

Familia

Ivo Livi, fíu de Giovanni y Giuseppina Livi (1893-1971), nació'l 13 d'ochobre de 1921 en Monsummano Alto, na Toscana, un añu anantes de la llegada al poder de Benito Mussolini (el 31 d'ochobre de 1922) ya la puesta en marcha del réxime fascista. Ye l'últimu d'una familia de tres neños (la so hermana Lydia nacida en 1915, el so hermanu Giuliano — Julien — (1917-1994)). Ye descendiente d'una familia obrera y militante, que venerará tola so vida, y que-y tresmitirá'l so afectu pol comunismu.

Mocedá

En 1923, Ivo nun tien más quje dos años cuando la so familia fuxe de la Italia fascista y emigra hacia Francia. Los Livi instálense nos barrios probes de Marsella. El padre d'Ivo crea une pequeña fábrica d'escobess. Los dos fíos mayores dexen ceo la escuela pa ganase la vida: Lydia conviértese en peluquera y el so hermanu Julien camareru de café, y ferviente militante comunista. La neñez d'Ivo ye difícil tanto material como moralmente. ye consideráu como un « immigrante rital ». Ye nesti tiempu cuando s'apasiona pol cine y especialmente poles comedies musicales americanes, en particular poles del so ídolu Fred Astaire y los sos númberos de claquetes.

Par decretu de 8 de xineru de 1929, la familia Livi algama la nacionalidá francesa y Ivo conviértese n'Yves. En 1932, so padre Giovanni vese obligáu declarar en quiebra la fábrica familiar d'escobes. Yves tien onee años y ye nidiamente más altu que la media de los eños de la so edá cuando falsifica los sos papeles pa facese contratar nuna fábrica de pastes, (la llei prohibía'l trabayu anantes de los catorce años)^[8]. Será tovía repartidor, después , puis camareru, anantes de cumplir los catorce años aprendiz de peluqueru nel salón de peluquería pa muyeres onde trabaya la so hermana Lydia, y pasa con éxitu un Certificáu d'aptitú profesional (CAP) de peluqueru. Trabayaría mas alantre nos diques de Marsella.

Carrera

En 1938, a la edá de diecisiete años, algama un puestu de « peluqueru de sala » nun cabaret de music-hall de Marsella. Darréu, participa nun espectáculu que na primera parte acueye a los debutantes. Canta C'est la vie, de Trenet; Boum, de Chevalier, On est comme on est y fai imitaciones de Fernandel y de personaxes de Walt Disney. L'organizador acuéyelu y aconséyalu d'atopar un nome d'escena. Yves Livi conviértese n' Yves Montant - escrito entós con una t - nomatu escoyíu n'acordanza de so madre. N'efeutu, nuna mezcla d'italianu y de francés, ella dixo-y, col fin de qu'él dexara'l so apartamentu: « Ivo, monta »^[9].

Yves trabaya la so puesta n'escena con Francis Trottebas - alias Berlingot - y fai dellos cursos de cantu con Marguerite Francelli a partir del branu de 1937. El debutante, de xemes en cuando, consigue dellos compromisos; sobre escena, ta acompañáu al piano por Mado, la fía del so profesor de cantu. Les sos gales llévenlu a veces a Narbona y Toulouse y, nos entamos de 1940, el so nome atrae al públicu. Montand ambiciona entós pasar al Alcazar de Marsella. Pa ello, tien necesidá d'un repertoriu orixinal. Hubert Melone, alias Charles Humel, un autor-compositor ciegu, escribe-y dos cantares: Y'a du swing partout, que nun grabará enxamás, y Dans les plaines du Far-West, que será'l so primer gran éxitu^[10]

Montand y la política

El so aniciu proletariu d'un mediu pro-comunist foi primeramente un motivu d'explotación pa la so carrera de cantante(J'aime flâner sur les grands boulevards, Luna Park), pero afalagó bien ceo'l so compromisu políticu, imprimiendo protestes, fervor, llucidez (el reconocimientu la so ceguera delantre del estalinismu) y de la so fidelidá a los ideales de izquierda: en 1973, decide subir a escena pa sofitar al pueblu chilenu, compromisu filmáu por Chris Marker en La Solitude du chanteur de fond.

Ye l'actor principal de la triloxía de Costa-Gavras denunciando los estremismos:

• Z (1969), onde interpreta a Grigoris Lambrakis, un diputáu d'izquierda asesináu polos facistes, que llevará al réxime de los coroneles en Grecia ;
• L'Aveu (1970) onde encarna al vice-ministru checu Artur London encarceláu pol réxime comunista ;
• État de siège (1972) onde ye un axente americanu, inspiráu en Dan Mitrione, conseyeru d'un réxime militar sudamericanu, secuestráu pola estrema izquierda.

A pesar del so compromisu públicu, nunca perteneció a ningún partíu políticu, pero foi militante del Movimientu de la Paz y de los Derechos Humanos.

Filmografía

El nome de César ta varies veces presente na so filmografía, podemos citar, por orde cronolóxicu:

• El barón César de Le Diable par la queue de Philippe de Broca.
• En La folie des grandeurs de Gérard Oury, ye Blaze, el sirviente de Don Salluste/Louis de Funès, que lu fai asumir la personalidá del tunante César.
• César, el machu xenial de César et Rosalie, de Claude Sautet, con Rosalie/Romy Schneider.
• Y finalmente, el Papet César Soubeyran de Marcel Pagnol, nos films de Claude Berri, Jean de Florette y Manon des sources.

Referencies