Xardinos clásicos de Suzhou
Patrimoniu de la Humanidá — UNESCO
"Jardin de l'arbolea del lleón".
Llugar  China
Criterios Cultural: i, ii, iii, iv, v
Referencia 813bis
Inscripción 1997 (XXI Sesión)
Estensiones 2000
Área Asia y Oceanía
Cambiar los datos en Wikidata

El Xardín de los lleones (chinu: 狮子林园; pinyin: Shī Zǐ Lín Yuán; tamién traducíu como Xardín de l'arbolea del lleón) ye un destacáu xardín chinu en Suzhou, provincia de Jiangsu, China que, xunto a otros xardinos clásicos de Suzhou, foi proclamáu Patrimoniu de la Humanidá pola UNESCO. Atopar nel nᵘ 23 de la cai Yuanlin. Esti xardín ye famosu pola llarga y llaberíntica cueva de roques taihu[1] qu'hai nel so centru. El nome del xardín deriva de la forma d'estes roques, que se diz que paecen lleones.

Historia

Xardín de la cueva del lleón.

«De tolos famosos xardinos de roques na hestoria, sobrevivió unu. Ye'l llamáu "Xardín del lleón" en Suzhou».[2] El xardín de los lleones foi construyíu en 1342 mientres la dinastía Yuan por un monxu budista zen llamáu Wen Tianru, en memoria del so maestru l'abá Zhongfeng. Naquella dómina'l xardín formó parte del monesteriu ortodoxu Bodhi (菩提正宗).[3] El nome del xardín deriva de la forma de lleón de les roques taihu, que de la mesma fueron construyíes como una referencia al lleón simbólido nel Sutra del lleón ruxente. El nome tamién fai referencia al Picu del Llión del monte Tianmu na ciudá de Lin'an, Hangzhou, Zhejiang, onde l'abá Zhongfeng algamó'l nirvana. Nesa dómina, el xardín tenía 6.670 m² y taba cubiertu de roca y bambú. Dempués de la muerte de Wen Tianru, el jardin decayó, pero en 1589 otru monxu budista, Mingxing, reconstruyó'l xardín. Un maxistráu d'Hengzhou mercó'l xardín y el so fíu Huang Xi lo reedificó en 1771. El nome del xardín camudó entós pol de "Xardín de los cinco pinos". A partir de 1850, el xardín tuvo de nuevu faltu de caltenimientu. En 1917, Bei Runsheng mercó'l xardín y terminó la restauración en 1926. Munchos edificios y roques del xardín caltuviéronse dende la restauración. Según los cartelos oficiales qu'hai nel xardín, la familia Bei "donó" el xardín al gobiernu chinu en 1949. Estes pallabres nos cartelos paecen curioses por cuenta de que toa propiedá privada foi nacionalizada pol Partíu Comunista de China Partíu comunista esi mesmu añu. El xardín nun s'abrir al públicu hasta l'añu 1956.[4]

El diseñu del xardín llamó l'atención de visitantes famosos, como'l pintor Nin Zan, quien creó la pintura Rollu de pintura del bosquecillo del lleón en 1373. En 1703, l'emperador Kangxi visitó'l xardín, y en 1765, l'emperador Qianlong tamién visitó'l xardín y dexó como regalo una tablilla, Delicia auténtica, inscrita personalmente por él. Tamién fizo que construyeren un retruque del xardín nel xardín Changchun del Palaciu de branu y na Residencia de monte de Chengde.

Diseñu

Una ponte.

Esti xardín tien 1,1 ha d'estensión. Ta estremáu en dos partes principales, un complexu residencial y una rocalla alredor d'un estanque central.[5] Amás de 22 edificios, el xardín cunta con 25 tablillas, 71 cercos, 5 pantalles tallaes en madera y 13 árboles antiguos, dalgunos d'ellos remóntense a la dómina de la dinastía Yuan.[4] El xardín ye famosu sobremanera pol so ellaboráu covarón de roques taihu. Esta cueva de 1.154 m² contién un llaberintu de nueve senderos que van percorriendo 21 cueves cruciando trés niveles. L'estanque estrema'l covarón en dos seiciones: este y oeste. La entrada formal a la seición occidental llámase "Ocho táctiques de diagrama" allugada cruciando la "ponte del espeyu de jade" dende'l revoque de la Sala del ciprés. los picos de piedra taihu atópense a lo cimero d'esti covarón. La tracción más famosa de la cueva ye'l Picu del Llión, arrodiáu per otres cuatro piedres - Han Hui, Xuan Yu, La to Yue, y Ang Xiao - que colectivamente formen los "Famosos cinco picos". Hai una lleenda folclórica sobre los dos inmortales, Li, el del cayáu de fierro, y Lü Dongbin, quien vagabundearon pol llaberintu del bosquecillo del lleón y perdiéronse, dempués de lo cual sentáronse nuna cueva a xugar al axedrez.

Ver tamién

Referencies

Notes

  1. ↑ La piedra Taihu ye un tipu de caliar que se produz al pie del monte Dongting en Suzhou, que queda cerca del llagu Taihu; presenta poros y furacos.
  2. ↑ Inn, Henry (1950). Chinese Houses & Gardens. Nueva York: Bonanza Books, páx. 27.
  3. ↑ World Cultural Heritage, 2006
  4. 1 2 Suzhou, 2009
  5. ↑ Terebess, 2009

Bibliografía

Enllaces esternos



Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.