Entamos

Na so mocedá foi aprendiz del grabador Ellis Gamble en Leicester Fields, onde aprendió a grabar. El mozu Hogarth tamién s'interesó na vida de les cais y de les feries londinenses, y entretúvose esbozando los personaxes que vía. Pola mesma dómina, el so padre foi encarceláu por deldes na prisión de Fleet mientres cinco años. Hogarth nunca faló al respeutu.

N'abril de 1720, Hogarth establecióse como grabador independiente, primero grabando trabayos menores como escudos d'armes y factures de tiendes, según ilustraciones pa llibros. En 1727 foi contratáu por Joshua Morris, un tapiceru, pa diseñar una alegoría de L'elementu Tierra. Morris, al oyer que Hogarth yera «un grabador, non un pintor», refugó la obra cuando taba acabada, y Hogarth demandó-y ante'l tribunal de Westminster onde, el 28 de mayu de 1728, el casu decidióse a favor de Hogarth.

El 23 de marzu de 1729 Hogarth cásase con Jane Thornhill, fía del artista sir James Thornhill.

Tanteos como pintor

Tres unos primeros años como grabador y diseñador de segundu nivel, Hogarth decidió dar el saltu a la categoría de pintor, pero nun-y foi fácil. Naquella dómina los grandes encargos artísticos de Londres yeren atropaos por artistes estranxeros, dientro d'un estilu rococó y ampuloso que Hogarth consideraba artificial. Los reis y la nobleza ingleses subestimaban a los artistes nacionales y preferíen convocar a los más cotizaos del continente, lo qu'esplica que dende'l sieglu XVI, los artistes ingleses fueren clisaos por autores estranxeros instalaos nel país como Hans Holbein el Mozu, Rubens, Van Dyck, Orazio Gentileschi, Sebastiano Ricci y Canaletto.

Hogarth criticaba'l gustu inglés pola mitoloxía y los semeyes pomposos, pero la falta d'encargos obligó-y a flaquear nos sos convencimientos: encetó temes históriques de l'Antigüedá, pero nun algamar resultancies convincentes.

Ésitu con temes satíriques

El so despegue como artista de sonadía puede asitiase na década de 1730, cuando s'entornó nes sos temes satíriques. Llector de Jonathan Swift, criticaba la hipocresía de les clases altes. El so viaxe a París en 1744 fai-y conocer el rococó francés, lo que-y inflúi nos sos conversation pieces y nel tratamientu de los vistíos y les teles nos sos cuadros.

Hogarth intentó esplotar comercialmente les sos meyores creaciones, repitiéndoles en grabáu. Sicasí, algamó tal ésitu que foi víctima de la piratería; los sos diseños yeren retrucaos de forma indiscriminada n'Europa, y él apenes se lucró d'ellos.

En 1745 representar xunto a la so perrina Trump nun famosu autorretratu (Muséu Tate Britain de Londres) inspiráu n'otru autorretratu de Murillo (agora na National Gallery de Londres). Hogarth procuró reflexar la so personalidá: supónse que'l perru ye símbolu d'esfotu, y él visti ropajes modestos. Al pie de la so efixe apaecen dellos de los sos llibros satíricos favoritos. Una paleta amuesa la inscripción The line of Beauty (L'analís de la guapura), qu'alude a un tratáu d'estética que taba preparando. Publicar, acompañáu de grabaos, en 1753. Nél, defendía la espresividá del trazu curvu frente al sobriu neoclasicismu.

L'artista alcuéntrase soterráu nel campusantu de San Nicolás, en Chiswick Mall, Chiswick, Londres. El so amigu l'actor David Garrick escribió la inscripción de la so tumba.

Representaciones de la vida popular

La vendedora de camarones, 1740.

Hogarth empezó pintando representaciones realistes de la vida popular:

• Una cai (1725, Upperville, EE. XX. Col. Mellon)
• La reconocencia de la paternidá (h. 1726, Dublín, N.G.)
• Los fieles dormíos (1728, Minneapolis, I. A.)

A la fin de la so vida artística recuperó estes temes realistes de la vida contemporánea popular:

• La vendedora d'esguiles (Shrimp Girl, o La vendedora de camarones, 1740, National Gallery, Londres), ye un esbozu al oleu inacabado que, sicasí, puede considerase una obra maestra de la pintura inglesa.
• En casa del cordureru o En casa de la modista (1744, Londres, T. G.)
• El baille (1745, Camberwell, South London A.G.)

Semeyes

Capitán Thomas Coram, 1740.

Los criaos del pintor.

Marriage à-la-mode, Poco dempués de la boda (escena segunda).

Segismunda llorando sobre'l corazón de Guiscardo.

Hogarth realizó pequeños "conversation pieces", esto ye, semeyes de grupu: A finales de los años 1720, ridículos y sobeyosos nos sos finos vistíos, ente que los probes esmolecer de la comida y el sexu.

• La boda de Stephen Beckingham y Mary Cox (h. 1729, Nueva York, M.M.)
• La familia Wollaston (1736, Leicester, A.G.)
• La familia Fountaine
• Receición en casa de sir Richard y lady Child (1730, Filadelfia, M.A.)
• Neños xugando a faer teatru en casa de J. Conduitt...(1731)

Realiza dellos cuadros de los actores principales de la popular The Beggar's Opera (La ópera del pordiosero), de John Gay, 1728. Dellos son les semeyes que fai d'artistes na vida cotidiana, ente ellos:

• Sarah Malcolm en prisión (1733, Edimburgu)
• El poeta na miseria (1729-1736, Birmingham. M.A.).
• Semeya del actor David Garrick como Ricardu III (1746), pol que lu pagaron 200 llibres, “que ye más”, escribió, “de lo que nengún artista inglés recibió nunca por un únicu semeya”.
• L'actor Garrick y la so muyer (1757, Londres, castiellu de Windsor)

A finales de los años 1730, recibe numberosos encargos de semeyes per parte de la próspera burguesía:

• George Arnold (h. 1738, Cambridge, F.M.)
• Capitán Thomas Coram (1740, Londres). Ye una semeya sincera del so amigu, el filántropu Captain Coram (1740; primero na Thomas Coram Foundation for Children, agora nel Foundling Museum).
• Semeya de los neños Graham o Los fíos del doctor Graham (1742, Londres)
• Mary Edwards (1742, Nueva York, F.C.)
• Benjamin Hoadly, Obispu de Winchester (1743, Londres, T.G.)
• Mrs. Elisabeth Salter (1744, Londres)
• El Capitán Graham nel so camarote (1745?, Greenwich)
• Los servidores del pintor o Los criaos del pintor (1750-1755?)

En 1745 Hogarth pintó un Autorretratu col so perru (que s'atopa anguaño na Tate Britain) nel que s'amuesa como un artista instruyíu, sofitáu por volúmenes de Shakespeare, Milton y Swift. Él mesmu reproducir en grabáu cuatro años dempués.

Ciclos satíricos

La vida d'un llibertín, Cuadru 3, na tabierna o La orxía.

La carrera d'una prostituta, grabáu 5, Moll muerre d'una enfermedá venérea.

Industriosidad y galbana, llámina 11, L'aprendiz perezosu executáu en Tyburn

Hogarth ye conocíu, sobremanera, polos sos ciclos satíricos. Trátase de series de llenzos qu'esponen una historia novelesca contemporánea, con gran viveza y espíritu críticu. Darréu, grabó los mesmos, y al traviés del grabáu estes composiciones llograron un gran espardimientu.

• La carrera d'una prostituta (1732, cuadros destruyíos; conocer poles copies grabaes).

Ye la primera de les sos obres morales. Nos sos seis escenes, el miserable destín d'una moza del campu qu'empezó una carrera de prostitución na ciudá siguir dende'l principiu hasta'l so degradáu final, cola muerte por enfermedá venérea y el funeral ensin ceremonies. La serie tuvo un ésitu inmediatu.

• La vida d'un llibertín (1736, Muséu Soane de Londres).

Ye una secuela de la serie anterior, amosando n'ocho imaxe la vida de Tom Rakewell, fíu d'un ricu comerciante, qu'esbardia'l so dineru nuna vida de luxu, prostitutes, el xuegu y a la fin acaba la so vida en Bedlam.

• Los cuatro tiempos del día (1738).

Ye la so versión de los tradicionales cuatro momentos del día, de los acontecimientos qu'asoceden pela mañana, al mediudía, pela tarde y pela nueche. Na Mañana, una rica muyer allega a la ilesia, evitando mirar a dos pordioseros, colo qu'amuesa la hipocresía de los beatos que van a la ilesia pero qu'ignoren les desgracies de los sos asemeyaos. Mediudía amuesa a parroquianos bien vistíos que salen de la ilesia ente que al so llau hai xente probe sufriendo, y en mediu una carretera que los estrema. Amuesa claramente l'abilsu social ente les clases alta y baxa.

• Marriage à-la-mode (El casoriu a la moda) (1745, National Gallery, Londres).

Serie de seis escenes que narren por episodios la boda d'un noble arruináu y una moza burguesa. Munchos consideren que ye la so meyor obra, en concencia ye'l meyor exemplu de les sos series. Hogarth pinta una sátira, un xéneru que por definición tien un puntu de vista moral que tresmitir. L'arruináu Conde de Squanderfield cásase cola fía d'un ricu comerciante, y empieza cola firma del contratu de matrimoniu na casona del conde, y acaba col asesinatu del fíu pol amante de la so muyer y el suicidiu de la fía dempués de que'l so amante seya aforcáu en Tyburn pol asesinatu del so home.

• Industriosidad y galbana (1747).

Nesta serie de doce escenes, Hogarth amuesa la evolución na vida de dos aprendices, unu que se dedica al trabayu duru y otru galbaniegu qu'acaba cayendo nel crime y siendo executáu.

• La cai de la cerveza y la de la xinebra (1751).

Representa les desagradables consecuencies del alcoholismu, oldeando la feliz normalidá de los que beben cerveza inglés, frente a los alcohólicos que se dediquen a la xinebra. Estes llámines publicar en parte pa sofitar l'Acta de la Xinebra” de 1751. Supónse que'l maxistráu Henry Fielding informó-y d'estos procedimientos, p'ayudar a la propaganda de l'Acta de la xinebra.

• Los Cuatro etapes de crueldá (1751).

Con esta serie Hogarth pretendía amosar delles de les tarrecibles costumes de los criminales, empezando cola tortura d'animales.

• La campaña eleutoral (1754, Muséu Soane de Londres).

Temes históriques

A lo llargo de la so vida, Hogarth intentó algamar l'estatus de pintor d'historia, pero nun tuvo gran ésitu nesti campu, con escenes bíbliques y hestóriques.

• El bon samaritanu y La piscina probática (1735-1736, Londres, Hospital de San Bartolomé)
• Moisés lleváu ante la fía del faraón (1746, Londres, Foundling Hospital)
• San Pablo ante Félix (1748, Londres, Lincoln’s Inn Society)

La puerta de Calais (tamién conocida como, Oh, el rosbif de la vieya Inglaterra, 1748.

• La puerta de Calais (1748, Londres, Tate Britain). Producióse pocu dempués de la so visita a Francia. Horace Walpole escribió que Hogarth corriera un gran riesgu al colar a Francia. Foi tan imprudente que dibuxó un esbozu de la ponte levadizo en Calais. Foi deteníu y lleváu ante'l gobernador, onde se vio forzáu a probar la so vocación dibuxando delles caricatures de los franceses. Nuna d'elles representaba una enorme pieza de carne de vaca que tenía como destino la posada inglesa en Calais, a la que siguíen dellos monxos afamiaos. A los franceses prestáronlos el so dibuxos y dexar colar. De vuelta a casa, darréu executó una pintura sobre la tema, cuadru nel que los franceses apaecen como persones encoyíes, consumíes y supersticioses, frente a un enorme sollombu de vaca que llega con destín a la posada inglesa como símbolu de la prosperidá y superioridá ingleses.
• Trípticu pa la ilesia Saint Mary Redcliffe de Brístol: Los trés Maríes na tumba, L'Ascensión y El zarru de la tumba (1756, Bristol, City A.G.)