Villaluenga de la Vega
Alministración
País	España
Autonomía	Castiella y Lleón
Provincia	provincia de Palencia
Partíu xudicial	Carrión de los Condes
Tipu d'entidá	conceyu d'España
Alcalde de Villaluenga de la Vega (es)	Raúl Berzosa Andrén
Nome oficial	Villaluenga de la Vega (es)[1]
Códigu postal	34111
Xeografía
Coordenaes	42°31′26″N 4°45′55″W / 42.523888888889°N 4.7652777777778°O / 42.523888888889; -4.7652777777778
Villaluenga de la Vega Villaluenga de la Vega (España)
Superficie	26.31 km²
Altitú	916 m
Llenda con	Poza de la Vega, Saldaña, Pedrosa de la Vega y Santervás de la Vega
Demografía
Población	524 hab. (2023) - 340 homes (2019) - 255 muyeres (2019)
Porcentaxe	0% de provincia de Palencia 0.02% de Castiella y Lleón 0% de España
Densidá	19,92 hab/km²
Más información
Estaya horaria	Hora central europea UTC+01:00

Villaluenga de la Vega ye una llocalidá, un conceyu y tamién una pedanía españoles de la contorna de la Vega-Valdavia, na Provincia de Palencia (Castiella y Llión).

Datos básicos

• El so términu municipal tamién entiende les pedaníes de Barrios de la Vega, Quintanadíez de la Vega y Santa Olaja de la Vega.
• Tien 631 habitantes (INE 2007).

Evolución demográfica

Historia

Los sos oríxenes pueden remontase a mediaos del sieglu IX o principios del X, cuando se repuebla esta contorna cercana a Saldaña.

Na so contorna asítiense dellos despoblados. El de Gabiños ye un antiguu barriu citáu na documentación del Monesteriu de Sahún onde figura nun documentu de donación, dau nel añu 1807 por Citi Velázquez y la so muyer Sancha García, al monesteriu de Valcavado. Ente les posesiones mandaes citen en Gabiños “un palaciu, con cortiles, ejidos, praos y tierres colos sos términos”. Nuevamente en 1905 vuelve apaecer nuna donación que Sol García fai al so hermanu Pelayo, al qu'ente otres coses dona bienes radicantes en Gabiños.El so nome xunir al de Villaluenga hasta hai cerca d'un sieglu na nomenclatura oficial, constituyendo güei una barriada del pueblu.

Allegante a Gabiños esistió otru pobláu, Barriu de Palaciu, que dalgunos asitien nel pagu de Carropalacio, que'l so nome paez derivar de l'antigua población.

Nel Magüetu de les Presentaciones de Llión (sieglos XIII-XV) reséñase'l nome de Villa Almildo, cola so ilesia de Santa Marina, que yá entós yera ermita de pertenencia conceyil. D'esta ermita entá queda'l so nome nun pagu asitiáu a un quilómetru al norte de la llocalidá, mientres el pueblu créese que s'allugó nel términu de Carromildo ( Carre Llambíu), al oeste de la mesma. Inda nos años 30 celebrábase ellí una romería'l día 24 de marzu.

A lo último, dellos autores asitien xunto a Villaluenga una ermita, tamién sumida, dedicada a San Román, nel pagu del mesmu nome.

En 1826 Sebastián Miñano cita una población de 31 vecinos ó 108 habitantes, asitiaos nuna vega metanes los calces de la ribera alta y baxa, próximes al ríu Carrión.

Non muncho más tarde (1845-1850) Pascual Madoz va falanos de 24 cases nes que moraben yá solo 22 vecinos ó 144 almes. Nes sos tierres de llabor cultívase centenu, trigu, avena, cebada, pedretes, garbanzos, hortolices y llinu. Ente'l ganáu destacaben el lanar, caballar y vacunu. Cazábense perdices y llebres. Anque l'actividá económica yera eminentemente agrícola, nun faltaben los molinos, trés fariñeros, dos d'aceite y un batán.

REDOLAES NATURALES

Les riberes o acequias de riego, que pa dellos investigadores remontar a la Edá Media, son rexíes pola actual Comunidá de Regantes de les Vegues de Saldaña y Carrión.

Matazorita ( qu'equí desagua na primera) y Ríu Nuevu. Toes elles regulaes por una serie d'ordenances y reglamentos que paecen remontase cuandoquier al sieglu XVI, como parte d'una amplia rede de acequias destinaes al apueste en regadío d'esta Vega, y qu'al empar alimentaben una serie de molinos.

A la importancia económico y cultural d'estes riberes, hai qu'añader el so valor ecolóxicu, pos colos nuevos usos agrícoles sumieron los antiguos sotos, llenderos y regueros, convirtiéndoles nun auténticu corredor nel que s'atopa abellugu una amplia variedá d'especies animales y vexetales.

Yá les antigües ordenances recoyíen la necesidá de llantar álamos y sauces nes sos veres, non solo pa protexer estes obres sinón tamién p'anobleceles. Güei en bona parte del so percorríu abonden estes especies, amás de chopos, omeros y llameres, qu'anque na so mayor parte presenten un porte arbustivo en dellos sectores adquieren mayor tamañu( sobremanera redolada al molín “del Cucu” y la fábrica de farines). Ente estes especies crecen abondosos artos, majuelos, rosales monteses y sabugos, onde viven una gran variedá d'animales, como peces (truches, gobios, bermejuelas,....), aves (cigüeñes, garces, mierlos,...), mamíferos ( aguarones d'agua, foinos, gatos monteses,....), etc.

Economía llocal

Agricultura, ganadería y artesanía (cestos de blima) son les principales actividaes nel pueblu.

Llugares d'interés

• Villaluenga cuenta col Muséu de la Historia de la Radio (Muséu de la Radio y les Comunicaciones)
• Ilesia parroquial de San Martín de Tours: construyida de lladriyu nel s. XVI. En que'l so interior sobresal el retablu mayor del s. XVI y la sacristía, que cunta con un artesonado del s. XVII y una escelente cajonería de la mesma dómina.

Bibliografía

• Sías, Soraya de les. "Estampes del ayeri". En: El Norte de Castilla, 24 de setiembre de 2006

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Villaluenga de la Vega .

• Villaluenga de la Vega n'OpenStreetMap.