Mondongu venezolanu

El mondongu o sopa de mondongu ye básicamente una sopa o fervíu que'l so ingrediente principal ye la banduyu de res (dureces), que ye primeramente llimpiada y picada en pequeños cuadros, d'unos 2 centímetros de llau, y cocinaos n'olla xunto con diversos ingredientes como: papes, garbanzos ñame, ocumo, yuca, cenahoria o bolines de masa de farina de maíz precocida. Inclusive se suel tamién amestar plátanu maduru (principalmente n'Oriente).

El procesu esixe considerable tiempu de cocción ( con cuenta de dexar que'l banduyu allandiar ), y da como resultáu una sopa trupa, colorida, daqué duce y bien nutritiva. N'ocasiones añader a la preparación paticas de cochino, picaes en cachos o ruedes, inda cuando xeneralmente utilícense pates de res col mesmu fin.

Esiste tamién una variante denomada mondongu marín, y consiste n'amestar sopa de mariscos (camarones, calamares, pulpu, mejillón) a l'anterior preparación.

Otra variante ye'l llamáu mondongu de chivu el cual ellabórase con banduyu y pates de ganáu caprino. Esti platu ye típicu de la zona occidental del país, concretamente nos estaos Lara y Falcón.

Mondongu ecuatorianu

Conocíu popularmente como guatita, ye un estofado a base de maní, tomate, cilantro, lleche, pimientos, aceite, sal, pimienta, comín, oriéganu al gustu, achiote o color y cachos d'estómagu de vacunos (tamién conocíu como llibrucu); particularmente sirvir con arroz. N'Ecuador ye bien conocida tamién por que al comela amenorga los efeutos de la matinada, por ello esisten restoranes especializaos na preparación d'estos platos les fines de selmana, ye bien frecuente atopar nos restoranes esti platu y polo xeneral dependiendo del llugar pueden tar llenu de persones lo qu'indica que la so preparación y sabor ye la meyor.

Mondongu panamiegu

El mondongu en Panamá cocinar con cebolla, ayu, sal, pimienta negra, mueyu de tomate, culantro, arbeyos; de normal acompáñase con arroz blanco. En Panamá ye bien común que toles comíes tean bien condimentas con culantro nos platos típicos de la rexón. Otra versión ye'l mondongu a la culona, que trai ingredientes extras como pates de puercu, chorizu de puercu, y ají criollo etcétera.

Mondongu colombianu

Sancocho de mondongu colombianu.

El mondongu, sancocho de mondongu o sopa de mondongu ye una sopa típica de la cocina colombiana, bien estendida nos departamentos de la Costa Caribe, Santander, Altiplanu Cundiboyacense y Antioquia.

Na Mariña Caribe prepárase cocinando n'agua trozo de banduyu de res (dureces) cortaos en cuadraos, pata de res, mazorca, papa, yuca, ñame, arbeyeras, cenahoria, comín, cilantro y cebolla en caña.

N'otres rexones inclúi pates de cochino blandes tamién en trocitos, diversos vexetales y verdures, tou cocináu por llargu tiempu y acompañáu d'aliños y especies. Esisten variedaes como'l mondongu de tres carnes.^{[necesita referencies]}

Mondongu peruanu

El mondongu o patasca preparar nel Valle de Tarma y nel Valle del Mantaro. Precísase banduyu de res o carneru, carne de chancho, maíz peláu o pa mondongu, apiu y sal, llogrando un sabor prestoso d'altu valor nutricional.

La preparación efectúase especialmente na nueche, pa lo cual ponse a ferver nuna olla grande'l maíz peláu (especial pa esti platu), les carnes y el mondongu. Pa saber si yá ta cocíu, tien de verificase que'l caldu yá tomara un calor blanco y que'l maíz yá españara. Al momentu de sirvir, nun platu fondo y grande, échase primero'l caldu col llamátigu (maíz), enriba échase la carne y el mondongu especialmente trozado, depués afátase con una rodaja de rocoto y perexil picáu.

Mondongu rioplatense

N'Arxentina , Uruguái, Paraguái y Región Sur del Brasil la pallabra mondongu práuticamente acútase nel so usu gastronómicu a les partes del estómagu rumiante llamaes llibru y -especialmente- al cuayar, casi coincidiendo en tal sentíu colo qu'en munches zones d'España ye llamáu dureces.

Hasta entamos de s XX el mondongu yera consideráu un platu típicu de la población negra por cuenta de que basábase nuna de les partes más barates d'un res, esto queda atestiguáu -ente otros testos- nel llibru El Mataderu d'Esteban Echeverría, por tal motivu dellos barrios humildes de ciudaes rioplatenses fueron moteyaos "Barrios del Tambor" (yá que este yera un instrumentu musical frecuente ente negros y morenos) y “Barrios del Mondongu”.

El mondongu más típicu d'Arxentina , Uruguái y Paraguái suel ser un guisu realizáu col cuayar d'una vaca (menos frecuentemente col "llibru" o llibrucu). Esta parte del estómagu rumiante llávase bien, fraccionar en dados y ponse a ferver dientro d'una olla o cazu n'abondosa agua hasta que quede "a puntu", ye dicir masticable anque no posible ensin reblandecimiento. El tipu de guisu más común acompaña al cuayar colos siguientes ingredientes: arroz descascarado, papes ( pataques ) cortaes en cubos de medianu tamañu, rodajas de cebolles, dientes d'ayu y tomates. En virtú de los distintos tiempos de cocción de cada unu de los ingredientes mentaos, estos van añadiendo gradualmente, siendo lo más común que primero s'añader el cuayar, depués l'arroz y los papes y d'últimes el tomate.

L'anterior suel ser la receta básica d'un mondongu rioplatense, anque les variaciones son casi infinites (lo más común ye que se-y añader diverses especies, cuantimás ají y pimentón, según rodajas de chorizu coloráu, cubos o rodajas de zapallo, porotos, garbanzos, arbeyeres (arbeyos) etcétera). Tou esto cocínase a poco fueu hasta que tolos ingredientes tengan la consistencia xusta pa ser inxeríos. Encamiéntase l'agregu de los aliños y especies a la fin de la cocción. Esta forma de preparar el mondongu, conozse como Buseca términu que deriva «büsèca», (del xermánicu butze: coraes), voz del dialeutu de Varese en Lombardía, Italia.

Una preparación bien senciella de mondongu rioplatense -abondo distintu d'un guisáu- ye'l ferver la banduyu o cuayar (y si ye'l casu, el llibru) hasta que tea a puntu y depués marinarlo o, más cenciellamente, rociarlo con vinagre.

Mondongu de República Dominicana

El mondongu de República Dominicana ye preparáu básicamente una sopa o fervíu que'l so ingrediente principal ye'l banduyu de res, de gochu o chivu anque'l gustu principal ye'l de res. Dempués de ser llimpiáu de la so grasa natural llavar con abondosa agua y naranxes agries. Darréu ponse a ferver, dempués d'una a dos hores de fervíu, la testura ye ten de ser blanda, pícase y delles persones ferver nuevamente con agua llimpio. luegos píquense los ingredientes se sofrie xunto al mondongu y llistu pa sevirlo.

Dureces españoles

Platu de Zarajos, ye dicir tripes de corderu.

Gelatina de dureces a la madrilana.

Los platos que contienen elementos de casquería suelen ser bien habituales na cocina española,^[4] Una de les cocines que d'una forma más popular emplegaron esti ingrediente ye la madrilana onde les sos dureces a la madrilana tienen una gran tradición dende hai yá años. La cocina madrilana tomó de l'asturiana inflúi por cuenta de les inmigraciones d'asturianos a la capital mientres empiezos de sieglu. De la mesma forma pueden atopase influencies na cocina lleonesa. Les dureces son sirvíos anguaño como una tapa típica de la cocina. Un platu bien habitual nes cartes de los meses ivernizos ye un estofado bien típicu de la gastronomía gaditana llamáu menudu que consiste en dureces con garbanzos.

En Galicia les dureces son un platu con gran tradición y popularidá. Na preparación a la gallega^[5] siempres s'acompañen con garbanzos y arréglense con pimentón y cominos.

Nel norte d'España suélense consumir con gran avezamientu y de esta forma nel conceyu de Noreña onde s'ellabora la mayor parte de la producción. La tradición chacinera y la presencia d'industries cárnicas en Noreña, converten el más pequeñu de los conceyos asturianos n'unu de los de mayor importancia gastronómica. Prueba d'esa relevancia ye'l festival gastronómicu dedicáu a les dureces. Los númberos que presenta esta fiesta gastronómica dan una idea de la so importancia y aceptación popular: más de 10000 comensales (doblando la población normal de Noreña), daqué más d'una trentena d'establecimientos hosteleros collaboradores y más de 3 tonelaes de dureces, preparaos según una receta tradicional y secreto, que se tresmite de xeneración en xeneración de cocineros. Les dureces son el platu más típicu del conceyu, que tien una desenvuelta industria chacinera. Pa garantizar l'ésitu na mesa les dureces son llimpiaos a conciencia, metiéndose mientres un día en llimón pa llimpiar totalmente la carne.

Portugal

Les tripes à moda do Porto^[6] (al estilu de Porto) son cocinaes con fabes y arreglaes con cominos. Constitúin el platu más carauterísticu d'esa ciudá, pol cual los sos habitantes reciben el nomatu cariñosu de tripeiros.

Según la lleenda popular, l'orixe del nomatu vien de que los habitantes de la ciudá apurriríen al Infante Don Enrique tola carne de que disponíen como collaboración pa la conquista de Ceuta, quedándose ellos namái coles tripes pa comer.^[7]

La etimoloxía de la pallabra vendría del portugués, yá que yera nos muelles (cais) onde se quedaben les tripes pa comer mientres la carne yera embarcada.

Francia

Esisten delles recetes de tripes. Les 3 siguientes son de gochu :

Les tripes à la mode de Caen son dureces cocíes amodo con verdures(cenahories, cebolles y puerros) y especies.

Les tripes à la Bretonne (tripes a la manera Bretona) son cortaes en pequeños cachos y son cocíos con cebolla, mantega con sal y pimienta negra. El mueyu tien color de carambelu blandu.

Les tripes à la Provençale son cocíes con vinu blanco, tomates, pimientos coloraos dulces y cenahories.

Pero esisten demás especialidaes locales.

Haggis escoceses

N'Escocia son bien habituales los Haggis que consiste nun pesáu embutíu que se suel sirvir tradicionalmente con neeps and tatties, ye dicir con puré de colinabu y pataques. Ye un platu bien condimentado y que tien un sabor bien intenso, esisten diverses recetes del mesmu y dalgunes de les cualos utilicen asadures de venáu, de normal ellabórase a base d'asadures de corderu o oveya (pulmón, fégadu y corazón) entemecíes con cebolles, farina d'avena, yerbes y especies, tou ello embutíu dientro d'una bolsa fecha del estómagu del animal y cocíu mientres delles hores.

Italia

Emplegar n'Italia diversos platos ellaboraos en tripes unu de los más popualres ye'l lampredotto que trata d'un platu rexonal típicu de la toscana ciudá de Florencia (Italia). El platu tien como principal ingrediente l'usu de tripes (it. Trippa) de vaca (tratar d'unu de los cuatro estómagos vacunos) cocíos. Esti platu sírvese caliente nun platu, anque ye posible comelo en forma de bocáu denomináu: Panino con lampredotto. Fora del lampredotto ye posible atopar n'Italia la Trippa alla fiorentina ellaborada con mueyu de tomate y otres verdures y la trippa alla Romana ellaboráu con vinu tinto y tomates.

Lituania

Platu típicu y tradicional. Tripes de gochu rellenes de pataca arrallada. Ráyense bien fino les pataques, güevu, lleche caliente, cebolla y bacón arreglar con sal y pimienta. Entemezse tou y rellénase a terminación enfornar mientres una hora y sírvese con nata agrio.