La Traza Italiana ye un estilu de fortificación desargau n'Italia no cabero del sieglu XV y entamos del XVI en respuesta al intentu d'invasión francés de la península. El exércitu taba equipáu con nuevos cañones que destruíen facilmente les fortificaciones de estilu medieval, castiellos d'altoes muries que yeren un oxetivu facil pa la artillería.
Pa contrarrestar el poder de les nueves armes, los muries defensives fixéronse más baxes y anches, construyíes xeneralmente con piedra y sable que absorbía meyor el impautu de los proyeutiles llanzaos polos cañones. Otru cambéu importante foi la paeción de los bastiones y revellines, que carauterizaron a esti nuevu tipu de fortaleces. Pa meyorar la defensa, los bastiones ofrecíen la posibilidá de facer un fueu cruzáu sobro los atacantes. El resultáu foi'l desargáu de les fortaleces en forma de estrella. Pa poder tomar per aciu d'un asaltu esti tipu de fortificaciones, yera necesariu establecer un sitiu que les privare de consolancia del exterior y asitiar una batería de cañones que tres varios miles de disparos, creara una brecha na muria que permitiere l'asaltu de la infantería. La necesidá de bloquear diches fortaleces, delles durante un añu, requería un eleváu númberu de soldaos y facía aumentar enforma el coste la guerra, poro solu los grandes estaos de la domina podíen permitise sitiar una ciudá protexida con esti tipu fortificación.
Esti tipu de diseñu salió d'Italia ente los años 30 y 40 del sieglu XVI y foi utilizáu a embuste per toda Europa demientres los vinientes 300 años especialmente nel norte Francia y nos Países Baxos debíu a les guerres ente Francia y España y ente España y les Provincies Xuníes.
No cabero del sieglu XVII los arquiteutos Vauban y Menno van Coehoorn llevaron el diseñu de esti tipu de fortificaciones al estremu con ciudadeles pentagonales plagaess de bastiones, revellines, reductos y fosos.
Construcción
Estes nueves fortificaciones, debido al gran coste que suponíen na so construcción, improvisabense delles vegaes a partir de les defenses anteriores. Les muries medievales rebaxábanse n'altor y fozábase alrodíu d'elles. La tierra extraída na cavadura tres de les muries pa crear una estructura sólida. Demientres que les construyíes especialmente teníen una imposta de lladriellu, por mor de la capacidá de esti material pa absorber los güelpes del fueu d'artillería, munches defenses improvisaes recortaben costes obviando esti pasu y, nel so llugar, acumulaben más tierra. Otru exemplu d'improvisaciones consistía en rebaxar les torres medievales redondes y el so rellenu pal fortalecimientu de la so estructura.
Davezu yera tamién necesariu enanchar y facer más fonda la fuexa qu'arodiaba les muries pa crear un banzáu más efeutivu escontra los asaltos y ataques con explosivos. Los inxenieros de los años 1520 construyíen enormes terramplenes, en llixera pendiente, nomaos glacis, énte fuexes, pa que les muries tuvieren cuasi ocultes dafechu al fueu horizontal d'artillería. El principal beneficiu de los glacis yera impedir que la artillería enemiga pudiere frayar al blancu. Cuanto más altu yera el grau de elevación del cañón, más baxu yera el "poder de parada" ("stopping power").
Un exemplu del gran coste que suponía actualizar les fortificaciones ye la ciudá de Siena, que foi a la bancarrota en 1544 cuando intentaba poner al día les sos muries
Exemplos Notorios
El primer exemplu clave de la traza italiana tuvo nel puertu papal de Civitavecchia, áu les muries orixinales foron reducíes n'altura y ensanchaes, debiu a que la piedra tendía a ser destrazada enbaxu los bombardeos.
La primera batalla importante que realmente mostró la efectividá de la traza italiana foi la defensa de Pisa en 1500 escontra un exércitu amestáu de Florencia y Francia. Les fortificaciones medievales orixinales entamaron a facese añiecos coel fueu de cañón francés, poro, los pisanos construyeron una muria de tierra tres del sector afeutáu. Descubrióse que la muria en rampa de tierra podía ser defendida escontra la escalada y tamién yera abondu más resistente al fueu de cañón que la muria que había reemplazau
El segundu asediu foi'l de Padua en 1509. Un monxu inxenieru, llamáu Fra Giocondo, al que se-y confió la defensa de Venecia, reduxo la altura de les muries medievales de la ciudá y la rodeó de una foza ancha, la cual podía ser barrida pol fuegu llateral de gunports colocaes nuna zona baxa en salientes hasta la foza. Al ver que'l so fuegu de cañón sólo facía un lleve dañu a estes muries baxas, los franceses y los sos aliaos fixeron dalgunos asaltos, sangrientos y ensin resultados, y posteriormente retiráronse.
Efectividá
magar de la ventaya de estes fortaleces sobro los sos diseños anteriores, "la mayoría de las fortaleces de primer clas podríen ser tomaes en seyes u ocho selmanes, aproximadamente." nel so documentu L'Arte de la Guerra, Maquiavelu dicía:"Nun hai muria, cualquiera que seya la so grosura, que la artillería nun la destruya en unos pocos díes"
Inclusive Maquiavelu taba equivocau. D'alcuerdu con Geoffrey Parker nel so artículu 'The military revolution 1560-1660: a myth?', la paeción de la traza italiana al entamu de la Europa moderna, y la dificultá que conllevaba la toma de tales fortificaciones, produxo como resultáu un cambéu profundu na estratexa militar. 'Les guerres camudare nuna serie de llargos asedios', suxirió Parker, y les batalles a campu abiertu tornare 'irrevelantes' nes rexones áu hubiere la traza italiana. Nel cabu, Parker sostién que, la 'xeografía militar', en otres pallabres, la esistencia o ausencia de la traza italiana nuna collada dada, moldeó la estratexa militar al entamu de los tiempos modernos. Esti ye un cambéu profundu de la tesis de la revolución militar propuesta orixinalmente por Michael Roberts na so conferencia inaugural na universidá de Queens, Belfast, en 1955.
Referencies
Enllaces esternos
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Traza italiana 
.
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q12797- Multimedia: Star forts