Infotaula documentTratáu de San Stefano
Tipu tratáu de paz
Epónimu Yeşilköy (es) Traducir
Llocalización Yeşilköy (es) Traducir
Creación 3 marzu 1878
Robláu por Imperiu Rusu y Imperiu Otomanu
Cambiar los datos en Wikidata
Mapa de los Balcanes tres de los trataos de San Stefano y Berlín de 1878

El tratáu de San Stefano ye l'alcuerdu de paz impuestu pol Imperiu rusu al Imperiu otomanu tres de la so victoria na guerra ruso-turca de 1877-1878. Robláronlu, el 3 de marzu de 1878, en San Stefano (en griegu Ayastefanos, actualmente Yeşilköy), población turca asitiada al oeste d'Estambul, el conde Nikolái Ignátiev y Aleksandr Nelídov por parte del Imperiu rusu, y el ministru d'Asuntos Esteriores Safvet Pasha y el embaxador nel Imperiu alemán Sadullah Bey por parte del Imperiu otomanu.

El 3 de marzu, día de la robla del tratáu, ye'l día nacional de Bulgaria en remembranza de la fecha de la independencia d'esa nación.

Antecedentes

Serbia rebélarase escontra l'Imperiu otomanu en 1859. Poco dempués la rebelión españó tamién en Montenegru, que llegó a declarase independiente, y Bosnia y Herzegovina, y en 1876 en Bulgaria. La severa represión turca, denunciada pola prensa y los diplomáticos occidentales, indignó a la opinión pública de los países europeos, y provocó que'l zar Alexandru III, aliáu de Rumanía, declarara la guerra a los turcos en 1877[1]. L'enfrentamientu ente los dos exércitos finó cola derrota otomana y la robla d'esti tratáu, dictáu pol gobiernu rusu pa recoyer les condiciones de la rendición turca[1].

Consecuencies

La Gran Bulgaria establecida pol Tratáu de San Stefano.

El tratáu reorganizó les antigües posesiones balcániques del Imperiu otomanu. La cláusula más importante del tratáyu foi la que reconoció la nacencia d'un nuevu estáu, Bulgaria, sometíu namái formalmente al sultán, qu'incluyó la mayor parte de Macedonia y estendíase, poro, dende'l mar Exéu al mar Negru[2][1]. Les llendes d'esti estáu, que coincidíen básicamente coles del exarcáu de Bulgaria, que reconociera'l sultán de mala gana en 1870, satisfacieron les aspiraciones de los nacionalistes búlgaros, que sicasí nun consiguieron la independencia más que pola axuda d'una potencia esterior[1]. El tratáu reconoció tamién la independencia de Serbia, de Montenegru y de Rumanía. Esti últimu país cedía Besarabia a Rusia, obteniendo a cambio Dobruja. Bosnia y Herzegovina, pela so banda, algamaba l'autonomía. Rusia, por últimu, consiguió dellos territorios que yeren primeru otomanos, y la garantía del sultán de que diba respetar a los sos súbditos cristianos. El Reinu Xuníu y l'Imperiu austrohúngaru opunxéronse a esti tratáu, que daba fuercia al nacionalismu eslavu, porque temíen que Bulgaria convirtiérase nun satélite de Rusia y nuna amenaza pal Imperiu otomanu[3][1].

El tratáu modificose cuatro meses más tarde, el 13 de xunetu de 1878, tres del Congresu de Berlín, dando llugar al tratáu de Berlín de 1878[3]. Por elli Bulgaria perdió la independencia, quedando convertida nún principáu, vasallu del sultán y d'estensión permenguada respectu a la que consiguiera primero: la parte noreste de Tracia convertíase nuna provincia semiautónoma otomana, la Rumelia Oriental, Macedonia volvía a la soberanía turca y dellos territorios occidentales tresfiriéronse al principáu de Serbia[3][1]. Esto fizo nacer en Bulgaria un movimientu irredentista[4] que marcó la política del país demientres el restu del sieglu XIX y la primer metá del XX[5][6]: l'oxetivu de los socesivos gobiernos búlgaros hasta la fin de la Primer Guerra Mundial foi desfacer les consecuencies del tratáu de Berlín y recuperar el territoriu que-y concediera'l tratáu de San Stefano[6].

Notes y referencies

Bibliografía

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.