Ted Williams
Vida
Nacimientu	San Diego[1], 30 d'agostu de 1918[2]
Nacionalidá	Estaos Xuníos
Muerte	Inverness, 5 de xunetu de 2002[2] (83 años)
Causa de la muerte	paru cardiorrespiratoriu
Estudios
Estudios	Herbert Hoover High School (es)
Llingües falaes	inglés[1]
Oficiu
Oficiu	oficial, xugador de béisbol
Trayeutoria   Equipu – Boston Red Sox (es) – Texas Rangers (es)
Posición o especialidá	jardinero izquierdo (es)
Pesu	104 kg
Altor	195 cm
Premios	ver Medaya Presidencial de la Llibertá Medaya aéreo Boston Red Sox Hall of Fame Most Valuable Player  (1946) [3] Most Valuable Player  (1949) [3] Atleta del año por la Prensa Asociada  (1957)
Miembru de	Salón de la Fama del Béisbol (es) [1]
Serviciu militar
Cuerpu militar	Cuerpu de Marines de los Estaos Xuníos
Graduación	capitán (es)
Lluchó en	Segunda Guerra Mundial Guerra de Corea
Creencies
Relixón	ateísmu
IMDb	nm0931775

Theodore Samuel Williams (30 d'agostu de 1918, San Diego – 5 de xunetu de 2002, Inverness), meyor conocíu como Ted Williams, moteyáu The Kid (el neñu), the Splendid Splinter, Teddy Ballgame y The Thumper, foi un xardineru esquierdu d'Estaos Xuníos nes Grandes Lligues de Béisbol que xugó 19 temporaes na so carrera, atayada dos veces por serviciu militar como pilotu nel Cuerpu de Marines de los Estaos Xuníos; en 1943 a 1945 na Segunda Guerra Mundial y en 1952-1953 na Guerra de Corea, llogrando'l grau de Capitán. Xugó tola so carrera colos Boston Red Sox. Aldericóse si él ye'l meyor bateador na hestoria del béisbol.

Williams foi dos veces el xugador más pervalible de la Lliga Americana, foi líder en permediu de bateo 6 vegaes y ganó la Triple corona de bateo dos veces. Terminó la so carrera con un permediu de bateo de .344, con 521 cuadrangulares. participando 17 vegaes en partíos de les estrelles y foi incluyíu nel Salón de la Fama del Béisbol en 1966. Foi'l postreru xugador de les Grandes Lligues que bateó con un permediu cimeru a .400 nuna temporada (.406 en 1941). Un vidueñu pescador, Williams tamién yera'l anfitrión d'un programa televisivu sobre pesca y forma parte del Salón de la Fama de la Pesca.

Introducción

Williams nació en San Diego col nome de Teddy Samuel Williams, pol so padre Samuel Willliams y l'ex presidente Teddy Roosevelt. En dalgún momentu, el nome na so acta de nacencia foi camudáu a Theodore, pero la so madre y amigos cercanos siempres lo llamaron Teddy. El so padre Samuel foi un soldáu, alguacil y fotógrafu de Nueva York qu'almiraba enforma al ex presidente. La so madre May, fía de padres españoles aniciaos en Mexico, foi una trabayadora del Exércitu de Salvación.

Williams xugó al béisbol na preparatoria Herbert Hoover en San Diego. Vivía n'Utah Street #4121, nel área de North Park de la ciudá. Yera un bateador maniegu, pero llanzaba col brazu derechu. Dempués de graduase, dedicar al béisbol profesional, pasando delles temporaes nos equipos d'lligues menores, los San Diego Padres y los Minneapolis Millers.

A principios de la so carrera, declaró que deseyaba ser recordáu como "el meyor bateador de la hestoria", un honor que verdaderamente llogró a los güeyos de munchos fans.

Nes Grandes Lligues

Williams pasó al equipu de Grandes Lligues de Boston en 1939, causando sensación darréu yá que foi líder de la Lliga Americana en carreres impulsaes y terminó en cuartu llugar nos votos pal MVP. En 1941, llegó al día final de la temporada con un permediu de bateo de .39955. Esto hubiérase arredondiáu a .400, convirtiéndolo nel postreru xugador en batear .400 dende Bill Terry en 1930. El manager dexó que Williams decidiera si diba xugar o non. Williams decidió xugar en dambos xuegos del xuegu doble d'esi día, arriesgándose a perder el récor. Llogró 6 hits en 8 veces al bat, alzando'l so permediu a .406. Naide algamó .400 dende entós.

Coles mesmes, el so gran llogru foi clisáu pola racha de 56 xuegos con hit de Joe DiMaggio na mesma temporada. La so rivalidá foi reflexada pola prensa; Williams siempres se consideró un meyor bateador, pero reconocía que DiMaggio yera'l meyor xugador en términos xenerales. Tamién en 1941, Williams estableció la marca de porcentaxe d'en base nuna temporada con .551. Esi récor permaneció hasta'l 2002, cuando Barry Bonds superó la marca con .582. Un llogru menos conocíu ye que Williams llogró llegar a una base na mayor cantidá de partíos consecutivos, un total de 84. Amás, Williams tamién tien la tercera y cuarta meyor marca pa esa racha. En 1957, Williams llegó a una base en 16 apaiciones al platu consecutives, tamién un récor.

Otru llogru memorable de Williams foi'l so cuadrangular pa ganar el xuegu, contra Rip Sewell y el so famosu llanzamientu lentu mientres el partíu d'estrelles de 1946. Imáxenes del partíu amuesen a Williams brincando alegremente y aplaudiendo mientres percorría les bases; dempués dixo qu'esa foi la so mayor emoción nel béisbol.

Ente les poques imperfecciones na carrera de Williams ta la so actuación na so única apaición en play-offs, la Serie Mundial de 1946. Williams consiguió solo 5 senciellos en 25 veces al bate, con namái una carrera impulsada, y les Red Sox perdieron contra los St. Louis Cardinals en siete xuegos. Gran parte d'esto debe a la so absurda insistencia por non batear escontra'l vacíu que dexaba'l cambéu na defensiva de los Cardenales, que frecuentemente incluyía a cinco o seis xugadores defensivos asitiaos a la derecha de la segunda base. Esti cambéu defensivu yera una versión del Cambéu de Boudreau, popularizáu pol manager de los Cleveland Indians Lou Boudreau nun intentu por amenorgar la efectividá del bateo de Williams.

Ye posible que Williams tamién xugara con un coldu mancáu por un xuegu d'exhibición anterior a la Serie Mundial, mietras que los Cardenales y los Brooklyn Dodgers xugaben una serie de trés partíos pa determinar quien sería'l campeón de la Lliga Nacional.

Williams estudiaba obsesivamente l'arte del bateo y llograba batear con un bon permediu y con potencia. En 1970 escribió un llibru sobre la tema, The Science of Hitting (La Ciencia del Bateo), publicáu en 1986, qu'entá ye lleíu por munchos xugadores de béisbol. Williams nun yera un corredor rápidu, evidenciado pol so total de solamente 24 bases robaes, un cuadrangular dientro del parque y una sola ocasión bateó el ciclu na so carrera. Él consideraba que con más velocidá xubiera'l so permediu considerablemente y hubiera bateado .400 a lo menos nuna temporada más.

A pesar de la so falta d'algame como xardineru, Williams yera consideráu un xardineru seguru con un brazu fuerte, anque dacuando espresó'l so arrepentimientu por non trabayar más nes sos habilidaes defensives.

Serviciu Militar

Williams sirvió como pilotu del Cuerpu de Marines de los Estaos Xuníos mientres la Segunda Guerra Mundial y la Guerra de Corea. Mientres la Segunda Guerra Mundial foi instructor de vuelu na Estación Aeronaútica de Pensacola, enseñando a los pilotos nuevos cómo volar el F4O Corsair. Cuando terminó la guerra taba en Ḥawai y foi lliberáu del serviciu activu en xineru de 1946, anque permaneció nes Fuercies de Reserva de los Marines.^[4]

En 1952, a la edá de 34 años, foi llamáu de nuevu al serviciu activu pa la Guerra de Corea. Dempués de ser entrenáu col nuevu F9F Panther na Estación Aérea de los Cuerpos de Marines de Cherry Point, Carolina del Norte, foi asignáu al Escuadrón d'Ataque de los Marines 311 (VMF-311), en Corea.^[4]

El 16 de febreru de 1953, Williams formaba parte d'un ataque de 35 aviones contra una escuela d'entrenamientu pa infantería y tanques xustu al sur de Pyong Yang, Corea del Norte. Mientres la misión, munición d'artillería antiaérea cutió'l so avión y estropió el so sistema hidraúlico y llétricu, causando que Williams tuviera que "abasnar" prácticamente'l so avión p'aterrizar dificultosamente na base de la Fuercia Aérea K-13, bien cercana a les llinies enemigues. Dempués de salir del avión, Williams comentó: "Corrí más rápidu que Mickey Mantle". Williams permaneció dellos díes nesa base hasta que'l so avión foi dafechu reparáu, avión col que tornó a la so base de la Marina. Por estes aiciones dióse-y la Medaya Aérea.

Williams voló en 38 misiones de combate enantes de ser retiráu en xunu de 1953 por molesties causaes por una antigua infeición del oyíu.^[5] Mientres la guerra de Corea tuvo na unidá na que tamién tuvo John Glenn. Estes ausencies alloñáron-y mientres cinco años de la so carrera deportiva y llindaron significativamente los rexistros totales de les sos marques, magar Williams nunca se quexó sobre'l tiempu que dedicó al serviciu militar.

Resume de la so carrera

Los dos premios MVP y dos triple corones de Williams vinieron en cuatro años distintes. Xunto a Rogers Hornsby, ye unu de los dos únicos xugadores en ganar la Triple Corona dos veces, pero nun se llevó'l MVP en nenguna de les temporaes nes que tuvo Triple Corona. Williams, Lou Gehrig y Chuck Klein son los únicos xugadores dende l'establecimientu del premiu MVP en ganar la Triple Corona y nun ser MVP nesa temporada.

El bateo de Williams yera tan tarrecíu y como yera bien sabíu que jalaba la pelota con fuercia escontra la so banda (el xardín derechu, por que Williams yera un bateador maniegu), que los sos oponentes frecuentemente emplegaben el cambéu radical defensivu llamáu "Cambéu de Williams" contra el, dexando solo un xugador a la izquierda de segunda base, nel llugar del campocorto. En llugar de tocar la pelota escontra l'espaciu llibre, l'arguyosu Williams bateaba como siempres contra esti cambéu defensivu. Esta táctica defensiva sigue usándose anguaño y ye llamada'l cambéu del cuadru. Ye interesante notar que s'usa frecuentemente contra David Ortiz, Jason Giambi, Jim Thome y Travis Hafner.

Ted Williams retirar del xuegu en 1960 y cutió un cuadrangular na so última vez al bat, el 28 de setiembre de 1960, frente a namái 10,454 fans en Fenway Park. Esti home run—un batazo de solitariu contra'l llanzador de Baltimore Jack Fisher na octava entrada que punxo a Boston frente a los Orioles 4 a 3—foi inmortalizado nel ensayu de la revista The New Yorker "Hub Fans Bid Kid Adieu", por John Updike.

Rellaciones colos medios de Boston y los fans

Ted Williams tuvo en malos términos colos periódicos de Boston por casi venti años, yá que sentía que allos -yos gustaba aldericar tantu la so vida personal como la so actuación nel béisbol. Inseguru pola so educación, neciu pol so enfotu nes sos creencies, Williams convencer de que los "caballeros del tecláu" taben nel so contra y tratar otramiente, como lo describe nes sos memories en My Turn at Bat.

Tamién tuvo una inestable rellación colos fans de Boston, entá que podía ser bien cordial de frente. Williams sentía dacuando muncha gratitud pola pasión y conocencia del xuegu que demostraben los fans. Per otru llau, Williams yera temperamental, y dacuando insensible. Yera arrogante colos precisaos y esixía llealtá d'aquellos al so alredor. Nun podía perdonar la inconstante naturaleza de los fanáticos—ullar a un xugador que perdió'l control d'un roletazo, pa dempués ruxir sofitu pal mesmu xugador cuando cute un cuadrangular. A pesar de les porres y adulación de la mayoría de los fans, les ulles dacuando dirixíes a él en Fenway Park llevaron a Williams a refugar reconocer a los fanáticos col típicu xestu de tocar la so gorra dempués d'un home run. Tamién ganó munchos fans nel béisbol y fora d'él polos sos dos vegaes sirviendo al so país na guerra, arriesgando la so vida al volar en misiones de combate colos Cuerpos de Marines.

Un perfil fechu por Rede Smith en 1956 describe a un escritor de Boston tratanto de convencer a Williams de que primero echar porres y depués ullar a un xugador nun yera distintu a una persona aplaudiéndo-y a un actor de "películes del oeste" un día y dempués diciendo "¡Ye pésimu! ¿Por qué pensé que podía actuar?". Pero Williams refugó esto; cuando-y gustaba un actor del oeste como Hoot Gibson, gustába-y en toles sos películes y nun pensaría ullalo.

Dempués del famosu cuadrangular na so última vez al bat, Williams carauterísticamente refugó tocar la so gorra mientres corría les bases o a responder a les enllargaes porres de "¡Queremos a Ted!" del públicu. Williams tamién refugó tocar la so gorra cuando foi reemplazáu nel xardín esquierdu por Carroll Hardy pal empiezu de la novena entrada, entá que'l públicu si siguió coles porres.

L'actitú reservada de Williams llevó al escritor John Updike a reparar burlonamente que "los dioses nun contesten les cartes." El postreru home run de Williams nun foi mientres el postreru partíu de la temporada de 1960, sinón mientres el postreru partíu de Boston como llocal. Les Medies Rojas xugaron trés partíos más en Nueva York; sicasí, Williams nun apaeció en nengún d'ellos, dexando en claro que la so última vez al bat en casa foi'l postreru de la so carrera.

Discursu d'inclusión nel Salón de la Fama

Nel so discursu d'inclusión al Salón de la Fama en 1966, Williams incluyó un enunciáu que pidía la reconocencia de dos grandes xugadores de les Lligues Negres, Satchel Paige y Josh Gibson, que nun tuvieron la oportunidá de xugar nes Grandes Lligues primero que Jackie Robinson rompiera la barrera del color en 1947. Esta declaración fecha por unu de los meyores xugadores foi importante una y bones dempués el Salón de la Fama empezó a incluyir a xugadores de les Lligues Negres, empezando con Paige en 1971.

Marques de la so carrera

Cuando se retiró, Williams yera tercer llugar en cuadrangulares pa tola vida (detrás de Babe Ruth y Jimmie Foxx), séptimu en carreres impulsaes (dempués de Ruth, Cap Anson, Lou Gehrig, Ty Cobb, Foxx, y Mel Ott; Stan Musial superó a Williams en 1962) y séptimu en permediu de bateo (detrás de Cobb, Rogers Hornsby, Shoeless Joe Jackson, Lefty O'Doul, Ed Delahanty y Tris Speaker). El so permediu de bateo ye'l más altu de cualquier xugador que xugara la so carrera entera dempués de 1920, mientres la yera de la bola viva.

Williams tamién ye segundu llugar, dempués de Ruth, en porcentaxe de slugging, onde se caltuvo hasta güei y primer llugar en porcentaxe d'en base. Tamién yera segundu dempués de Ruth en bases por boles, pero agora ye cuartu llugar yá que Barry Bonds y Rickey Henderson rompieron el récor. Williams caltiénse como'l líder en bases por boles por apaiciones al platu.

Retiru

Dempués de retirase como xugador, Williams foi manager de los Washington Senators y siguió col equipu cuando se volvieron los Texas Rangers dempués de la temporada de 1971. La meyor temporada de Williams como manager foi en 1969, cuando llevó al equipu nuevu de los Senadores a un rércord de 86-76, na so única temporada ganadora en Washington. Foi escoyíu manager del añu dempués d'esa temporada. Al igual que munchos grandes xugadores, Williams volvióse provecíu coles habilidaes y actitúes ordinaries de los xugadores y la so carrera como manager foi curtia y ensin ésitu. Antes y dempués de dexar Texas (que foi'l so únicu trabayu como manager), dacuando apaecía nel entrenamientu de primavera de les Red Sox, convidáu como instructor de bateo.

Foi muncho más esitosu na pesca. Un vidueñu y espertu pesca con mosca pescador con mosca y de mar fondu, pasó munchos branos dempués del béisbol pescando nel Ríu Miramichi, en Miramichi, New Brunswick, Canadá. Williams foi nomáu al Salón de la Fama de la Pesca nel 2000. Dalgunos cunten que Williams yera un individuu destacáu que pudo ser el meyor del mundu en tres disciplines distintos: bateo en béisbol, pilotu de combate y pescador con mosca. Poco tiempu dempués de la muerte de Williams, el reporteru conservativo Steve Sailer llamar "posiblemente l'americanu más téunicamente proeficiente del sieglu XX, como lo demuestra la so maña en tres árees tan distintes."

Williams llegó a un alcuerdu con Sears, emprestando'l so nome y talentu pa desenvolver y representar una llinia d'equipu deportivu - específicamente de pesca, cacería y béisbol. Dempués tuvo rellacionáu por un llargu tiempu con Jimmy Fund, dempués de perder un hermanu que sufría leucemia, y collaboró col so tiempu llibre, esfuerciu y dineru en sofitu de la organización contra'l cáncer.

Nos sos últimos años, Williams foi "parte del moblame" en shows de firma d'autógrafos y de tarxetes dempués de que'l so fíu (de tercer esposa), John Henry Williams, tomara'l control de la so carrera, convirtiéndose na so manager de facto. El mozu Williams dio una estructura a los asuntos de negocios del so padre y distribuyó les apaiciones públiques y souvenirs del so padre pa poder maximizar les ganancies. Entá que munchos piensen que Ted taba siendo utilizáu pol so fíu, nun esiste evidencia real de que'l mozu Williams tuviera faciendo daqué ilícitu o indeseable coles ganancies del so padre.

Una de les apaiciones públiques finales de Williams, y de les más memorables, foi nel Partíu d'Estrelles de 1999 en Boston. Como solo podía caminar distancies bien curties, Williams foi lleváu al montículo del pitcher nun carrín de golf. Ende orgullosamente saludu al públicu cola so gorra—un xestu que nunca fixo cuando foi xugador. Los fans respondieron con una ovación que duró dellos minutos. Nel montículo del pitcher taba arrodiáu de xugadores de dambos equipos y faló con dellos d'ellos. Ente ellos taba otru xugador de San Diego, Tony Gwynn, un bateador que ye frecuentemente comparáu con Williams y yera estrella del equipu de Grandes Lligues, los San Diego Padres. La ceremonia foi encurtiada yá que l'apaición de Williams podía retrasar l'empiezu del partíu.

Más tarde esi mesmu añu, tuvo ente los escoyíos al Equipu del Sieglu de les Grandes Lligues de Béisbol, presentáu al públicu nel Turner Field d'Atlanta enantes del segundu xuegu de la Serie Mundial. Tamién foi'l númberu 8 na llista de los 100 Meyores Xugadores de Béisbol de la revista The Sporting News', onde foi'l xardineru esquierdu más arriba na llista.

Nos sos últimos años, Williams sufrió con mala salú, específicamente de problemes cardiacos. Instalóse-y un marcapasos en payares del 2000 y sometióse a ciruxía de corazón abiertu en xineru del 2001. Dempués de sufrir una serie d'infartos cerebrales y insuficiencias cardiaques, morrió d'una parada cardiorrespiratoria en Crystal River, Florida, el 5 de xunetu de 2002.

El Túnel Ted Williams en Boston y la Ruta Estatal 56 de California, llamada Ted Williams Parkway, en San Diego (1992) fueron nomaos nel so honor mientres siguía vivu.

¿Dempués de la so muerte?

Dempués de la so muerte, hubo una disputa pública sobre la disposición del so cuerpu. Anunciando que nun habría funeral, el so fíu John Henry Williams llevó'l cuerpu de Ted a l'Alcor Life Extension Foundation en Scottsdale, Arizona y este foi asitiáu en suspensión criónica. Barbara Joyce Ferrell, fía de Williams cola so primer esposa, llevantó una demanda, diciendo que la so testamentu declaraba qu'él quería ser encenráu. L'abogáu de John-Henry produció entós un "pactu familiar" informal, robláu por Ted, John-Henry y la otra fía de Ted, Claudia, nel qu'alcordaben "ser puestos en suspensión criónica dempués de la muerte." Los arreglos pa la suspensión criónica fueron fechos apuradamente por John-Henry y Claudia dempués de la muerte de Ted. Anque esta aición disgustó a munchos familiares, amigos y fans, al paecer ye'l derechu de los fíos por llei.

En "Ted Williams: The Biography of An American Hero", l'autor Leigh Montville señala que'l supuestu pactu familiar sobre criónicas nun foi más qu'un cachu de papel en blancu que Ted Williams autografió, sobre'l cual los alcuerdos fueron escritos más tarde. La so firma nel pactu ye "Ted Williams", al igual que nos sos autógrafos, ente que siempres roblaba los sos documentos llegales como "Theodore Williams". Sicasí, Claudia testificó l'autenticidá del documentu en una declaración so xuramentu.

Estadístiques de la so carrera

Notes

Referencies

Enllaces esternos

• Muséu de Ted Williams
• Ted Williams na web del Salón de la Fama del Béisbol (español)
• Ted Williams na web del Salón de la Fama del Béisbol (inglés)
• Ted Williams: a Life remembered - artículu nel Boston Globe
• Tributu a Ted Williams - artículu en Sports Illustrated

Llibros por y sobre Ted Williams

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Ted Williams.
• Baldasarro, Lawrence The Ted Williams Reader New York: Simon & Schuster, 1991.
• Williams, Ted and John Underwood Fishing the Big Three : Tarpon, Bonefish, Atlantic Salmon New York: Simon & Schuster, 1982.
• Williams, Ted and John Underwood My Turn at Bat: My Story of My Life New York: Simon & Schuster, 1969.
• Williams, Ted and John Underwood The Science of Hitting New York: Simon & Schuster, 1970.
• Williams, Ted and David Pietrusza Ted Williams: My Life in Pictures (also published as Teddy Ballgame) Kingston (NY): Total Sports, 2001.
• Williams, Ted and Jim Prime Ted Williams' Hit List : The Best of the Best Ranks the Best of the Rest Indianapolis: Masters Press, 1996.