Desendolcu

El prototipu del Spitfire, conocíu como F37/34 o Supermarine 300, voló por primer vegada'l 5 de marzu de 1936 na fábrica de Eastleigh, cabu Southampton. No cabero desi añu apareyóse-y un armamentu d'ocho ametralladores y entamaren les pruebes operacionales. Enantes, en xunu, el Ministeriu del Aire británicu ya asinare un contratu con Supermarine Aviation para mercar 310 aviones.

El primer Spitfire de serie esnaló casi dos años dempués, el 11 de mayu de 1938, un añu más sero de lo contao. Diba aviáu cola nueva versión del motor Merlin, que-y daba una velocidá de 470 milles/hora, cuando'l prototipu esnalare a un máximu de 380. Esto punxo de manifestu un problema que tenía'l Spitfire y que sería iguáu alantrón: les superficies de control yeren de revestimientu textil, y a velocidades perriba de les 400 milles/hora inchábense y facíen l'avión práuticamente ingobernable.

El 12 de xunetu de 1938 entamóse construyír cabu Birmingham, la fábrica onde se produciríen los Spitfire. N'agostu llegaríen los primeros aviones a unidaes operatives, en concreto a los Escuadrones 19 y 66 de la RAF fincaos nel aeródromu de Duxford. Esos dos escuadrones tendríen tolos sos aparatos a lo cabero d'esi añu.

Demientres los primeros meses de serviciu faeríense modificaciones nel Spitfire Mk I. Emprimeres cambióse la héliz de dos naspes de madera de pasu fixu por otra de tres naspes de doble pasu; pasóse dusar gasolina de 87 octanos a usar la de 100, qu'enantaba la potencia del motor Merlín casi 300 caballos, algamando los 1.310 apareyándo-y un sobrecompresor; y tolos aviones foren aviaos con radio y con blindaxe delantre y tres del pilotu.

Segunda Guerra Mundial

El Spitfire entamó a combatir yá nel aniciu de la guerra, ainda que les incursiones de la Luftwaffe na Gran Bretaña foren escases hasta la batalla d'Inglaterra, metanes 1940. Comprobóse entós que yera preciso revisar l'armamentu qu'aviaba l'avión. Les ocho ametralladores del Mk I yeren demasiao llixeres, y munchos bombarderos alemanes conseguíen regresar a les sos bases con decenes de buracos de bala. Los Bf 109 alemanes namás aviaben tres armes, pero yeren más pesaes y concentraben más los disparos que les del Spitfire, que les llevaba distribuyíes nes esnales.

El fechu de que les armes tuvieren distirbuyíes d'esta miente tamién afectaba al comportamientu del avión. Cuando sumía la so munición, la distribución del pesu del Spitfire cambiaba, modificando'l comportamientu nel esnalíu del avión. Facíase entós preciso pasar a los cañones, pero los intentos d'instalalos nes esnales fallaren, y estes tuvieren que se rediseñar. El nuevu armamentu probóse por primer vegada en xunetu de 1939.

Seyes meses dempués entamaría combate'l primer Spitfire aviáu con cañones atacando a un bombarderu Heinkel He 111. La so arma d'estribor allancóse tres del primer disparu, pero la de babor funcionó dafechu y algamó al avión alemán, que sería rematáu poles ametralladores d'un Hurricane.