Periodu Bahri (1250-1389)

Col asesinatu del sultán Turan Shah (1250), llegó al poder, la instigadora del crime, la vilba d'Al-Salih, Shajar al-Durr col sofitu de los xenerales mamelucos, ente ellos Aqtai, Qutuz y Baibars. Poco dempués, la presión política d'un líder masculín fizo que Shajar casóse con unu de dichos xefes, l'emir Izz-al-Din Aybak, y, depués, resignó'l mandu nel so home. D'esta manera, Aybak proclamóse primer sultán mamelucu d'Exiptu y fundó la dinastía Bahrí. Pa llexitimar el so poder frente a los ayubíes de Siria, el sultán Aybak unvió al emir Aqtai, que ganó al exércitu del sultán ayubí de Siria An-Nasir Yusuf en Gaza n'ochobre de 1250 y, como xeneral de Aybak, desempeñó un papel crucial na derrota final de An-Nasir Yusuf na batalla de Kora. En 1253, al traviés de la mediación de dellos emires, llegar a un alcuerdu ente Aybak y an-Nasir Yusuf, que dio a los exipcios el control sobre Gaza, Xerusalén, Naplusa y la mariña d'al-Sham. En 1254, otru cambéu de poder asocedió n'Exiptu, cuando Aybak mató al emir Faris-ad-Din Aqtai, el líder natural de los mamelucos bahríes. Dalgunos d'estos mamelucos, ente ellos Baibars al-Bunduqdari y Saif-al-Din Qalawun al-Alfi, fuxeron escontra Siria con an-Nasir Yusuf, persuadiéndolo a romper l'alcuerdu ya invadir Exiptu. Aybak escribió a an-Nasir Yusuf alvirtiéndo-y del peligru d'estos mamelucos que s'abelugaron en Siria, y aportó a concede-y dominios territoriales na mariña, pero an-Nasir Yusuf negar a espulsalos y devolvió-yos los dominios que Aybak concediéralu. Más tarde, en 1257, Aybak foi asesináu, por instigación de Shajar al-Durr, y na llucha pol poder que siguió, l'emir viceregente Qutuz depunxo al fíu y socesor de Aybak, Alí, executó a Shajar al-Durr y asumió'l poder.

Nesos momentos, acurríase un gran peligru sobre Oriente Mediu: un gran exércitu mongol foi unviáu pol Gran Kan Möngke (coles mesmes en guerra contra la China Song), al mandu del so hermanu menor Hulagu, cola misión de destruyir la secta de los nizaríes; depués la subyugación de los luros, un pueblu del sur d'Irán; la sumisión o aniquilación del Califatu abasí; el sometimientu o destrucción de los Estaos de la dinastía ayubí en Siria; y, finalmente, la sumisión o eliminación de los mamelucos d'Exiptu. En 1256 aniquiló a los nizaríes, abellugaos en fortaleces montascoses y sometió a los luros. A fines de 1257, Hulagu invadió Iraq pa someter el califatu abasí. Al llegar a Bagdag solicitó que la ciudá rindiérase, pero'l califa al-Musta'sim negóse. Entós Hulagu asedió la ciudá, que se rindió'l 10 de febreru de 1258, dando llugar a una masacre que duró una selmana. Al-Musta'sim, por orde de Hulagu, foi executáu cola mayor parte de los sos parientes. Depués de la so victoria en Bagdag, en 1260, los mongoles xunieron les sos fuercies cola de los sos vasallos cristianos na rexón, como'l reinu armeniu de Cilicia y los francos lideraos por Bohemundo VI de Antioquía. Xuntos conquistaron Siria, hasta entós dominiu de la dinastía ayubí; tomaron Alepo y, el 1 de marzu de 1260, empobinaos pol xeneral Kitbuqa (llugarteniente de Hulagu), Damascu, que, al igual que Bagdag, foi un bañu de sangre. Esta invasión definitivamente destruyó la dinastía ayubí, que foi incapaz de detener l'acometida mongol. El postreru gobernante ayubí, An-Nasir Yusuf, morrió a manes de Hulagu en 1260. La muerte de Möngke obligó a Hulagu y a la mayoría del so exércitu a retirase escontra Mongolia, dexando apenes 10.000 caballeros mongoles en Siria sol mandu de Kitbuqa pa ocupar el territoriu conquistáu que llegaba hasta la fortaleza d'Ajlun, al oriente del ríu Xordán. Los mongoles realizaron nueves incursiones escontra'l sur, camín d'Exiptu, llegando a llugares tan alloñaos como Ascalón y Xerusalén, y establecióse una guarnición mongola de cerca de mil soldaos en Gaza. Tamién s'estableció otra en Nablus. Como Bagdag y Damascu fueren prindaes, el centru del poder islámicu tresferir a los mamelucos exipcios d'El Cairu.

El tercer sultán mamelucu Qutuz, sofitáu polos emires Baibars y Qalawun (que tornaren a Exiptu), tendría qu'enfrentase a la invasión mongola en Palestina, ganando a Kitbuqa, na decisiva batalla de Ain Jalut el 3 de setiembre de 1260. Los mamelucos conquistaron Siria y llevaron la frontera mamelucu-mongol hasta'l Eufrates. Una vegada más los mamelucos llogren salvar al islam. Baibars facer col títulu de sultán dempués del asesinatu del sultán Qutuz nel camín de regresu.

En 1261, dempués de que Baibars convertir en sultán, estableció un califa abasí marioneta n'El Cairo (Al-Mustansir II, qu'escapara de la masacre de la so familia en Bagdag), y lluchó contra los remanentes de los estaos cruzaos en Siria y Palestina hasta que finalmente prindaron Acre en 1291. Tamién estableció una alianza estratéxica col kanato de la Horda d'Oru. Yá que'l so cuartu kan, Berke, convertíu al Islam, declaró-y la guerra a Hulagu.

Munchos tártaros establecer n'Exiptu y fueron emplegaos por Baibars. En 1261 esti sultán ganó a los mongoles del Ilkanato (estáu creáu por Hulagu en 1260) na batalla de Elbistan y unvió al califa abasí al-Mustansir II con namái 250 homes a intentar retomar Bagdag, pero nun tuvo ésitu, pos esti foi emboscado y muertu polos mongoles. En 1266 él afaró la Cilicia Armenia y en 1268 s'arrampuñó a los cruzaos el Principáu de Antioquía. Amás, Baibars lluchó contra los turcos selyúcides (vasallos del Ilkanato), y los Hashshashin; tamién estendió'l poder musulmano en Nubia, per primer vegada, antes de la so muerte en 1277.

El sultán Qalawun reprimió una rebelión en Siria, que foi dirixida por Sunqur al-Ashqar en 1280, y tamién ganó otra invasión de los mongoles en 1281 que foi dirixida pol Ilkan Abaqa fuera de Homs. Dempués de que l'amenaza de los mongoles pasó recapturaron Trípoli de los cruzaos en 1289. El so fíu y socesor Khalil prindó Acre, la última ciudá de los cruzaos, en 1291.

Los mongoles del ilkan Ghazan (convertíu al Islam) anovaron el so invasión en 1299, pero fueron ganaos nuevamente en 1303 pol sultán an-Nasir Muhammad, fíu de Qalawun. Los sultanes mamelucos entraron en rellaciones cola Horda d'Oru del kan Öz-Beg que se convirtió al Islam y establecieron un pactu de paz colos mongoles en 1322. Como l'Islam prohibía explícitamente qu'un musulmán tome a otru musulmán como esclavu; el casu foi que la población túrquica kipckak de la Horda d'Oru abandonó'l so paganismu tengrianista convirtiéndose al Islam y los mamelucos, asina, perderíen la so codalosa fonte d'esclavos. La Horda d'Oru supliría esta falta d'esclavos pa los mamelucos, echando mano de les poblaciones de Circasia (cherqueses, adigueses, cabardinos, etc.), rexón montascosa del norte d'El Cáucasu, inda paganes.

El sultán an-Nasir Muhammad casóse con una princesa mongola en 1319. Les sos rellaciones diplomátiques fueron más amplies que los de cualquier sultán anterior, ya incluyó a búlgaros, indios, y abisinios potentaos, según al papa, el rei d'Aragón y el rei de Francia. Al-Nasir Muhammad entamó'l re-escavación d'una canal en 1311 que xuniera Alexandría col Nilu. Morrió en 1341.

Los constantes cambeos de los sultanes que siguieron llevaron a un gran desorde nes provincies. Mentanto, en 1349 n'Exiptu y el Llevante, polo xeneral, estendióse la peste negro, que se diz cobróse les vides de munchos de los habitantes de la rexón. Los mamelucos d'orixe circasiano empezaron a tener una gran importancia política.

En 1382 l'últimu sultán bahri, Hajji II, foi destronáu y l'emir mamelucu circasiano Barquq asumió'l sultanatu. Foi espulsáu en 1389, pero tornó al poder en 1390 y estableció la Dinastía burji, que sustituyó a la bahri.

Periodu Burji (1389-1517)

Dende 1250 Exiptu fuera gobernáu pola dinastía mameluca kipchak de los Bahri. En 1377 españó una revuelta en Siria que s'estendió a Exiptu, y del gobiernu fixeron cargu los emires circasianos Baraqah y Barquq. Finalmente, Barquq proclamóse sultán en 1382, poniendo fin a la dinastía de los bahri. Foi espulsáu en 1389, pero recuperó El Cairo en 1390. De primeres, la rebelión zahiri amenació con derrocar a Barquq anque la combalechadura foi afayada primero que los agitadores pudieren movilizase. Asina quedó permanentemente nel poder, y fundó la dinastía burji.

Frente al poderosu emir Timur de Transoxiana, conquistador turcu-mongol, Barquq xunióse, frente al enemigu común, col sultán otomanu Bayezid I y el kan Toqtamish de la Horda d'Oru nuna resistencia combinada executando a los unviaos de paz de Timur. En cuestión de meses, sicasí, Timur dedicar a Xeorxa, yá que nun pudo responder a les aiciones de Barquq, mientres este morría en 1399. En 1401, Timur, finalmente, invadió Siria y escaló Alepo y Damascu. Siria foi recuperada pol sultán Nasir al-Din Faradj, fíu y socesor de Barquq, dempués que Timur morrió en 1405, pero Faradj enfrentaba de cutio rebeliones de los emires ellí y él mesmu viose obligáu a abdicar en 1412 y pocu dempués foi asesináu.

En 1421 Exiptu foi atacáu pol Reinu de Xipre, y anque los exipcios nun pudieron prindar depués la islla obligar a los xipriotes a reconocer la soberanía del sultán exipciu Barsbay. Mientres el reináu de Barsbay la población d'Exiptu amenorgar en gran midida de lo que fuera un par de sieglos antes, y namái 1/5 del númberu de ciudaes. Con frecuencia allanó Asia Menor, pero morrió en 1438.

Mientres el reináu de Sayf-ad-Din Jaqmaq un intentu de conquistar Rodas en 1444 a partir de los Caballeros de San Juan foi repelido.

Sayf al-Din Inal llegó al poder en 1453 y tuvo rellaciones amistoses col sultán otomanu Mehmed II, quien prindó Constantinopla más tarde esi mesmu añu, causando grandes gayoles n'Exiptu. Sicasí, sol reináu de Khoshkadam, quien tomó'l poder en 1463, Exiptu empezó les lluches contra'l sultanatu otomanu que finalmente conducieron a la incorporación d'Exiptu nel Imperiu otomanu. Tanto Khoshkadam y Mehmed II sofitaron distintos candidatos al emiratu de Karaman; depués en 1467 el sultán Qaitbey ofendió al sultán otomanu Beyazid II (fíu y socesor de Mehmed II), que'l so hermanu foi envelenáu mientres s'entretenía con Qaitbey. Beyazid II apoderar d'Adana, Tarsu y otros llugares dientro del territoriu exipciu, pero foi finalmente ganáu por Qaitbey. Qaitbey tamién trató d'ayudar a los musulmanes n'España, amenaciando a los cristianos en Siria, pero ensin efeutu. Morrió en 1496, dexando cientos de miles de deldes en ducaos a les grandes families comerciantes venecianes.

En 1497, el navegante portugués Vasco da Gama, afayó pal so reinu una nueva ruta marítima escontra la India saleando alredor del cabu de Bona Esperanza, abrir pasu al traviés del océanu Índicu hasta les mariñes de Malabar y Kozhikode, atacando les flotes que llevaben cargues y pelegrinos musulmanes de la India al mar Roxu y semando el terror ente los potentaos portuarios. Dellos compromisos tuvieron llugar. El sultán mamelucu, Qansuh, viose ofendíu polos ataques al mar Bermeya, la perda de derechos de peaxes y de tráficu, los ultraxes a los que sometió a La Meca y al so puertu y sobremanera el destín d'unu de los sos barcos. Prometió vengación sobre Portugal, unviando per primer vegada a monxos de la Ilesia del Santu Sepulcru como unviaos a Roma, amenaciando al papa Xuliu II que si non amonestaba a Manuel I de Portugal nes sos depredaciones nel Océanu Índicu, destruyiría tolos santos llugares cristianos. Los gobernantes de Gujarat y Yemen tamién se dirixeron a solicitar ayuda al sultán mamelucu d'Exiptu. La so principal esmolición yera la instalación d'una flota nel mar Bermeya que podría protexer les sos rutes marítimes de los ataques portugueses. Jeddah llueu se fortificó como un puertu de resguardu p'Arabia y la mar Bermeya tamién foi protexíu, pero les flotes nel Océanu Índicu taben a mercé del enemigu. El sultán mamelucu Qansuh Al-Ghawri finalmente preparó una flota de 50 buques. Como los mamelucos teníen poca esperiencia na guerra naval, la empresa naval llevar a cabu con ayuda otomana. En 1508, na batalla de Chaul, la flota mameluca superó al fíu del virréi portugués, Lourenço de Almeida, pero al añu siguiente'l portugueses ganaron la batalla de Diu na que la ciudá portuaria de Diu foi-y arrampuñada al sultanatu de Gujarat. Dellos años dempués, Afonso de Albuquerque atacó Adén, mientres les tropes exipcies sufríen un desastre en Yemen. Qansuh Al-Ghawri montó una nueva flota pa castigar al enemigu y protexer el comerciu indiu; pero primero que les sos resultancies fueren conocíos, Exiptu perdiera la so soberanía, y la mar Bermeya con La Meca y tolos sos intereses árabes pasaren a manes del Imperiu Otomanu.

En 1515, españó la guerra final contra'l sultán otomanu Selim I (fíu y socesor de Beyazid II) que llevó a la incorporación d'Exiptu y les sos dependencies al Imperiu Otomanu. El sultán mamelucu Qansuh foi acusáu por Selim de dexar el pasu a los unviaos del sha Ismail I del imperiu persa safávida (enemigu xuráu de los otomanos) al traviés de Siria nel so camín a Venecia pa formar una confederación contra los turcos y tamién que va allugar dellos refuxaos.

Dempués de la batalla de Chaldiran en 1514 (na que Selim entartalló al sha Ismail), Selim atacó al emiratu de Dulkadir. El so emir, Alaüddevle Bozkurt Bey, yera vasallu d'Exiptu y caltuviérase neutral na guerra turcu-persa. Selim unvió la cabeza de Bozkurt a Qansuh. En xunu de 1516, cola seguridá de neutralizar a Persia y tener asegurada la Anatolia oriental, Selim, formó un gran exércitu pa la conquista d'Exiptu, pero dexó correr el rumor de qu'esta campaña sería una nueva intentona d'atacar a Persia.

Nun pasó enforma tiempu por que se esclariaren les intenciones del sultán otomanu. En xunetu crució'l Eufrates y dirixióse escontra'l sur. L'exércitu mamelucu, col so sultán a la cabeza, salió a cerra-y el pasu a los turcos. Na batalla de Marj Dabiq el 24 d'agostu de 1515, Qansuh foi asesináu nuna engarradiella na que la caballería mameluca nun foi capaz de faer nada frente a l'artillería turco y los jenízaros. Siria depués pasó a manes otomanes, esto foi celebráu polos locales, que víen a los otomanos como llibertadores de la regla de los mamelucos.

En 1517, los turcos otomanos, dirixíos por Selim I, avanzaron al traviés de Palestina y del Sinaí y ganaron definitivamente a los mamelucos na batalla de Ridaniya, prindando El Cairo el 20 de xineru. L'últimu sultán, Tumanbay II, acabó executáu por orde de Selim I.

El réxime mamelucu alimentaba les intrigues y les intrigues, yá que cada sultán que llegaba al poder facer ayudáu pola so cla. Cuando asumíen el poder, estremaben de tolos cargos importantes a los homes d'enfotu del so predecesor, que pela so parte nun pensaben n'otra cosa qu'en vengase. De los cuarenta y cinco sultanes del periodu mamelucu, ventidós aportaron al poder por métodos violentos.

El so papel foi crucial a la de protexer Siria (que reconquistaron), Exiptu y Palestina del Imperiu mongol, lo mesmo que de espulsar a los cruzaos cristianos. Caltuvieron la custodia de les ciudaes santes de La Meca y Medina ya instaláronse n'El Cairo. Nun escorrieron a les ilesies coptes nin a les comunidaes xudíes, anque fueron guardianes del Islam nel conxuntu social. El final de la dinastía llegó cola derrota en 1517 ante Selim I, sultán del Imperiu otomanu, pero yá con anterioridá la perda del control del tráficu comercial con Asia —de resultes de les nueves rutes establecíes per Portugal al traviés del Cabu de Bona Esperanza— amenorgaren la so capacidá económica. Los mamelucos quedaron apostraos al puestu de beys como gobernadores o en segundos niveles de l'alministración, anque nuevamente diríen recuperando la so importancia hasta que, oficiosamente, controlaben Exiptu nel momentu de la conquista por Napoleón en 1798.

Dinastía Bahrí (turcos kipchak)

Los Bahríes fueron la primer dinastía mameluca que gobernó Exiptu, dende 1250 hasta 1382. El so nome provién de bahr (que significa ríu) por tener los sos cuarteles nuna islla del Nilu.

• 1250 Shajar al-Durr (vilba d'al-Salih Ayyub), asesinada
• 1250-1257 al-Muizz Izz-al-Din Aybak al-Jawshangir al-Turkmani as-Salihi (mamelucu d'orixe túrquico turcomanu), asesináu
• 1257-1259 al-Mansur Nur-al-Din Ali (fíu del sultán Aybak)
• 1259-1260 al-Muzaffar Saif-al-Din Qutuz (mamelucu d'orixe túrquico kipchak), asesináu
• 1260-1277 al-Zahir Rukn-al-Din Baibars al-Bunduqdari (mamelucu d'orixe túrquico kipchak)
• 1277-1280 al-Said Nasir-al-Din Muhammad Barakah Kan (fíu del sultán Baibars)
• 1280 al-Adil Badr-al-Din Salamish (fíu del sultán Baibars)
• 1280-1290 al-Mansur Saif-al-Din Qalawun al-Alfi as-Salihi (mamelucu d'orixe túrquico kipchak)
• 1290-1294 al-Ashraf Salah-al-Din Khalil ibn Qalawun (fíu del sultán Qalawun), asesináu
• 1294-1295 an-Nasir Nasir-al-Din Muhammad ibn Qalawun (fíu del sultán Qalawun) primer reináu
• 1295-1297 al-Adil Zayn-al-Din Kitbugha ibn Abd-Allah al-Mansuri al-Turki al-Mughli (mamelucu d'orixe mongólicu oirate)
• 1297-1299 al-Mansur Husam-al-Din Lajin al-Mansuri (mamelucu d'orixe xermánicu)
• 1299-1309 an-Nasir Nasir-al-Din Muhammad ibn Qalawun segundu reináu
• 1309-1310 al-Muzaffar Rukn-al-Din Baybars II al-Jashankir al-Mansuri (mamelucu d'orixe circasiano), executáu
• 1310-1340 an-Nasir Nasir-al-Din Muhammad ibn Qalawun tercer reináu
• 1340-1341 al-Mansur Saif-al-Din Abu-Bakr (fíu del sultán Muhammad ibn Qalawun), executáu
• 1341-1342 al-Ashraf Ala'a-al-Din Kujuk (fíu del sultán Muhammad ibn Qalawun), asesináu en 1345
• 1342 an-Nasir Shihab-al-Din Ahmad (fíu del sultán Muhammad ibn Qalawun), asesináu en 1344
• 1342-1345 al-Salih Imad-al-Din Abu al-Fida Ismail (fíu del sultán Muhammad ibn Qalawun)
• 1345-1346 al-Kamil Saif-al-Din Shaban (fíu del sultán Muhammad ibn Qalawun), executáu
• 1346-1347 al-Muzaffar Saif-al-Din Hajji (fíu del sultán Muhammad ibn Qalawun), executáu
• 1347-1351 an-Nasir Badr-al-Din al-Hasan Abu al-Ma'ali Nasir al-Din (fíu del sultán Muhammad ibn Qalawun) primer reináu
• 1351-1354 as-Salih Salah-al-Din Salih (fíu del sultán Muhammad ibn Qalawun)
• 1354-1361 an-Nasir Badr al-Din al-Hassan Abu al-Ma'ali Nasir-al-Din segundu reináu, asesináu
• 1361-1363 al-Mansur Salah-al-Din Muhammad (fíu del sultán Hajji)
• 1363-1376 al-Ashraf Abu al-Ma'ali Zein-al-Din Shaban (fíu del príncipe Husayn ibn Muhammad ibn Qalawun), asesináu
• 1376-1382 al-Mansur Ala-al-Din Ali (fíu del sultán Shaban II)
• 1382 al-Salih Salah Zein-al-Din Hajji II (fíu del sultán Shaban II) primer reináu

Dinastía Burŷí (caucasianos-circasianos)

Caña circasiana de los mamelucos que gobernó Exiptu dende 1382 hasta 1517. El so nome provién de bury (que significa torre), pos teníen los sos cuarteles na fortaleza d'El Cairu.

• 1382-1389 az-Zahir Saif-al-Din Barquq ibn Anas (mamelucu d'orixe circasiano), primer reináu.
• 1389-1390 al-Salih Salah Zein-al-Din Hajji II segundu reináu (col títulu honoríficu al-Muzaffar o al-Mansur), temporal reináu bahrí.
• 1390-1399 az-Zahir Saif-al-Din Barquq ibn Anas, segundu reináu, restauración burŷí.
• 1399-1405 an-Nasir Nasir-al-Din Faradj (fíu del sultán Barquq)
• 1405 al-Mansour Azz-al-Din Abd al-Aziz (fíu del sultán Barquq)
• 1405-1412 an-Nasir Nasir-al-Din Faradj (segunda vegada), asesináu
• 1412 al-Adil al-Musta'in Billah (califa abásida d'El Cairu (1406-1414), proclamáu sultán)
• 1412-1421 al-Muayad Abu an-Nasir Saif-al-Din Shayh al-Muhammudi (mamelucu d'orixe circasiano del sultán Barquq)
• 1421 al-Muzaffar Ahmad (fíu del sultán Shayh al-Muhammudi)
• 1421 az-Zahir Saif-al-Din Tatar (mamelucu d'orixe circasiano del sultán Barquq)
• 1421-1422 as-Salih Nasir-al-Din Muhammad (fíu del sultán Tatar)
• 1422-1438 al-Ashraf Saif-al-Din Barsbay (mamelucu d'orixe circasiano del sultán Barquq)
• 1438 al-Aziz Yamal-al-Din Yusuf (fíu del sultán Barsbay)
• 1438-1453 az-Zahir Saif-al-Din Yakmak (mamelucu d'orixe circasiano del sultán Barquq)
• 1453 al-Mansur Fahr-al-Din Osman (fíu del sultán Jaqmaq)
• 1453-1461 al-Ashraf Saif-al-Din Inal a la Ala'i (mamelucu d'orixe circasiano del sultán Barquq)
• 1461 al-Muayad Shihab-al-Din Ahmad (fíu del sultán Inal)
• 1461-1467 az-Zahir Saif-al-Din Khushkadam (mamelucu d'orixe selyuquí del sultán Shayh al-Muhammudi)
• 1467-1468 az-Zahir Saif-al-Din Belbay al-Muyyadi (mamelucu d'orixe circasiano del sultán Shayh al-Muhammudi)
• 1468 az-Zahir Temurbougha ar-Rumi (mamelucu d'orixe griegu o selyuquí del sultán Shayh al-Muhammudi)
• 1468-1496 al-Ashraf Saif-al-Din Qaitbay (mamelucu d'orixe circasiano del sultán Jaqmaq)
• 1496-1497 an-Nasir Muhammad (fíu del sultán Qaitbey), primer reináu
• 1496-1498 Qansuh Khumsama'ah
• 1498 an-Nasir Muhammad, segundu reináu, asesináu
• 1498-1500 Az-Zahir Qanshaw (mamelucu d'orixe circasiano del sultán Qaitbey)
• 1500-1501 Al-Ashraf Yanbulat (mamelucu d'orixe circasiano del sultán Qaitbey)
• 1501 al-Adil Saif-al-Din Tumanbay I (mamelucu d'orixe circasiano del sultán Qaitbey), executáu
• 1501-1517 Al-Ashraf Qansuh al-Ghawri (mamelucu d'orixe circasiano del sultán Qaitbey), muertu polos otomanos na batalla de Marj Dabiq
• 1517 Al-Ashraf Tumanbay II, executáu pol sultán otomanu Selim I