 | |
|---|---|
| Estatus oficial | |
| Oficial en | Nengún país |
| Reguláu por | Nun ta reguláu |
| Códigos | |
| ISO 639-1 | nengún |
| ISO 639-2 | {{{iso2}}} |
| ISO 639-3 | |
Solresol ye una llingua artificial diseñada pol francés François Sudre a partir de 1817. El solresol consiguió una curtia popularidá, algamando'l so máximu cola publicación Grammaire du Solrésol, de Boleslas Gajewski, en 1902. Ta basáu en notes musicales, asina que puede xiblase o tocar con un instrumentu musical, amás de falar. Dispón namái de siete unidaes mínimes: los siete notes básiques. Esta escasez de fonemes, sicasí, supón una gran versatilidad a la de tresmitir la llingua per medios distintos al convencional. Asina, por casu, el solresol puede escribise de diverses formes siguiendo codificaciones establecíes: nun pentagrama, colos númberos del 1 al 7, coles iniciales de les notes (d, r, m, f, so, l, s), con un alfabetu estenográfico de siete figures simples, colos siete colores del arcu iris. Otros varios sistemes non gráficos como xestos, y códigos de golpecitos, por casu, pueden utilizase.
Al igual qu'asocede con idiomes como'l ro, les pallabres estremar en categoríes de significáu, según la primera sílaba o nota musical. Les pallabres qu'empiecen por 'sol' tienen significaos rellacionaos coles artes y les ciencies; les qu'empiecen por 'solsol', enfermedá y medicina (por casu solresol ye "llinguaxe", ente que solsolredo ye "migraña").
Una carauterística única nel solresol ye que dellos antónimos llógrense diciendo les sílabes, o notes, al aviesu. Asina, fala quier dicir "bonu" o "sabrosu", ente que lafa ye "malu".
Tres un relativu ésitu efímeru, cayó nel olvidu frente a idiomes con mayor ésitu como'l esperantu. A pesar d'esto, entá esiste una pequeña comunidá d'entusiastes[ensin referencies] del solresol partíos pel mundu, y más capaces de comunicase ente sigo per mediu d'Internet de lo que fueren nel pasáu.
Referencies
Enllaces esternos
