| Senáu bizantín | |
|---|---|
 | |
| Datos xenerales | |
| Tipu | organización |
| Estáu |
 Imperiu Bizantín |
| Sede | Constantinopla |
 | |
El Senáu bizantín foi la continuación del senáu romanu nel Imperiu romanu d'Oriente, establecíu en sieglu IV por Constantín I. Sobrevivió como institución, mientres dellos sieglos, pero yera cada vez más irrelevante hasta la so desapaición nel sieglu XIII.
El Senáu del Imperiu romanu d'Oriente taba formáu orixinalmente por senadores romanos que fueron vivir a Constantinopla, y dellos altos funcionarios promovíos a senadores.[1] Constantín I ufiertó tierres a cualquier senador que tuviera dispuestu a treslladase al Este. Orixinalmente, esti Senáu cuntaba con una autoridá similar a la de los conceyos municipales de ciudaes importantes del Imperiu como Antioquía, anque depués l'emperador Constancio II dio-y mayores funciones, pasando de ser un conceyu municipal a una institución imperial como'l Senáu de Roma mientres Baxu Imperiu.
Esti senáu puede definise más como una especie de club social y un órganu prestixosu con un pesu políticu relativu anque importante mientres se caltuvo.
Cayente
El poder del Senáu amenorgóse gradualmente a lo llargo de la historia, anque inda esistía nel sieglu XIII. Dende'l sieglu VII d'equí p'arriba, podría dicise que yera menos una institución qu'una clase de dignatarios,[2] yá que munchos de los sos poderes restantes como institución fueron esaniciaos por aciu reformes llegales polos emperadores Basilio I y Llión VI. El Senáu mesmu retuvo considerable prestíu, especialmente nel sieglu XI cuando'l "partíu de la corte" llegó al poder tres la muerte de Basilio II. Col trunfu final de la facción militar col ascensu d'Alejo I Comneno, el poder del Senáu empezó a esmorecese y el títulu de senador podía mercáse-y al Emperador. En 1197 el Senáu axuntóse -xunto col cleru y los gremios de la capital- col enfotu de aprobar un impuestu especial, el Alamanikon. Los senadores negar a ser evaluaos pal impuestu, yá que yera contrariu a la costume, y l'emperador viose obligáu a gravar les provincies y eximir a la capital.[3] L'últimu actu conocíu del Senáu foi escoyer a Nicolaus Kanabus como Emperador n'oposición a Isaac II y Alejo IV mientres la Cuarta Cruzada.[4] So la dinastía Paleólogu, el títulu de Senador sobrevivió por un tiempu, pero na crisis de mediaos del sieglu XIV, l'antigua institución sumió pa siempres.
Referencies
- ↑ Ostrogorsky. G. Hestoria del Estáu Bizantín. Madrid; Akal, 1984, p 52.
- ↑ Gilbert Dagron, Emperor and Priest: The Imperial Office in Byzantium. Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-03697-9, page 324
- ↑ Brand, Charles M. (1968). Harvard University Press: Byzantium Confronts the West, 1180–1204.
- ↑ Phillips, Jonathan. The Fourth Crusade and the Siege of Constantinople. 2004. páxs. 222-226.
[1] 2. Gondra del Campo, K. El Senáu de Constantinopla; Arraona Romana, 2016.
- ↑ http://arraonaromana.blogspot.com.es/2016/07/el senáu-de-constantinopla_67.html