 San Llorente | |
|---|---|
 | |
| Alministración | |
| País |  España |
| Autonomía |  Castiella y Lleón |
| Provincia |  provincia de Valladolid |
| Partíu xudicial | Valladolid |
| Tipu d'entidá | conceyu d'España |
Alcalde de San Llorente (es)  | Ángel Granado Bombín |
| Nome oficial | San Llorente (es)[1] |
| Códigu postal |
47317 |
| Xeografía | |
| Coordenaes | 41°41′13″N 4°03′53″W / 41.686944444444°N 4.0647222222222°O |
  San Llorente San Llorente (España)  | |
| Superficie | 25 km² |
| Altitú | 889 m |
| Demografía | |
| Población |
100 hab. (2023) - 62 homes (2019) - 51 muyeres (2019) |
| Porcentaxe |
0.02% de provincia de Valladolid 0% de Castiella y Lleón 0% de España |
| Densidá | 4 hab/km² |
 | |
San Llorente ye una llocalidá de la provincia de Valladolid, Castiella y Llión, España. Tamién ye conocíu como San Llorente del Valle. El pueblu atopar al este de la provincia. Llenda con Villaescusa de Roa (6,7km) provincia de Burgos, Corrales de Duero (2,5km), Valdearcos (6km), Roturas (5km), Piñel de Arriba (6km) y Encinas de Esgueva (9km). Ye unu de los cinco conceyos que constitúin el Valle del Cucu xunto con Corrales de Duero, Valdearcos de la Vega, Bocos de Duero y Curiel de Duero (5,8km). San Llorente ta a 17 km de de Peñafiel y a 72 km de la capital. La carretera que pasa per San Llorente ye dIR-3017. El tresporte públicu ye una llinia d'autobuses de "Autocares de Las Heras", qu'enllaza Quintanamanvirgo (Burgos) y Valladolid.
Historia
La hestoria de San Llorente encuadrar na hestoria de la Contorna de Peñafiel, de Curiel de Duero y el Valle del Cucu. El pueblu prerromanu de la zona fueron los vacceos.
La hestoria altomedieval arrinca tres la victoria de Ramiro II na Batalla de Simancas 19 de xunetu - 939. Tres esta batalla'l rei premia a unu de los sos aliaos, el primer Conde de Monzón Ansur Fernández, coles tierres de Peñafiel y Cuéllar. A partir d'entós Ansur Fernández repobló esta zona, quedando incluyíes dientro del Condáu de Monzón (Palencia). El condáu pasó al so fíu Fernando Ansúrez nel 950. Al morrer Fernando Ansúrez asocedió-y el so hermano Teresa y el sobrín de Fernándo Ansúrez: Ramiro III.
Muertu Ramiro III, el condáu pasa al conde de Castiella García Fernández y los sos socesores. Tres la muerte ensin descendencia del últimu conde de Castiella, pasó a Sancho III de Navarra, por tar casáu con doña Mayor de Castiella (hermana del últimu Conde de Castiella.). Cuando muerre Sancho III el Condáu de Castiella pasó al so segundu fíu, Fernando Sánchez que más tarde se coronara en Llión como Fernandu I. Nesti momentu sume'l Condáu de Monzón como entidá y forma parte de la corona.
Eclesiásticamente el Condáu de Monzón perteneció nesta dómina al obispáu de Palencia y na dómina de pertenencia al Condáu de Castiella pudo pertenecer al obispáu de Muño.
En tiempu d'Alfonsu VI de Llión y Castiella creóse la Comunidá de villa y tierra de Curiel a la que pertenez San Llorente. Ver hestoria de Curiel de Duero. Englobado en felicidá Comunidá de Villa y Tierra, perteneció a la Estremadura Castellana. La organización de Comunidá de Villa y Tierra naz a partir de la necesidá de repoblar el sur del Duero dempués de la conquista de Toledo en 1085 por Alfonsu VI.
El sieglu XIX hubo dos acontecimientos que camudaron les propiedaes agrícoles: La Desamortización de Mendizábal (1836-1853) y la Desamortización de Madoz (1855 a 1868). Ver Historia del Campu de Peñafiel.
En 1952 dexó de pertenecer al obispáu de Palencia y pasó la diócesis de Valladolid.
Nel censu de Pascual Madoz (1845-1850) consten los siguientes datos:
- Partíu xudicial de Peñafiel. Provincia de Valladolid. Diócesis de Palencia.
- Vientu predominante: Norte.
- Enfermedá más común: Pulmonía
- Número de cases: 67
- Población: 72 vecinos, 272 habitantes.
- Conceyu con cárcel.
- Ilesia parroquial de San Pedro sirvida por un cura y un sacristán.
- Monte acomuñáu con Curiel y otros pueblos.
- El corréu despacháu dende Peñafiel.
- Producción: Trigu, centenu, cáñamu, pataques, vinu, yerbas de campera.
- Comerciu: Esportación de demasía de frutos.
- Ganáu: Lanar y parexes pa usu agrariu.
- Caza: Perdices.
- Escuela d'instrucción primaria con 20 alumnos.
- Pagu al maestru 400 rs
- Capital producíu: 662710 rs
- Impuestos: 66271 rs
- Contribución: 5241 rs 24 mrs
- Presupuestu municipal: 1200 rs. Cubrir con fondos propios y repartida municipal.
Redolada natural
San Llorente del Valle ye'l pueblu asitiáu a mayor altitú (889m) de los cinco que componen el Valle del Cucu. El puntu más altu ye La Revilla (920m) y el siguiente ye El Quemáu (915m). Tien trés ambientes naturales: El pandorial, el valle y el monte.
El pandorial tien fecha la concentración parcelaria, cultívase principalmente cebada, trigu, xirasol; ye llanu y chiscáu de majanos (montones de piedres).
El Valle apenes tien relevancia na economía agrícola, na actualidá hai güertes abandonaes na so mayoría, dalgún frutal, chopos y llameres. Parte de les fasteres de los valles fueron cultivaes antes de la mecanización, dempués abandonóse'l so cultivu. Hai unos pocos años fueron repoblaes con pinos que poles escases agües y la mala calidá de la tierra caliar les plantes de pinu desenvolviéronse pocu. Per otra parte l'abandonu mayoritariu del cultivu y l'ausencia de llendo nel valle dio llugar a una trupa maleza que torga'l tránsitu pol valle salvu'l camín principal. El Valle empieza nuna fonte de dos caños en Jarrubia asitiada a 1,5km del pueblu.
El monte (906m) ye una zona de minifundiu dedicáu a la cebera entrepolada nun monte d'encines. L'empiezu del monte ta a 2km del pueblu y llégase en travesando términu municipal de Corrales. Dende una la cercana fonte de Honsequilla (2,2km) vese Corrales de Duero no fondero del valle. Al oeste del monte hai otru valle que conduz a Valdearcos de la Vega. Al empiezu d'esti valle ta la Fonte de San Bartolomé (3km) (nacencia del regueru Congosto).
El Camín Real de Burgos ye una cañada pecuaria histórica que traviesa San Llorente. Dicha cañada utilizar pa l'alzada del ganáu ente Burgos y Peñafiel. Esti camín vien de Curiel onde se conoz col nome Cantones. El Camín Real de Burgos empónse travesando'l términu municipal de Villaescusa escontra Guzmán.
La Cueva tamién llamada Puentecilla ye una zona del pueblu asitiada nuna fastera del valle cubierta en parte por encina que nel so día tuvo dedicada al cultivu de la vide, frutales (almendrales, zrezales). Estos cultivos tán na so mayoría abandonaos. El nome vien d'una cueva natural qu'esiste a lo cimero de la fastera escontra'l final del camín que traviesa esta zona.
La Carbayera ye una fastera de carbayos qu'empieza en Fonte de Los Enfermos. Tien unes 6,5Hai de carbayos. Embaxo de la fastera yá s'entemecen los carbayos con llameres y chopos. Enriba de la Carbayera pasa la llinia d'alta tensión de 400 kVoltios. La llinia vien de la Mudarra, Cigales, Piñel de Abajo y depués continua escontra Aranda de Duero, San Esteban de Gormaz, Cariñena y acaba na Central Térmica de Escatrón, xunto al ríu Ebro na provincia de Zaragoza.
El Valle naz nuna fonte llamada Jarrubia pero tamién conocida por Isarrubia. De la mesma el topónimu Isarrubia provién d'un pobláu medieval abandonáu del que queda una paré llevantada de la so ilesia (Ilesia Rubia). Nun consta cuándo sumió nin el motivu. Como muerte la ilesia parroquial cuenta con una imaxe de la Virxe del sieglu XIII. El regueru que naz llámase Conceyu (tamién llamáu Regueru del Cucu) y desagua nel ríu Duero nel términu municipal de Bocos. Otres fontes reseñables son:
- Fonte de La L'Aldea: Anguaño enrióse pal so consumu como agua potable de San Llorente.
- Fonte del Tanguillo: Asitiada xunto a les Escueles.
- Fonte la Fraila: Ye un manantial.
- Fuentespinos : Asitiada na salida del pueblu en direición Corral de Duero.
- Fonte Los Enfermos: Asitiada al empiezu de la Carbayera.
Cercanu a Jarrubia ta'l Bochinche del Quemáu (914m) onde s'instaló una torre de midida de vientos d'unos 30 metros d'altor. San Llorente por tar asitiáu nun altu ye un llugar bastante airosu. La economía básase na agricultura, na ganadería (3 recielles d'oveyes (2009)) y un incipiente turismu rural. Los primeros poblamientos altomedievales teníen como principal recursu a la ganadería.
Anque ta arrodiáu pola Ribera del Duero, la vide apenes se cultiva por cuenta del so clima que ye demasiáu fríu. Na Puentecilla hai parceles pequeñes con vides pa autoconsumo.
Patrimoniu
L'edificiu más importante de la población ye la ilesia gótica del sieglu XVI.
Según l'arzobispáu de Valladolid, la parroquia llámase "San Pedro Apóstol".[2]
Magar n'otres fontes esta ilesia apaez como "El Salvador". La fiesta de San Pedro yá nun se celebra'l 29 de xunu, foi treslladada al últimu fin de selmana de xunetu por que nun coincida cola dómina de recueya de la cebera.
La ilesia ta na Plaza Mayor ye de sillería, tien tres naves d'arcos apuntaos y una torre con tres campanes rematada con una espadañuela que tien una pequeña campana. La ilesia ye l'edificiu qu'apodera toles vistes del pueblu. Los retablos de la ilesia son barrocos (sieglu XVII) salvu unu pintáu d'azul. El retablu mayor tien tables pintaes de la escuela palentina del sieglu XVII (San Llorente dependió del obispáu de Palencia hasta 1952). Les tables tienen imáxenes de la Virxe col Neñu, San Bartolomé, San Andrés y la Crucifixón.
La ilesia tien tres naves cubiertes con bóveda de crucería con terceletes. Na entrada hai un bautisteriu nuna capiya de la entrada. La capiya mayor tien bóveda estrellada.
Gastronomía: ver Gastronomía nel Valle del Cucu.
La torre del reló tien l'escudu de la llocalidá. L'escudu tien dibuxáu un carbayu.
La casa típica ye de dos plantes, con desván y corrolada pal ganáu. La construcción tradicional ye de piedra caliar y adobe. Les cases nueves facer de lladriyu. Los payares son pequeñes construcciones d'una sola planta onde se guardaba paya pal ganáu.
El Conceyu ta na Plaza Socarrena. Nesi edificiu destaca la Torre del Reló fecha de lladriyu. El serviciu médicu ta nuna sala del conceyu.
El pueblu tien bodegues escavaes que nel so día sirvieron pal caltenimientu de vinos y d'alimentos (pataques). Anguaño tán na so mayoría abandonaes. Coles mesmes hai dalguna bodega moderna qu'amás de la escavación destinada pal caltenimientu de vinu cunten con un salón pa merendar (merenderu).
Les eres del pueblu dedicaben antes de la mecanización del campu a les xeres de la recueya de la cebera. Anguaño construyéronse nes eres numberoses naves pal almacenamientu de les colleches y de la maquinaria.
El platu de fiesta tradicional ye'l mesmu que'l de tola zona de Peñafiel: El lechazo al fornu (tradicionalmente calecíu con sarmientos).
Ver tamién
Referencies
- ↑ Afirmao en: Llista de Conceyos y los sos Códigos por Provincies a 1 de xineru de 2019. Data d'espublización: 8 febreru 2019. Editorial: Institutu Nacional d'Estadística.
- ↑ https://web.archive.org/web/20101002160245/http://www.archivalladolid.org/ListEnt.asp?Tipo=Parroquies
Enllaces esternos
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre San Llorente 
.
| Control d'autoridaes |
|---|
Datos: Q1907107- Multimedia: San Llorente