Revuelta contra Enrique II

En 1170 el so hermanu mayor Enrique'l Mozu foi coronáu "segundu rei" o correy, siendo amás designáu conde d'Anjou, como Enrique III (1170-1183), pero los historiadores soler llamar Enrique'l Mozu, pa nun confundilo col so sobrín del mesmu nome, Enrique III d'Inglaterra.

En 1173, xunto colos sos hermanos Enrique'l Mozu y Godofredo, sofitaos pol rei Felipe II de Francia y la so madre, Ricardu sulevar contra'l so padre, entamando destronalo y dexar a Enrique'l Mozu como l'únicu rei d'Inglaterra. Una razón de mayor pesu pa les sos desavenencies foi que la so prometida, Adela de Francia, acabara como amante del so padre, polo que yera imposible'l so matrimoniu con ella. Nesti primer enfrentamientu, Enrique II imponer a los sos fíos y a Lleonor d'Aquitania, zarrando a ésta.

Enrique II invadió Aquitania en dos causes. A la edá de 17 años, Ricardu foi'l postreru de los sos hermanos en caltenese en contra del so padre; finalmente, negar a engarrar con él frente por frente y pidió-y perdón. En 1174, tres la revuelta fallida, Ricardu emprestó xuramentu de llealtá al so padre.

Anque taba aseláu pol títulu de Conde de Poitou, Ricardu quería más. Pero Enrique II refugar a confiar a los sos fíos nengún recursu qu'éstos pudieren usar nel so contra, por razones obvies.

Castiellu de Taillebourg, asediado y tomáu poles fuercies de Ricardu en 1179.

Tres el fracasu de ganar al so padre, Ricardu concentrar n'encalorar les rebeliones internes de los nobles d'Aquitania, especialmente nel territoriu de Gascuña. La creciente crueldá del so reináu llevó a una revuelta mayor en 1179. Los rebeldes esperaben destronar a Ricardu y pidieron ayuda a los sos hermanos Enrique y Godofredo. El puntu d'inflexón asocedió la primavera de 1179 nel Valle de Charente. La fortaleza de Taillebourg taba desaxeradamente bien defendida y considerábase inexpugnable. El castiellu taba arrodiáu per un cantil en trés de los sos llaos y cuntaba nel cuartu con una paré de trés capes. Ricardu destruyó y escaló primero les granxes y tierres alredor de la fortaleza, dexando a los sos defensores ensin refuerzos o salida. Los habitantes de la fortaleza teníen tanto mieu de Ricardu nesi puntu que dexaron la seguridá del so castiellu y atacaron a Ricardu fora de les sos muralles. Él foi capaz d'apoderar al exércitu y depués siguió a los defensores dientro de les puertes abiertes, onde fácilmente tomó'l castiellu en dos díes. La so victoria en Taillebourg disuadió a munchos barones de los sos pensamientos de rebelión y forzar a declarase lleales a él. Esto tamién-y valió a Ricardu la reputación d'un arteru comandante militar.

En 1181 y 1182, Ricardu fixo frente a una rebelión sobre la socesión del condáu d'Angoulême. Los sos opositores volver a Felipe II de Francia pa pidir el so sofitu, y la llucha estender escontra Limousin y Périgord. Ricardu foi acusáu de crueldá (incluyendo la violación) contra los sos oxetivos: «Él tomó pola fuercia a los señores, fíes y parientes de los sos homes llibres y facer los sos concubinas. Y depués d'escastar l'ardor de la so lluxuria con elles, echó mano de los sos soldaos pa lo mesmo». Sicasí, col sofitu del so padre y d'Enrique el Mozu, tuvo ésitu sobre'l vizconde Aimar V de Limoges y el conde Elie de Périgord.

Dempués de que Ricardu encalorara la rebelión de los barones, volvió desafiar al so padre pol tronu. Ente 1180 y 1183 creció la tensión ente Enrique y Ricardu; como rei, Enrique ordenaba a Ricardu empresta-y homenaxe a Enrique'l Mozu, pero Ricardu negábase. Finalmente, en 1183, Enrique'l Mozu y Godofredo, duque de Bretaña, invadieron Aquitania nun intentu de someter a Ricardu. Los barones d'esti postreru xunir nel estreldu y volviéronse en contra del so duque. Sicasí, l'exércitu de Ricardu foi capaz de repeler a los exércitos invasores y executó a los prisioneros. El conflictu tuvo una curtia posa en xunu de 1183, cuando morrió Enrique'l Mozu. Pero Enrique II entainar a dar permisu al so fíu menor, Xuan d'Inglaterra, pa invadir Aquitania. Cola muerte d'Enrique'l Mozu, Ricardu quedaba como l'hermanu mayor y herederu de la corona inglesa, pero siguió combatiendo al so padre.

Con oxetu de reforzar la so posición, Ricardu aliar en 1188 con Felipe II, fíu del exmarido de Lleonor, Lluis VII de Francia, y de la so tercer muyer, Adela de Champaña. Roger de Hoveden escribió:

[...] the King of England was struck with great astonishment, and wondered what could mean, and, taking precautions for the future, frequently sent messengers into France for the purpose of recalling his son Richard; who, pretending that he was peaceably inclined and ready to come to his father, made his way to Chinon, and, in spite of the person who had the custody thereof, carried off the greater part of his father's treasures, and fortified his castles in Poitou with the same, refusing to go to his father.

[...] el rei d'Inglaterra taba plasmáu y preguntábase qué podría significar [esta alianza] y, tomando procuros pal futuru, frecuentemente unviaba mensaxeros a Francia col propósitu de faer tornar al so fíu Ricardu; quien, asonsañando una predisposición pacífica y topase preparáu pa volver col so padre, consiguió llegar a Chinon, y, a pesar de la persona que la curiaba hasta esi momentu, llevóse la mayor parte de l'ayalga del so padre, col que fortificó los sos castiellos en Poitou, negándose a dir col so padre.^[6]

Un denier francés de plata, acuñáu por Ricardu en calidá de conde de Poitiers.

En retribución a l'ayuda de Felipe contra'l so padre, Ricardu promete concede-y los sos derechos sobre Normandía y Anjou. Ricardu empresta homenaxe a Felipe en payares del mesmu añu. Cuando lleguen novedaes de la batalla de Hattin, toma la cruz en Tours, acompañáu d'otros nobles franceses.

En 1188, Enrique II entama concede-y Aquitania al so fíu menor, Xuan. Al añu siguiente, Ricardu trata de tomar el tronu d'Inglaterra pa sigo mesmu, xuniéndose a la espedición de Felipe contra'l so padre. El 4 de xunetu de 1189, les fuercies de Ricardu y Felipe ganen al exércitu d'Enrique en Ballans.

Enrique, col consentimientu de Xuan, alcuerda nomar a Ricardu como'l so socesor. El 6 de xunetu Enrique II muerre en Chinon y Ricardu I convertir en rei d'Inglaterra, duque de Normandía y Conde d'Anjou. Roger de Hoveden afirma que'l cuerpu d'Enrique sangró pela ñariz en presencia de Ricardu, lo que se tomó como un signu de que Ricardu causara la so muerte. Foi coronáu oficialmente como duque'l 20 de xunetu y como rei na abadía de Westminster el 3 de setiembre

Violencia antisemita

Ricardu I siendo unxíu mientres la so coronación como rei na abadía de Westminster, Londres. Ilustración d'una crónica del sieglu XIII.

Cuando Ricardu I foi coronáu rei d'Inglaterra, escluyó a tolos xudíos y les muyeres de la ceremonia (aparentemente porque la so coronación nun yera puramente como rei, sinón tamién como cruciáu), pero dellos líderes xudíos llegaron a presentar regalos al nuevu rei. Según Ralf de Diceto, los cortesanos de Ricardu esnudaron y flagelaron a los xudíos y depués echar de la corte. Cuando s'estendió'l rumor de que Ricardu ordenara asesinar a tolos xudíos, na población de Londres empezó una masacre. Munchos xudíos fueron cutíos hasta la muerte, escalaos y quemaos vivos. Les sos cases fueron amburaes y munchos d'ellos fueron bautizaos a encomalo. Dalgunos buscaron abellugu na Torre de Londres y otros llograron escapar. Ente otros, foi asesináu Jacobo d'Orleans, reconocíu llargamente como unu de los más prominentes de la dómina. Roger de Howeden, na so Gesta Regis Ricardi, espunxo que la revuelta foi empecipiada polos ciudadanos viciosos ya intolerantes y que Ricardu I castigó a los perpetradores y dexó a los xudíos conversos a encomalo volver al xudaísmu. El arzobispu de Canterbury Baldo de Exeter reaccionó diciendo que «Si'l Rei nun ye un home de Dios, entós más bien ye del Diañu».,^[7] refiriéndose a la supuesta sangre infernal de la llinia angevina.

Al dase cuenta de que los asaltos desestabilizaríen el so reinu en víspores de la so partida a la cruzada, Ricardu I ordenó la execución de los responsables de los asesinatos y persecuciones más notables (munchos d'ellos yá fueren colgaos al amburar llares cristianos por error mientres la revuelta). Distribuyó un escritu real ordenando que se dexara en paz a los xudíos. Sicasí, l'edictu nun foi puestu en práutica en forma estricta y en marzu siguiente hubo más violencia, incluyendo una masacre en York.

Planes de cruzada

Ricardu yá tomara la cruz como Conde de Poitou en 1187. El so padre Enrique II d'Inglaterra y Felipe II de Francia tamién lo fixeren en Gisors el 21 de xineru de 1188, dempués d'enterase de la cayida de Xerusalén en manes de Saladín. convirtiéndose en rei, Ricardu y Felipe alcordaron dir a la Tercer Cruzada xuntos, tarreciendo que na so ausencia l'otru usurpara los sos territorios.

Ricardu xuró arrenunciar al so pasáu de debilidá pa demostrar que yera merecedor de tomar la cruz. Empezó a axuntar y fornir nuevamente un exércitu de cruzada. Gastó la mayor parte de l'ayalga del so padre (amasáu col dineru aconceyao pol impuestu saladino), xubió los impuestos ya inclusive alcordó lliberar al rei Guillermu I d'Escocia de la so servilidá en cuenta de 10 000 marcos. P'axuntar entá más dineru, vendió posiciones oficiales, derechos y tierres a cualesquier comenenciudu. Inclusive aquellos que yá fueren nomaos fueron forzaos a pagar fuertes sumes pa retener los sos puestos. Guillermo Longchamp —obispu d'Ely y canciller del rei— fixo una ufierta de 3000 llibres pa permanecer como canciller. Aparentemente, esta ufierta foi puxada por un tal Reginaldo l'Italianu, pero foi refugada.

Fixo dellos arreglos finales nel continente. Reconfirmó el nomamientu fechu pol so padre de Guillermo Fitz Ralph al importante puestu de senescal de Normandía. En Anjou, Esteban de Tours foi reemplazáu como senescal y temporalmente encarceláu por mal manexu fiscal. Payn de Rochefort, un caballeru angevino, foi alzáu al puestu de senescal d'Anjou. En Poitou, l'ex preboste de Benon, Pedru Bertin, foi nomáu senescal y, finalmente, en Gascuña, l'oficial local Heliu de La Celle foi escoyíu pa la senescalía. Depués de reposicionar a la mayor parte del so exércitu y dexar abellugaes les sos posesiones territoriales en Francia, Ricardu I empecipió finalmente la marcha a la cruzada'l branu de 1190, que la so retrasa foi criticada por trovadores como Bertrán de Born. Nomó rexentes a Hugh de Puiset, obispu de Durham, y a Guillermo de Mandeville, tercer conde de Essex, quien morrió pocu dempués y foi reemplazáu pol canciller del rei, Guillermo Longchamp. L'hermanu de Ricardu I, Xuan I d'Inglaterra, nun tuvo acordies con esta decisión y empezó a intrigar contra Guillermo.

Dellos autores criticaron a Ricardu I por pasar namái seis meses del so reináu n'Inglaterra y esviar los recursos del reinu pa sofitar la so cruzada y otres campañes no que güei ye Francia. Ricardu I dicía que n'Inglaterra «faía fríu y siempres ta lloviendo», y cuando xuntaba fondos pa la so cruzada, oyíase-y declarar que «Si atopara un comprador pa Londres mesmu, vender». Sicasí, Inglaterra yera una parte minoritaria de los sos territorios, namái importante al da-y un títulu real col cual averase a otros reis como un igual. Como la mayoría de los reis Plantagenet antes del sieglu XIV, nun tuvo necesidá d'aprender el idioma inglés. Dexando'l país en manes de dellos funcionarios nomaos por él (incluyendo dacuando a la so madre), Ricardu taba más comenenciudu polos sos estensos territorios franceses.

Ocupación de Sicilia

Gran Sellu Real de 1189 del rei Ricardu I.

En setiembre del añu 1190, tanto Ricardu como Felipe llegaron a Sicilia.^[8] Tres la muerte del rei Guillermu II de Sicilia, el so primu Tancredo de Lecce tomara'l poder y fuera coronáu a principios de 1190 como rei, anque la heredera llegal yera la tía de Guillermo Constanza de Sicilia, señora del nuevu emperador Enrique VI del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu. Tancredo encarcelara a la vilba de Guillermo, la reina Xuana d'Inglaterra, reina consorte de Sicilia, hermana de Ricardu I y a quien Tancredo nun apurriera'l dineru qu'heredara nel testamentu de Guillermo. Al apuerto de Ricardu I, demandó que la so hermana fora lliberada y diérase-y el so heriedu. La presencia de tropes estranxeres tamién causó malestar: n'ochobre sublevóse'l pueblu de Messina, esixendo que los estranxeros fuérense. Ricardu I atacó Mesina, ocupándola'l 4 d'ochobre de 1190.^[9] Depués d'escalar y quemar la ciudá, Ricardu I estableció ellí la so base. Permaneció nesi llugar hasta que Tancredo aportó finalmente a roblar un tratáu'l 4 de marzu de 1191. El tratáu foi robláu por Ricardu, Felipe y Tancredo. Los términos principales yeren:

• Xuana sería lliberada, recibiría'l so heriedu y la dote que'l so padre diera al so últimu home.
• Ricardu y Felipe reconoceríen a Tancredo como rei de Sicilia y fadríen votos pa caltener la paz ente los sos trés reinos.
• Ricardu proclamaría oficialmente al so sobrín Arturo, fíu de Godofredo, como'l so herederu, y Tancredo comprometer a qu'una de les sos fíes fora prometida en matrimoniu a Arturo cuando tuviera n'edá de casase.
• Ricardu y Tancredo intercambiaron regalos: Ricardu dio a Tancredo una espada que se dixo yera Excalibur, la espada del rei Arturo.

Depués de roblar el tratáu, Ricardu y Felipe dexaron Sicilia. Esti tratáu socavó les rellaciones d'Inglaterra col Sacru Imperiu Romanu Xermánicu y causó la sulevación del hermanu de Ricardu, Xuan, quien esperaba ser proclamáu herederu en llugar del so sobrín. Anque esta sulevación fracasó, Xuan siguió intrigando contra'l so hermanu.

Conquista de Xipre

N'abril de 1191, mientres diba a la Tercer Cruzada, Ricardu I fixo una parada nel Imperiu bizantín, específicamente na islla de Rodas, pa evitar el mal tiempu. Al paecer, Ricardu I tuviera namái una vegada cola so prometida Berenguela de Navarra, años antes de la so boda. Él designó a la so madre pa representalo y convencer al so padre, Sancho VI de Navarra, y a los sos parientes pa consentir la boda y lleva-y a la novia. Ricardu diba nel so rescate cuando llancaron na mariña de Xipre. Dexó Rodas en mayu, pero una nueva nube llevó a la flota de Ricardu I a Xipre.

El 6 de mayu de 1191, la flota de Ricardu I llegó al puertu de Lémesos en Xipre y tomó la ciudá. El déspota de la isla, Isaac Comneno de Xipre, llegó demasiáu tarde pa detener a los cruzaos y abellugóse en Colossi. Ricardu I llamó a Isaac p'axustar, pero él demandó la so partida. Ricardu y la so caballería atoparon al exércitu de Isaac en Tremetusia. Los pocos católicos xipriotes y aquellos nobles que s'oponíen a la rexencia de Isaac, xunir al exércitu de Ricardu I. Anque Isaac y los sos homes engarraron valientemente, l'exércitu de Ricardu yera más numberosu y meyor forníu, lo que-yos aseguró la victoria. Tamién recibió sofitu militar del rei de Xerusalén, Guido de Lusignan. Isaac aguantó dende los castiellos de Pentadáctylos, pero tres l'asaltu al castiellu de Kantara, finalmente rindióse. Afírmase que Ricardu prindó a Isaac, confinándolo con cadenes de plata, yá que prometiera nun ponelo en fierros. La fía de Isaac foi caltenida nel llar de Berenguela y Xuana. Ricardu asaltó la islla y masacró a aquellos qu'intentaron aguantáse-y. Él y la mayor parte del so exércitu dexaron Xipre escontra Tierra Santa a principios de xunu, ganando pa la cruciada una base de sofitu que nun taba so amenaza inmediata de los turcos como lu taba Tiro. Na so ausencia, Xipre foi gobernada por Ricardu Camville.

Más tarde, nesi mesmu añu, la Orde del Temple mercó-y la islla a Ricardu I pa ser gobernada por Armand Bouchart.^[10]

En Tierra Santa

Semeya de Ricardu I (esquierda) y de Saladín nunos azulexos (c. 1250-60). Muséu Británicu.

El rei Ricardu I llegó a Acre, Palestina, en xunu del añu 1191. Dio'l so sofitu al so vasallu de Poitiers Guido de Lusignan, que llevara les sos tropes a Xipre pa sofitalo. Guido yera'l vilbu de la prima del padre de Ricardu, Sibila de Xerusalén (El rei Fulco de Xerusalén tuvo dellos fíos, ente ellos: Amalarico I de Xerusalén, padre de Sibila; y Godofredo V d'Anjou, padre d'Enrique II d'Inglaterra, padre de Ricardu Corazón de Lleón). Nesta dómina, Guido, el maríu de Sibila taba tratando de retener la corona de Xerusalén, a pesar de la muerte de la so señora acaecida mientres el sitio d'Acre l'añu anterior. El derechu de Guido yera apostáu por Conrado de Monferrato, segundu maríu de la media hermana de Sibila, Sabela de Xerusalén: Conrado, que la so defensa de Tiro salvara'l reinu en 1187, foi sofitáu por Felipe de Francia, fíu del so primer primu Lluis VII de Francia y por otru primu, el duque Leopoldu V d'Austria (Babenberg). Ricardu tamién s'alió con Hunfredo IV de Torón, el primer home de Sabela, del cual divorciárase a encomalo en 1190. Hunfredo yera lleal a Guido y falaba l'árabe en forma fluyida, de forma que sirvía a Ricardu como traductor y negociador.

Ricardu y les sos fuercies ayudaron a conquistar Acre, a pesar de la grave enfermedá del rei. Dizse que Ricardu I, mientres taba enfermu de escorbutu, mataba guardias nes parés con una ballesta, mientres yera lleváu nuna camiya.^[11] Conrado de Montferrato concluyó les negociaciones de rindición con Saladino y izó los pendones de los reis na ciudá. Ricardu discrepó de Leopoldu V d'Austria sobre la destitución d'Isaac Comneno (rellacionada cola madre bizantina de Leopoldu) y sobre la so posición dientro de la cruzada. El pendón de Leopoldu fuera izado al llau de los estandartes inglés y francés. Ello foi interpretáu como una arrogancia por Ricardu y Felipe, yá que Leopoldu yera un vasallu del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu (anque entós yera'l líder vivu de más altu rangu de les fuercies imperiales). Los homes de Ricardu baltaron el pendón y tirar nel foso d'Acre. Leopoldu dexó darréu la cruzada. Felipe tamién se foi pocu dempués, en mala condición de salú y depués de disputes con Ricardu avera del estáu de Xipre (Felipe demandaba la metá de la isla) y del reinu de Xerusalén. Ricardu atopóse de secute ensin aliaos.

Ricardu caltuvo prisioneros a 2.700 musulmanes, en visu a consiguir que Saladín cumpliera tolos términos de la rindición de les tierres circundantes a Acre. Felipe, antes de partir, confiara los sos prisioneros a Conrado, pero Ricardu forzar a apurrí-ylos. Ricardu tarrecía que les sos fuercies permanecieren reteníes n'Acre, yá que creía que la so campaña nun podría avanzar colos prisioneros en caravana. Poro, ordenó que tolos prisioneros fueren asesinaos y movióse al sur, ganando a les fuercies de Saladino na batalla d'Arsuf el 7 de setiembre. Intentó axustar con Saladino, ufiertándo-y a la so hermana viuda, Xuana de Sicilia, como novia pal hermanu de Saladino Al Adil, pero nun tuvo ésitu. Na primer metá de 1192, él y les sos tropes refortificaron Ascalón.

Una eleición forzó a Ricardu a aceptar a Conrado de Montferrato como rei de Xerusalén y vendió Xipre al so protexíu derrotáu, Guido. Sicasí, namái díes dempués, el 28 d'abril de 1192, Conrado foi apuñaláu hasta la muerte por miembros de la Secta de los Asesinos primero que pudiera ser coronáu. Ocho díes dempués, el mesmu sobrín de Ricardu, Enrique II de Champaña, casóse cola vilba Sabela de Xerusalén, anque taba encinta del fíu de Conrado. El crime nunca foi resueltu en forma conclusiva y los contemporáneos de Ricardu I abarrunten qu'él tuvo arreyáu.

Tomando conciencia de que yá nun había esperanza de retener Xerusalén, inclusive dempués d'habela tomáu, Ricardu ordenó la retirada. Entós empezó un periodu de escaramuzas menores coles fuercies de Saladino, mientres Ricardu y Saladino axustaben un alcuerdu pal conflictu, una y bones dambos dieron cuenta de que les sos respeutives posiciones yeren insostenibles. Ricardu supo que Felipe y el so propiu hermanu Xuan preparaben una intriga na so contra. Sicasí, Saladino aportunaba n'afarar les fortificaciones de Ascalón que los homes de Ricardu reconstruyeren y n'otros puntos menores. Ricardu fixo un últimu intentu d'averar posiciones al intentar invadir Exiptu (la principal base de provisiones de Saladino), pero falló. Finalmente, el tiempu de Ricardu escosábase. Consideró que'l so regresu yá nun podía retardase, yá que Felipe y Xuan tomaben ventaya de la so ausencia. Él y Saladino llegaron a un alcuerdu final el 2 de setiembre de 1192, qu'incluyía la concesión de la demanda de destrucción de la muralla de Ascalón, según el llibre accesu de los cristianos a Xerusalén, la tolerancia de la so presencia ellí y una tregua de trés años.^[12]

Cautiverio y torna

Ruines del castiellu de Dürnstein, actual Austria, nel que tuvo prisioneru Ricardu.

N'avientu de 1192, aguiyonáu poles noticies que lleguen del reinu, Ricardu trata de tornar a Inglaterra, pero'l mal tiempu esvia la so flota a la mariña adriática y obligar a atracar en Corfú, nes islles del emperador bizantín Isaac II Ángelo, qu'oxetaba l'anexón de Ricardu de Xipre, un antiguu territoriu bizantín. Amarutáu como un caballeru templariu, Ricardu saleó dende Corfú con cuatro ayudantes, pero'l so barcu llancó cerca d'Aquilea, forzando a Ricardu y a los sos partidarios a siguir una peligrosa ruta terrestre pola Europa central. Mientres se dirixía escontra'l territoriu del so cuñáu Enrique, Ricardu foi prindáu cerca de Viena por Leopoldu V d'Austria pocu dempués de la Navidá de 1192 y acusáu d'iguar l'asesinatu del so primu Conrado de Montferrat. Ricardu y los sos criaos viaxaben amarutaos como pelegrinos de baxa condición, pero pudo ser identificáu porque usaba un aniellu luxosu o pola so insistencia en comer pollu asáu, una delicadeza de l'aristocracia. El duque llevar como prisioneru ante l'emperador Enrique VI d'Alemaña y caltener cautivu en Dürnstein. Foi ellí que Ricardu escribió Ja nus hons pris o Ja nuls om pres, un cantar en versión francesa y occitana, espresando'l so sentimientu d'abandonu per parte de la so propia xente. Fízose famosa la so frase de refuga a amosar deferencia al emperador: «Nací con un rangu que nun reconoz nengún superior que nun sía Dios».^[13] Sicasí, les condiciones de la so cautiverio nun fueron severes.

La so llibertá nun lu interesaba a naide: Felipe II de Francia prefería al so hermanu Xuan, y el papa Celestino III refugar pola so conducta. La so madre, Lleonor d'Aquitania, lluchó incansablemente pa llograr la lliberación de Ricardu, intentando axuntar el dineru del rescate consistente en 100 000 marcos (cerca de cinco veces l'ingresu añal de la corona inglesa so la rexencia de Ricardu) qu'esixía Enrique. Tanto'l cleru como los legos tuvieron de pagar fuertes impuestos d'un cuartu del valor de la so propiedá, se confiscaron les ayalgues d'oru y plata de les ilesies y axuntóse dineru por aciu la compensación monetaria per parte de los nobles por non faer el serviciu militar por cuenta de la corona ya impuestos de carucage. L'emperador pidió 100 000 marcos pa él antes de lliberar al rei, el mesmu monto aconceyáu pol impuestu saladino pocos años antes. Coles mesmes, Xuan, l'hermanu de Ricardu, y el rei Felipe de Francia ufiertaron 80 000 al emperador por que caltuviera prisioneru a Ricardu hasta la fiesta de San Miguel y Tolos Ánxeles de 1194. L'emperador refugó esta ufierta, pero a cuenta de aumentar una metá más. El dineru del rescate del rei fuera tresferíu polos embaxadores del emperador, pero “so la responsabilidá del rei” (si perdiérase nel camín, sería responsabilidá de Ricardu) y finalmente el 4 de febreru de 1194 Ricardu foi lliberáu. Felipe unvió un mensaxe a Xuan que dicía: «Cúriate, el demoniu anda sueltu».

Películes

Retrato idealizáu de Ricardu ellaboráu nel sieglu XIX pol pintor francés Merry-Joseph Blondel.

El personaxe de Ricardu Corazón de Lleón apaez na mayoría de les versiones fílmicas de la lleenda de Robin Hood.

Televisión

En televisión, Ricardu foi la inspiración d'una serie de 1962, Ricardu Corazón de Lleón, protagonizada pol actor Dermot Walsh.

En 1965 la serie Doctor Who nel so capítulu «La Cruzada» presenta'l conflictu ente Ricardu y Saladino, Ricardu ye representáu pol actor Xulian Glover, quien tamién lo retrató nuna película pa la televisión llamada Ivanhoe en 1982, Rory Edwards representar en 1997 na miniserie pa televisión Ivanhoe.

Andrew Howard fixo'l papel de Ricardu na adautación pa televisión del añu 2003 de la obra El lleón pel hibiernu. Tamién se-y representa en delles versiones televisives de la lleenda de Robin Hood.

Robin Hood

El filósofu y cronista escocés John Mair foi'l primeru n'acomuñar al rei Ricardu I d'Inglaterra coles lleendes de Robin Hood na so Historia majoris Britannae, tam Angliae quam Scotiae (1521). Nes primeres balaes de Robin Hood, l'únicu rei mentáu ye Eduardu'l nuesu rei viniente, probablemente refiriéndose a Eduardu II d'Inglaterra o a Eduardu III d'Inglaterra. Sicasí, Walter Scott na so novela Ivanhoe fixo popular el venceyu del xérif de les lleendes de Robin Hood col reinu de Ricardu I y foi tomáu d'ellí por novelistes y cineastes posteriores.

Polo xeneral, Robin ye representáu como calteniendo la xusticia nel nome de Ricardu en contra de Xuan y los sos oficiales mientres el cautiverio del rei.

John Rhys-Davies fixo'l papel de Ricardu nun episodiu (El tontu del rei) de la serie de televisión de los años ochenta Robin de Sherwood. Méntase-y frecuentemente como un personaxe que nun apaez en pantalla na serie de la BBC del añu 2006, llamada Robin Hood.

Videoxuegos

Nel xuegu d'aventures inspiráu en Robin Hood de Sierra, llamáu Conquests of the Longbow, Ricardu ye presentáu como'l prisioneru de Leopoldu d'Austria.

El xuegu d'estratexa Medieval Total War contién dos batalles basaes nos sos alcuentros col so rival Saladino.

En Empires: Dawn of the Modern World el so campaña desenvuélvese antes de 1190 y amosar lluchando contra'l rei Felipe II de Francia.

Tamién apaez nel xuegu d'estratexa en tiempu real, llamáu Strongold: Crusader.

Amás, en Seven Kingdoms 2 ye unu de los héroes normandos.

Y en Age of Empires II: The Age of Kings apaez como aliáu na campaña del emperador del Sacru Imperiu Romanu, Federicu Barbarroja, lluchando xuntos contra'l xefe Saladín.

Fai apaición una vegada más nel xuegu Assassin's Creed, reprendiendo a Guillermu V de Montferrato, señor d'Acre, y faciendo planes col Gran Maestre Robert IV de Sablé.^[17]

Predecesor: Enrique II	Rei d'Inglaterra Duque de Normandía y Aquitania 1189 - 1199	Socesor: Xuan I
Predecesor: Enrique II	Conde d'Anjou Conde de Maine 1189 - 1199	Socesor: Arturo I