República de Siena

	estáu desapaecíu
Alministración
Capital	Siena
Forma de gobiernu	República
Relixón oficial	catolicismu
Xeografía
Superficie	6000 km²
Demografía
Población	200 000 hab. (1494)
Densidá	33,33 hab/km²
Economía
Moneda	denario (es)

La República de Siena (n'italianu: Repubblica di Siena) foi un estáu creáu en 1125 en redol a la ciudá de Siena. Nun foi reconocíu pol Sacru Imperiu Romanu como estáu independiente y autónomu hasta 1186.

Instauración

Tres la cayida de la Marca de Toscana, dempués de la muerte de Matilde de Toscana, la ciudá foi gobernada, nun primer momentu, direutamente pol obispu. Sicasí, llueu'l poder episcopal decayó y l'obispu viose obligáu a conceder mayor intervención nel gobiernu de la ciudá a la nobleza, en cuenta de la so ayuda mientres una disputa territorial con Arezzo. D'esta manera, en 1125 establecíase la República de Siena.

Prosperidá

Esta situación favoreció que Siena convirtiérase llueu nun gran centru de préstamos de dineru, con un gran númberu de bancos y comerciantes; y un importante actor nel comerciu de la llana. La prosperidá de la ciudá dexó la construcción de los edificios más importantes de la ciudá como la Catedral, el Palaciu Públicu o la plaza del Campu. Coles mesmes, abrióse la escuela de pintura de Siena, de gran importancia nel desenvolvimientu del arte italiano.

A principios del sieglu XII, una comuña autu-gobernada reemplazó al anterior gobiernu aristocráticu. Los cónsules que gobernaben la república fuéronse faciendo cada vez más intrusivos pal pueblu y el burgu foi ampliando'l so territoriu a midida que los nobles feudales torar al poder urbanu.

Batalla de Montaperti.

La República de Siena taba davezu enfrentada políticamente al so gran rival, Florencia. Mientres la llucha qu'estremó les ciudaes italianes en güelfas y gibelinas, Siena asitiar ente les segundes, empezando una llarga disputa contra la vecina güelfa Florencia que'l so puntu álgido sería la batalla de Montaperti en 1260 pela rodiada de Siena. La victoria decantar del bandu sienés a pesar de la inferioridá numbérica y la confirmación de l'autonomía ya importancia de Siena, poniendo fin al peligru florentín. Según delles fontes, foi n'alcordanza d'esta victoriosa batalla, que los sieneses decidieron empecipiar el Paliu,^[1] considerada güei una de les fiestes históriques más importantes d'Italia.^[2]

Decadencia

Sicasí, cola Peste de 1348, empezó la decadencia de Siena y perecieron dos tercios de la población. A partir d'entós, asocediéronse los altibaxos políticos y asina, en 1355, cola llegada de Carlos IV de Luxemburgu a la ciudá, la población alzóse y suprimió el gobiernu de los Nove (Nueve), estableciendo'l de los Dodici (Dolce) nobles ayudaos por un conseyu con mayoría popular. Tamién duró pocu y foi reemplazáu polos Quindici (Quince) reformadores en 1385, los Dieci (Diez, 1386-1387), Undici (Once, 1388-1398) y Doce Prior (1398-1399) quien, a la fin, apurrieron el señoríu de la ciudá a Gian Galeazzo Visconti de Milán pa defendela del expansionismo florentín.

En 1404 los Visconti fueron espulsaos y establecióse un gobiernu de Diez Prior. Cola eleición del sienés Pío II como Papa, los Piccolomini y otres families nobles pudieron tornar al gobiernu, pero dempués de la so muerte'l control volvió a manes populares.

Conquista por Florencia

Les facciones nobles tornaron a la ciudá con Pandolfo Petrucci en 1487, col sofitu de Florencia y d'Alfonso de Calabria; Petrucci exerció poder efectivu sobre la república hasta la so muerte en 1512, favoreciendo les artes y les ciencies, y defendiéndola de César Borgia. El postreru Petrucci foi Fabio, exiliáu en 1523 pol pueblu de Siena. Volver# a entamar la llucha interna, cola facción popular desbancando al partíu Noveschi sofitáu por Clemente VII: el postreru unvió un exércitu, pero foi ganáu en Camollia en 1526. L'Emperador Carlos V aprovechar de la caótica situación y punxo una guarnición española en Siena. Los ciudadanos espulsar en 1552, aliándose con Francia: esto yera inaceptable pal Emperador, qu'unvió a un exércitu Florentín-Imperial.

L'exércitu de la República de Siena resultaría derrotáu na batalla de Marcianu (agostu de 1554), cola que se perdió toa esperanza d'aliviu. Tres 18 meses de resistencia, la capital, Siena, rindir a Florencia el 17 d'abril de 1555, marcando'l final de la República de Siena. El nuevu rei español, Felipe II, que debía enormes sumes a los Médicis, dexar, xunto con una serie de fortaleces costeres anexaes a los Presidios de Toscana, al Ducáu de Florencia, futuru Gran Ducáu de Toscana, al que perteneció hasta la unificación d'Italia nel sieglu XIX.

Un gobiernu republicanu de 700 families sienesas en Montalcino aguantaría hasta 1559.

Referencies

↑ Por eso, cualesquier sía'l significáu del Paliu, fainos referencia una representación de la historia militar, política y relixosa de siena na so ápice, esto ye de la Siena dende'l 1260 al 1555, dende Montaperti a la cayida de la República estrayíu de Alan Dundes, Alessandro Falassi, La terra in Piazza. Antropoloxía del Paliu, traducción italiana. Siena, Nuova Immagine Editrice, 2005, páx. 20
↑ [...] el paliu, ello ye que ye una mina perenal de símbolos, metáfores, y modelos relacionales sociológicamente relevantes, Dundes-Falassi, cit., páx. 8.

Enllaces esternos

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] Por eso, cualesquier sía'l significáu del Paliu, fainos referencia una representación de la historia militar, política y relixosa de siena na so ápice, esto ye de la Siena dende'l 1260 al 1555, dende Montaperti a la cayida de la República estrayíu de Alan Dundes, Alessandro Falassi, La terra in Piazza. Antropoloxía del Paliu, traducción italiana. Siena, Nuova Immagine Editrice, 2005, páx. 20

[2] [...] el paliu, ello ye que ye una mina perenal de símbolos, metáfores, y modelos relacionales sociológicamente relevantes, Dundes-Falassi, cit., páx. 8.

[1]

[2]