Golpe d'Estáu (1972) y Discursu de Abomey (1974)

El 26 d'ochobre de 1972 l'Exércitu beninés, lideráu pol comandante Mathieu Kérékou, derrocó al gobiernu, suspendió la Constitución y eslleió tanto l'Asamblea Nacional como'l Conseyu Presidencial. El 30 de payares d'esi mesmu añu proclamáronse les directrices básiques de Nueves Polítiques d'Independencia Nacional. Foi creáu un nuevu órganu, el Conseyu Nacional de la Revolución, que dirixiría'l país. L'alministración territorial foi reformada, con alcaldes y diputaos reemplazando les estructures tradicionales (xefes d'aldega, conventos, sacerdotes animistas...). El 30 de payares de 1974 Kérékou dio na ciudá d'Abomey, ante una asamblea de varaos notables, un discursu proclamando l'adhesión formal del so gobiernu al marxismo-leninismu, estableciendo pactos d'amistá y cooperación tantu cola XRSS como con otros países comunistes. El Partíu Revolucionariu del Pueblu de Benín, designáu como "Partíu de vanguardia", foi creáu esi mesmu día y convirtióse nel partíu del gobiernu.

El primer añu de gobiernu comunista en Benín tuvo marcáu poles depuraciones nel aparatu estatal. Kérékou condergó, y n'ocasiones executó, a dellos representantes del antiguu réxime políticu y a dalgunos de los sos propios collacios: el capitán Michel Aipké, ministru d'Interior, foi sentenciáu a muerte y executáu pol cargu d'adulteriu cola muyer del presidente. Foi fusiláu y el so asesinatu foi utilizáu políticamente pola oposición. El 30 de payares de 1975, nel primer aniversariu del Discursu de Abomey, Kérékou camudó'l nome del país a Benín, en conmemoración del Imperiu de Benín qu'una vegada florió na vecina Nixeria. El día nacional foi afitáu nel 30 de payares, en referencia a los trés díes de 1972, 1974 y 1975, llamaos pol réxime los Trés Gloriosos.

Intentu de derrocamientu (1977)

En xineru de 1977, un intentu de golpe d'Estáu llamáu Operación Gamba, lideráu pol mercenariu Bob Denard y sofitáu por Francia, Gabón y Marruecos, fracasó. Ello contribuyó a endurecer el réxime, qu'oficialmente se movía escontra'l camín d'un partíu únicu pal gobiernu y la política. Esi mesmu añu decretó una nueva Constitución, y nel so artículu 4 establecía:

"El camín escontra'l desenvolvimientu ye'l socialismu. La base filosófica de la República Popular ye'l marxismo-leninismu, aplicáu d'una manera vivo y creativo a les realidaes de Benín. Toles actividaes de la vida social y nacional na República Popular de Benín tán entamaes nesti camín sol lideralgu de la revolución, vanguardia destacada de les mases esplotar y primir y nucleu principal del pueblu de Benín nel so conxuntu.

Vista de la Plaza de los Mártires en Cotonú, un monumentu en conmemoración de les víctimes de la intentona golpista de 1977.

Fotografía de Mathieu Kérékou, presidente de la República Popular de Benín dende la so proclamación hasta la llegada del pluripartidismo.

Cayente

La oposición foi callada^{[ensin referencies]}y los presos políticos permanecieron deteníos ensin xuiciu previu mientres años.^{[ensin referencies]}Les eleiciones llevar a cabu so un sistema de candidatures úniques, de manera similar a Cuba.^{[ensin referencies]}Les campañes taben dirixíes escontra'l desenvolvimientu rural y la meyora de la educación. El gobiernu tamién escorrió una política d'inspiración anti-relixosa, col fin de erradicar la bruxería, les fuercies del mal y les creencies retrógrades. El vudú d'África Occidental, una relixón tradicional bien establecida nel sur, foi prohibida, lo que nun torgar que Kérékou, dellos años dempués, tuviera'l so morabito personal. La RPB recibió solo un modestu sofitu d'otros países comunistes, agospiando dellos equipos de cooperación de Cuba, la República Democrática Alemana, la XRSS y Corea del Norte.^{[ensin referencies]}

Benín intentó enllantar estensivos programes de desenvolvimientu social y económicu ensin llograr resultancies. La mala administación y la corrupción minaron la economía del país. La estratexa de industrialización pal mercáu internu de Benín causó una esguilada de la delda esterna. Ente 1980 y 1985, el serviciu añal de la so delda esterna creció de los 20 a los 49 millones, mientres el so PIB baxó de 1,404 a 1,024 billones y el stock de delda esplotó de 424 a 817 millones. Los trés expresidentes, Hubert Maga, Sourou Migan Apithy y Justin Ahomadegbe (deteníos en 1972) fueron puestos en llibertá en 1981.

La nueva Constitución, antes citada, foi adoptada en 1978, y les primeres eleiciones a l'Asamblea Nacional Revolucionaria llevar a cabu al añu siguiente. Kérékou foi escoyíu como presidente ensin oposición por un periodu de cuatro años en 1980 y reelixíu en 1984. Al igual que na mayoría de países comunistes, l'Asamblea Nacional Revolucionaria yera nominalmente la instancia más alta del poder estatal, pero na práctica faía pocu más que certificar les decisiones yá preparaes por Kérékou y la direición del PRPB.

En 1986, la situación económica en Benín tornóse crítica: el sistema, irónicamente, yá conocíu como'l marxismu-beninismo, recibió'l llamatu de laxismo-leninismu. Un chiste popular dicía que'l númberu de defensores convencíos del réxime nun pasaba d'una docena. L'agricultura taba desorganizada, el Bancu Comercial de Benín arruináu, y les comunidaes taben en gran midida paralizaes por cuenta de la falta de presupuestu. Nel aspeutu políticu, les violaciones de los derechos humanos, con casos de tortura y prisioneros políticos, contribuyeron a la tensión social: la ilesia y los sindicatos opunxéronse más abiertamente al réxime.^{[ensin referencies]}

Los planes del Fondu Monetariu Internacional (FMI) impunxeron en 1987 midíes económiques draconianas: 10% d'impuestos adicionales sobre los salarios, contratación conxelada y xubilaciones obligatories. El 16 de xunu de 1989, la República Popular de Benín robló col FMI un primer plan d'axuste en cuenta de la instalación d'un mecanismu d'axuste estructural (ESAF) de 21,9 millones en Derechos Especiales de Giro del FMI. Fueron aprobaes: un amenorgamientu nel gastu públicu y reforma fiscal, privatizaciones, reorganización y lliquidación d'empreses públiques, una política de lliberalización y l'obligación d'entrar nel endeldamientu de tases concesionales. L'alcuerdu col FMI desamarró una fuelga masiva de los estudiantes y el personal, esixendo'l pagu de los sos salarios y les sos beques. El 22 de xunu de 1989 el país robló un alcuerdu de reprogramación col Club Paris, por un total de 199 millones de dólares, y a Benín foi-y concedida un amenorgamientu del 14,1% de la so delda.

El tracamundiu social y político, la catastrófica situación económica y la cayida del comunismu n'Europa del Este, llevaron a Kérékou a aceptar desmantelar el so réxime. En febreru de 1989, una carta pastoral roblada por once obispos de Benín espresó la so condena al CRP. El 7 d'avientu de 1989 Kérékou tomó'l mandu y sorprendió al pueblu espublizando una declaración oficial anunciando l'abandonu del marxismo-leninismu, la lliquidación del politburó y la clausura del comité central del partíu. El gobiernu aceptó l'establecimientu d'una Conferencia Nacional compuesta por representantes de distintos movimientos políticos. La Conferencia abrió'l 19 de febreru de 1990: Kérékou espresar en persona'l 21 de febreru reconociendo públicamente'l fracasu de la so política, afirmando tar avergoñáu d'ella. El trabayu de la Conferencia decidió ellaborar una nueva constitución y l'establecimientu d'un procesu democráticu favorecíu por un gobiernu provisional al cargu de un primer ministru. Kérékou permaneció como cabeza del estáu temporalmente. El 28 de febreru dixo al respective de la Conferencia:

Acepto toles conclusiones del vuesu trabayu.

Cayida de la República Popular y pluripartidismo

Un gobiernu de transición foi establecíu en 1990, allanando el camín pa la torna de la democracia y el sistema pluripartidista. La nueva Constitución foi adoptada en referéndum el 2 d'avientu de 1990. El nome oficial de Benín foi calteníu, que se convirtió na República de Benín. El primer ministru Nicephore Soglo ganó les eleiciones de marzu de 1991 col 67,7% de los votos y ganó a Kérékou. Kérékou aceptó los resultaos de les eleiciones y abandonó el cargu. Convertir en presidente de nuevu al ganar les eleiciones de 1996, esaniciando mentanto toles sos referencies al comunismu y el ateísmu pa ordenar pregueru evanxélicu. La so torna al poder, sicasí, nun significó la vuelta del réxime comunista.