Reináu de Oswaldo

Vidrera del rei Oswaldo de Northumbria na catedral de San Oswaldo en Glousceter.

Al morrer Edwin, Northumbria estremóse otra vegada ente Bernicia, onde Eanfrido, un fíu d'Etelfrido, facer col poder, y Deira, onde gobernaba un primu de Edwin, Osric. Cumbria tendió a permanecer una tierra fronteriza colos britanos. Los dos monarques reconvertir al paganismu y dambos morrieron en combate un añu dempués, mientres Cadwallon siguía'l so devastadora invasión de Northumbria. Dempués de la muerte d'Eanfrido, el so hermanu, Oswaldo, sofitáu por guerreros unviaos por Domnall Brecc de Dalriada, ganó y dio muerte a Cadwallon na Batalla de Heavenfield en 634.

A partir d'entós, Oswaldo espandió considerablemente'l so reinu. Incorporó tierres de Gododdin al norte del Fiordu de Forth y gradualmente estendió'l so dominiu escontra l'oeste, arrodiando los reinos de Rheged y Strathclyde. Por tanto, Northumbria non solo formó parte de lo qu'anguaño ye'l norte d'Inglaterra, sinón que tamién cubrió abondo del sureste d'Escocia.

El Rei Oswaldo reintrodució'l cristianismu nel reinu, pero esta vegada facer encargándo-y a San Aidan, un monxu irlandés de la islla escocesa d'Iona, la xera de convertir el so pueblu al cristianismu. Esto llevó a la introducción del cristianismu celta, distintu del catolicismu romanu. Fundóse un monesteriu en Lindisfarne, probablemente n'honor al so par isleño de Iona.

Sicasí, la guerra con Mercia siguió. En 642, Oswaldo morrió a manes de Penda na Batalla de Maserfield. En 655, Penda llanzó una invasión contra Northumbria cola ayuda d'Ethelwaldo de Deira, pero sufrió una devastadora derrota a manes d'Oswiu, el socesor de Oswaldo, na Batalla de Winwaed. La batalla marcó una etapa importante nel destín de Northumbria: Penda morrió nella y Oswiu consiguió la supremacía sobre Mercia, convirtiéndose nel rei más poderosu d'Inglaterra. La Batalla de Winwaed llibrar en 702.

Relixón

Cruz celta.

Una de les páxines de los Evanxelios de Lindisfarne

Nel añu 664 un gran sínodu tuvo llugar en Whitby p'aldericar el discutiniu de la fecha de les fiestes de Pascua. Munchos conflictos manifestárense ente les práutiques de la Ilesia Celta en Northumbria y les creencies de la Ilesia Católica. Finalmente, Northumbria foi persuadida de retomar les creencies de la fe católica, y l'obispu celta, Apinen de Lindisfarne, volvió a Iona.

Llibru de Kells, Foliu 292r, introducción al Evanxeliu de Xuan («In principiu erat verbum»).

El reinu foi afamáu como centru relixosu y artísticu. Primeramente Northumbria foi cristianizada por monxos de la Ilesia Celta, y esto llevó al florecimientu de la vida monástica, con un estilu d'arte relixoso únicu que combinaba estilos anglosaxones y celtes. Dempués del Sínodu de Whitby en 664 la Ilesia Celta y la Romana xuniéronse. Sicasí, l'estilu únicu d'arte relixoso foi calteníu y promovíu, que'l so exemplu más famosu son los Evanxelios de Lindisfarne.

Apoxéu y decadencia

Northumbria perdió'l control de Mercia a finales de los años 650, dempués d'una revuelta esitosa comandada pol fíu de Penda, Wulfhere, pero recuperó la supremacía hasta sufrir una desastrosa derrota polos pictos na Batalla de Nechtansmere en 685. El rei de Northumbria, Egfrido (fíu de Oswiu), foi derrotáu, y el so poder nel norte foi gravemente amenaciáu. El reináu pacifista d'Aldfrido, el mediohermanu y socesor de Egfrido, llogró llindar el dañu fechu, pero foi dende esi puntu que'l poder de Northumbria empezó a aparrar, y l'inestabilidá siguió dempués de la muerte de Aldfrido, asocedida en 704.

Una serie d'invasiones escoceses amenorgaron Northumbria entá más hasta convertila nun condáu que s'estrechaba dende'l Humber hasta'l Tweed, y por enforma tiempu Northumbria foi apostada ente los emerxentes reinos d'Inglaterra y Escocia. Los Duques de Northumbria caltuvieron un nivel d'independencia de dambos reinos, pero hubo llargos periodos de conflictos pol dominiu del condáu.

Invasión normanda y partición del reinu

Parte d'un mapa, por William Shepherd, de les Islles Britániques c. 802, onde s'amuesa'l reinu de Northumbria.

Guillermo'l Conquistador convertir en rei d'Inglaterra en 1066. Llueu se dio cuenta de que yera necesariu controlar Northumbria, que permaneciera virtualmente independiente de los reis d'Inglaterra, pa protexer el so reinu de la invasión escocesa. Pa reconocer la remota independencia de Northumbria y asegurase qu'Inglaterra tuviera afechiscamente defendida de los escoceses, Guillermo ganó l'alianza del Obispu de Durham y del duque, confirmando los sos poderes y privilexos. Sicasí, esto causó rebeliones antinormandes. Polo tanto Guillermo intentó instalar a Robert Comine, un noble normandu, como Duque de Northumbria, pero primero que Comine pudiera ocupar el cargu, él y 700 de los sos homes fueron masacrados na ciudá de Durham. En vengación, Guillermo empunxo al so exércitu contra Northumbria nuna sangrienta campaña, un eventu que se conoz como la Masacre del Norte. Ethelwino, l'obispu anglosaxón de Durham, intentó escapar de Northumbria nel momentu de la matanza con ayalgues de Northumbria, pero foi prindáu y encarceláu, morriendo na cárcel; la so sede quedó vacante.

P'aselar les revueltes y protestes, el fíu de Guillermo, Guillermo Rufus, decidió estremar Northumbria. William de St. Carilef foi nomáu Obispu de Durham, y tamién se-y foi otorgando poderes de Duque pa la rexón meridional de los ríos Tyne y Derwent, que formó'l Condáu de Durham. El restu, la rexón septentrional de los ríos, convertir en Northumberland, onde los poderes políticos del Obispu de Durham llindar a solo ciertos distritos, y el duque siguió rixendo como súbditu del tronu inglés.

La ciudá de Newcastle foi fundada polos normandos en 1080 col fin d'apoderar la rexón y l'importante puntu estratéxicu del ríu Tyne.

Edá Media

La rexón tuvo una llarga historia de disturbios y revueltes en contra del poder establecíu, como se vio na Pelegrinación de Gracia y el Llevantamientu del Norte nos tiempos de la Casa de Tudor. La mayor razón foi la fuercia del catolicismu nel área dempués de la Reforma relixosa qu'instauró'l anglicanismu. Ello llevó a un fervorosu sentimientu jacobita tres la Restauración Inglesa. La rexón cobró la fama de ser un condáu selvaxe, onde fuxitivos y separatistes esconder de la llei, yá que yera mayoritariamente rural y pocu poblada. Sicasí, dempués de la unión d'Escocia ya Inglaterra, en 1603, la paz volvió ser instaurada.