Reinu d'Essex
(de sieglu VI a 825 (Gregorianu))
estáu desapaecíu
Alministración
Capital Londres
Llingües oficiales inglés antiguu
Xeografía
Coordenaes 50°N 0°E / 50°N 0°E / 50; 0
Cambiar los datos en Wikidata

El Reinu d'Essex (Ēst Seaxna, "saxones orientales"), unu de los siete reinos tradicionales de la llamada Heptarquía Anglosaxona, foi fundáu alredor de 600 dC y cubría el territoriu anguaño ocupáu polos condaos d'Essex, Hertfordshire y Middlesex. El primer documentu históricu sobre'l reinu remontar a la Historia Eclesiástica de Beda, que reflexa la llegada del obispu Mellitus a Londres en 604.

Oríxenes del Reinu d'Essex

El Reinu d'Essex produz relativamente poques "Cartes" de los reis anglosaxones en comparanza colos sos vecinos y nun hai una versión de la Crónica anglosaxona (ASC) sobre Essex. Como resultancia, la historia del reinu y del so orixe permanez relativamente escura. La lleenda (creada nel sieglu X), atribúi la fundación d'Essex a Æscwine qu'apaez per primer vegada nuna xenealoxía orixinal de Wessex de finales del sieglu IX, que se caltién en Londres,[1][2] Esta información ye ampliada por escritores de los sieglos XII y XIII como Enrique de Huntingdon (Historia Anglorum), Roger de Wendover (Flores Historiarum) y Matthew Paris (Chronica Majora). Wendover y París, nómenlu como Erkenwine y fechen la fundación del reinu nel 527 y el so reináu duró hasta'l 587, cuando muerre y ye asocedíu pol so fíu Sledd. La llonxevidá del reináu (60 años) y el mesmu nome, l'únicu de los reis d'Essex que nun empieza por S, faen abarruntar que Æscwine ye un personaxe llexendariu, análogamente a los Hengest y Horsa de Kent, Ælle y Cissa de Sussex o Cerdic de Wessex.

Les escavaciones arqueolóxiques en diversos llugares d'Essex (Mucking o Prittlewell, por casu) demuestren que yá había presencia saxona a principios del sieglu V y que la imaxe d'una invasión violenta de Britania ta bastante alloñada de la realidá. Los saxones primeru como federaos y más tarde como colonos, llegaron a Essex dende finales del sieglu IV, y fueron asimilaos fácilmente pola población britanorromana. Los primeros asentamientos producir na desaguada de Támesis, y nes zones alredor de Londinium. Los saxones que fueron asitiándose escontra l'este, a lo llargo de la vía romana ente Londinium y Camulodunum, fueron conocíos como estseaxni (saxones orientales) y taben formaos por diversu grupos tribales colos sos propios líderes y estructures polítiques. D'estos grupos yenos conocíu dalgunos de los sos nomes, de que les sos denominaciones saldríen darréu les de les provincies o distritos del futuru reinu:

  • Berecingas.- Asitiaos nes marismas cercanes a Berecing (Barking), nel estuariu del Támesis.
  • Vangeringas.- Al este de los anteriores na zona del Vange, marisma en redol al Mardyke.
  • Uppingas.- Establecíos nel actual Monte de Epping al norte de los grupos anteriores.
  • Hæferingas.- Al este de los uppingas, sobre la vía romana en redol a Hæferig (Havering).
  • Gegingas.- Al norte de la vía, cerca de Ceneboltuna, l'actual Chelmsford
  • Hrothingas o Rodingas.- Al oeste de los anteriores, nes actuales aldegues que lleven el so nome, The Rodings.
  • Daenningas.- Ocupaben les penínsules orientales, ente los estuarios del Blackwater y el Roach, dan el so nome a la península de Dengie.
  • Tundiringas.- Na actual península de Tendring, que toma esi nome porque los sos colonizadores proveníen de Tundiriun, na Baxa Saxonia.

Na segunda metá del sieglu VI, Kent, el vecín sur de los saxones orientales llevara a cabu la so unificación, camudando la tradicional estructura política xermánica de cles rexíes por un xefe electivu n'asamblea popular (folkmoot o folkmote), a la d'una monarquía semihereditaria aconseyada por una asamblea de nobles o homes pernomaos (witenagemot o witan). Ethelberto de Kent, en que'l so códigu de lleis caltiénse la primer referencia escrita a un witan, apoderaba como señor superior la mayoría de los territorios de los saxones orientales. Ethelberto sería'l catalizador pa la formación d'un Essex unificáu. Ye lóxicu suponer que nun fuera casual la eleición de Sledda, el so cuñáu y maríu de la so hermana Ricula, como primer rei de los saxones orientales, que'l so reinu taría supeditáu al del propiu Ethelberto en Kent.

Xeografía

L'antiguu reinu d'Essex estender polos condaos históricos d'Essex, Middlesex, Londres y el sur de Hertfordshire, na división actual tomaría 22 de los 32 conceyos del Gran Londres, amás de too Essex y parte de Hertfordshire. Al este partir# con el Mar del Norte y la frontera norte, con Estanglia, facer el ríu Stour tal como anguaño marca la frontera ente Essex y Suffolk. Tamién la frontera sur del reinu permanez inalterada hasta güei, siendo'l ríu Támesis lo que marca la llende ente Essex y los territorios de Surrey y Kent. La frontera oeste foi la más variable a lo llargo del tiempu, anque Essex nun principiu controlaba Middlesex, parte de Surrey ya inclusive llegó a controlar el sub-reinu de Kent Occidental, escontra'l 730 piérdese definitivamente'l control sobre Londres y la so rexón que pasa manes d'Ethelbaldo de Mercia. Igualmente piérdense los territorios al oeste del ríu Lea.

Mapa del Reinu d'Essex y Middlesex.

El relieve d'Essex ye nidiu con una cadena de llombes de non más de 100 metros nel norte y oeste que baxa en direición del mar, la mayor parte del territoriu atopar no que güei conocemos como cuenca sedimentaria de Londres. Na zona sur y esti atopábense abondosos marismas nos estuarios de los ríos y na recortada mariña del Mar del Norte. De norte a sur taba l'estuariu del Stour y l'Orwell, y ente este y l'estuariu del Colne y el Blackwater atopábase la península de Tundiring (Tendring), nella'l cabu de Nasse (The Naze) yera l'estremu más oriental d'Essex, y cerraba les marismas de Hamford Water. Tamién en Tendring atopábase'l distritu de Eadulesvanessa (The Sokens), que nel sieglu X recibieron los sos habitantes unos privilexos daos pol rei Athlestan. Nel gran estuariu de Colne-Blackwater esta la islla de Meresai (Mersea) que taba habitada nel periodu saxón. Al sur la península de Daenenge (Dengie), partida pol estuariu del ríu Crouch onde s'atopaba la zona de mayores güelgues coles islles de Foulganaessa (Foulness), Wallasea, Potton y Rushley que formaben un entrevesgáu conxuntu de marismas, barraqueres y güelgues despoblaos. Al sur finalmente abríase'l gran estuariu del Támesis, y n'el so riberes establecieron los primeros y más populosos asentamientos saxones, dende Wacheling (Wakering) hasta Berecing (Barking), y tamién s'atopaba la islla de Caningaege (Canvey), habitada polos saxones y na qu'introducieron la ganadería ovina. Enfusándose pol Támesis escontra l'interior de Britania, ente Canvey y les güelgues del Mardyke atopábase la península de Vange, la tierra de lloa Vangeringas y más al interior na confluencias del Roding y el Lea col Támesis, les marismas de Berecing que llegaben hasta Lundewic (Londres).

Les llombes del Norte y l'oeste son formaciones de creta blanca de baxu altor, les más prominentes son les del oeste, conocíes como The Chilterns o Chiltern Hills. Les zones al oeste de la vía romana yeren abondoses en montes, de la estensa masa montiego d'Essex ta güei bien menguada entá se caltienen zones como'l Monte de Epping, el Monte de Hainault y el Monte de Hatfield. D'oeste a este los principales ríos yeren los afluentes del Támesis el Colne (que faía de frontera occidental), el Lea (dixebraba Middlesex d'Essex puramente dichu), y el Roding. Y los que desaguaben nel Mar del Norte, Cough, Chelmer, Blackwater, Colne y Rother.

Población y Llocalidaes

Los saxones vivíen, polo xeneral, en pequeñes aldegues tremaes en redol a otres un pocu más grandes que faíen de mercáu asitiaes cerca de ríos o cruces de caminos,[3] nin siquiamente habitaron con frecuencia les ciudaes romanes presistentes, namás que p'asitiar nella dalguna guarnición militar aprovechando les sos muralles. Por ello en Essex les ciudaes son rares, a pesar de que nel so territoriu tuvieron dos de les ciudaes romanes más populoses, Londinium (Londres) y Camulodunum (Colchester). Tampoco Essex foi un reinu bien populosu, nel Tribal Hidage[4] del reinu de Mercia, atribuyir a Essex solo 7.000 hides, los mesmos qu'a los reinos Sussex, Lindsey, Magonsaete o Hwicce, y bien per debaxo de los 15.000 de Kent, los 30.000 d'Estanglia o Mercia, y los 100.000 de Wessex.

Londinium, que na dómina imperial llegó a tener cerca de trenta mil habitantes,[5] había alloriáu tornando nel baxu imperiu y cola llegada de los saxones nel sieglu V gran parte de la ciudá taba despoblada y los sos edificios mayoritariamente en ruines. La ciudá romana, asitiada no que güei ye la City de Londres, nun foi utilizada polos saxones, nes que solo caltuvieron una fortaleza militar conocida como Lundenburh,[6] de la pallabra saxona "burh", castiellu, fortificación. Sicasí fixeron un nuevu asentamientu 2 km al oeste, no que güei ye'l Strand y Covent Garden que llamaron Lundenwic, de la pallabra saxona "wic", mercáu, puestu mercantil.[7] Nun paez sicasí que Lundenburh fuera totalmente abandonada, yá que cuando s'establez el Obispáu de Londres nel 604, toma la so sede na ilesia de San Pablo asitiada dientro de la muralla. Col dominiu merciano de Middlesex, la ciudá recuperó adulces la so actividá de la dómina romana yá que se convirtió nel principal puertu del Reinu de Mercia.

Daqué paecencia asocede con Camulodunum, considerada la ciudá más antigua d'Inglaterra, la capital tribal de los Trinovantes y más tarde espolletar Colonia Claudia Victricensis, foi abandonada a lo llargo del sieglu V, los saxones usaron les sos muralles pa establecer el puestu militar de Colnecaestre (del que deriva'l so actual nome de Colchester) y posiblemente el centru comercial del valle del Colne. Más escura ye la historia de Chelmsford, la Caesaromagus romana, según dellos autores foi'l fallíu intentu d'una ciudá planiada pa ser capital de Britania en sustitución de Londinium como paez indicar el so prefixu Cesar-, los edificios que se llegaron a construyir fueron la base pa un puestu militar saxón nel pasu del ríu Chelmer, onde provién el so nome de Chelmerboltun (villa del pasu del Chelmer) o tamién de Ceolmaer's ford (el fuerte de dalgún caudiellu llamáu Ceolmaer). Wæclingacaester,la romana Verulamium y l'actual St Albans, sicasí si tuvo una ocupación continua nel tiempu, asitiada nun estratéxicu encruz de víes romanes, yá a finales del sieglu V yera sede d'un monesteriu, pero la so verdadera crecedera dar mientres el dominiu de Mercia, cuando Offa funda l'abadía de St. Albans nel 793. Tamién de fundación romana ye Ythanceaster (Othona, Brandwell-on-Sea), una fortificación perteneciente al litus saxonicum, dientro de les sos muralles foi fundáu un monesteriu nel 654. Otros llugares de cierta importancia fueron los puertos de Herewic (Harwich), nel estuariu del Rother y de situación privilexada pal comerciu con Estanglia, Maeldun (Maldon), puertu nel esturio del Blackwater y principal salida al mar del territoriu de los Daenningas.

Les escavaciones arqueolóxiques empecipiaes nel sieglu XX na zona sur del reinu, como'l pueblu de Mucingae (Mucking),[8] la cabaña de Chadwell-St-Mary,[9] o la tumba real de Pritevelae (Prittlewell),[10] dannos una idea de la vida y costumes d'Essex mientres el periodu anglosaxón, na zona que perez ser, constituyía'l corazón del reinu. Les penínsules costeres, colos sos bonos praos y pacionales, pa la ganadería y l'agricultura; y los montes del oeste coles sos aldegues dedicaes a la silvicultura y la caza.

Historia

Sieglu VI. Dominiu de Kent

La colonización saxona d'Essex diose pacíficamente a lo llargo de tol sieglu VI, el territoriu despoblado a lo llargo de los sieglos IV y V yera un bon llugar, colos sos montes y marismas, pal tipu d'asentamientu al que taben acostumaos los clanes saxones y nun supunxo lluches nin enfrentamientos colos pocos habitantes britanos que pudieren quedar na zona. Ye probable que Eormenric de Kent, fuera quién empezara a forxar el Reinu d'Essex, y delles teoríes apunten a qu'Æscwine (nome d'orixe xutu) podría ser nomáu por él como rexente de los territorios al norte del Támesis. El fíu de Eormerico, Ethelberto de Kent, siguió cola hegemonia del reinu xutu sobre los sos vecinos, la rellación con Essex aumentó cuando la so hermana Ricula (o Ricola) casóse con Sledd, supuestamente fíu de Æscwine, que xube al tronu escontra'l 587. Anque les conocencies sobre'l reináu del saxón son escasos, la supremacia del bretwalda xutu sobremanera'l sureste de la islla ta comprobáu por diversu fontes. De Sledd tiénense poques referencies históriques, solo la so mención en delles xenealoxíes, pero la mayoría de los autores apunten a que de xuru foi él el primer rei d'Essex. El socesor de Sledd, Saeberto, ye conocíu pola crónica de la Misión gregoriana que llevó a Agustín de Canterbury a evanxelizar a los paganos británicos unviaos pol papa Gregorio I Magno nel 597. La conversión del rei de Kent estendió la misión a los territorios nos qu'exercía'l so dominiu, ente ellos el Reinu d'Essex, al que nesos momentos pertenecía la rexón de Middlesex y Londres onde taba la capital del reinu. D'esta miente Agustín nel 604 ordenó obispu de Londres a Melito de Canterbury (Mellitus o San Melitón), unu de los miembros de la misión, siendo esti postreru l'encargáu d'evanxelizar a los saxones. Beda narra la conversión del rei Seberto nel so Historia Ecclesiastica gentis Anglorum,[11] igualmente nes ASC (Anglo-Saxon Chronicles), na entrada del añu 604 falar d'esti episodiu.[12] A pesar de la mención al rei saxón ye Ethelberto de Kent el que siguía exerciendo'l mandu, como demuestra un charter nel cual garantiza tierres a Melito, Obispu de Londres, pa fundar un monesteriu en Tillincgeham (Tilligham, Essex)[13]

Pocu más se sabe del reináu de Seberto, supónse que la so xubida al tronu tuvo de dase escontra'l 600, antes de la llegada de la misión a Londres, y la so muerte nun foi más tarde del 616, últimu añu de Ethelberto, yá que nesi añu son citaos los sos fíos como gobernantes d'Essex por Beda. Anque tradicionalmente pensóse que los sos restos y los de la so esposa Ethelgoda tán na Abadía de Westminster, xunto a la entrada de la capiyes reales,[14] dellos autores piensen que la Tumba Real de Prittlewell podría agospiar a los restos del monarca, o seique los del so nietu Sigeberto, el Santu.

Sieglu VII. Paganismu y Cristianismu

Nel 616 tres la muerte de Ethelberto produzse una vuelta al paganismu en Britania, Eadbaldo, el so socesor, abdjura del cristianismu, igualmente los fíos de Saeberto faen lo mesmo, anque la sede de Canterbury permanez, los obispos de Londres (Melito) y Rochester (Xustu) son espulsaos de les sos respeutives sedes. En Essex reinaben conxuntamente los trés fíos de Saeberto según Beda, posiblemente siendo Sexred el rei principal y los sos hermanos Saewardo y Seaxbaldo sub-reis en Middlesex y Suth-gue. Precisamente esti últimu territoriu ye atacáu por Cynegils de Wessex, na batalla por defendelo los trés hermanos muerren nel 623, según Beda son ganaos por haber abandonáu'l Cristianismu,[15] lo que fizo que les sos xentes volvieren a la "fe en Cristu". El texo de Beda[16] ye contradictoriu pos él mesmu diz que los saxones d'Essex nun volvieron ser cristianos hasta l'añu 653 cuando'l rei Sigeberto II por aciu d'Oswiu de Northumbria convertir al cristianismu, foi bautizáu y restauró la cátedra de Londres. Nel mesmu testu, Beda fala de Sigeberto I: ...Sigebert, who reigned next to Sigebert surnamed The Little, was then king of that nation... (Sigeberto, que reinó dempués de Sigeberto moteyáu'l pequeñu, yera rei d'esa nación...), pero d'él tan solo tenemos esta referencia. La historiadora Barbara Yorke[17] cree que dambos Sigebertos son la mesma persona, llamáu primero "el pequeñu" pos aportó al tronu bien nuevu, yá que'l so padre Sewardo morrió tamién bien nuevu, y llamáu darréu "el bonu o'l Santu" pola so conversión al cristianismu. Sean unu o dos Sigebertos nun hai datos históricos sobre Essex mientres los 30 años que van dende la derrota de los fíos de Seberto nel 623, hasta la vuelta al cristianismu de Sigeberto nel 653 o 654. De Sigeberto II tampoco se tienen munches referencies amás de Beda, los historiadores del sieglu XII, Guillermo de Malmesbury[18] y John de Worcester[19] tamién falen del so reináu. Oswiu de Northumbria (nesi momentu Rei de Bernicia) y de Peada de Mercia (nesi momentu sub-rei de los Anglos Centrales) yeren bonos amigos de Sigeberto, los trés fixeron una alianza pa enfrentase al padre de Peada, Penda de Mercia. Trátase d'un enfrentamientu ente'l partíu cristianu lideráu por Oswiu y el partíu paganu liderar por Penda y los sos aliaos Cadafael ap Cynfeddw de Gwynedd (en Gales), Aethelwald de Deira y Aethelhere d'Estanglia. Los siguidores de Oswiu fueron inducíos a convertise antes de la Batalla de Winwaed (llugar desconocíu anguaño al norte d'Inglaterra) y asina Finen obispu de Lindisfarne bautizó a dambos (Sigeberto y Peada) nel 653. La victoria de Oswiu acabó casi definitivamente col partíu paganu, el rei de Northumbria (unificaba Bernicia y Deira) mandó a Cedd en misión pa evanxelizar Essex, Sigeberto restauró la cátedra londinense y nomó-y obispu en sustitución de Melito, que yera yá obispu de Canterbury. Cedd refundó'l monesteriu de Tillincgeham (Tilligham, Essex) y fundó unu nuevu en Ythanceaster (Brandwell-on-Sea). Sigeberto foi asesináu nel 660, "por dos hermanos" según Beda, dellos historiadores piensen que lo más probable ye que fueren los sos socesores Swithelm y Swithfrith (fíos de Seaxbaldo). El rei principal, Swithelm, yera paganu y foi bautizáu por Cedd sol patronalgu d'Ethelwaldo, rei d'Estanglia, Swithelm duró pocu yá que foi una de les víctimes de la gran peste del 664.

Dos nuevos reis xuben al tronu d'Essex, Sighere (fíu de Sigeberto), que representa al partíu paganu qu'abandonó'l cristianismu al considerar que la peste foi un castigu de los dioses paganos y Saebbi (fíu de Sewardo) representante del partíu cristianu, el primeru de xuru en Essex Oriental y el segundu en Middlesex. La rivalidá ente dambos reis daría la oportunidá a los reinos vecinos a intervenir na política del reinu. Saaebbi va buscar el sofitu en Wulfhere de Mercia, Jaruman, l'obispu de Mercia (en Repton), unvia una misión a reconvertir a los saxones d'Essex qu'habíen apostatado mientres la plaga, y Wulfhere noma un nuevu obispu de Londres, Wine, entrando esta diócesis na so esfera d'influencia. Nel partíu contrariu taba Egberto I de Kent, que controlaba Suth-gue (Surrey), y sofitaba a Sighere, pero'l rei de Kent fina nel 673, entós Wulfhere entra en Surrey y noma a Frithuwold, sub-rei de Suther-gue sol dominiu de Mercia, anque muerre puestu y asocéde-y el so fíu Frithuric nel 675. Hlothhere de Kent na so llucha contra Mercia y en sofitu de Sighere invade Surrey y toma Londres escontra'l 680, pero una nueva fuercia entra nes disputes, el príncipe Caedwalla de los Gewissae, exiliáu de la so patria asitiar nel monte de Andred y dende ellí atacó Sussex, anque pudo ser repelido polos earldomen del reinu, el so siguiente oxetivu ye Surrey, qu'invade ya inclusive avanza sobre Kent debilitáu pola llucha ente Hlothhere y el so sobrín Eadric. Caedwalla toma Kent nel 686, siendo yá rei de Wessex y pon nel tronu al so hermanu Mul. Sighere camuda de patrón y toma como proteutor a Caedwalla, cuando Kent remóntase y maten a Mul, Caedwalla entra de nuevu, afara'l reinu y poner sol gobiernu de Sighere nel 687. Pero finalmente nel 688 dos fechos van inclinar la balanza escontra'l partíu pro-merciano de Sebbi: Caedwalla dexa la islla pa dir de pelegrinación a Roma, onde muerre a la edá de 33 años, igualmente'l so defendíu Sighere muerre esi mesmu añu. D'esta miente Surrey, Middlesex y Kent Oriental cayen sol dominiu de los reis de Mercia, que los dexen nes manes de Saebbi d'Essex, que fai a los sos fíos Suebhardo y Sueberto[20] sub-reis de Kent Oriental. Mientres en Kent xube al tronu Oswine, qu'acepta tamién la hexemonía de Mercia. A Saebbi atribúyese-y la construcción de la primera Abadía de Westminster, y el deséu de dedicase a la vida monástica polo qu'abdica nel 694 nel so fíu Sigeheard, que comparte'l gobiernu col so hermanu Suefredo, y entra nun monesteriu, anque muerre pocu dempués nel 695, foi soterráu na antigua catedral de San Pablo en Londres, onde foi reverenciado como santu.

Sieglu VIII ya IX. Mercia, Wessex y Viquingos

El reináu conxuntu de los hermanos Sigeheard y Suebredo, tanscurrió ensin demasiaos incidentes ente'l 694 y el 709, namái la disputa con Ine de Wessex al recibir abellugu en Essex los sos rivales al tronu, sicasí'l conflictu resolver de forma apautada nel Sínodu de Brentford, pol cual los rivales de Ine fueron espulsaos d'Essex, mientres el rei de Wessex prometía nun atacar a los saxones orientales. De Sigeheard solo tiense un charter incompletu en San Pablo de Londres[21] nel cual Sigeheard acordies con Cenred de Mercia confirma la compra de Fulham pol obispu de Londres Waldhere al so homónimu de Hereford, Tyrhtel. De Suebredo tenemos trés, unu alcontráu en Nazeig, otru na península de Degie y el postreru en Twickenham.[22] Nun se sabe cuando aportó al tronu, pero sábese que'l fíu de Sigeheard, Offa, foi acomuñáu al tronu del so padre, sicasí prefiriendo la vida monástica, abdicó pa colase a Roma col rei Cenred de Mercia y entrar nun monesteriu nel 609.

Con descendientes de Cenred en Mercia, Ceolred, Ethelbaldo y sobremanera Offa, Mercia convertir nel estáu hexemónicu d'Inglaterra a lo llargo de tol sieglu VIII y los reis d'Essex convertir en sub-regulus de los monarques mercianos. Selredo, perteneciente a una caña llateral de la familia real apuerta al tronu (709-746), pero yá nun controla la zona occidental del reinu, Middlesex y los territorios al oeste del Lea pasen definitivamente a Mercia, d'esta miente Londres, la capital d'Essex convertir nel puertu principal de Mercia y una de les sos ciudaes principales. Ente 715 y 738, Suefberto, de parentescu desconocíu con Selredo, comparte con este'l tronu, anque posiblemente fuera un dux nomáu por Ethelbaldo pa Middlesex. D'el socesores de Selredo, Suithredo (746-758), Sigerico (758-798) y Sigeredo (798-812), apenes se tienen datos, a cencielles polos diplomes puede vese que son los reis de Mercia direutamente los que dean les tierres d'Essex y tan solo atópense alloñaes menciones de los reis nativos. Nel 812 Coenwulf de Mercia mengua entá más la importancia d'Essex, pos degrada a Sigeredo de rex a dux, perdiendo Essex la dignidá de reinu y pasando a ser una provincia de Mercia.

Egberto de Wessex, na Batalla de Ellandun acaba cola hegemonia de Mercia nel 825, el so fíu Ethelwulfo cola sobre los reinos orientales, conquista Sussex, Surrey y Kent. Finalmente conquista Essex y depon a Sigeredo.[23] Toos esos territorios unificaos formaron el sub-reinu de Kent & Sussex rexíu dende Canterbury, anque posiblemente, Essex va incorporase direutamente en Wessex.

A partir del 870 los ataques viquingos a les mariñes anglosaxones fueron continuos, Alfredo'l Grande de Wessex tien de faer frente a la invasión danesa y consigue detener la meyora danesa nel 871, anque Guthrum el líder de los daneses siguió controlando l'este de la islla (Northumbria, Estanglia y parte de Mercia incluyida Essex). Nel 874 los daneses ruempen la paz y ataquen de nuevu a Alfredo, los enfrentamientos duren hasta'l 878, cuando los saxones venecen na Batalla de Ethandun. Los daneses apuerten a retirase a los sos territorios iniciales ya inclusive deciden bautizase, siendo'l mesmu Alfredo'l padrín del rei Guthrum, yera un xestu importante, qu'indicaba la intención de los daneses de ser aceptaos dientro de la política saxona, el mal llamáu Tratáu de Wedmore, porque nun esistió nengún documentu escritu de tal tratáu, determinaba que Essex (incluyida Londres y Middlesex) taba dientro del territoriu danés. Pero de nuevu'l daneses nel 884 intenten conquistar Wessex, y de nuevu los saxones llogren refugar a los viquingos. Finalmente'l conflictu resolver cola Paz d'Alfredo y de Guthrum,[24] qu'amenorgaría'l reinu danés de la paz anterior, y d'esta miente Londres y los territorios al oeste del Lea volvian a manes saxones, anque non Essex. Nun foi hasta'l 918 cuando Eduardo'l Viejo, reincorpora Essex al reinu saxón, el futuru reinu d'Inglaterra.

Reis d'Essex

Reináu Rei Charter Notes
527-587? Æscwine (Erkenwine, Erchenwine) Non Rei llexendariu
587-604 Sledda (Sledd) Non Posible fundador del reinu
604-616 Saeberto (Sæberht, Saberht) Non Sobrín d'Ethelberto de Kent
616-623 Sexredo (Sexræd) Non al pie de los sos hermanos Sewardo y Sexbaldo
616-623 Saewardo (Sæward) Non al pie del so hermanu Sexredo. Posible sub-rex en Middlesex
616-623 Seaxbaldo (Seaxbald) Non al pie del so hermanu Sexredo. Posible sub-rex en Suth-gue
623-653 Sigeberto I, el Pequeñu (Sigebrht, the Little) Non
653-660 Sigeberto II, el Bonu (Sigebrht, the Good o the Blessed) Non
660-664 Swithhelm Non
664-683 Sighere Non al pie del so primu Sebbi
664-694 Saebbi Non al pie del so primu Sighere. San Sebbi (29 agostu)
694-709 Sigeheard Non al pie del so hermanu Suebredo
694-709 Suebredo (Swæfred, Suebred) Suebrædus rex Eastsaxonum al pie del so hermanu Sigeheard
709 Offa Offa rex Abdica
709-746 Seleredo (Sælred,Swebert,Selered) Non xuntu Suefberto 715-738
715-718 Suefberto (Swæfberht) Non
746-758 Suithredo (Swithred,Swæfred) Non
758-798 Sigerico (Sigeric) Non Abdica
798-812 Sigeredo Non

Ver tamién

  • Saxnot

Notes

  1. ↑ British Libary, Add. MS 23211.
  2. ↑ Nella dizse que yera padre del Rei Sledd y de la mesma fíu de Offa, fíu de Bedca, fíu de Sigefugl, fíu de Swæppa, fíu de Antsecg, fíu de Gesecg, fíu de Seaxnet (el llexendariu fundador del pueblu saxón)
  3. ↑ Roman Britain and English Settlements, R. G. Collingwood,John Nowell Linton Myres
  4. ↑ Sistema d'organización tributaria anglosaxona. Un hide correspuende a la unidá básica de tierra, suficiente pa caltener a una familia.
  5. ↑ Living In Roman London
  6. ↑ Museum of London. The last days of Londinium
  7. ↑ Museum of London. The early years of Lundenwic
  8. ↑ Mucking Archaeological Dig Archiváu el 8 de xunu de 2011 na Wayback Machine.
  9. ↑ Saxon Hut Discovered at Chadwell-St-Mary Dig Archiváu el 8 de xunu de 2011 na Wayback Machine.
  10. ↑ The Prittlewell prince
  11. ↑ Bede Ecclesiastical History of the English Nation, Book II, Chapter III
  12. ↑ The Anglo-Saxon Chronicle : Seventh Century
  13. ↑ Anglo-Saxon Charters S 5
  14. ↑ Walter Thornbury, Old and New London: Volume 3, 1878. Chapter LIII. Westminter Abbey. The Chapels and Royal Tombs.
  15. ↑ Pero los reis, qu'alloñaren d'ellos la predicación de la verdá, nun siguieron por enforma tiempu impunes nel so paganismu. Al dir a la batalla contra la nación de Gewissie, fueron muertos col so exércitu. Sicasí, la xente, habieno vueltu a la enconía, anque los sos autores fueron destruídos, nun seríen castigaos, nin volvieron a la fe y a la caridá de Cristu. Beda, Ecclesiastical History of the English Nation, Book II, Chapter V
  16. ↑ Naquel tiempu, tamién, los saxones del este, a instancies del rei Oswy, recibieron de nuevu la fe, qu'abandonaren formalmente cuando espulsaron a Mellitus, el so obispuBeda, Ecclesiastical History of the English Nation, Book III, Chapter XXII
  17. ↑ B. Yorke, Kings and Kingdoms of early Anglo-Saxon England, ISBN 0-203-75554-5 (Adobe eReader Format)
  18. ↑ William of Malmesbury, Gesta regum
  19. ↑ John of Worcester, Chronicon ex Chronicis
  20. ↑ conocíu por un charter como Gabertus ye posible que fuera'l mesmu Suebhardo
  21. ↑ S1785
  22. ↑ Anglo-Saxon Charters S65 S65a S65b
  23. ↑ Then sent he his son Ethelwulf into Kent, with a large detachment from the main body of the army, accompanied by his bishop, Elstan, and his alderman, Wulfherd; who drove Baldred, the king, northward over the Thames. Whereupon the men of Kent immediately submitted to him; as did also the inhabitants of Surrey, and Sussex, and Essex; who had been unlawfully kept from their allegiance by his relatives. The Anglo-Saxon Chronicle Part 3: 755 - 874
  24. ↑ Medieval Sourcebook: Alfred and Guthrum's Peace

Referencies

  1. Hunter-Blair, Peter (1963). Roman Britain and Early England. Norton. ISBN 0-19-821716-1.
  2. Jones, Michael E. (1998). The End of Roman Britain. Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-8530-5.
  3. Stenton, F.M. (1971). Anglo-Saxon England 3rd edition. Oxford: OUP. ISBN 978-0-19-280139-5.
  4. Welch, M. G. (1992). Anglo-Saxon England. English Heritage. ISBN 0-7134-6566-2.
  5. Welch, M.G. (1992). Anglo-Saxon England. English Heritage. ISBN 0-7134-6566-2.
  6. White, Sally (1998). The Patching hoard. Medieval Archaeology Volume 42.
  7. Yorke, Barbara (1990). Kings and Kingdoms of early Anglo-Saxon England, ISBN 0-203-75554-5

Enllaces esternos


Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.