RCA Records
RCA Records, Inc. (en)
negociu, compañía discográfica y sellu discográficu
Llocalización
Sede Nueva York
Direición Estaos Xuníos
Historia
Fundación1901
Fundador Emile Berliner
Eldridge R. Johnson
Organigrama
Dueñu Sony Music Entertainment
Sector
Industria industria fonográfica (es) Traducir
Participación empresarial
Organización matriz Sony Music Entertainment
Sony BMG
Bertelsmann Music Group
RCA Corporation
Filiales
Formáu por RCA Records Pressing Plant (en) Traducir
Web oficial
Cambiar los datos en Wikidata

RCA Records ye una casa discográfica d'Estaos Xuníos propiedá de Sony Music Entertainment (SME), una subsidiaria de Sony Corporation of America Ye una de los trés marques discográfiques más importantes de SME xunto a Columbia Records y Epic Records. La discográfica publicó dellos xéneros de música incluyendo pop, rock, rap, R&B, blues, jazz, y country. El nome de la compañía derivar de les iniciales de l'antigua empresa matriz de la discográfica, Radio Corporation of America[1] (RCA). Ye la segunda compañía discográfica más antigua de la historia d'Estaos Xuníos, dempués de la discográfica hermana, Columbia Records. La unidá canadiense de RCA (enantes Berliner Gramophone, Canadá) ye la discográfica de Sony más antigua en Canadá. Foi una de solu dos compañíes discográfiques canadienses en sobrevivir la Gran Depresión.[2]

Los artistes anguaño roblaos por RCA Records inclúin a Britney Spears, Shakira, Christina Aguilera, Alicia Keys, Justin Timberlake, Chris Brown, Usher, Charlie Wilson, R. Kelly, Enrique Iglesias, Foo Fighters, Kings of Leon, Kesha, Lila Downs, Miley Cyrus, D'Angelo, Pink, Pitbull, MØ, Tinashe, Buddy Guy, Craig David, Mark Ronson y Zayn.[3]

Historia

En 1929, la Radio Corportation of America (RCA) mercó la Victor Talking Machine Company, entós el mayor fabricante de fonogramos del mundu (incluyendo la famosa Victrola) y los disco de vinilu. Nesi entós la compañía convertir en RCA Victor pero retuvo l'usu del nome Victor Records nes sos discográfiques hasta empiezos del añu 1946 cuando les discográfiques fueron finalmente fundíes con RCA Victor. Con Victor, RCA adquirió los derechos de Nuevu Mundu a la famosa marca HMV de Nipper; en Xangai, China. RCA Victor foi'l principal competidor con Baak Doi (EMI).[4] La cantante Carmen Miranda foi roblada pola marca brasilana de RCA Victor, dende 1929 1935, cuando ella yera solo conocida en Brasil.

En 1931, la filial británica de RCA Victor, Gramophone Company fundir con Columbia Graphophone Company pa formar EMI. Esto diolu a la cabeza de RCA David Sarnoff un puestu nel tableru de EMI.[5]

En setiembre de 1931, RCA Victor introdució los primeros discos de 33⅓ (33%) vendíos al públicu, llamándolos "Trescripciones de Programes". Estos usaron una aplicación más superficial y más espaciada de la "gran ranura estándar" que s'atopa en grabaciones de 78 rpm contemporáneos, en llugar de "microgroove" usaos pa grabaciones en LP de 33 rpm (33⅓, llarga duración) posteriores a la Segunda Guerra Mundial. Nes fondures de la Gran Depresión, el formatu foi yera un fracasu comercial, en parte porque'l nuevu equipu de reproducción que riquíen yera caru. Dempués de dos o trés años'l formatu foi abandonáu y los platos xiratorios de dos velocidaes yá nun s'ufiertaben en productos de consumu, pero delles trescripciones del programa permanecieron nel catalogo de grabaciones de la compañía a lo llargo de la década.[6]

Mientres la primer parte de la depresión, RCA fixo una serie d'intentos pa producir una esitosa discográfica barata pa competir coles "discográfiques de tienda de moneda" (Perfect Records, Oriole Records, Banner Records, Melotone Records, etc.). El primeru foi de curtia duración "Timely Tunes" en 1931 vendíu en Montgomery Ward. En 1932, Bluebird Records foi creáu como una sub-discográfica de RCA Victor. Yera orixinalmente un espediente de 8 pulgaes con una etiqueta azul, xunto a la discográfica de 8 pulgaes Electradisk (vendíu en Woolworth). Tampoco tuvieron ésitu. En 1933, RCA reintroduce a Bluebird y Electradisk como una etiqueta estándar de 8 pulgaes (La discográfica de Bluebird foi rediseñada como se conococe cola etiqueta "buff"). Otra discográfica barata, Sunrise foi producida (anque naide paez saber pa quién foi producíu, como los espedientes de la salida del sol son escepcionalmente raros güei). Los mesmos acoplamientos se producieron nos trés discográfiques y Bluebird Records inda sobrevive ocho décdas dempués de que Electradisk y Sunrise fueron descontinuados. RCA tamién produz grabaciones pa la discográfica Montgomery Ward mientres la década de 1930.

Amás de les grabaciones fabricaes por sigo mesmes, RCA Victor operó RCA Custom el cual yera'l principal fabrincante de discos pa les marques discográfiques independientes.[7] RCA Custom tamién primió compilaciones pa The Reader's Digest Association.

RCA vendió'l so interés en EMI en 1935, pero EMI siguió distribuyendo les grabaciones de RCA en Reinu Xuníu y los sos territorios nel sellu HMV. RCA tamién fabricó y distribuyó les grabaciones clásiques de HMV nos sellos RCA y HMV n'América del Norte.[8]

Segunda Guerra Mundial

Mientres la Segunda Guerra Mundial, los llazos ente RCA y el so filial en Xapón JVC fueron cortaos. La compañía discográfica xaponesa llámase güei Victor Entertainment y sigue siendo una subsidiaria de JVC.

De 1942 a 1944, RCA Victor foi seriamente afeutada pola Federación Americana de Músicos de grabaciones prohibíes. Práuticamente tolos músicos sindicales nun podíen faer grabaciones mientres esi periodu. Una de les poques esceiciones foi'l llanzamientu eventual de les actuaciones de radios tresmitíes pola Orquesta Sinfónica de la NBC dirixida por Arturo Toscanini. Sicasí, RCA perdió la Orquesta de Filadelfia mientres esi periodu; cuando Columbia Records establecióse rápido cola unión, Eugene Ormandy y los Filadelfianos roblaron un nuevu contratu con Columbia y empezaron a faer música en 1944.

Los años cuarenta de la posguerra

En 1949, RCA Victor introdujó el discu de 7 pulgaes 45 rpm, marcáu a cencielles como "45". El nuevu formatu, que tuviera en desenvolvimientu per dellos años,[9] foi l'alternativa tardida de RCA pa los discos de vinilu "LP" (Llarga Duración) presentaos pol archirival CBS/Columbia en 1948. Na promoción pesada, RCA vendió compautos, de baxu costu y unidaes autónomes que se reproducieron en formatu 45 rpm puramente. De primeres, los 45' de RCA Victor fueron editaos en vinilos de colores según el xéneru musical:

  • Música pop ordinaria: Vinilu negru (serie 47-XXXX), *

Musicales grandes de Broadway y operes: Vinilu "azul medianueche" (serie 52-xxxx)

  • Música clásica: Vinilu coloráu (serie 49-xxxx)
  • Música country y polka: Vinilu verde (serie 48-xxxx)
  • Música infantil: Vinilu mariellu (tamién en serie 47-xxxx)
  • Música R&B: Vinilu naranxa o cerise (serie 50-xxxx)
  • Música internacional: Vinilu azul claru (serie 51-xxxx)

Esta gama de colores complicó'l procesu de producción y la práutica foi descontinuada en poco tiempu, tolos discos llanzar en color negru. Mariellu y colloráu caltener hasta 1952. El primer discu 45 rpm impresu foi "PeeWee the Piccolo" RCA 47-0147 impresu'l 7 d'avientu de 1948 nel Sherman Avenue na planta de Indianapolis, R.O. Prince, planta xeneral.[10] L'usu del vinilu, que foi muncho más caru que'l compuestu de goma laca de normal utilizáu na década de 1978, fíxose económicamente práuticu pol menor diámetru y amenorgó considerablemente'l volume de los nuevos discos, que riquíen bien poca materia primo.[11]

El 45 foi marcáu como un reemplazu direutu de los discos 78 rpm 10 y 12 pulgaes, que polo xeneral reproducióse alredor de trés o cuatro minutos per llau respeutivamente. RCA tamién publicó dalgunos EP de 45 segundos el cual reproducíase nun tiempu de 7 minutos per llau, principalmente pa les seleiciones clásiques de lluz, como lo demuestren les d'Arthur Fiedler y los discos de la Orquesta Boston Pops incluyendo Marcha Eslava de Piotr Ilich Chaikovski y Nun mercáu persa d'Albert William Ketèlbey.

Década de 1950

Etiqueta d'un discu de RCA Victor de 78 rpm de los años 50; RCA fabricó 78s xunto a los 45 hasta 1958.
Etiqueta d'un discu de 45 rpm de RCA Victor de la década de 1950; RCA utilizó esta etiqueta pa los sos rexistros de 45 rpm de 1954 a a lo menos 1964.

En 1950, al dase cunta que'l formatu LP de Columbia convirtiérase nun ésitu y consientes de que RCA taba perdiendo'l mercáu, RCA Victor empezó a usar los LP pola so cuenta.[12][13] Ente los primeres LPs de RCA taba una interpretación de Gaîté Parisienne de Jacques Offenbach, interpretáu por Arthur Fiedler y la Orquesta Boston Pops, que fuera grabada nel Symphony Hall de Boston el 20 de xunu de 1947; dióse-y el númberu de catalogo LM-1001. Los álbumes non-clásicos publicar col prefixu "LPM". Cuando RCA Victor publicó más tarde álbumes estéreo clásicos (en 1958), usaron el prefixu "LSC". Los álbumes estéreo non clásicos fueron publicaos col prefixu "LSP". RCA utilizó estos prefixos de catálogos hasta 1973.

Na década de 1950, RCA tenía trés filiales: Groove, ViK. Recordings y X. El sellu "X" foi fundáu en 1953 y renombráu Vik en 1955. Groove foi un sellu especializáu en R&B fundáu en 1954.[14]

Al traviés de les décades de 1940 y 1950, RCA tuvo nuna competencia intensa con Columbia Records. Un númberu de grabaciones fueron feches cola Orquesta Sinfónica de la NBC, conducida por Arturo Toscanini; delles vegaes RCA utilizaba grabaciones de conciertos emitíos (Toscanini tuviera grabando pal sellu dende los díes de les grabaciones acústiques, y RCA Victor tuvo grabando a la Sinfónica de la NBC dende la so creación en 1937). Cuando la Sinfónica de la NBC foi reorganizada na seronda de 1954 como la Symphony of the Air, siguieron grabando con RCA, según tamién con otros sellos, usualmente con Leopold Stokowski. RCA tamién publicó un númberu de grabaciones cola Orquesta Sinfónica de Victor, más tarde renombrada la Orquesta Sinfónica de Víctor RCA, que usualmente estrayer de los músicos de Filadelfia o Nueva York, según tamién miembros de la Symphony of the Air. A finales de los años 50 RCA tenía menos orquestes prestixoses so contratu que Columbia: RCA grabó la Orquesta Sinfónica de Chicago, la Orquesta Sinfónica de Boston, y los Boston Pops, ente que Columbia tenía la Orquesta de Cleveland, la Orquesta de Filadelfia y la Orquesta Filarmónica de Nueva York.

El 6 d'ochobre de 1953, RCA llevó a cabo sesiones estereofóniques esperimentales n'en el Manhattan Center de Nueva York con Leopold Stokowski con Leopold Stokowski dirixendo a un grupu de músicos de Nueva York nes interpretaciones de Roumanian Rhapsody Non. 1 de George Enescu y el valse de operar Eugenio Oneguin de Piotr Ilich Chaikovski. Hubo pruebes estéreo adicionales n'avientu, de nuevu nel Manhattan Center, esta vegada con Pierre Monteux conduciendo a los integrantes de la Orquesta Sinfónica de Boston. En febreru de 1954, RCA realizó la so primer grabación comercial estereofónica, grabando a la Orquesta Sinfónica de Boston, conducíu por Charles Münch, nuna interpretación de The Damnation of Faust por Hector Belioz. Esto empezó una práutica de grabaciones d'orquestes simultaneas con dambos equipos estereofonicos como monoaurales. Otres grabaciones tempranes n'estéreo fueron feches por Toscanini y Charles Münch, respeutivamente, cola Orquesta Sinfónica de la NBC; la Orquesta Pops de Boston baxu Arthur Fiedler; y la Orquesta Sinfónica de Chicago baxu Fritz Reiner. Primeramente, RCA usu grabadores RT-21 d'un cuartu de pulgada (que funcionaben a 30 pulgaes per segundu), coneutaos a mezcladores monu con micrófonos omnidireccionales O-47 cardioide y M-49/50 de Neumann. Depués camudaron a una máquina Ampex 300-3 de media pulgada, funcionando a 15 pulgaes per segundu (que depués aumentó a 30 pulgaes per segundu). Estes grabaciones fueron emitíes primeramente en 1955 nes cintes estereofóniques especiales de la bobina-a-carrete y entós, empezando en 1958, en LPs del vinilu col logotipu "estereofónica viva". Sony Music y les compañíes socesores siguieron reeditando estes grabaciones en CD.[15] Otru proyeutu de 1953 pa RCA foi convertir l'edificiu acústicamente cimeru Webster Hall nel so estudiu de grabación de la mariña este. Funcionó esti llugar d'estudiu de 1953 a 1968.

En setiembre de 1954, RCA presenta'l "Gruve-Gard" onde'l centru y el cantu d'un discu son más gruesos que l'área de xuegu, amenorgando les marques de gastadura mientres el manexu y cuando s'usa nun platu xiratoriu con un cambiador de rexistru.[16] La mayoría de los competidores de RCA Victor Records rápido adoptaron la etiqueta y los cantos elevaos.

En 1955, RCA mercó'l contratu discográficu d'Elvis Presley de Sun Records pola astronómica suma nesi entós de $35.000 dólares. Presley convertir nel artista más vendíu de RCA. El so primer discu d'oru foi «Heartbreak Hotel», grabáu en xineru de 1956.

En 1957, RCA terminó la so asociación de 55 años con EMI/HMV y robló un contratu discográficu de distribución con Decca Records, lo que fizo que EMI mercara Capitol Records. Capitol convertir nel principal distribuidor de les grabaciones de EMI en Norte y Suramerica, con RCA distribuyendo les sos grabaciones al traviés de Decca en Reinu Xuníu nel sellu RCA. RCA utilizó'l logotipu del rayu en llugar del logotipu de HMV en Reinu Xuníu.[17] RCA estableció la so propia distribuidora británica en 1969.[18]

Tamién en 1957, RCA abrió un estudiu de grabación d'estáu de la téunica en Nashville, Tennessee, que rexistró ésitu tres ésitu pa RCA y otros sellos por venti años y agora ta abiertu pa xires como RCA Studio B. Elvis Presley realizó la mayoría de les sos grabaciones nesti estudiu.

RCA Victor utilizó dellos álbumes falaos nes décades de 1950 y 1960, notablemente les bandes sonores de les películes Richard III,[19] A Man for All Seasons y The Taming of the Shrew,[20] según versiones completes de les producciones teatrales del National Theatre de Othello (protagonizáu por Maggie Smith), quien tamién interpretó a Desdemona en Othello d'Olivier). Nengún d'estos álbumes apaecieron en discu compactu, pero les películes de Richard III, A Man For All Seasons, The Taming of the Shrew y les versiones cinematográfiques de Otello d'Olivier fueron reeditaes en DVD.

Década de 1960

RCA utilizó esta etiqueta pa los sos espedientes americanos de 45 RPM mientres la era de Dynagroove de 1965 a 1968.
La etiqueta de LP de RCA mientres la era de Dynagroove tamién s'usó pa rexistros de 45 rpm de mediaos a finales de 1960 en países como Arxentina, onde esti single foi primíu.

En 1960, RCA anunció'l Compact 33 doble y senciellos. En xineru de 1961, estos discos llegaron al mercáu. Los discos Compact 33 fueron rellanzaos simultáneamente colos sos contrapartes de 45 rpm. L'oxetivu al llargu plazu yera esaniciar les 45 rpm, pero a empiezos de 1962 la campaña fallara.[21]

En 1963, RCA introdució'l Dynagroove qu'amestó la teunoloxía informática al procesu de corte del discu, aparentemente p'ameyorar la reproducción de soníu. Si tratar d'una meyora o non, inda se banciar# ente los audiófilos.

En setiembre de 1965, RCA y Learjet xunir pa llanzar la primer cinta estéreo d'ocho canciones de música Cartridges (Stereo 8) el cual foi primeramente utilizáu na llinia 1966 de d'automóviles Ford y fueron populares a finales de les décades de 1960 y 1970. (

A finales de 1968, RCA modernizó la so imaxe con un nuevu logo d'aspeutu futurista (les lletres RCA en bloque modernizó la forma), reemplazando l'antiguu logo de rayu, y el retiru virtual de dambes marques Victor y Nipper. El color de les etiquetes, que fueren negru pola so serie regular (en contraposición a la so llinia de sellu coloráu), camudó a una naranxa o mariellu brilloso. A finales de 1976, RCA Records reintegró Nipper na mayoría de les sos etiquetes de discos (según el regresu del color negru tradicional del sellu pa llanzamientos populares) en países onde RCA tenía los derechos de la marca Nipper.

A finales de 1969, RCA introdució un LP de vinilu bien fixu conocíu como Dynaflex. Esti tipu de prensado reinvidicó superar les deformaciones y otros problemes en presiones más grueses convencionales, pero tenía una reputación polémica na industria y foi abandonáu en 1980.[22]

Década de 1970


Década de 1980

En 1983, el propietariu d'Aresta Records, Bertelsmann vendió'l 50% d'Aresta a RCA. En 1985, Bertelsmann y RCA formaron una empresa conxunta llamada RCA/Ariola International.[23] El siguiente añu, RCA Corporation foi adquiritda por General Electric y vendió la so participación del 50% nel sellu al so sociu Bertelsmann. La compañía foi renombrada BMG Music para Bertelsmann Music Group.[24] BMG traxo de regresu'l logo brillosu de RCA que foi d'últimes utilizáu en 1968 pa faer claridá de que RCA Records nun yera más co-propiedá con otres entidaes de RCA que GUE vendió o cerró. BMG tamién declaró la etiqueta "RCA Victor" pa xéneru musicales fuera del país, pop y rock. En 1986, Bob Buziak, quien yera manager artísticu, foi nomáu presidente del sellu.

Mientres la metá de la década de 1980, RCA operó nun déficit, debíu en parte a "alcuerdos de sobrecostu" con artistes pop incluyendo Kenny Rogers y Diana Ross. En 1986, ellos mercaron $25 millones n'álbumes ensin vender y perdieron $35 millones mientres l'añu fiscal de 1987. Como un correctivu parcial, un estilu descentralizáu de xerencia'l cual dexó a RCA Records funcionar como un negociu entamador autónomu foi implementáu en 1988. Buziak retayó'l portafolio d'artistes de RCA de cuarenta actos a once, y empezó a reconstruyilo con mires al desenvolvimientu d'artistes, incluyendo artistes adquiríos al traviés d'alcuerdos de mercadéu y distribución con Beggars Banquet y Jive Records, ente los cualos el catalogo incluyía a Schooly D, Kool Moe Dee y DJ Jazzy Jeff & The Fresh Prince.

A la fin del añu fiscal de 1988, RCA Records tenía ingresos brutos de $236 millones n'Estaos Xuníos, el so añu más granible a la fecha. L'álbum The Way It Is de Bruce Hornsby vendió más de 3 millones d'álbumes, y la banda sonora de la película Dirty Dancing, que costó-y a RCA $200.000 dólares, vendió $15.6 millones de copies en menos de dos años. El so socesor, More Dirty Dancing, compuesta de cantares les cualos fueron dexaes fora del primer álbum, foi producíu por $80.000 y vendió más de 5.6 millones. El cantante y compositor Grayson Hugh publicó'l so álbum debú Bind to Reason en RCA nel añu 1988, llogrando bones crítiques y foi certificáu Oru n'Australia. 11 álbumes de los primeros artistes, incluyendo Love and Rockets, Rick Astley y la banda Eurythmics fueron certificaos Oru, Platino y Multiplatín.[25][26]

Década de 1990

N'agostu de 1990 Buziak foi reemplazáu por Joe Galante, quien fuera'l presidente de RCA Records Nashville. El catalogo d'artistes foi retayáu una vegada más y el departamentu d'A&R foi reestructuráu. Xunto col llanzamientu de BNA Records y l'espansión de la división de música urbana, estes iniciatives resultaríen positives, pero RCA nun llogró ésitu con Galante, posicionandose nel númberu 10 nel ranking en 1995.[27][28][29][30]

Galante tornó a la cabeza de RCA Nashville y foi reemplazáu en marzu de 1995 pol presidente de RCA Canadá, Bob Jamieson.[31] Jamieson revisó RCA, esaniciando una capa de la xerencia entemedia y reestructurando el departamentu de mercadéu del sellu. El departamentu A&R foi nuevamente reestructuráu y el catalogo d'artistes recortáu.

A la fin de la década, RCA sufriera lo que Billboard describió como un "cambéu notable" col ésitu de los artistes incluyendo Dave Matthews Band, Natalie Imbruglia, The Verve Pipe, Robyn, SWV, Christina Aguilera, NSYNC, Foo Fighters. Un alcuerdu de distribución con Loud Records rindió récores p'artistes urbanos incluyendo Big Pun, Wu-Tang Cla y Mobb Deep.[32]

Década de 2000

En 2002, BMG adquirió dafechu J Records, que fuera fundáu en 2000 como una alianza conxunta con Clive Davis. Davis foi entós nomáu presidente de RCA Records y J Records so los auspicios d'una nueva entidá, la RCA Music Group, que incluyía RCA Records, J, y Aresta Records.[33] En 2004, Sony y BMG fundieron les sos divisiones de música pa crear Sony BMG, y en 2007, RCA Music Group foi renombráu como BMG Label Group.[34] En 2006, Sony BMG foi fundíu colos sos sellos antiguos de música Broadway y clásica, incluyendo Rede Seal y Gold Seal, a Sony Masterworks. Legacy Recordings, división de catalogo de Sony Music Entertainment, reedita álbumes clásicos pa RCA.

N'abril de 2008, l'ex presidente y CEO de Zomba Label Group Barry Weiss foi tomáu en cuenta como'l presidente de BMG Label Group, y Davis foi nomáu direutor creativu de Sony BMG a nivel mundial. N'ochobre, Sony adquirió la propiedá del 50% de BMG y el BMG Label Group foi fundíu col Jive Label Group pa establecer el RCA/Jive Label Group. Este incluyía a RCA, Jive, J, Aresta, Polo Grouds, LaFace Records, Volcano Entertainment, Hitz Committee, Battery Records y Verity Gospel Music Group.[35][36][37]

La década marcó un periodu mientres el cual RCA Records tuvo notable ésitu nel xéneru pop, con Christina Aguilera, NSYNC, Kesha, Pink, Kelly Clarkson y Pitbull qu'anota múltiples ésitos nel llistáu Billboard Hot 100.[38] L'álbum No Strings Attached rompió récor en ventes, vendiendo más d'un millón de senciellos nun día y 2.3 millones d'álbumes nuna selmana. Foi l'álbum meyor vendíu de la década.[39]

Década de 2010

En mayu de 2011, Doug Morris foi nomáu direutor creativu de Sony Music Entertainment. Basándose nel A&R, Morris nomó al presidente del departamentu de talentos de J/RCA Peter Edge como presidente y CEO de RCA Music Group. Tom Corson foi nomáu presidente co-direutor.[40] N'ochobre d'esi añu, les imprentes Jive, Aresta y J fueron eslleíes en RCA, y RCA Music Group foi renombráu como RCA Records, convirtiendolo nun sellu independiente sol paragües de Sony Music. Múltiples artistes de Jive, Aresta y J fueron añadíos a RCA.[41][42][43][44]

Ente 2010 y 2015, RCA publicó álbumes platino y multiplatinos de Zayn Malik, Justin Timberlake, Pink, Alicia Keys, Miley Cyrus, Foo Fighters, Sia, Kelly Clarkson, Usher, D'Angelo, ASAP Rocky, Kings Of Leon, Britney Spears, Pitbull, Chris Brown, Dave Matthews Band, Lila Downs, Shakira, R. Kelly, Jennifer Hudson, Kesha, T-Pain, and Mark Ronson. A partir de mayu de 2015, el senciellu «Uptown Funk» de Mark Ronson con Bruno Mars foi l'ésitu pop más grande del añu.[45][46][47][48][49][50]

Discutinios

Kelly Clarkson

Nel branu de 2007, Kelly Clarkson y Clive David, entós xefe de Sony BMG, engarráronse públicamente con al respective de la direición del so álbum My December, l'álbum que lu siguió al álbum multiplatín Breakaway. Clarkson escribió los cantares de My December, "amosando la so propia inspiración en cantares más escuros y empobinaes al xéneru rock", y Davis aportunó en que Clarkson va trabayar colos sos creadosres d'ésitos contrataos, como lo fixera enantes, en "cantares polidas y radiofonias". Clarkson negar a camudar l'álbum, y foi publicáu en xunu de 2007. Foi certificáu platino dende entós.[51][52][53]

Referencies

  1. ↑ «RCA (Radio Corporation of America)». Engingeering and Technology History Wiki. Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  2. ↑ epubli: Elvis Presley: The King of Rock 'n' Roll.
  3. ↑ «RCA Records - Artists». Consultáu'l 17 de xineru de 2017.
  4. ↑ Jones. Andrew F. [2001] (2001). Yellow Music – CL: Media Culture and Colonial Modernity in the Chinese Jazz Age. Duke University Press. ISBN 0-8223-2694-9
  5. ↑ Sanjek, Russell Oxford University Press: American Popular Music and Its Business : The First Four Hundred Years .... ISBN 9780195043112. Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  6. ↑ «RCA Program Transcription Album Discography (1931-33)». Both Sides Now. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-09-23. Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  7. ↑ «Quality Go Together at RCA Records». Billboard (archived ad) (6 d'ochobre de 1958). Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  8. ↑ Penndorf, Ron. «RCA Victor Rede Seal Labelography (19501976)». RECOLLECTIONS: Fine Vintage LPs and Journal of Recorded Music. Archiváu dende l'orixinal, el 11 de xineru de 2012. Consultáu'l 8 de xineru de 2012.
  9. ↑ Carson, B.H. et al. (1949) "A Record Changer and Record of Complementary Design", RCA Review, June 1949, as reprinted by the Audiu Engineering Society (retrieved January 5, 2013)
  10. ↑ Indiana State Museum document non. 71.2010.098.0001
  11. ↑ Dawson, Jim and, Propes, Steve Backbeat Books: 45 Rpm: The History, Heroes and Villains of a Pop Music Revolution. ISBN 0879307579. Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  12. ↑ Wallerstein, Edward. «LPs historic». Musicinthemail.com. Consultáu'l 8 de xineru de 2012.
  13. ↑ Diskery Goes 33 in March To Service Entire Market; 45 Promotion in High Gear. 7 de xineru de 1950. https://books.google.com/books?id=BUUEAAAAMBAJ&pg=PA11. Consultáu'l 8 de xineru de 2012.
  14. ↑ Label "X". 2. 2005. http://home.earthlink.net/~v1tiger/labelX.html.
  15. ↑ The History of Living Stereo, RCA Victor liner notes
  16. ↑ Hough, Clint. «Bringing on back the good times». Sixties City. Consultáu'l 8 de xineru de 2012.
  17. ↑ «Trade Mark Details as at 13 November 2012: Case details for Trade Mark 325592». United Kingdom Intelectual Property Office (7 de setiembre de 2009). Consultáu'l 13 de payares de 2012.
  18. ↑ British RCA to Cut Decca Ltd. Tie In O.K., Eire & Form Own Set-Up. Billboard. 4 de payares de 1967. https://books.google.com/books?id=TSgEAAAAMBAJ&pg=PA3&dq=%22british+rca+to+cut+decca%22&hl=en&sa=X&ei=QIxfVP_xNYyfyASfxICQAQ&ved=0CCgQ6AEwAA#v=onepage&q=%22british%20rca%20to%20cut%20decca%22&f=false. Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  19. ↑ «Richard III (1955) - Soundtrack details». SoundtrackCollector.com (13 de mayu de 2007). Consultáu'l 8 de xineru de 2012.
  20. ↑ «Taming Of The Shrew, The  – Various Artists : Read reviews and compare prices at Ciao.co.uk». Cd.ciao.co.uk (26 de xunetu de 1999). Consultáu'l 8 de xunu de 2012.
  21. ↑ «The Rise and Fall of the Compact 33 Record». Megocollector.com (18 d'avientu de 2009). Consultáu'l 8 de xineru de 2012.
  22. ↑ «Dynaflex - RCA's 1970s ultra-thin vinyl». Martin Belam. Consultáu'l 9 de setiembre de 2016.
  23. ↑ RCA: Now Elvis rocked for Bertelsmann, too, Bertelsmann Worldwide Media, http://www.bertelsmann.com/bertelsmann_corp/wms41/customers/bmcorp/pdf/RCA_-_Now_Elvis_rocked_for_Bertelsmann__too.pdf Archived 2011-05-14 at the Wayback Machine
  24. ↑ RCA Deal Gives Bertelsmann Multinational Label Ranking. 98. Nielsen Business Media, Inc.. 20 de setiembre de 1986. https://books.google.com/books?id=ayQEAAAAMBAJ&pg=PP1&dq=%22rca+records%22+%2B+%22xeneral+electric%22#v=onepage&q=%22rca%20records%22%20%2B%20%22xeneral%20electric%22&f=false. Consultáu'l 8 de xineru de 2012.
  25. ↑ «Rap On Rca Records : The Original O.s. Record Company Is Back In Groove». Los Angeles Times. 18 de setiembre de 1998. http://articles.latimes.com/1988-09-18/business/fi-3214_1_rca-records. Consultáu'l 14 d'agostu de 2015.
  26. ↑ Dannen, Frederic Random House: Hit Men: Power Brokers and Fast Money Inside the Music Business. ISBN 9780679730613. Consultáu'l 14 d'agostu de 2015.
  27. ↑ New Chief at RCA Records. New York Times. 9 d'agostu de 1990. https://www.nytimes.com/1990/08/09/business/new-chief-at-rca-records.html. Consultáu'l 15 d'agostu de 2015.
  28. ↑ Novik Knows the Score in RCA's New Talent Drive. Billboard. 28 de payares de 1992. https://books.google.com/books?id=KRAEAAAAMBAJ&pg=PA10&dq=dave+novik+rca+1992&hl=en&sa=X&ved=0CB4Q6AEwAGoVChMI2M6anpasxwIVRpQNCh3ndAcI#v=onepage&q=dave%20novik%20rca%201992&f=false. Consultáu'l 15 d'agostu de 2015.
  29. ↑ Jamieson Named RCA President After 7 Month Search. Billboard. 8 d'abril de 1995. https://books.google.com/books?id=6AsEAAAAMBAJ&pg=PA4-IA1&lpg=PA4-IA1&dq=RCA+records+galante+1995+market+share&source=bl&ots=8j-4Dr9Z1l&sig=gz-5JZjHIn0jNSArzPQXQz9MWcE&hl=en&sa=X&ved=0CCYQ6AEwAWoVChMItsz9vJysxwIVhpWACh3YqQVb#v=onepage&q=RCA%20records%20galante%201995%20market%20share&f=false. Consultáu'l 15 d'agostu de 2015.
  30. ↑ RCA prexy gives Nipper something to bark about. Variety. 13 de mayu de 1993. http://variety.com/1993/music/news/rca-prexy-gives-nipper-something-to-bark-about-106821/. Consultáu'l 15 d'agostu de 2015.
  31. ↑ Company Town : BMG Names Insider to Head RCA Records. Los Angeles Times. 28 de marzu de 1995. http://articles.latimes.com/1995-03-28/business/fi-47871_1_rca-records. Consultáu'l 16 d'agostu de 2015.
  32. ↑ Retooled RCA Is Once Again A Hitmaker. Billboard. 23 de mayu de 1998. https://books.google.com/books?id=jQ4EAAAAMBAJ&pg=PA86&dq=Billboard+RCA+jamieson+rovner&hl=en&sa=X&ved=0CCEQ6AEwAWoVChMIs-SH1KysxwIVx9WACh114A34#v=onepage&q=Billboard%20RCA%20jamieson%20rovner&f. Consultáu'l 16 d'agostu de 2015.
  33. ↑ BMG Buys J Records and Shuffles Executives. New York Times. 20 de payares de 2002. https://www.nytimes.com/2002/11/20/business/media/20BMG.html. Consultáu'l 17 d'agostu de 2015.
  34. ↑ Music Biz Gets a Makeover. Billboard. 25 d'avientu de 2004. https://books.google.com/books?id=1BMEAAAAMBAJ&pg=PA48&dq=sony+bmg+merge&hl=en&sa=X&ved=0CEEQ6AEwA2oVChMIifSW0ayzxwIVyY0NCh0diAgi#v=onepage&q=sony%20bmg%20merge&f=false. Consultáu'l 18 d'agostu de 2015.
  35. ↑ Sony Buys the Rest of Ailing Sony BMG. Businessweek. 6 d'agostu de 2008. https://www.bloomberg.com/bw/stories/2008-08-06/sony-buys-the-rest-of-ailing-sony-bmgbusinessweek-business-news-stock-market-and-financial-advice. Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  36. ↑ «Deal with RCA/JIVE Brings Music Stars to BAT's Endorsement Platform». The Business Journals (Via PR Newswire) (12 d'ochobre de 2010). Consultáu'l 19 d'agostu de 2015. «RCA/JIVE Label Group is comprised of RCA Music Group (J Records, Aresta Records, RCA Records, Polo Grounds, and Battery Records) and JIVE Label Group (Jive Records, LaFace Records, Volcano Entertainment, Battery Records and Verity Gospel Music Group).»
  37. ↑ Clive Davis replaced by Barry Weiss as BMG head. USA Today. 18 d'abril de 2008. http://usatoday30.usatoday.com/life/music/news/2008-04-17-BMG_N.htm. Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  38. ↑ «The Hot 100 - 2000s Archive». Billboard. Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  39. ↑ *NSYNC's 'No Strings Attached' Turns 15: Backtracking. Idolator. 20 de marzu de 2015. http://www.idolator.com/7585200/nsync-non-strings-attached-turns-15-backtracking. Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  40. ↑ «Peter Edge Named CEO of Sony's RCA Music Group». Hollywood Reporter. 8 d'agostu de 2011. http://www.hollywoodreporter.com/news/peter-edge-named-ceo-sonys-220328. Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  41. ↑ «RCA Execs Confirm Jive and Aresta Labels Shut Down». Hollywood Reporter. 7 d'ochobre de 2011. http://www.hollywoodreporter.com/news/rca-execs-confirm-jive-aresta-245392. Consultáu'l 24 de xunu de 2015.
  42. ↑ «RCA is Slimming Down for the Holidays». Los Angeles Times. 7 d'ochobre de 2011. http://latimesblogs.latimes.com/music_blog/2011/10/rca-closing-jive-aresta-j-labels.html. Consultáu'l 24 de xunu de 2015.
  43. ↑ Halperin, Shirley (7 d'ochobre de 2011). «RCA's Peter Edge, Tom Corson on the Shuttering of Jive, J and Aresta». Billboard.biz. Consultáu'l 8 de xineru de 2012.
  44. ↑ Billboard staff (8 d'agostu de 2011). «Peter Edge Appointed CEO of RCA Music Group». Billboard.biz. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-01-16. Consultáu'l 8 de xineru de 2012.
  45. ↑ «Mark Ronson's Hit 'Uptown Funk' Adds Five Writers». The New York Times. 1 de mayu de 2015. http://artsbeat.blogs.nytimes.com/2015/05/01/mark-ronsons-hit-uptown-funk-adds-six-writers/?_r=0. Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  46. ↑ «Year End Charts 2010». Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  47. ↑ «Year End Charts 2011». Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  48. ↑ «Year End Charts 2012». Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  49. ↑ «Year End Charts 2013». Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  50. ↑ «Year End Charts 2014». Consultáu'l 19 d'agostu de 2015.
  51. ↑ Newman, Melinda (3 d'abril de 2015). «Now Free From Her Idol Contract, What's Kelly Clarkson Worth?». Billboard. Consultáu'l 8 d'agostu de 2015.
  52. ↑ Benjamin, Jeff (3 de marzu de 2015). «9 Times Kelly Clarkson Kept it Real». Fuse. Consultáu'l 8 d'agostu de 2015.
  53. ↑ «My December': Kelly Clarkson, Striking Out On Her Own». Washington Post. 26 de xunu de 2007. http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/06/25/AR2007062501859.html. Consultáu'l 22 d'agostu de 2015.

Enllaces esternos



Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.