Quercus palustris
Estáu de caltenimientu
Preocupación menor (LC)
Esmolición menor (IUCN)
Clasificación científica
Reinu: Plantae
Subreinu: Tracheobionta
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Subclas: Hamamelidae
Orde: Fagales
Familia: Fagaceae
Subfamilia: Quercoideae
Xéneru: Quercus
Subxéneru: Quercus
Seición: Lobatae
Especie: Quercus palustris
Münchh., 1770 non Rugel ex A.DC. nec Torr. & A.Gray nec Du Roi
Distribución
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]

Quercus palustris (carbayu palustre americanu o carbayu de los banzaos) ye un carbayu dientro de les numberoses especies del xéneru Quercus, Seición Lobatae (sinónimu: subgen. Erythrobalanus), perteneciente a la familia de les fagácees.[1][2]

Forma del Q. palustris: cañes ascendentes superiores, y cañes inferiores descendentes.
Vista xeneral.
Abiyotes in situ.
Seición al traviés del tueru, amosando nuedos.

Distribución

Ye nativu del este d'América del Norte, del oeste de Connecticut al este de Kansas, sur de Xeorxa, esti d'Oklahoma; tamién ye endémicu del estremu sur d'Ontario, Canadá. El carbayu palustre afíxose bien al mediu ambiente d'Australia (onde foi introducíu) y ta dafechu tremáu nel Continente australianu especialmente nos estaos más frescos del sur como Victoria y Nueva Gales del Sur. Afíxose tamién al clima d'Arxentina principalmente na rexón del Ríu de la Plata.[3]

Descripción

Ye un árbol medianu deciduo que crez hasta 25-30 m d'altor y con un tueru que llega a 1 m de diámetru. La copa ye cónica ancha cuando moza, con numberoses y pequeñes cañes radiales del centru. Cuando vieyu, delles cañes cimeres fáense bien grandes y la central piérdese, mientres les de más embaxo gradualmente aparren. Ye carauterística de la especie la particular organización de les cañes: les inferiores apunten faía embaxo, les medianes quédense horizontales y la cimeres son casi verticales.

Fueyes de 5-16 cm de llargor, y 5-12 cm d'anchu, lobulaes, con cinco a siete lóbulos, con fondes sinuosidaes ente los lóbulos. Cada lóbulu tien 5-7 pequeños escayos. La fueya ye mayormente glabra, sacante por un bien carauterísticu moñu naranxa pardu claru nel viesu, onde cada vena del lóbulu xunir a la vena central.[1] Les abiyotes, de cúpula (calibio) discoidal, plana y escamosa, son sub-esfériques, de 10-16 mm de llargor y 9-15 mm d'anchu, verdes y al maurecer pasen a pardu maciu, dempués de 18 meses de la polinización; la piel ye bien amargosa.

Ilustración en François André Michaux, The North American sylva, or A description of the forest trees of the United States, Canada and Nova Scotia ..., 1819

Nun ye un árbol bien llonxevu, non más de 90 a 120 años. Ye naturalmente un árbol de banzaos, y desenvuelve un raízdifusa, superficial y fibrosa, a diferencia d'otros carbayos, que tienen una bien fuerte y fonda. Se confinea a suelu acedu, y nun tolera suelu caliar, crez a baxa altitú, non más de 350 msnm.

Una traza de la especie (compartíu por otres poques especies de carbayu, y tamién delles Fagus y Carpinus) ye la retención de fueyes pel hibiernu poles plantes nueves, per debaxo de los 6 metros d'altor, mientres los exemplares adultos perder. Como en munches otres especies de carbayos, les sos fueyes muertes permanecen nel árbol per munchos años.[3]

Usos

La corteza foi usada por delles naciones americanes pa faer una bébora pa tratar dolores intestinales.

Esti carbayu ye unu de los más populares árboles ornamentales n'Estaos Xuníos. El sistema radicular fibrosu facer bono de tresplantar, y tamién baratu d'arrobinar, comparáu con munchos otros carbayos. Sicasí, por cuenta de la so adautación a mugor, acidez, puede sufrir una condición estresante de clorosis de fierro, onde la xamasca tórnase amarellentáu, al llantalo en suelu secu, alcalín, y probe en fierro. Les cañes decumbentes pueden ser un problema al interferir el pasu de tráficu y de peatones.

La madera ye xeneralmente comercializada como carbayu coloráu, pero ye significativamente d'inferior calidá, más débil, frecuentemente con munchos y pequeños nuedos.

Esti carbayu ye l'únicu que comen les gates de la caparina Bucculatrix domicola.

Ecoloxía

Quercus palustris ye una especie importante nel tipu de cubierta del monte, que s'atopa en tierres baxes y dellos sitios de tierres altes a lo llargo de la parte central de la gama del carbayu. Especies acomuñaes nesti tipu inclúin el pládanu coloráu ( Acer rubrum, llamera americana ( Ulmus americana ), tupelo negru (Nyssa sylvatica ), carbayu blancu de los banzaos (Quercus bicolor), carbayu sauce (Quercus phellos), carbayu overcup (Quercus lyrata ), fresa roble ( Quercus macrocarpa ), el fresnu ( Fraxinus pennsylvanica ), Nuttall carbayu ( Quercus nuttallii ), carbayu castañu de banzáu (Quercus michauxii ), y el nozales ( Carya laciniosa ) y ( Carya ovata). Quercus palustris y liquidámbar ( Liquidambar styraciflua ) varien nes sos proporciones relatives nesti tipu de cobertoria. Grandes árees de carbayu casi puru producir nos "pisos de carbayu" dende'l glaciar de monte hasta los llanos o nes tierres baxes del Ohio baxu y central, valles del ríu Mississippi.[3]

Quercus palustris ye una especie acomuñada del pládanu americanu nes tierres baxes a lo llargo de los ríos Ohio, Wabash, Mississippi, Missouri. Una variante d'esti tipu, pládanu-American elm pines carbayu liquidámbar plata, atopar a lo llargo de los principales ríos nel sur d'Illinois ya Indiana.[3]

Quercus palustris tamién en tierres baxes mal drenaes nel norte d'Ohio ya Indiana, xunto col pládanu plateáu ( Acer saccharinum ), carbayu del banzáu blancu, sicomoru ( Platanus occidentalis ), tupelo negru, álamu y oriental ( Populus deltoides ).[3]

Taxonomía

Quercus palustris describióse por Otto von Münchhausen y espublizóse en Der Hausvater 5(1): 253. 1770.[4]

Etimoloxía

Quercus: nome xenéricu del llatín que designaba igualmente al carbayu y a la encina.

palustris: epítetu latin que significa "de banzaos".[5]

Sinonimia
  • Quercus rubra var. palustris (Münchh.) Kuntze (1891).
  • Quercus rubra var. dissecta Lam. (1785).[6]

Ver tamién

Referencies

  1. 1 2 Quercus palustris en Tree Guide
  2. ↑ Pin Oak en TreeHelp
  3. 1 2 3 4 5 McQuilkin, Robert A. Quercus palustris Muenchh. en Silvics Manual
  4. ↑ «Quercus palustris». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 18 d'avientu de 2013.
  5. ↑ Harrison, Lorraine (2012). RHS Latin for gardeners. United Kingdom: Mitchell Beazley, páx. 224. ISBN 9781845337315.
  6. ↑ Sinónimnos en Kew

Fuentes

  • Bonner, F. T., and L. C. Maisenhelder. 1974. Carya Nutt. Hickory. In Seeds of woody plants of the United States. p. 269-272. C. S. Schopmeyer, tech. coord. U.S. Department of Agriculture, Agriculture Handbook 450. Washington, DC.
  • Eyre, F. H., ed. 1980. Forest cover types of the United States and Canada. Society of American Foresters, Washington, DC. 148 p.
  • Little, Elbert L., Jr. 1979. Checklist of United States trees (native and naturalized). U.S. Department of Agriculture, Agriculture Handbook 541. Washington, DC. 375 p.
  • MacDaniels, L. H. 1979. Hickories. In Nut tree culture in North America. p. 35-50. Richard A. Jaynes, ed. The Northern Nut Growers Association. W. F. Humphrey Press, Geneva, NY.
  • U.S. Department of Agriculture, Forest Service. 1980. Root characteristics of some important trees of eastern forests: a summary of literature. USDA Forest Service, Eastern Region, Milwaukee, WI 217 p.

Bibliografía

  1. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., New York.
  2. Flora of North America Editorial Committee, e. 1997. Magnoliidae and Hamamelidae. Fl. N. Amer. 3: i–xxiii, 1–590.
  3. Gleason, H. A. 1968. The Choripetalous Dicotyledoneae. vol. 2. 655 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. U.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  4. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1991. Man. Vasc. Pl. N.E. U.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
  5. Godfrey, R. K. & J. W. Wooten. 1981. Aquatic Wetland Pl. S.E. U.S. Dicot. 1–944. Univ. Xeorxa Press, Athens.
  6. Great Plains Flora Association. 1986. Fl. Great Plains i–vii, 1–1392. University Press of Kansas, Lawrence.
  7. Radford, A. E., H. E. Ahles & C. R. Bell. 1968. Man. Vasc. Fl. Carolinas i–lxi, 1–1183. University of North Carolina Press, Chapel Hill.
  8. Scoggan, H. J. 1978. Dicotyledoneae (Saururaceae to Violaceae). 3: 547–1115. In Fl. Canada. National Museums of Canada, Ottawa.
  9. Small, J. K. 1933. Man. S.E. Fl. i–xxii, 1–1554. Published by the Author, New York. View in BotanicusView in Biodiversity Heritage Library
  10. Voss, E. G. 1985. Michigan Flora. Part II Dicots (Saururaceae-Cornaceae). Bull. Cranbrook Inst. Sci. 59. xix + 724.

Enllaces esternos

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.