Plantía:Ficha de prueba nuclear La prueba Trinity foi la primer prueba d'un arma nuclear polos Estaos Xuníos. Tuvo llugar el 16 de xunetu de 1945. Foi la primer esplosión de la hestoria d'una arma d'esti tipu. La bomba españada usaba como material fisionable plutoniu, igual que la llanzada más tarde sobre Nagasaki, Xapón.
Antes d'empecipiase la Segunda Guerra Mundial, la física austriaca Lise Meitner, quien partiera de Berlín a Estocolmu en 1938, y Otto Robert Frisch esplicaron el fenómenu de la fisión nuclear, reparáu nel llaboratoriu d'Otto Hahn en Berlín. Les noticies llegaron a los Estaos Xuníos en xineru de 1939 per mediu de Niels Bohr, lo que desencadenó nos Estaos Xuníos una gran actividá científica y teunolóxica que remataría na prueba Trinity en xunetu de 1945.
Investigación, diseñu, prueba y producción
Proyeutu Manhattan
La creación de les armes nucleares plantegóse arriendes de la política y les meyores científiques de finales de la década de 1930. L'aumentu de los gobiernos fascistes n'Europa y los nuevos descubrimientos sobre la naturaleza de los átomos de converxencia utilizar n'Estaos Xuníos, Reinu Xuníu y Canadá pa desenvolver armes bien poderoses, utilizando la fisión nuclear como fonte primaria d'enerxía. El Proyeutu Manhattan, foi llamáu l'Alianza d'esfuerciu, remató na prueba d'una arma nuclear nel sitiu qu'agora se llama Trinidá, en xunetu de 1945, y nos bombardeos atómicos de Hiroshima y Nagasaki unes selmanes más tarde.
Desenvolvimientu
Magar los intentos d'Estaos Xuníos d'investigar la viabilidá de les armes nucleares empecipióse aproximao en 1939, la práutica de desenvolvimientu empecipióse en serio en 1942, cuando estos esfuercios fueron treslladaos so l'autoridá del Exércitu de los EE.XX. y convirtióse nel Proyeutu Manhattan. El proyeutu atopar nel Llaboratoriu de Los Alamos en Nuevu Mexico y centróse tantu nel desenvolvimientu del material fisionable p'alimentar la cadena de reacciones nucleares que se llevó a cabu dientro de les armes, y nel diseñu de les mesmes armes.
A partir de xineru de 1944 a xunetu de 1945, la producción a gran escala facer en plantes en funcionamientu, y el material fisionable producíu poro, utilízase pa determinar les carauterístiques de les armes. Llevar a cabu les investigaciones pa consiguir delles posibilidaes pal diseñu de bombes. Nos principios les decisiones sobre'l diseñu d'armes basárase en cantidaes minúscules d'uraniu-235 y el plutoniu creáu en plantes piloto y de laboratorio ciclotrones. A partir d'estes resultancies, pensóse que la creación d'una bomba sería tan simple como pa formar una masa crítico.
La producción d'uraniu-235 demostró ser bastante difícil cola teunoloxía esistente, pero la producción de plutoniu yera más fácil, yá que yera un productu resultante especialmente de los reactores nucleares, el primeru de les cualos foi desenvuelta por Enrico Fermi en 1942. El plutoniu producir nel sitiu Hanford nel reactor B, la primer producción de plutoniu nel reactor, del mundu. Esti primer llote de plutoniu perfeccionar nel 221-T de plantes, utilizando'l procesu de bismutu fosfátiques, de 26 d'avientu de 1944 al 2 de febreru de 1945, y foi apurríu al Llaboratoriu Nacional de Los Alamos en Nuevu Mexico el 5 de febreru de 1945. Esti reactor de plutoniu aptu yera considerablemente menos puru que ciclotrón de producción de plutoniu, sicasí la presencia d'otru isótopu de plutoniu nel productu resultante significa que la simple "arma de fueu" modelu de diseñu de la bomba nun funcionar; la presencia de neutrones extra significaba que l'arma antes d'españar amenorgaría considerablemente'l rendimientu. Esti problema foi afayáu en 1944 y dio llugar a un rediseño de la bomba como un dispositivu de "implosión" nel qu'un nucleu esféricu de plutoniu estrúyese utilizando esplosivos convencionales, lo qu'aumentaría la densidá del plutoniu y, por tanto, algamar la masa crítico. La esfera de plutoniu tendría que ser estruyida a toles sos partes esautamente igual porque cualquier error tendría un "final fatal", como qu'a cencielles espulse'l pervalible plutoniu y nun dea llugar a una gran esplosión. Por cuenta de les dificultaes na creación de les lentes d'esplosivos pa una perfecta compresión, el xefe del Proyeutu Manhattan, el Xeneral Leslie Groves y direutor científicu J. Robert Oppenheimer decidieron qu'una prueba de conceutu tendría que llevase a cabu primero que l'arma pudiera ser utilizada con enfotu na guerra. Esta bomba utiliza'l mesmu diseñu que la esplosión de Nagasaki el 9 d'agostu de 1945, dempués de que la prueba Trinity demostrara la so viabilidá.
Orixe del nome
.jpg.webp)
L'orixe exactu del nome ye desconocíu, pero atribúyese mayormente al líder del llaboratoriu Robert Oppenheimer como referencia a la poesía de John Donne.
Planificación de la prueba
La planificación pal ensayu asignar a Kenneth Bainbridge, un profesor de física na Universidá de Harvard, que trabaya col espertu n'esplosivos George Kistiakowsky. El sitiu tenía que tar allugáu nun llugar que garantice'l secretu de los oxetivos del proyeutu, inclusive como una arma nuclear y que paeza qu'una fuercia d'orixe desconocíu fíxose españar. Un bon equipu científicu que se xuntara pa recuperar datos de la prueba en sí, y directrices de seguridá que se desenvolvió pa protexer al personal de lo desconocío una y bones los resultaos del esperimentu yeren bien peligrosos. Instaláronse docenes de cámares pa prindar l'eventu en película, creaes pol fotógrafu Berlyn Brixner.
Sitiu escoyíu
El llugar escoyíu pa la prueba foi una zona remota d'Alamogordo, dempués conocida como White Sands. El llugar atopar na zona norte, ente los pueblos de Carrizozo y San Antonio, Nuevu Méxicu, nel desiertu Xornada del Muertu, al suroeste de los Estaos Xuníos (33.675° N, 106.475° O).
Na seronda de 1944, empezaron a llegar soldaos al sitiu de Trinidá pa preparar pa la prueba. El sarxentu Marvin Davis y la so unidá de policía militar llegaron al sitiu de Los Álamos el 30 d'avientu de 1944. Esta unidá inicial estableció puestos de control de seguridá en redol a la zona, con planes pa utilizar los caballos pa patrullar. Les distancies a lo llargo del sitiu a xixilar resultaben demasiao grandes, polo que se recurrió al usu de jeeps y camiones de tresporte. Mientres 1945, llegó otru tipu de personal al sitiu de Trinidá p'ayudar nos preparativos pa la prueba de la bomba. Cuando los soldaos nel sitiu asitiáronse, familiarizar cola población de Socorru. Intentaron utilizar l'agua de los pozos de los ranchos, pero consideraron que l'agua yera demasiáu alcalina y non podía bebese. Por ello viéronse obligaos a utilizar agua salao marina de EE.UU, xabón y agua potable tresportaes dende Socorru. La gasolina y el diésel mercar a la Standard Oil a granel na planta de Socorru. Construyéronse dos búnkers pa reparar la prueba, Oppenheimer y Brig. El xeneral Thomas Farrell reparó dende unu de los búnkeres a 16 km de la detonación, ente que'l xeneral Leslie Groves reparar dende un búnker a 27 km de distancia.
Predicciones
Los observadores fixeron apuestes sobre los resultaos de la prueba. Les predicciones fueron ente cero (un fallu completu) a 18 quilotones de TNT (predichu pol físicu Isidor Isaac Rabi, que foi quien ganó l'apueste), a la destrucción del estáu de Nuevu Méxicu, a la ignición de l'atmósfera y l'incineración de tol planeta. Esta última resultancia, magar los cálculos demostraron que yera casi imposible, causó cierta ansiedá en dalgunos de los científicos por un tiempu.
Loxística
El 7 de mayu anterior realizóse una detonación de 100 tonelaes de TNT como prueba pa la calibración de la instrumentación. Pa la prueba en sí, el dispositivu nuclear de plutoniu, de nome clave gadget asitiar na parte cimera d'una torre d'aceru de 20 metros pa la so detonación. Una gran canasta d'aceru de nome clave Jumbo atopábase preparada pa recuperar el plutoniu en casu de que la prueba fallara. La detonación programóse primeramente pa les 4:00, pero foi retardada por razones meteorolóxiques.
Resultáu de la prueba
A les 05:29:45 hora llocal, el dispositivu esplotó con una enerxía equivalente a 19 kilotón, equivalentes a 19 000 tonelaes de TNT (87,5 TJ). Dexó un cráter nel suelu desértico de 3 metros de fondura y 330 metros d'anchu. Nel momentu de la detonación, los montes circundantes fueron allumaes mientres unu a dos segundos. Los colores reparaos del llume variaben dende moráu hasta verde, y finalmente a blancu. El estampido de la esplosión tardó 40 segundos n'algamar a los observadores y la onda de choque pudo sentise a 160 quilómetros de distancia. La nube en forma de fungu algamó 12 quilómetros.
El direutor de Los Alamos, Robert Oppenheimer quien reparó la prueba, más tarde comentó que l'eventu recordó-y una llinia del famosu testu indiu Bhagavad Gita:[1][2]
Convertíme en muerte, en destructor de mundos.
Richard Feynman afirmó ser l'únicu observador en ver la esplosión ensin les lentes escuros, protexéndose de los dañibles rayos ultravioleta namái tres el cristal d'un camión.
Nel cráter, el sable del desiertu, compuesta principalmente de xil, se derritió convirtiéndose nun vidriu de color verde claru, que foi llamáu trinitita. El cráter rellenóse dempués de la prueba, y l'exércitu informó del eventu como una esplosión accidental nun área de refugaya de municiones, lo cual nun foi desmentíu nin fechu públicu hasta'l 6 d'agostu, dempués del ataque a Hiroshima.
El periodista oficial del Proyeutu Manhattan, William L. Laurence, treslladara primeramente dellos borradores de noticies a la so oficina nel New York Times pa ser publicaos en casu d'emerxencia, informando dende una prueba esitosa (el que s'utilizó) hasta escenarios más macabros alrodiu de cómo tolos científicos morrieren nun solu accidente «estrañu».
Alredor de 260 persones guardaron la prueba, nenguna a una distancia menor de 9 km.
Anguaño
L'área foi declarada Monumentu Históricu Nacional en 1975 y ye accesible al públicu mientres el primer sábadu d'abril y d'ochobre. Entá esiste una pequeña radiación residual nel sitiu. El Monumentu Trinity, formáu por una roca aspra y escura en forma d'obeliscu d'alredor de 3,6 m d'altor, marca'l hipocentru de la esplosión.
Ver tamién
Referencies
- ↑ James A. Hijiya, "The Gita of Robert Oppenheimer" Proceedings of the American Philosophical Society, 144:2 (June 2000).
- ↑ Richard Rhodes, The Making of the Atomic Bomb (New York: Simon and Shuster, 1986). páxs. 675–676.
Enllaces esternos
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Prueba Trinity.- Trinity Remembered: 60th Anniversary (n'inglés)
- Nuclear-Weapon Archive (n'inglés)
- The Trinity test nel sitiu web del Llaboratoriu Nacional de Los Alamos (n'inglés)
- The Trinity test nel sitiu web del Llaboratoriu Nacional Sandia (n'inglés)
- Patrón d'escayencia de la Prueba Trinity (n'inglés)
- Fotografíes de la Prueba Trinity (n'inglés)
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q207342- Multimedia: Trinity test