La prosa ye una forma que toma naturalmente'l llinguaxe pa espresar los conceutos, y nun ta suxeta, como'l versu, a midida y cadencia determinaes.
La prosa ye una forma de la llingua escrita, definida por oposición al versu escontra tras, con figures que s'arrexunten nel llamáu paralelismu. Definióse la prosa por oposición al versu, porque aquella nun tien nin ritmu métricu, nin repetición (formes fixes) nin periodicidad (rima) como aquél (Ducrot y Todorov, 1974). Ritmu, repetición y periodicidad son xustamente los elementos caracterizadores de la oralidad.
Ye necesariu resaltar que nun tien de confundir se'l llinguaxe faláu cola prosa. Monsieur Jourdain dalguna vegada preguntó: «que, cuando digo; “Nicole, tráime les pantuflas y deme el mio gorru de dormir”, ¿eso ye prosa?». La respuesta sería non, una y bones la prosa ye una forma d'escritura, que s'estrema del versu, más paecíu que la prosa a la oralidad; y que ye usada n'obres lliteraries tales como cartes, cuentos y noveles.
Lliteratura griega
L'orixe de la prosa provién de la Xonia nel sieglu VI e.C., primero por una prosa narradora pa describir llugares, costumes o rellatos, nuna llingua más racionalista, distinta de la llírica. Sicasí, el so mayor desenvolvimientu efectuar n'Atenes mientres los sieglos V y IV e.C.[1]
Per primer vegada disponer d'un preséu llingüísticu capaz de sirvir al pensamientu astractu.
Los principales autores de la historiografía griega en prosa son:
- Heródoto, cola so prosa narrativa inspirada na Ilíada;
- Tucídides, cola so prosa científica, narrando y argumentando fechos contemporáneos ya intentando la imparcialidá;
- Xenofonte, cola so obra Heléniques, siguiendo la obra del anterior, anque escribe de forma parcial a favor de los espartanos.
Ver tamién
- Prosa poética
- Xéneru narrativu
Referencies
Enllaces esternos
