Principáu de Lucca y Piombino (de 1805 a 1814)
Estado cliente napoleónico (es)
Alministración
Capital	Lucca
Llingües oficiales	italianu
Xeografía

Principáu de Lucca y Piombino: Franco (1806).

El principáu de Lucca y Piombino (italianu: Principato di Lucca y Piombino ) foi un Estáu napoleónicu alcontráu na Toscana (Italia) qu'esistió de 1805 a 1815. El 23 de xunu de 1805 por pidimientu del Senáu de Lucca, constituyóse'l principáu de Lucca y Piombino, que s'asignó a la hermana de Napoleón Bonaparte, Elisa Bonaparte, y al so home Felice Bacciocchi.

Formación

L'Estáu surdió como resultáu de l'anexón del Principáu de Lucca (est. 22 de xunu 1805), l'antigua República de Lucca y la ocupación per Francia dende finales de 1799, y l'anexón del Principáu de Piombino, siendo Elisa Princesa de Piombino dende marzu d'aquel añu. Los Principaos combinaos fueron entós gobernaos por una única monarquía. Elisa yera la Princesa reinante de Piombino y Lucca. El so home Felice Pasquale Baciocchi convertir nel Príncipe titular de Piombino.

Gobierno

La Constitución del principáu foi redactada por Napoleón el 22 de xunu de 1805, estableciendo un Conseyu d'Estáu p'asistir a la Princesa, y un Senáu llexislativu.

El principáu adoptó'l francu francés como moneda propia, anque s'acuñaron dalgunes poques monedes locales especiales.

El 3 de marzu de 1809, como parte del Tratáu de Fontainebleau, el so hermanu Napoleón creó'l Gran Ducáu de Toscana, con Elisa reinando como Gran Duquesa tola Toscana dende Florencia. La rexón fuera anexonada al Imperiu francés dos años antes, del anterior Reinu de Etruria (1801-1807). Dende entós el Principáu de Lucca y Piombino formó parte del Gran Ducáu de Toscana, y de resultes un territoriu del Primer Imperiu Francés. Sí tenía un estatutu especial, y foi escoyíu un prefeutu (Antoine-Marie-Pierre de Hautmesnil). Sicasí, el territoriu nunca foi nomáu como un departamentu de Francia.

Final

En 1814, l'Exércitu Imperial Austriacu ocupó Lucca, terminando col control francés cola cayida de Napoleón. Sol Congresu de Viena Piombino foi dau al Gran Ducáu de Toscana, y Elba (una islla qu'históricamente perteneciera a Piombino) al exiliáu Napoleón como principáu.

Lucca foi restituyida como un Estáu con estatus separáu como Ducáu de Lucca (1815-1847). El Congresu de Viena (1814-1815) concedió'l Ducáu a la exiliada María Luisa (1782-1824), exiliada española de la Casa de Borbón, quien fixo casu omiso de la constitución impuesta sobre ella pol Congresu, y gobernó de forma absolutista.

Ver tamién

• Villa Reale di Marlia — Villa real de Elisa Bonaparte nel Principáu.
• Principáu de Piombino

Referencies

• Claude Drigon, Nouveau traité historique et archéologique de la vraie et parfaite science des armoiries
• L'Univers, histoire et description de tous les peuples
• Marie Nicolas Bouillet, Dictionnaire universel d'histoire et de géographie,
• Gérard Hubert, La sculpture dans l'Italie napoléonienne,

Referencies

Enllaces esternos

• Banderes de Lucca
• Constitución de Lucca (n'italianu)