Poggio Bracciolini
Vida
Nacimientu Terranuova Bracciolini (es) Traducir, 11 de febreru de 1380[1]
Nacionalidá República de Florencia
Bandera de Estaos Pontificios Estaos Pontificios
Bandera d'Italia Italia
Muerte Florencia[2], 30 d'ochobre de 1459[1] (79 años)
Familia
Fíos/es Iacopo Bracciolini (es) Traducir
Estudios
Llingües falaes llatín[3]
Alumnu de Giovanni Malpaghini
Oficiu historiador, espertu n'estudios clásicos, filósofu, traductor, escritor
Cambiar los datos en Wikidata
Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Poggio Bracciolini.
Historia Florentina, 1478

Gian Francesco Poggio Bracciolini (11 de febreru de 1380, Terranuova Bracciolini (es) Traducir – 30 d'ochobre de 1459, Florencia) foi un humanista italianu.

Estudió en Florencia y vinu a Roma alredor del añu 1402. El papa Bonifaciu IX fixo d'él unu de los sos secretarios apostólicos. Ocupó'l cargu de canciller de Florencia en xunu de 1453 gracies a la proteición de los Médici y foi un llatinista convencíu de que'l llatín yera una llingua viva, polo que foi con frecuencia criticáu por ciceronianos como Leonardo Bruni o Lorenzo Valla (esti postreru escribió un Antidotus in Poggium).

Foi un incansable persiguidor de manuscritos por toa Italia, Inglaterra, Alemaña, Francia y Suiza, de suerte que rescató, mercó, copió o robó él solo gran parte de la lliteratura clásica llatina antigua que reverdeció nel Renacimientu dende'l senu de los monesterios a qu'allegó na so busca. Usaba, a imitación de Coluccio Salutati, la nueva lletra gótica más rápida en cuenta de la minúscula carolina. Asina rescató numberosos discursos de Cicerón qu'atopó nel monesteriu de Cluny en 1415, según, nel monesteriu suizu de Saint Gall, el primer testu completu de la Institutio Oratoria de Quintilianu, un fragmentu de Valerio Flacu, comentarios de Cicerón, otros d'Asconio y Prisciano a Virxiliu y un manuscritu de Vitrubio. N'Alemaña atopó un códiz de Vegecio. Tamién atopó'l De rerum natura de Lucrecio[4] y obres de Manilio, Silio Itálicu, Amiano Marcelino y obres de los gramáticos Caper, Eutiques y Probo. Tamién topó les Silvae d'Estaciu, y esto ye namái una parte bien pequeña de los sos descubrimientos.

Estudió amás la historia de Florencia, qu'escribió dende los años 1350 a 1455, y compunxo numberoses epístoles, dalgunes d'elles contra los sos enemigos, y diálogos en llatín; foi bien conocida y popular una coleición so de cuentecillos risibles que tituló Liber facetiarum.

Un aspeutu bastante desconocíu ye'l so papel nel desenvolvimientu de la caligrafía (ver imaxe). Bracciolini ye consideráu'l[5] principal creador de la lletra caligráfica lettera antica formata o humanista, qu'espublizó dende'l so trabayu como notariu y al traviés de la secretaría del Papa. Esta lletra dio llugar a fines del sieglu XV a la lletra humanista d'imprenta.

Referencies

  1. 1 2 «Diccionario biográfico de los italianos» (italianu) (1960).
  2. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 31 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  3. ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  4. ↑ Rico, Francisco; Márquez (2000). «Humanismu y ética», Historia de la Ética 1. Crítica, páx. 529. ISBN 84-7423-336-4.
  5. ↑ Mediavilla, Claude (2005). «Les escritures gótiques», Caligrafía,. Campgrafic., páx. 188 y ss.. ISBN 84-933446-8-0.

Enllaces esternos

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.