Afayos recién

En xunu de 2005 túvose noticia d'un nuevu planeta terrestre estrasolar. Esti orbita la nana colorada Gliese 876 (allugáu na constelación d'Acuariu), a 15 años-lluz. Tien una masa d'ente 6 y 9 vegaes la terrestre y un periodu orbital de 2 díes terrestres.

El 10 d'agostu de 2005, los esperimentos PLANET/RoboNet y OGLE detectaron señales d'un planeta fríu llamáu OGLE-2005-BLG-390Lb, de 5,5 mases terrestres, orbitando una estrella a 21.000 años lluz na constelación de Escorpio. Detectar por aciu la téunica de "microlentes gravitatories", la única capaz de detectar planetes fríos de mases asemeyaes a la Tierra.

Inda na primavera de 2005, otru planeta llamáu OGLE-2005-BLG-169Lb, de 13 mases terrestres, foi topáu nuna estrella asitiada a 9.000 años-lluz. Este podría ser un xigante gaseosu o un planeta terrestre, y paez orbitar la so estrella a una distancia equivalente a la del cinturón d'asteroides.

En xineru de 2016 el telescopiu Kepler de la NASA, en collaboración col espectrómetru HARPS de La Silla, en Chile afayaron el planeta predresu más grande a la fecha. Bautizáu como BD + 20594 atópase na constelación de Aries a 500 años lluz de distancia y la so masa ye 17 vegaes la de la Tierra, aproximao como Neptunu. Tien una densidá d'aproximao 8 gramos per centímetru cúbicu y ye ruinamente metálicu.

Tipos de planetes terrestres

Recreación d'un planeta de carbonu

En teoría, hai dos tipos de planetes terrestres o predresos, unu d'ellos llamaos planetes de siliciu apoderáu por silicatos (como la Tierra, Marte y Venus) y l'otru ye un tipu teóricu que ta conformáu por compuestos del carbonu, como los asteroides de tipu condrito carbonáceo. Denominar planetes de carbonu ("planetes de diamante"), esti tipu nun foi reparáu hasta agora pero detectáronse grandes cantidaes de carbonu en discos protoplanetarios de delles estrelles onde podríen tase formando planetes d'esti tipu, unu d'estos ye'l discu de polvu de la estrella beta pictoris.

Anguaño, en fase de diseñu, hai dellos telescopios que seríen capaces de resolver planetes individuales. Ente ellos, el Terrestrial Planet Finder, Space Interferometry Mission, Darwin, New Worlds Imager, la misión Kepler y el Overwhelmingly Large Telescope.

Enclinos de densidaes

La densidá non estruyida d'un planeta terrestre ye la densidá media que los sos materiales tendríen ensin presión dalguna. Un eleváu valor de densidá ensin estruyir indica una concentración más elevada en metal. La densidá ensin estruyir ye utilizada más que la densidá media real porque'l nucleu de los planetes tienden a aumentar (la densidá media d'un planeta depende tamién más del so tamañu que de la so composición).

Mercuriu

Mercuriu ta constituyíu de 70 % metal (principalmente fierro) y 30 % de silicatos y la so densidá ye de 5,427 g/cm3. Les persones dedicaes a la xeoloxía envaloren que'l nucleu ocupa aproximao 42 % del so volume. El nucleu en fusión ta arrodiáu d'una capa de roques. Sobre la corteza de Mercuriu atópense numberosos cantos que s'estienden sobre cientos de quilómetros de llargor. Eso dexa suponer que'l nucleu y la so capa esfreciéronse y contraxeron ente que la corteza se solidificó.

Mercuriu por (MESSENGER) el 14 de xineru del 2008.

Estructura interna de Mercuriu.

Esisten diverses hipótesis alrodiu de la elevada cantidá de fierro qu'esiste nesti planeta, pero ente elles, la teoría la más aceptada ye que Mercuriu tenía una rellación de metal/silicatu paecida a aquelles de les condrites carbonáceas y una masa d'aproximao 2.25 vegaes que la so masa actual, pero de primeres de la hestoria del Sistema solar, Mercuriu podría ser impactáu por un cuerpu terrestre (Planetesimal) d'aproximao 1/6 de la masa de Mercuriu y un diámetru de dellos centenares de quilómetros. L'impautu arrincaría una gran parte de la corteza primitiva y del so mantu, dexando'l nucleu intactu.

Venus

Con una densidá de 5,26 g/cm3 y un radiu de 6 051 km, dizse que Venus ye la hermana ximielga de la Tierra. La corteza de Venus representa aproximao 0,34 % del radiu del planeta y los analises fechos por distintes sondes probaron que'l material esterior de Venus ye paecíu al granitu y al basaltu terrestre.

Marte

Como primer aproximamientu, puede considerase que la corteza marciana tien una densidá uniforme de 2,9 g/cm3, lo que conduz a una espesura d'aproximao 50 km,esto ye 4,4 % del radiu del planeta.

Pola ausencia de datos sísmicos explotables, la estructura interna del planeta resulta malo de precisar. Sicasí, l'aprovechamientu de la información recoyida poles diversu sondes qu'esploraron el planeta pudieron determinar que podría tar constituyida d'un abrigu sólidu de silicatos ricos en fierro y de un nucleu líquidu o siquier inda esencialmente líquidu.

Un estudiu dexó la constancia de cálculos fundaos sobre modelos xeoquímicos del planeta según los cualos el nucleu contendría de 5 al 13,5 % d'azufre y l'abrigu contendría de 11 al 15,5 % de fierro.