Comienzos

Nació en Grazzano Monferrato, un pequeñu pueblu de la rexón d'El Piamonte, de padre terrateniente y madre burguesa. Dempués d'estudiar na Academia Militar de Turín, sirvió nel Exércitu dende 1892, primero como teniente d'artillería mientres les campañes d'Eritrea (1896) y Libia (1912), onde s'estremó na batalla de Zanzur.

Al empezar la participación del Reinu na Primer Guerra Mundial, tenía'l grau de teniente coronel, xubiendo dempués al de xeneral polos sos servicios en tomar del Monte Sabotino en mayu de 1916. En 1918 yá yera ayudante del Comandante en Xefe, a pesar de ser parcialmente responsable del desastre en Caporetto del 24 d'ochobre de 1917.

Enteguerres

Mientres la posguerra foi escoyíu senador, entá calteniendo'l so grau militar, lo que-y dexó desempeñar cargos especiales en Rumanía y Estaos Xuníos en 1920 y 1921. Foi nun primer momentu opositor al réxime de Benito Mussolini, pa depués sofitalo. Nesti momentu foi designáu embaxador en Brasil. Dende ende tornó a Italia, pa ocupar el cargu de Xefe del Estáu Mayor del Exércitu dende'l 4 de mayu de 1924. Ente 1929 y 1933 foi destináu como gobernador de Tripolitania. En 1936 reemplazó al xeneral Emilio de Bono al mandu de la invasión d'Etiopía. Autorizó l'usu de gas mostaza contra l'enemigu, y finalmente conquistó Adís Abeba, lo cual punxo fin a la guerra. Pol so llogru foi nomáu duque d'Adís Abeba, dende onde exerció como Virréi.

Segunda Guerra Mundial

Oponer a la firma del Pactu d'Aceru cola Alemaña nazi, yá que consideraba improbable la posibilidá de salir victoriosu en casu de guerra. Una vegada empezada la guerra, arrenunció n'avientu de 1940 al so cargu, como resultancia del probe papel desempeñáu poles tropes italianes na invasión de Grecia. Xerarques fascistes acusárenlu de ser el responsable del fracasu de la ofensiva italiana en Grecia y, en tratando de axenciar en devanéu el sofitu del rei por aciu un amagu de dimisión el 27 de payares de 1940, cesó como xefe del Estáu Mayor italianu pocos díes más tarde.^[5] Sustituyó-y nel cargu'l xeneral Ugo Cavallero.^[6]

Rindición italiana

Tres el desembarcu angloamericanu en Sicilia del 9 de xunetu de 1943, el país viose conmocionáu pola noticia. Esto provocó la crisis del gobiernu fascista que desaguaría'l 25 de xunetu, tres una xunta del Gran Conseyu Fascista,^[6] na destitución de Mussolini como presidente del gobiernu per parte del rei Víctor Manuel III, que nomó nel so llugar a Badoglio. Les sos primeres midíes fueron declarar la llei marcial, amás d'empecipiar negociaciones direutes y secretes colos Aliaos que se llevaron a cabu en Lisboa col fin de llegar a un armisticiu.

El 8 de setiembre, Estaos Xuníos fixo públicu (resalvando les súpliques de Badoglio) l'armisticiu robláu de callao per Italia cinco díes antes. La oposición de Badoglio deber a la peligrosa situación na que s'atopaba'l país, yá que yera consciente de que les cercaníes de Roma y la contorna de llugares estratéxicos de la parte d'Italia entá non ocupada polos Aliaos (Italia central y septentrional) taben controlaos por tropes alemanes.^[7]

Esi mesmu día, a les 19:45, Badoglio dirixir por radiu a la nación pa dar a conocer l'armisticiu. Al anochecer, la familia real y parte del gobiernu decidieron fuxir a Pescara por medrana a la reacción alemana. Dende ellí la Marina tresportar a Brindisi a bordu de la fragata Baionetta, onde s'estableció una nueva sede so proteición aliada. En xunu de 1944, tres la lliberación de Roma, el Comité de Lliberación Nacional solicitó la sustitución de Badoglio como presidente del gobiernu por tar íntimamente amestáu col réxime fascista. Foi reemplazáu al frente del gobiernu por Ivanoe Bonomi, que yá ocupara dichu cargu ente 1921 y 1922.

Últimos años

Tres la so sustitución como presidente del gobiernu, Badoglio retirar de la vida pública, y finó en 1956 na so llocalidá natal, Grazzano Monferrato, qu'en 1939 fuera rebautizada Grazzano Badoglio nel so honor.