Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Picea abies
Estáu de caltenimientu
Esmolición menor (LC)
Esmolición menor (IUCN 3.1)[1]
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Pinophyta
Orde: Pinales
Familia: Pinaceae
Subfamilia: Piceoideae
Xéneru: Picea
Especie: Picea abies
(L.) H.Karst. 1881
Distribución
Distribución.
Distribución.
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]

L'Picea abies ye un abetu, por non pertenecer al xéneru Abies, el de los abetos, polo qu'esta ye la razón que tamién se-y conoza como abetu falsu.

Distribución

Orixinaria de la parte central y este d'Europa, dende los países nórdicos hasta los Balcanes, suel formar montes n'altitúes cimeres a los 800 msnm, conviviendo frecuentemente col alerce.

Descripción

Conu femenín neñón.
Los conos femeninos maduros son colgantes.

Ye una gran conífera de fueya perenne qu'algama un altor d'ente 30-50 m y un diámetru de tueru de 1 a 1,5 m. La carauterística d'esta pícea ye la so copa piramidal, bien regular. Puede algamar los 70 m d'altor. L'abetu coloráu más alto mide, 63 m, alcuéntrase en monte virxe de Perućica, nel parque nacional Sutjeska, Bosnia-Herzegovina.

Les sos cañes crecen horizontalmente, sacante na zona alta, en que se disponen de forma ascendente. De tueru rectu y corteza pardorrojiza que s'escama llixeramente cola edá. Presenta fueyes aciculares d'ente 1 a 2,5 cm de llargor, ríxides y apuntiaes, dispuestes en verticiloss y de color verde escuru brillante, presenten una seición tresversal cuadrangular. Les cañes nueves que broten en primavera son mariellu verdoses.

Los conos (piñes), al igual que nel restu de les especies de píceas, son colgantes, de forma ovoide y de ente 10-18 cm de llargu, siendo los más llargos de les piceas; les piñes son verdes o acolorataes y al maurecer, 5-7 meses dempués de la polinización, pasen a ser de color marrón parduzu o purpúreo. Presenten escames triangulares. La granes son negres de 4-5 mm de llongura con una ala marrón claro de 15 mm.

Les fueyes son ríxides y apuntiaes, de color verde escuru brillante
La corteza de los árboles nuevos ye acoloratada.
La corteza de los árboles adultos ye gris y se escama llixeramente cola edá.

Usos

Picea abies

En munchos países del norte d'Europa considérase-y l'abetu típicu de Navidá. Ye bien apreciáu en xardinería, ocupando un llugar destacáu en parques y xardinos europeos y tamién ye utilizáu pa reforestación por cuenta de la so madera, de color claru, bien trabajable y de finu acabáu; ideal pa ebanistería o pa iguar preseos musicales, los famosos violinos Stradivarius fueron fabricaos d'esti tipu d'árbol. Fazioli destacada fabrica de pianos gracies al so grandiosu soníu utiliza esta mesma madera pa los sos pianos[2]

L'árbol más antiguu del mundu

Tjikko

N'abril de 2008 científicos de la Universidá de Umeå (Suecia) afayaron un exemplar de Picea con un sistema de raigaños de 9.550 años d'antigüedá.[3] Llámase Old Tjikko. La llonxevidá de la pícea débese per un sitiu a la so doble capacidá pa clonase a partir de les reserves del raigañu, y por otru a afaese a los cambeos climáticos, evolucionando d'árbol a arbustu. Considérase l'árbol vivu de más edá nel mundu. Anguaño tópase na provincia de Dalarna, Suecia.

Taxonomía

Picea abies describióse por (L.) H.Karst. y espublizóse en Encyclopédie Méthodique. Botanique ... Supplément 5(1): 35. 1817.[4]

Etimoloxía

Picea; nome xenéricu que ye tomáu direutamente del Llatín pix = "brea", nome clásicu dadu a un pinu que producía esta sustancia[5]

abies: epítetu llatín que significa "abetu".[6]

Variedaes

Esisten delles formes d'esta pícea:

  • P. abies 'Aurea' - xamasca amarellentada.
  • P. abies 'Pendula' - cañes colgantes.
  • P. abies 'Argentea' - xamasca blanca- plateáu.
  • P. abies 'Nana' - xamasca anaranxada y de ente 30 - 60 cm d'alto solamente.
  • Picea abies var. europaea (Tepl.) Jurkev. & Parv.
Sinonimia
  • Abies abies (L.) Druce
  • Abies alpestris Brügger
  • Abies carpatica (Loudon) Ravenscr.
  • Abies cinerea Borkh.
  • Abies clambrasiliana Lavallée
  • Abies clanbrassiliana Loudon
  • Abies coerulescens K.Koch
  • Abies communis P.Lawson
  • Abies commutata var. mucronata Loudon
  • Abies conica Lavallée
  • Abies cranstonii Lavallée
  • Abies elegans Sm. ex J.Knight
  • Abies eremita K.Koch
  • Abies erythrocarpa (Purk.) Nyman
  • Abies escelsa (Lam.) Poir.
  • Abies estrema Th.Fr.
  • Abies finedonensis Gordon
  • Abies gigantea Sm. ex Carrière
  • Abies gregoryana H.Low. ex Gordon
  • Abies inverta R.Sm. ex Gordon
  • Abies lemoniana Booth ex Gordon
  • Abies medioxima C.Lawson
  • Abies minima Lavallée
  • Abies minuta Poir.
  • Abies montana Nyman
  • Abies mucronata Rausch ex Carrière
  • Abies parvula Knight
  • Abies pectinata Gilib.
  • Abies picea Mill.
  • Abies pumila Voss
  • Abies subarctica (Schur) Nyman
  • Abies viminalis Wahlenb.
  • Abies vulgaris Wender.
  • Picea alpestris (Brügger) Stein
  • Picea cranstonii Beissn.
  • Picea elegantissima Beissn.
  • Picea escelsa (Lam.) Link
  • Picea finedonensis Beissn.
  • Picea gregoryana Beissn.
  • Picea integrisquamis (Carrière) Chiov.
  • Picea maxwellii Beissn.
  • Picea montana Schur
  • Picea obovata var. alpestris (Brügger) A.Henry
  • Picea remontii Beissn.
  • Picea rubra A.Dietr.
  • Picea subarctica Schur
  • Picea velebitica Simonk. ex Kümmerle
  • Picea viminalis (Alstr.) Beissn.
  • Picea vulgaris Link
  • Pinus abies L.
  • Pinus carpatica Gordon
  • Pinus cinerea Röhl.
  • Pinus clanbrasiliana J.Forbes
  • Pinus escelsa Lam.
  • Pinus picea Du Roi
  • Pinus pyramidalis Salisb.
  • Pinus sativa Lam.
  • Pinus viminalis Alstr.

Referencies

Biblografía

  1. Bailey, L.H. & E. Z. Bailey. 1976. Hortus Third i–xiv, 1–1290. MacMillan, New York.
  2. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., New York.
  3. Flora of North America Editorial Committee, e. 1993. Pteridophytes and Gymnosperms. Fl. N. Amer. 2: i–xvi, 1–475.
  4. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1968. The Pteridophytoa, Gymnospermae and Monocotyledoneae. 1: 1–482. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. U.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  5. Radford, A. E., H. E. Ahles & C. R. Bell. 1968. Man. Vasc. Fl. Carolinas i–lxi, 1–1183. University of North Carolina Press, Chapel Hill.
  6. Small, J. K. 1933. Man. S.E. Fl. i–xxii, 1–1554. Published by the Author, New York. View in BotanicusView in Biodiversity Heritage Library

Enllaces esternos

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.