La película de 35 mm ye'l formatu de negativu o película fotográfica más utilizáu, tantu en cine como en fotografía, que se caltién relativamente ensin cambeos dende la so introducción en 1892 por William Dickson y Thomas Edison, qu'usaron material fotográfico proporcionáu por George Eastman. El so nome vien de que'l negativu ye cortáu en tires que miden 35 milímetros d'anchu[1][2] y, según la norma, tien de llevar cuatro perforaciones por cuadru o fotograma en dambos llaos, por que la película reproducir a 24 fotogrames per segundu.[3]

Una gran variedá de calibres, na so mayoría patentaos, fueron usaos en numberoses cámares y sistemes de proyeición desenvueltos independientemente a finales del sieglu XIX y a principios del sieglu XX, dende los 13 mm a los 75 mm.[4] La película de 35 mm foi finalmente reconocida como la midida estándar internacional en 1909[5] y caltúvose largamente como'l formatu de película dominante pa la creación y proyeición d'imáxenes, a pesar de les amenaces de calibres más pequeños y más grandes, y de formatos novedosos, porque'l so tamañu dexa una relativamente bona rellación ente'l costu del material fotográfico y la calidá de la imaxe prindada. Adicionalmente, l'amplia disponibilidad de los proyeutores de 35 mm nes sales comerciales llogró que mientres munches décades fuera l'únicu formatu de película reproducible en casi cualquier cine nel mundu.

Esti calibre ye extraordinariamente versátil nes sos aplicaciones. Nos últimos cien años modificóse pa incluyir soníu, rediseñáu pa crear una base de la película más segura, formuláu pa prindar color; contuvo ensame de formatos de pantalla ancha (widescreen) ya incorporáu información de soníu dixital en casi toles sos árees que nun tienen marcos. Dende l'empiezu del sieglu XXI, la fabricación de la película de 35 mm convirtióse nun duopoliu ente Eastman Kodak y Fujifilm. Sicasí, en 2012 Fujifilm anunció la so intención d'abandonar la producción de celuloide n'analóxicu pa centrase no dixital,[6] dexando a Kodak como única compañía productora de cinta de celuloide. Ante'l riesgu de la desapaición d'esti formatu analóxicu, un grupu de direutores de cine (Christopher Nolan, Quentin Tarantino, Judd Apatow, Martin Scorsese y J.J Abrams) punxeron en marcha una campaña de defensa d'esti sistema, sofitando d'esta forma a la compañía Kodak, que sufrió un descensu del 96% de les sos ventes tres la irrupción del formatu dixital y encara un seriu riesgu de zarru, no que supondría'l fin definitivu del formatu cinematográficu de 35 mm.[7]

Historia recién

En 1880 George Eastman empezó a fabricar plaques fotográfiques de gelatina ensuga en Rochester, Nueva York. Xunto con W.H. Walker, Eastman inventó un sostenedor pa un rodiellu de papel revistíu de capa de gelatina. La invención de Hannibal Goodwin de la base de película nitrocelulosa, en 1887, foi la primer película tresparente y flexible;[8] nos años siguientes, Émile Reynaud desenvolvió'l primera filme stock furáu.

Sicasí, Eastman foi la primera gran empresa que llanzó la producción en masa d'estos componentes, cuando en 1889 notó que la emulsión de solución xelatinosa de bromuru podía ser aplicada a esta base clara esaniciáu asina'l papel.[9]

Innovaciones sonores

Fotografia d'un segmentu impresu, amuésanos los cuatro formatos d'audiu (o "pista cuádruple")- D'Izquierda a derecha, SDDS (área azul a la izquierda de los furacos grandes), Dolby Digital (zona gris ente los furacos dentaos), soníu analóxicu (los dos llinies blanques a la derecha de la pista Dolby Digital), y el códigu de tiempu pa DTS (la llinia puntiada a la derecha de la pista analóxica.).

Mientres la década d'años 1990 introducir hasta 3 sistemes dixitales de soníu pa la película de 35 mm: el Dolby Digital, que s'almacena ente les perforaciones del filme, el SDDS, asitiáu en dos llinies redundantes pelos márxenes de la película pasaes les perforaciones, y finalmente el DTS nel que la información de soníu almacenar en discos compactos por separáu que se lleen al traviés de la llinia de los tiempos. Como toos estos formatos pueden apaecer en delles partes del filme, una película puede contener toos, dexando una meyor distribución por toles sales.

La teunoloxía de la pista óptica analóxica tamién camudó: a principios del sieglu XXI, el distribuidores sustituyeron les bandes sonores aplicaes, que yeren bien contaminantes, por otros d'óptiques tintadas de color cian. Por cuenta de que les lluces d'escitación incandescentes tradicionales producen abondoses cantidaes de lluz infrarroxo y les pistes de color cian nun absorbíen la lluz infrarroxo, los cines viéronse obligaos a reemplazar la lluz excitadora incandescente con un LED coloráu de colores complementarios o con un láser. Estos excitadores LED o láser son compatibles coles pistes más antigües.

Pa facilitar esti cambéu, distribuyéronse impresiones conocíes como "high magenta". Estes impresiones usaben una banda sonora de plata que s'imprimía na capa de colorante magenta. La resultancia foi una banda sonora óptica, con baxos niveles de distorsión sibilante (modulación cruciada), en dambos tipos de soportes.

Cayente

Hai un periodu de transición ente los años 2005 y 2015. La rápida conversión de la proyeición dixital causó que les sales de cine sustituyeren los proyeutores de 35 mm por otros dixitales. A mediaos del añu 2010, la mayoría de sales en tol mundu yá s'habíen digitalizado, anque dalgunes inda siguen funcionando analógicamente, de la mesma manera qu'esiste un mercáu pa los más entusiastes d'esti formatu

Referencies

  1. ↑ 1,377 pulgaes ye dimensión especificada pola SMPTE, o 34,975 mm. El tamañu foi creáu por Dickson en collaboración con Eastman, y fuera estándar, ensin unidaes métriques. Una cuenta d'esto ye dau nun artículu de Dickson en 1993 na revista del SMPTE Half Frame Cameres. Consultáu'l 12 d'agostu de 2006. Esti tamañu ye tamién esautamente la metá de rollu de película Tipu A de 2 3/4 pulgaes (68,85 mm), que foi l'estándar de Eastman nesi tiempu'Enhancing the Illusion: The Process and Origins of Photography, George Eastman House. Consultáu'l 12 d'agostu de 2006
  2. ↑ ANSI/SMPTE 139-1996. SMPTE STANDARD for Motion Picture Film (35mm) - Perforated KS. Society of Motion Picture and Television Engineers. White Plains, NY.
  3. ↑ Hummel, Rob (ed). American Cinematographer Manual, 8th edition. ASC Press: Hollywood, 2001
  4. ↑ Horak, Jan-Christopher. UCLA Film and Television Archive, Introduction to Film Gauges. Retrieved August 11, 2006
  5. ↑ Alsobrook, Russ T. International Cinematographers Guild, Machines That Made the Movies, part 1. Retrieved August 11, 2006.
  6. ↑ «Fujifilm dexa de fabricar rollos pa películes tres 80 años nel negociu». Cinco Días (13 de septiembr de 2012). Consultáu'l 15 de mayu de 2015.
  7. ↑ «Sofito de Scorsese, Nolan, Tarantino, Apatow y Abrams al 35 mm.». NextCine (7 d'agostu de 2014). Consultáu'l 16 de mayu de 2015.
  8. ↑ The Wizard of Photography: The Story of George Eastman and How He Transformed Photography Timeline PBS American Experience Online. Retrieved July 5, 2006.
  9. ↑ Mees, C. E. Kenneth (1961). From Dry Plates to Ektachrome Film: A Story of Photographic Research. Ziff-Davis Publishing. páxs. 15-16.

Enllaces esternos

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.