Pedro Blanco Soto
5. presidente de Bolivia 26 avientu 1828 - 1r xineru 1829 ← José Miguel de Velasco - José Miguel de Velasco →
Vida
Nacimientu	Cochabamba, 19 d'ochobre de 1795
Nacionalidá	Bolivia
Muerte	Sucre, 1 de xineru de 1829 (33 años)
Causa de la muerte	homicidio doloso (es)
Estudios
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	políticu

Pedro Blanco Soto (19 d'ochobre de 1795, Cochabamba – 1 de xineru de 1829, Sucre) foi un militar y políticu bolivianu, quintu Presidente de Bolivia, cargu qu'ocupó por un periodu bien curtiu antes de ser asesináu polos sos opositores. Foi tamién un oficial distinguíu mientres la guerra d'independencia peruana

Biografía

Blanco, fíu de José Manuel Blanco y Vicenta Soto nació na ciudá de Cochabamba, Bolivia el 19 d'ochobre de 1795. A los 17 años se enlistó nel exércitu realista participando na campaña contra los patriotes arxentinos nel so natal Alto Perú, prontamente destacó na caballería formando parte del escuadrón Cazadores Montaos, foi xubíu a teniente tres la batalla de Vilcapujio, y a capitán tres la de Viluma.^[1]

Col desembarcu de la espedición llibertadora de San Martín l'escuadrón en que sirvía'l capitán Blanco foi movíu al Baxu Perú. Sería na campaña de 1823 onde s'estremaría notablemente al puntu de recibir una mención especial pol so valor nel parte del xeneral Gerónimo Valdés, yá que mientres les escaramuzas previes a la Batalla de Torata el capitán Blanco al mandu de solu 35 cazadores montaos batiérase contra la vanguardia enemiga, matando cola so espada a un oficial independentista y posándose del so caballu en mediu del fueu cruciáu pa recoyer la espada y el sombreru del so competidor. Por esta distinguida aición foi-y agasayada de manes del mesmu Valdés y en presencia de tola división realista un formosu sable que fuera tomáu al comandante arxentín Gregorio Aráoz de Lamadrid mientres una escaramuza nel Altu Perú y que Valdez caltenía pa premiar la primer traza d'estraordinariu valor.^[2]

Participación nel exércitu patriota

A pesar de la so prometedora carrera nel exércitu real, como munchos otros oficiales americanos desertó al bandu independentista siendo que pocos díes dempués militaba yá nel exércitu patriota, combatiendo'l restu de la campaña al exércitu nel qu'hasta entós sirviera y nel qu'entá formaba un hermanu so como ayudante d'órdenes del brigadier Valdés,^[3] incorporáu al exércitu peruanu fixo la segunda campaña d'entemedios al mandu del xeneral Andrés de Santa Cruz atopándose na batalla de Zepita pola que Santa Cruz foi nomáu mariscal, cuando'l xeneral Santa Cruz replegar en derrota del Altu Perú dirixó una partida de soldaos esvalixaos que se xunieron al exércitu del caudiellu patriota José Miguel Lanza pa combatir a los sos órdenes en Alzuri contra les fuercies del xeneral Olañeta onde a pesar del so valor fueron ganaos poles meyor pertrechadas tropes realistes,^[4] depués d'esta aición retornó a Lima pa xunise al exércitu xuníu de Bolívar siendo nomáu comandante del tercer escuadrón de "Húsares de Perú" que pola so brava participación na Batalla de Junín, na que'l comandante Soto foi reconocíu pol so valor nel parte oficial, fueron renombraos pol llibertador como "Húsares de Junín", y que güei constitúin la guardia presidencial de Perú. Finalmente combatiría tamién na decisiva Batalla d'Ayacucho na cual resultó gravemente mancáu al puntu que creyendo segura la so muerte dixo al xeneral José de La Mar, xefe de la so división, cuando foi a ve-y, lo siguiente: "Xeneral, muerro, pero tengo'l prestu de sellar cola mio sangre la llibertá de la mio Patria".^[5] Según les memories del coronel Manuel Antonio López el comandante Soto tuvo ente los más de 50 oficiales, principalmente peruanos, que víspores de la batalla final axuntar nel campu d'Ayacucho pa saludar y despidise de los sos familiares y amigos que militen nel exércitu real y nel que'l so hermanu mandaba un cuerpu de la caballería española.^[6]

La so firida foi debidamente atendida y una vegada restablecíu pasó al Altu Perú onde Bolívar, dixebrando al Altu Perú del baxu Perú, acababa de crear la República de Bolívar (actual Bolivia), col rangu de general Pedro Blanco Soto entró al serviciu del exércitu de la so patria natal. El gobiernu presidíu por Antonio José de Sucre caltenía nel país una numberosa división colombiana lo que xuníu a un gobiernu bolivariano creó'l descontentu nun sector de la población y l'exércitu bolivianu. Les mesmes tropes colombianes acabaron per sulevar se contra l'autoridá de Sucre quien resultó mancáu al tratar d'encalorar un motín en Chuquisaca. So esta situación de conmoción interna producióse la invasión del exércitu peruanu al mandu d'Agustín Gamarra que'l so oxetivu yera forzar la salida de les tropes colombianes de Bolivia yá que constituyíen una amenaza pal Perú que pol so refugu a la presidencia vitalicia de Boliviar y problemes estremeros cola Gran Colombia atopar a puertes d'una guerra con esi país.

La división que mandaba'l xeneral Blanco pronuncióse a favor del exércitu peruanu, el 31 de mayu la que mandaba'l xeneral Braun atacó-y en Potosí pero foi refugada. El gruesu del exércitu bolivianu al mandu del xeneral José María Pérez de Urdininea, fuertemente menguáu pola deserción de xefes y soldaos al exércitu de Gamarra, retirar a Oruro ensin presentar batalla. Darréu l'exércitu peruanu ocupo les ciudaes de La Paz y Oruro. Les fuercies de Blanco dirixir a la ciudá de Sucre y depués a Ñuccho onde prindaron al presidente Antonio José de Sucre, magar depués foi lliberáu por Gamarra.

El 6 de xunetu de 1828 roblóse'l tratáu de Piquiza. Nel tratáu convieno la salida de les tropes grancolombianas pol puertu d'Arica, en tresportes qu'apurriría'l gobiernu de Perú que les sos tropes retirar tamién en setiembre d'esi añu.

Presidente Provisional de Bolivia

Establecer nel tratáu de Piquiza, la convocatoria a una Asamblea Constituyente la mesma que s'axuntó'l 16 d'avientu y designó Presidente Provisional de Bolivia al xeneral Pedro Blanco, quien tomo posesión del cargu'l 26 d'avientu de 1828. Les midíes adoptaes pol so nuevu gobiernu nun fueron del presto de la cúpula militar boliviana n'especial la encabezada pol coronel José Ballivián que 5 díes dempués depunxo a Blanco, quien col brazu en cabestrillo foi treslladáu prisioneru al conventu de la Recoleta onde sería asesináu pola guardia que lo curiaba'l 1 de xineru de 1829. Pedro Blanco pasó a la historia de Bolivia como'l presidente bolivianu que gobernó solo 8 díes, siendo'l so gobiernu'l más curtiu de tolos presidentes.

L'historiador español Mariano Torrente, na so obra dedicada a la guerra d'independencia hispanoamericana, refiriéndose n'unu de los sos pasaxes a la persona de Pedro Blanco Soto diría: "sensible ye por cierto qu'un oficial tan recomendable fuera sacrificáu socesivamente al raxón de los mesmos independientes, a que les sos files pasar...".^[7] pedro blancu intentu sustituyir dellos mandos militares opositores

Referencies

Bibliografía

• Historia de Bolivia, editorial: Gisbert (4ª edición).
• https://web.archive.org/web/20080911172919/http://www.bolivia.gov.bo/

Predecesor: José Miguel de Velasco

Presidente de Bolivia 26 d'avientu de 1828 - 1 de xineru de 1829

Socesor: José Miguel de Velasco