Fundación y primeres lluches de poder

Jorge Fernández Díaz foi'l Primer presidente del Partíu

El Partíu Popular de Cataluña ñaz como la refundación d'Alianza Popular a nivel nacional en 1989, representando pos una ideoloxía de centroderecha y constitucionalista, siendo'l presidente de dambes formaciones Jorge Fernández Díaz (1983-1991).

A finales de la década de 1980, el Partíu Popular catalán travesó una fonda crisis que duró hasta bien acabáu la década de los 90 debíu al choque de dos enclinos: una, más decidida a enfrentase nel gobiernu de Jordi Pujol liderada por Vidal-Quadras, y otra, más moderada liderada pol mesmu Jorge Fernández Díaz.^[1] Finalmente, en payares de 1990, la executiva empobinada por esti postreru foi sustituyida por una xestora encabezada por Vidal-Quadras en Barcelona y en xineru de 1991 lo mesmu asocedió cola executiva rexonal, que foi relevada por una xestora empobinada por Josep Piqué y Camps, de forma que l'ala dura del PP rexonal consiguía'l control de partíu.^[2]

Vidal-Quadras encabezó de manera efectiva una oposición a les polítiques nacionalistes, y nel periodu nel qué foi Presidente (1991-1996) el partíu progresó hasta llegar a 17 diputaos y los meyores resultaos de la historia en votos y porcentaxe de votu (13,08 %) de la historia del partíu nes eleiciones al Parllamentu de Cataluña de 1995 (coincidiendo col periodu neñ que'l partíu consiguió mayores cuotes d'impopularidá: más del 70 % del eleutoráu afirmaba que nunca-yos votaría.^[3]

Pactu del Majèstic

Hotel Majestic

Sicasí, dempués de les Eleiciones xenerales d'España de 1996 el Partíu Popular español llogró mayoría simple y, una de les condiciones de Jordi Pujol pa sofitar al PP nel Congresu de los Diputaos foi que Vidal-Quadras dexara de dirixir el PP en Cataluña.^[4][5][6] condiciones que s'alcordaron nel conocíu como Pactu de Majèstic, y qu'incluyía asina mesmu'l desendolcu del financiamientu autonómicu yá empecipiáu na etapa socialista, la supresión del serviciu militar obligatoriu y el trespasu de competencies.^[7] Esti pactu tenía tamién la so contrapartida catalana, yá que dempués de les Eleiciones al Parllamentu de Cataluña de 1995 CiU nun consiguió mayoría absoluta y supunxo'l sofitu del PP de Cataluña nel Parlament. Asina, Vidal-Quadras foi estremáu de la presidencia del Partíu Popular de Cataluña, presentando la so dimisión como presidente d'esti.^[8]

Dempués de la destitución de Vidal-Quadras s'escoyió a Alberto Fernández Díaz (hermanu del primer Presidente'l PP Catalán) porque anidiara la llinia del partíu en Cataluña con oxetu de facilitar el caltenimientu del pactu de gobernabilidá. La cayida nes siguientes eleiciones de 1999 foi importante, sufriendo una perda de 120.000 votos y 5 escaños. Sicasí, nes eleiciones xenerales d'España de 2000 el PPC llogró'l máximu resultáu de la so historia en votos, porcentaxe de votu y escaños hasta'l momentu. Dende aquel añu, el presidente'l Gobiernu español José María Aznar proclamó a Josep Piqué como'l llíder d'un nuevu proyeutu de centru catalanista que tenía l'oxetivu d'apostar el poder a CiU.^[9] Sicasí Alberto Fernández siguió siendo'l llíder oficial hasta l'añu 2003, nel que finalmente se peracabó la sustitución.

El "Non" al Estatutu de 2006

El Partíu s'asitió en contra del Estatutu d'autonomía de Cataluña de 2006, faciendo campaña pol "Non" al referéndum estatutariu que se celebró'l 18 de xunu de 2006 siguiendo les conseñes de la so formación central, que consideró qu'esti Estatutu yera una reforma tapada de la Constitución Española.

Un añu dempués, en xunetu de 2007, Piqué presentó la so dimisión irrevocable dempués de facese pública la decisión del secretariu xeneral nacional del partíu, Ángel Acebes, de nun cuntar colos homes d'enfotu de Piqué como responsables del comité de campaña del PP catalán pa les próximes eleiciones xenerales.^[10]

Piqué foi releváu mientres un añu por Daniel Sirera, hasta qu'en 2008 Alicia Sánchez-Camacho foi escoyida como Presidenta.

Etapa Sánchez-Camacho

Alicia Sánchez Camacho, primer Presidenta del Partíu en Cataluña.

Cola nueva direición de Sànchez Camacho al frente del PPC, el partíu volvió al retomar el pulsu, recuperando la tercer posición y consiguiendo 18 diputaos nes eleiciones parllamentaries de 2010 (anque ensin superar el porcentaxe y númberu de votos de 1995).^[11] El Partíu sofitó'l gobiernu en minoría de CiU presidío por Artur Mas. Naquel momentu inclusive Sánchez Camacho dixo que'l PPC tomó más una sienda catalanista nel cual sofitaben el "autonomismu diferencial".,^[12] tou y la nueva llinia política aprobada nel XVI Congresu nacional del PP de 2008 en Valencia, respecto a los pactos con partíos nacionalistes.

La llinia de crecedera del partíu quedó ratificada nes Eleiciones municipales d'España de 2011, comicios onde llogró los meyores resultaos de la so historia en Cataluña, convirtiéndose na tercer fuercia de los conceyos catalanes -en porcentaxe de votos- con 363.555 votos (12,67 %) y 473 rexidores, frente a los 283.195 (9,87 %) y 284 rexidores que llograra en 2007.^[13] Con estes resultancies el Partíu Popular catalán consiguió diez alcaldíes, destacando la de Castelldefels -con 63.000 habitantes- y la de Badalona, tercer ciudá más poblada de Cataluña. Cola victoria de Xavier García Albiol en Badalona los populares catalanes consiguieron per primer vegada na so historia l'alcaldía d'una gran ciudá catalana. Amás, gracies a distintos pactos, el PPC consiguió entrar al equipu de gobiernu de mediu centenar de conceyos, destacando capitales de contorna como Vielha y Mijaran y Reus.^[14] Estes resultancies fixeron que per primer vegada na so historia, el partíu entrara al equipu de gobiernu de la Diputación de Barcelona. Los populares, con seis diputaos nel ente provincial, llegaron a un alcuerdu con Convergència i Unió.^[15]

Nes Eleiciones xenerales d'España de 2011, el partíu llogró ser la tercer fuerza nes cuatro circunscripciones catalanes -per detrás de CiU y del PSC - llogrando 715.802 votos y once diputaos. Jorge Fernández Díaz, el so cabezaleru por Barcelona, foi darréu nomáu Ministru del Interior por Mariano Rajoy. En 2012, dientro'l XIII Congresu Rexonal del partíu aprobóse'l cambéu de nome, y denominóse Partit Popular Català. Nesti congresu tamién s'aprobó la incorporación de la señera al logotipu del partíu.

Les declaraciones llograes cola grabación secreta d'una conversación privada mientres una comida ente Alícia Sánchez Camacho y Victoria Álvarez (ex-pareya d'unu de los fíos de Jordi Pujol) nel restorán barcelonés de La Camarga dieron llugar a un fuerte discutiniu políticu qu'acabó con una confesión de Pujol y una comisión d'investigación parllamentaria. Sánchez Camacho quedó n'entredichu y la direición del PP nacional dio la so collaboración por amortizada.^[16]

García Albiol

Xavier García Albiol

El 28 de xunetu del 2015 fíxose públicu que Xavier García Albiol sedria'l candidatu del Partíu Popular Catalán nes Eleiciones al Parllamentu de Cataluña de 2015. Albiol foi alcalde de Badalona, la tercer ciudá más grande de Cataluña, na anterior llexislatura, y a pesar de ganar les municipales de 2015 un pactu d'izquierdes lu llevó a la oposición. Albiol ye conocíu por marcar perfil propiu col so discursu escontra la inmigración. Sánchez Camacho siguió siendo la presidenta del partíu en Cataluña. La candidatura de Albiol tuvo como númberu dos por Barcelona a Andrea Levy, próxima a Jorge Moragas y considerada por dalgunos como l'apueste de futuru de Mariano Rajoy por Cataluña. El lema de la so campaña foi Plantem Cara, que tien como oxetivu algamar la segunda posición, a pesar de que finalmente llograron 11 escaños, bien per debaxo de los 19 llograos na anterior llexislatura. Finalmente, Albiol foi nomáu presidente'l partíu n'abril de 2017. Albiol apostó por una llinia de comunicación dura, llegando a usar el lema A por ellos mientres la campaña de les eleiciones nel Parllamentu de Cataluña de 2017.^[17]

El 10 de payares de 2018 García Albiol foi sustituyíu por Alejandro Fernández Álvarez na presidencia'l Partíu Popular Catalán. Según aseguró, Albiol quería centrase na campaña pa les eleiciones municipales de Badalona de 2019.

Eleiciones al Parllamenti de Cataluña

Eleiciones xenerales d'España

Eleiciones municipales en Cataluña