El Partíu Llaborista Independiente (Independent Labour Party n'inglés) foi un partíu políticu socialista británicu. Esistió ente 1893 y 1975.

Fundación y crecedera

El Partíu Llaborista Independiente (ILP) foi formáu de resultes de la fuelga de Manningham Mill en Bradford, el 14 de xineru de 1893, lo que-y convierte n'unu de los partíos socialistes más antiguos del Reinu Xuníu. El so fundador foi James Keir Hardie, que fuera escoyíu diputáu como llaborista independiente por West Ham nes eleiciones xenerales de 1892. Otru fundadores fueron Robert Smillie, Tom Mann, John Glasier, Henry Hyde Champion, Ben Tillett, Philip Snowden y Edward Carpenter.

Mientres los sos primeros años, el ILP carauterizar por formar un gran númberu d'aliances con otros pequeños grupos socialistes ya izquierdistes, y en 1895 llogró presentase en 28 circunscripciones. Tuvo bones resultancies en dellos centros urbanos pero Hardie perdió'l so escañu.

El ILP xugó un papel central na formación del Comité de Representación del Llaborismu en 1900 y, cuando'l Partíu Llaborista foi fundáu en 1906, afiliar a él. Esta afiliación dexó al ILP siguir calteniendo la so organización y la so propia política, col enfotu de ganar la mayoría dientro del Partíu Llaborista. Asina mesmu, al par que'l Partíu Llaborista nun empezó a afiliar de forma individual hasta 1918, el ILP aprovió al llaborismu de gran parte de la so militancia nos primeros años.

Les rellaciones ente'l ILP y el Partíu Llaborista carauterizar pol conflictu. Munchos militantes del ILP víen al llaborismu demasiáu cobarde y moderáu nos sos intentos de reformes sociales, y consecuentemente munches agrupaciones del ILP optaron por xunir se a la Federación Socialdemócrata de H. M. Hyndman en 1912, pa fundar el Partíu Socialista Británicu. A pesar d'ello, la mayoría permaneció nel ILP.

El 11 d'abril de 1914 el ILP celebró'l so 21º aniversariu con un Congresu en Bradford. La inminente Primer Guerra Mundial apinó les sos contradicciones internes, con una mayoría oponiéndose al conflictu, basándose nel pacifismu, frente a la direición del Partíu Llaborista, que ponía en práutica una política de sofitu al gobiernu.

El periodu d'enteguerres

En 1920, el ILP refugó la propuesta d'afiliase a la Tercera Internacional, anque nes sos files una parte simpatizaba abiertamente cola Revolución rusa, y acabó xuniéndose al acabante crear Partíu Comunista de Gran Bretaña.

Nes eleiciones de 1922, dellos miembros del ILP fueron escoyíos diputaos y el Partíu creció n'influencia, al par que'l llaborismu formaba'l so primer gobiernu. A pesar d'esto, les tensiones siguieron n'aumentu, al desilusionar coles sos polítiques moderaes a la base del ILP.

Mientres el segundu gobiernu llaborista (1929-1931), 37 diputaos del llaborismu yeren miembros del ILP, lo que-y convirtió na oposición d'izquierdes oficial a la direición llaborista. En 1930, el Congresu del ILP decidió qu'onde les sos polítiques diverxeren de les del Partíu Llaborista los sos diputaos tendríen de romper el so sofitu al gobiernu.

Nes eleiciones de 1931 los candidatos del ILP refugaron aceptar el programa del Partíu Llaborista, presentándose ensin el so sofitu oficial. 5 miembros del ILP fueron escoyíos diputaos y crearon un grupu parllamentariu propiu. En 1932, nun Congresu estraordinariu, el ILP aprobó abandonar el llaborismu. El mesmu añu, cofundó xunto a otros partíos socialistes d'izquierdes el Buró de Londres (más tarde llamáu Centru Marxista Revolucionariu Internacional).

Nos años 30, por cuenta del so desafiliación del llaborismu, el ILP sufrió una crisis de militancia, anque permaneció activu, arreyándose sobremanera na ayuda a los republicanos na Guerra Civil Española, especialmente al so aliáu internacional, el POUM. Formó un contingente propiu de voluntarios, ente los que s'atopaba l'escritor George Orwell.

La II Guerra Mundial y la post-guerra

Al igual que mientres la Primer Guerra Mundial, el ILP oponer en base al pacifismu a la Segunda Guerra Mundial, aisllándose del ambiente xeneral y del restu de partíos políticos. El final de la guerra puede entendese como la crisis final del ILP y el so abandonu de la escena política británica, especialmente marcada por a la muerte del so principal dirixente, el diputáu James Maxton, en 1946, y el refugu de volver al Partíu Llaborista. A partir d'entós convirtióse en pequeñu partíu y perdió tolos sos diputaos.

Dempués de delles décades permaneciendo como un pequeñu grupu, el ILP decidió en 1975 autodisolverse nel Partíu Llaborista, sol nome de Publicaciones Llaboristes Independientes.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Partíu Llaborista Independiente.