Otorrinolaringoloxía
especialidá médica y disciplina académica
clinical sciences (en)

La otorrinolaringoloxía (ORL) ye la especialidá médica que s'encarga del estudiu de les enfermedaes del oyíu, de les víes respiratories cimeres y parte de les inferiores (ñariz, senos paranasales, farinxe y larinxe). La ciruxía traumatolóxica, oncolóxica, plástica, estética y reparadora de la cara y el pescuezu tamién s'inclúin nel ámbitu d'esta especialidá médica. Sicasí, la patoloxía quirúrxica de los dientes, melles, llingua, glándules salivales, senos maxilares, quexal y maxilar correspuende al ciruxanu maxilofacial,^[1] magar en delles ocasiones les sos competencies específiques se superponen.

Subespecialidades

• Rinoloxía. Estudia afecciones nasales y de cuévanos paranasales y de les ciruxíes de la ñariz con fines funcionales y/o estéticos.
• Laringoloxía. Estudia afecciones y alteraciones de la larinxe qu'afecten la calidá de la voz.
• Audioloxía, estudia les alteraciones rellacionaes cola audición, especialmente sordera y hipoacusias (perceptiva y receptiva).
• Otoneuroloxía. Encargar del estudiu de patoloxíes acomuñaes a procesos vertixinosos, tales como'l síndrome de Meniere, la otoesclerosis y otres patoloxíes rellacionaes col equilibriu, según alteraciones secundaries de l'audición amás de problemes secundarios d'infecciones cróniques del oyíu.
• Llogopedia y foniatría, traten les alteraciones na articulación de la fala.
• Otorrinolaringoloxía pediátrica. Centrar nes enfermedaes de la especialidá na población infantil.
• Otorrinolaringoloxía oncolóxica. El so campu d'actuación son les enfermedaes neoplásicas o cáncer, qu'afecten a larinxe, ñariz y oyíos.

Historia

El Papiru de Ebers, redactáu nel antiguu Exiptu nel 1500 antes de cristu, contién un capítulu tituláu "Remedios pal oyíu con audición debil".

En 1492, Gasparo Tagliacozzi, profesor d'anatomía de la Universidá de Boloña, realizaba perendengues del brazu pa reconstruyir la ñariz de pacientes accidentaos. Por ello, foi duramente atacáu pola ilesia del so tiempu, quien vía nesta práutica un atentáu contra la voluntá divina.

Nel sieglu XIX desenvolviéronse numberoses meyores téuniques rellacionaes con esta especialidá médica, nel añu 1828 inventóse'l tonsilotomo, una especie de pinza con una guillotina de metal pa realizar más rápido l'amigdalectomía. En 1854 Manuel Patricio Rodríguez García o Manuel García, maestru de cantar español aniciáu n'Inglaterra qu'inventó una serie d'espeyos manuales, el laringoscopio, usando la lluz natural pa visualizar la larinxe y les cuerdes vocales. Por esto y un tratáu de fisioloxía de la voz foi gallardoniáu col doctoráu honoris causa por delles universidaes europees. En 1877 la enfermedá de Ménière ye descrita pol médicu francés Prosper Ménière nacíu en Angers en 1877.

A finales del sieglu XIX que se constitúin los primeros médicos especialistes y la cátedra llevar de manera oficial nes universidaes. La especialidá taba fundida naquellos años cola oftalmoloxía y esos médicos llamábase-yos especialistes en güeyos, oyíos, ñariz y gargüelu. Los adelantos médicos en diverses cañes de la medicina como l'anestesioloxía y ciruxía, emburriaben a la especialización. Los primeros pasos dar na ciruxía otológica y na ciruxía rinológica. Mientres tol sieglu XIX empezar a realizar movilizaciones del estribu, describiéndose téuniques y preseos pa ello, comprobándose que la extirpación del estribu nun destruyía l'audición. En 1911, Hennebert publicó que, en pacientes con sífilis conxénita, al aplicar presión sobre'l conductu auditivu esternu (CAI) y, d'esta manera, movilizar mínimamente la membrana timpánica, producíense síntomes y signos vestibulares.

Maurice H. Cottle, el que sería seique, dempués de Jacques Joseph, el ciruxanu nasal más influyente nel sieglu XX, nació n'Inglaterra en 1898, treslladándose a Francia cuando tenía doce años y dempués na so adolescencia a Estaos Xuníos. En 1944, nel Illinois Masonic Hospital, el Dr Cottle impartió les sos primeres clases de ciruxía nasal, los sos cursos d'una selmana de duración atraxeron a otorrinolaringólogos de toes partes d'Estaos Xuníos y del restu del mundu. En 1954 entamó y formó l'American Rhinologic Society. Múltiples preseos quirúrxicos lleven el so nome y son de la so autoría y ye autor del abordaxe nasal mexella-premaxila, que ye utilizáu anguaño pa cualesquier ciruxía septal. Finó en 1982.

Les enfermedaes de l'articulación temporomandibular (ATM) fueron yá reconocíos dende los tiempos de Hipócrates, pero foi l'otorrinolaringólogu James B. Costen, en 1934, el primeru qu'arrexuntó un conxuntu de síntomes que rellacionó con un trestornu funcional de l'articulación temporomandibular que darréu se conocería nel so honor como síndrome de Costen.

En 1953, la compañía Zeiss Optical introdució'l primera microscopiu quirúrxicu diseñáu específicamente pa la ciruxía d'oyíu. La introducción d'esti adelantu teunolóxicu dexó un mayor control del campu operatorio, ufiertando importantes meyores nes resultancies quirúrxiques.

Enfermedaes

Dalgunes de les enfermedaes más frecuentes incluyíes nel ámbitu de la especialidá son: Otitis, incluyendo otitis esterna, otitis media y los sos entueyos, traumatismos del oyíu, hipoacusia, vértigu, enfermedá de Meniere, neurinoma del acústicu, epistaxis, rinitis, amigdalitis y los sos entueyos, sinusitis y los sos entueyos, tumores de ñariz y senos paranasales, farinxitis, adenoides, tumores de la rinofaringe, larinxitis, cáncer de larinxe y cuerpos estraños de les víes aérees cimeres.^[2]

Ciruxía

Dientro de les intervenciones practicaes polos especialistes n'otorrinolaringoloxía inclúyense l'amigdalectomia, rinoplastia, adenoidectomía, mastoidectomía, miringotomía, larinxectomía., turbinoplastia y septoplastia.

Ver tamién

• Otoscopio

Referencies