Otón I del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu
emperador del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu

2 febreru 962 - 7 mayu 973
Vida
Nacimientu Wallhausen, 23 de payares de 912
Nacionalidá Bandera de Sacru Imperiu Romanu Xermánicu Sacru Imperiu Romanu Xermánicu
Muerte Memleben, 7 de mayu de 973 (60 años)
Sepultura Catedral de Magdeburgo (es) Traducir
Familia
Padre Enrique I el Paxareru
Madre Matilde de Ringelheim
Casáu con Edith d'Inglaterra (929 – 946)[1]
Adelaida d'Italia (951 (Gregorianu) – )[2]
Fíos/es
Hermanos/es
Familia
Pueblu Dinastía sajona (es) Traducir
Estudios
Llingües falaes llatín[5]
Oficiu gobernante
Cambiar los datos en Wikidata

Otón I d'Alemaña, tamién conocíu como Otón el Grande (n'alemán, Otto I., der Großy) (Wallhausen, cerca de Sangerhausen, 23 de payares de 912-Memleben, 7 de mayu de 973), foi rei de Germania (936-973) y emperador del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu (962-973). Fíu d'Enrique I el Pajarero o'l Cazador, duque de Saxonia y rei de Germania, en 929 yá foi acomuñáu al tronu pol so padre pa facilitar asina la socesión.

Ascensu al tronu

Tres la muerte d'Enrique I, foi unxíu y coronado n'Aquisgrán en 936 col títulu carolinxu de Rex et sacerdos ('Rei y sacerdote'). Tuvo la vocación de restaurar l'imperiu de Carlomagno (Imperiu carolinxu) y ye el primer representante del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu. Cola eficaz ayuda de l'alta xerarquía eclesiástica —en manes de los sos amigos y familiares— y de los duques de Franconia, Suabia, Lorena y Baviera, Otón llogró consolidar rápido la so posición.

Política esterior d'Otón I

La so política esterior dirixóse primeramente a la Península Itálica, onde sostuvo los derechos d'Adelaida d'Italia frente al rei Berengario II d'Ivrea. N'entrando victoriosu en Pavía, en 951, siguiendo de nuevu la tradición carolinxa, fíxose proclamar rei de los francos y los lombardos, pa casase de siguío con Adelaida. Ante esto, Berengario venció y aceptó rindi-y vasallaxe, polo que se-y fixo un buecu na repartu del poder y recibió el títulu de rei d'Italia.

P'allegar tan rápido en socorru de Adelaida, Otón aprovechó l'exércitu del so fíu mayor Liudolfo, qu'acababa d'invadir Lombardía aprovechando la inestabilidá na zona. Al apoderase d'esti exércitu y casase dempués con Adelaida, Otón atayaba toles ambiciones del so fíu n'Italia. Liudolfo sintióse bien cafiante por esti motivu, y pocu dempués, nel 953, remontar contra'l so padre cuntando col sofitu del so cuñáu Conrado el Colloráu. Pero Otón entartalló la rebelión del so fíu un añu más tarde cola ayuda d'Enrique I, duque de Baviera.

Nel este, Otón I collechó un importante ésitu al ganar na batalla de Lechfeld (955) a los maxares, colo qu'alloñó'l peligru qu'esti pueblu representaba pa los territorios orientales del so reinu. Esta victoria foi capital pal reagrupamientu de la llexitimidá xerárquica nuna superestructura política, que taba disgregándose a la manera feudal dende'l sieglu anterior. Esi mesmu añu dirixó les sos armes contra los eslavos del Elba, a los cualos venció na batalla de Recknitz, aición qu'impulsó la espansión xermánica escontra l'este.

Alianza cola Ilesia y coronáu emperador de los romanos

En 961, venceyó al so fíu Otón II al poder, según el procedimientu empecipiáu pol so padre Enrique, pa garantizar una socesión pocu conflictiva. Poco dempués atendió'l pidimientu d'ayuda del papa Xuan XII y coló a Italia pa defender los derechos del pontífiz frente a les intromisiones de Berengario. Foi coronáu emperador el 2 de febreru de 962. La coronación d'Otón I resucitó per segunda vegada'l Imperiu romanu d'Occidente (la primera foi con Carlomagno), que yera l'estáu territorial más grande d'Europa. L'alianza col Papa duró pocu, una y bones ésti llueu camudó les sos idees polítiques. Otón coló entós sobre Roma y deponer, pero los romanos nun vencieron nin aceptaron al Papa nuevu, Llión VIII, impuestu pol emperador, y a la muerte de Xuan XII escoyeron a Benedicto V. Tres una nueva campaña en 966, Otón I consiguió por fin afitase y que'l so fíu fora nomáu emperador.

Renacimientu otoniano

Sol patronalgu d'Otón I y los sos inmediatos socesores producióse'l llamáu «Renacimientu otoniano», una llindada renacencia de les artes y l'arquiteutura. La renacencia otoniano manifestar en delles escueles catedralicies alicaes, como la de Bruno I, arzobispu de Colonia, y na producción de manuscritos allumaos, la principal forma artística de la dómina, d'un puñáu de scriptoria d'élite, como Quedlinburg, fundáu por Otón en 936. Les abadíes imperiales y la corte imperial convertir en centros de la vida relixoso y espiritual, empuestos pol exemplu de muyeres de la familia real. Otón quedó escupuliciáu pol estáu de la lliturxa en Roma, asina qu'encargó el primer Llibru Pontifical, un llibru llitúrxicu que contenía tanta oraciones como instrucciones sobre'l ritu. La compilación del Pontifical romanu-xermánicu, como se-y llama anguaño, foi supervisada pol arzobispu Guillermo de Mainz.

Problemes del poder

Los emperadores nun gociaben d'un poder absoluto onde, como nel códigu romanu del Digesto, el rei yera la "llei viva". Sinón que tuvieron delles torgues que nun dexaben actuar al so brazu llibremente. Los trés principales fueron les siguientes.

El sistema d'organización feudal

El Sacru Imperiu taba estremáu en grandes dominio feudales, que los sos dueños defendíen enérxicamente la so llibertá d'aición, y los emperadores nun llograron crear instituciones comunes a tol país nin establecer nes diverses rexones funcionarios que fixeren respetar la so voluntá. Los grandes señores feudales caltuvieron celosamente el principiu de la eleición imperial y torgaron que pola tresmisión hereditaria afirmárase l'autoridá imperial.

Otón I el grande
Distintos territorios

Otru factor de debilidá imperial foi la xunta, so un mesmu cetru, de territorios heteroxéneos, como'l norte d'Italia, que la so población difería enforma por raza, tradición y costume de los xermanos y a la que los Alpes dixebraben naturalmente d'Alemaña.

El pontificáu y l'imperiu

Arriendes de la restauración del Imperiu, Otón I afirmó'l derechu de los emperadores a intervernir na eleición de los pontífices, pero tal facultá sumió desque'l papa Nicolás II (1059) estableció que la eleición pontificia sería privativa del Cónclave o colexu de cardenales. L'antagonismu ente papes y emperadores subsistió aviváu pola pretensión imperial, aguantada pol pontificáu, de sojuzgar a Italia.

Les rellaciones ente los emperadores y los pontífices, xefes absolutos de la Ilesia d'Occidente, abondaron en conflictos que debilitaron el poder imperial y papal.

La dinastía de Saxonia namái duró dos generaciones dempués d'Otón I. A principios del sieglu XI (1024) algamó'l tronu la familia ducal de Franconia. Mientres un sieglu la eleición imperial recayó nesta familia, a la que pertenecieron Enrique IV, l'emperador humildáu en Canossa, y Enrique V, quien celebró cola Ilesia'l concordatu de Worms.


Predecesor:
Enrique I		 Rei de Francia Oriental
936-973		 Socesor:
Otón II
Predecesor:
Berengario II y
Adalberto		 Rei d'Italia
951-973		 Socesor:
Otón II
Predecesor:
Berengario de Friuli		 Emperador del Sacru Imperiu
962-973		 Socesor:
Otón II

Ver tamién

Referencies

  1. ↑ Afirmao en: Kindred Britain.
  2. ↑ Identificador de persona en The Peerage: p10325.htm#i103241. Data de consulta: 7 agostu 2020.
  3. 1 2 Afirmao en: The Peerage. Llingua de la obra o nome: inglés. Autor: Darryl Lundy.
  4. ↑ Afirmao en: Genealogics. Autor: Leo van de Pas. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 2003.
  5. ↑ Afirmao en: Mirabile: Digital Archives for Medieval Culture. Llingua de la obra o nome: italianu. Editorial: SISMEL – Edizioni del Galluzzo.

Enllaces esternos




Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.