Organización de los Muyahidines del Pueblu d'Irán
organización terrorista, partíu políticu, organización guerrillera, ejército privado (es) Traducir, grupo de interés (es) Traducir, Intelligence gathering network (en) Traducir, Granja de trolls (es) Traducir y Secta
Llocalización
Sede Auvers-sur-Oise
Direición Irán
Historia
Fundación5 setiembre 1965
Organigrama
Presidente Massoud Rajavi (es) Traducir
Maryam Rajavi (es) Traducir
Web oficial
Cambiar los datos en Wikidata

La Organización de los Muyahidines del Pueblu d'Irán (de sigles ingleses PMOI, MEK o MKO) o Moyahedin-y Jalq (en persa: سازمان مجاهدين خلق ايران sāzmān-y moyāhedin-y jalq-y dirān) ye una organización iranina nel exiliu qu'aboga por derrocar a la República Islámica d'Irán.[1][2]

Fundada'l 5 de setiembre de 1965 por un grupu d'estudiantes iraninos d'esquierda como un movimientu políticu de mases islámicu y marxista,[3] MEK dedicóse primeramente a la llucha armada contra'l Xa Mohammad Reza Pahlevi, el capitalismu y el imperialismu occidental.[4] Arriendes de la Revolución iranina de 1979, el MEK y el Partíu de les Mases d'Irán decidieron aliase colos clérigos empobinaos pol Ayatolá Jomeini contra los lliberales, nacionalistes y otres fuercies moderaes al interior de la revolución. Producióse una llucha de poder y, pa mediaos de 1981, el MEK taba engarrando batalles nes cais contra los Cuerpos de la Guardia Revolucionaria Islámica.[5][6] Mientres la Guerra Irán-Iraq, el grupu recibió abellugu de Sadam Husein y llanzó ataques a Irán dende territoriu iraquín.[7] Fuentes del gobiernu afirmaron que más de 17.000 iraninos fueron asesinaos pol MKO.[8]

El grupu sostién arrenunciar a la violencia en 2001[9] y anguaño ye la organización principal del Conseyu Nacional de Resistencia d'Irán, una coalición que se denomina'l parllamentu nel exiliu dedicáu a un gobiernu democráticu, secular y de coalición n'Irán». El grupu cuntó con miles de miembros per munchos años nes sos bases n'Iraq; sicasí, según la BBC, «fueron desarmaos de resultes de la invasión comandada per Estaos Xuníos y dizse que se xuntaron a un cese al fueu».[10]

Estaos Xuníos, Canadá, Iraq ya Irán designaron al PMOI como una organización terrorista.[11][12] El 26 de xineru de 2009, dempués de que'l grupu llamara por una batalla llegal y política de siete años de duración», el Conseyu de la Unión Europea retiró al PMOI de la llista d'organizaciones consideraes como terroristes pola Xunión Europea.[13][14][15]

El PMOI sostién haber proporcionáu intelixencia militar a Estaos Xuníos sobre'l programa nuclear d'Irán en 2002 y en 2008.[16] El 6 de setiembre de 2011, la Organización de los muyahidines del pueblu iranín escoyó a Zohreh Akhyani como la so nueva secretaria xeneral por un periodu de dos años.[17] La nueva Secretaria Xeneral xunir al PMOI 32 años antes, depués de la revolución antimonárquica n'Irán en 1979.[18]

Otros nomes

La Organización de los muyahidines del pueblu iranín ye conocíu por una variedá de nomes, incluyendo:

  • Organización Mojahedin-y-Khalq (MEK).
  • L'Exércitu de Lliberación Nacional d'Irán (el brazu armáu del grupu).
  • (Aldericáu) Conseyu Nacional de Resistencia d'Irán (NCRI): el PMOI ye'l miembru fundador d'una coalición d'organizaciones llamaes NCRI, ente qu'otros, incluyendo'l FBI estauxunidense, sostienen que'l NCRI ye o bien un nomatu para o una organización de fachada del PMOI. Dambes organizaciones comparten el mesmu líder y oficines. El mesmu PMOI describen al NCRI como'l so brazu políticos» en documentos atopaos pol FBI n'avientu de 2001.[19][20]
  • Monafiqeen: el gobiernu iranín refierse consistentemente al grupu con esti nome, que significa «los hipócrites».[21]

Nota: Los acrónimos MEK y PMOI son usaos de forma intercambiable a lo llargo d'esti artículu, yá que la abreviación MEK ye comúnmente usada pelos medios y gobiernos nacionales en tol mundu pa referise a la Organización de los muyahidines del pueblu iranín.

Afiliación

Creíase que'l PMOI cuntaba con una guerrilla armada compuesta por 5.000-7.000 persones, con base n'Iraq, antes de la guerra de 2003, pero ye más probable que cuntaren con 3.000-5.000 afiliaes.[22] En 2005, el think-tank estauxunidense Council on Foreign Relations creía que'l PMOI tenía 10.000 miembros, ente un terciu o la metá de los cualos yeren combatientes. Coles mesmes, afirma que los sos miembros amenorgóse y l'organización nun tuvi enforma ésitu n'atopar nuevos reclutes.[23] Según un artículu de 2003 del New York Times, el PMOI taría compuestu por 5.000 combatientes, munchos d'ellos muyeres, con una base n'Iraq.[24]

Designación como organización terrorista

El 14 d'avientu de 2006, la revista Time publicó un artículu sobre'l PMOI ya informó: «En 2003, la policía antiterrorista francesa fixo una redada na casa de Maryam Rajavi en Auvers-sur-Oise, na cual atopó millones d'euros y prindó a Maryam Rajavi con dalgunos de los sos collaboradores. Dellos de los partidarios de Rajavi prendiéronse fueu en protesta pol so arrestu, lo que confirmó les medranes franceses sobre la naturaleza de cultu del grupu».[25]

El 14 de setiembre de 1981, Time yá publicara un artículu sobre'l PMOI nel qu'informaba que «la plataforma muyajidín centrar en eslóganes anticapitalistes y antioccidentales. Demandaba la nacionalización de tolos negocios estranxeros empobinaos por iranín y una continuación de la llucha antimperialista, especialmente contra los Estaos Xuníos». Les fontes d'intelixencia occidentales dulden que los muyahidines, anque perbién entamaos, tengan tanto siguidores como diz. «Nun son un movimientu popular», sostuvo un analista, «la so ideoloxía nun ye entendida poles mases. Son capaces de llevar a cabo operaciones terroristes, pero non de gobernar Irán».[26]

El 21 d'abril de 1997, Time publicó un artículu sobre'l PMOI, nel cual Michael Eisenstadt, un espertu sobre Irán nel Insituto de Washington sobre Política del Cercanu Oriente, afirmó:

hai un cultu a la personalidá en redol a Masud Rajavi y Maryam Rajavi que nun ye sanu... Si llegaren a algamar el poder, ye improbable qu'arrenunciaríen a él.[27]

El 28 d'agostu de 1988, The New York Times publicó un artículu tres los ataques químicos» realizaos pol PMOI contra les ciudaes occidentales iranines, onde Alireza Jafarzadeh, entós voceru públicu del PMOI nos Estaos Xuníos declaró:

Los muyahidines aprendieron a tomar táctiques apropiaes cuando y si ye necesariu. Siempres afiximos les táctiques na nuesa llucha. La forma de lluchar ye secundaria.[28]

Los muyahidines dixeron haber infligido 40.000 baxes iranines.[28]

El 13 de xunetu de 2003, el New York Times publicó un artículu nel que s'afirmaba qu'en 1991, Sadam Husein usó al PMOI y los sos tanques como fuercies d'avanzada pa entartallar al pueblu curdu iraquín nel norte, según a la población chiita iraquina nel sur. Maryam Rajavi, entós líder de les fuercies armaes del PMOI, ordenó:

Tomen a los curdos so los sos tanques y guarden les sos bales pa los Guardias Revolucionarios Iraninos.[29]

El 14 d'avientu de 2006, Time publicó un artículu sobre'l PMOI onde informó que «para mediaos de los años 1980, el grupu [PMOI] habíase congraciado con Sadam Husein, quien-yos apurrió fondos y un complexu, campu Ashraf, al norte de Bagdag. El gobiernu estauxunidense acusara al grupu d'ayudar a Sadam a reprimir brutalmente a la población curdu-iraquina a entamos de los años 1990 y a llanzar numberosos ataques al interior d'Irán».[25]

El 5 de xineru de 2009, Time publicó un artículu sobre'l PMOI y rellató que «a pesar de la so posición na 'llista terrorista' d'Estaos Xuníos dende 1997 ya informes por exmiembros de práutiques abusives y de cultu en Ashraf, el MEK había aconceyáu sofitáu de llugares sorprendentes nel esterior, especialmente dende la invasión estauxunidense, al presentase como una oposición vidable a los mulás en Teḥrán». Gary Sick, un espertu sobre'l golfu Pérsicu nel Institutu d'Oriente Mediu de la Universidá de Columbia y autor de All Fall Down: America's Tragic Encounter With Iran (Toos cayen: l'alcuentru tráxicu d'América con Irán), espresó que «fueron desaxeradamente astutos y bien, pero bien efectivos nel so propaganda y lobby de miembros del Congresu. Consiguen que tou tipu de persones roblen los sos pidimientos. Munches vegaes, los congresistes nun saben lo que tán robláu». Pero otros. añade Sick, «son bien consciente del fechu de que ye una organización designada terrorista y tán bien dispuestos a mirar escontra otru llau por un grupu que creen ye una alternativa democrática al réxime iranín».[30]

El 18 de mayu de 2005, Newsweek publicó un artículu sobre'l PMOI onde informó que «Human Rights Watch aliega que'l grupu iranín nel exiliu conocíu como Mujahideen-y Khalq (MEK) tien una hestoria de práutiques de cultu qu'inclúin forzar a miembros a divorciase de les sos esposes y participar en sesiones d'autocrítica». Entá más dramáticu ye que los exmiembros del MEK dixeren a HRW que cuando protestaron contra les polítiques del MEK o intentaron abandonar la organización, fueron arrestaos y, en dellos casos, violentamente abusaos y, n'otres instancies, encarcelaos. Fueron calteníos en reclusión solitaria per años nun campu operáu pol MEK n'Iraq so la proteición de Sadam Husein. Los representantes del MEK nos Estaos Xuníos y Francia, onde MEK tien la so sede, nun respondieron a les llamaes telefóniques de Newsweek y a un corréu electrónicu que-yos solicitaba un comentariu.

El nuevu informe de Human Rights Watch aliega qu'hubo comportamientos estraños y, delles vegaes, brutales polos líderes del grupu y l'aparatu de seguridá interna. Según HRW, tres la derrota militar de 1988, el lideralgu de Rajavi del MEK fíxose cada vez más autoritaria. Según les memories d'un desertor del MEK, Rajavi dicía tener una rellación mística con un profeta conocíu como Imán Zaman, quien ye la versión chiita del tan esperáu Mesíes. Pa encimentar meyor la so rellación col so líder y, n'última instancia, el so Mesíes, Rajavi instruyó a los sos siguidores a "divorciase" de les sos esposes. El grupu yá instaurara una práutica d'autocrítica, nes cualos pidióse a los miembros que se sometieren a la so propia "revolución ideolóxica" personal per mediu de la "confesión" de defectos personales en sesiones especiales. Human Rights Watch afirma que'l testimoniu d'ex prisioneros del MEK pinten una imaxe gris de cómo la organización trataba a los sos miembros, particularmente, aquellos que calteníen opiniones diverxentes o espresaben un intentu d'abandonar la organización. Otros testigos dixeron a HRW qu'una práutica de los interrogadores del MEK yera «arreyar cuerdes grueses alredor de los pescuezos de los prisioneros y abasnar pel suelu». Un testigu dixo a los investigadores que «delles vegaes, los prisioneros tornaben a la celda colos sos pescuezos desaxeradamente enchíos: la so cabeza y pescuezu tan grandes como una almada». Nuna declaración qu'acompañaba al so informe d'investigación, Joe Stork, un espertu de Human Rights Watch del Mediu Oriente, comenta que:

El gobiernu iranín tien un historial tarrecible en derechos humanos, pero sería un error promover a un grupu d'oposición que ye responsable de serios abusos a los derechos humanos.[31]

Referencies

  1. ↑ «Iranian group in UK terror win» (n'inglés). BBC News. 24 de xunu de 2008.
  2. ↑ Ridge, Tom; Michael Mukasey (16 d'ochobre de 2011). «Iran Opposition Group: Friend or Foe to U.S.?» (n'inglés). Fox News. http://video.foxnews.com/v/1220813454001/. Consultáu'l 17 de febreru de 2012.
  3. ↑ Abrahamian, Ervand (1989). The Iranian Mojahedin.
  4. ↑ Keddie, Nikkie, Roots of Revolution, (1981), p.238
  5. ↑ Takeyh, Ray (27 de mayu de 2009). Guardians of the Revolution: Iran and the World in the Age of the Ayatollahs, 1st (n'inglés), Oxford: Oxford University Press, páx. 27. ISBN 9780199754106. Consultáu'l 4 de xunu de 2011.
  6. ↑ Buchta, Wilfried (2002). Who Rules Iran? The Structure of Power in the Islamic Republic (n'inglés English). Washington Institute for Near East Policy, páx. 113. ISBN 0944029361. Consultáu'l 4 de xunu de 2011.
  7. ↑ Shariatmadari, David (26 de xunu de 2009). «The curious case of Iran's Mujahideen». The Guardian. http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2009/jun/25/iran-mujahedin-pmoi-mko. Consultáu'l 17 de febreru de 2012.
  8. ↑ (n'inglés) Moqtada Sadr Reiterates Iraqis' Demand for Expulsion of MKO Terrorists. 19 de setiembre de 2009. http://english.farsnews.ir/newstext.php?nn=9006280031. Consultáu'l 17 de febreru de 2012.
  9. ↑ Kroeger, Alex (12 d'avientu de 2006). «EU unfreezes Iran group's funds» (n'inglés). BBC News. http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/6172481.stm. Consultáu'l 17 de febreru de 2012.
  10. ↑ «Iranian group in UK terror win» (n'inglés). BBC News. 24 de xunu de 2008. http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/7471999.stm. Consultáu'l 17 de febreru de 2012.
  11. ↑ «Council Common Position 2005/847/Cfsp» (n'inglés). Official Journal of the European Union L 314:  p. 44. 2005. http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/site/en/oj/2005/l_314/l_31420051130en00410045.pdf.
  12. ↑ Departamentu d'Estáu de los Estaos Xuníos (ed.): «Chapter 6: Terrorist Organizations» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 5 de mayu de 2007. Consultáu'l 15 de xunetu de 2007.
  13. ↑ Runner, Philippa (26 de xineru de 2009). «EU ministers drop Iran group from terror list» (n'inglés). EUobserver. http://euobserver.com/24/27472. Consultáu'l 17 de febreru de 2012.
  14. ↑ EU removes PMOI from terrorist list. 26 de xineru de 2009. http://www.upi.com/Emerging_Threats/2009/01/26/EU_removes_PMOI_from_terrorist_list/UPI-44751232989491/. Consultáu'l 17 de febreru de 2012.
  15. ↑ John, Mark (26 de xineru de 2009) (n'inglés). EU takes Iran opposition group off terror list. http://uk.reuters.com/article/asiaCrisis/idUKLQ200287. Consultáu'l 17 de febreru de 2012.
  16. ↑ Blowup? America's Hidden War With Iran
  17. ↑
  18. ↑ (n'inglés) Zohreh Akhyani was elected as the new Secretary Xeneral of the People's Mojahedin Organization of Iran in Annual Congress. 9 de setiembre de 2011. http://www.mojahedin.org/pagesen/detailsNews.aspx?newsid=14188. Consultáu'l 17 de febreru de 2012.
  19. ↑ DC Court of Appeals Rules Against NCRI Petition for Review of "Foreign Terrorist Organization" Designation, 9 de xunetu de 2004, Corte d'Apelaciones d'Estaos Xuníos pal Circuitu del Distritu de Columbia
  20. ↑ Kliger, Rachelle (11 de xineru de 2006). «Resistance group claims evidence of Iranian bomb ambitions» (inglés). The Media Line. Archiváu dende l'orixinal, el 29 de payares de 2006. Consultáu'l 28 d'avientu de 2006.
  21. ↑ «Secret avantu says Iran's new president "fired coups de grace"» (inglés). Iran Focus. Consultáu'l 6 d'avientu de 2006.
  22. ↑ Nigel Brew. «Behind the Mujahideen-y-Khalq (MeK)» (inglés). Foreign Affairs, Defense and Trade Group, Parliament of Australia. Archiváu dende l'orixinal, el 13 de xunetu de 2007. Consultáu'l 15 de xunetu de 2007.
  23. ↑ Fletcher, Holly (18 d'abril de 2008). «Mujahadeen-y-Khalq (MEK) (aka People's Mujahedin of Iran or PMOI)» (n'inglés). Council on Foreign Relations.
  24. ↑ Rubin, Elizabeth (13 de xunetu de 2003). «The Cult of Rajavi» (n'inglés). The New York Times. http://cscs.umich.edu/~crshalizi/sloth/2003-07-15.html. Consultáu'l 19 de febreru de 2012.
  25. 1 2 Graff, James (14 d'avientu de 2006). «Iran's Armed Opposition Wins a Battle — In Court» (n'inglés). Time. http://www.time.com/time/world/article/0,8599,1569788,00.html. Consultáu'l 21 de febreru de 2012.
  26. ↑ Muller, Henry; William Stewart y Raji Samghabadi (14 de setiembre de 1981). «Iran: A Government Beheaded» (n'inglés). Time. http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,924852-4,00.html. Consultáu'l 21 de febreru de 2012.
  27. ↑ Serrill, Michael S.; Edward Barnes (21 d'abril de 1997). «The Armed Women of Iran» (n'inglés). Time. http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,986213-2,00.html. Consultáu'l 21 de febreru de 2012.
  28. 1 2 Cowell, Alan (28 d'agostu de 1988). «A Gulf Truce Leaves Rebels In a Quandary» (n'inglés). New York Times. http://www.nytimes.com/1988/08/28/world/a-gulf-truce-leaves-rebels-in-a-quandary.html. Consultáu'l 21 de febreru de 2012.
  29. ↑ Rubin, Elizabeth (13 de xunetu de 2003). «The Cult of Rajavi» (n'inglés). New York Times. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9C02Y4D6173DF930A25754C0A9659C8B63&scp=1&sq=The%20Cult%20of%20Rajavi&st=cse&pagewanted=4. Consultáu'l 21 de febreru de 2012.
  30. ↑ Hauslohner, Abigail (5 de xineru de 2009). «Iranian Group a Source of Contention in Iraq» (n'inglés). Time. http://www.time.com/time/world/article/0,8599,1869532,00.html. Consultáu'l 21 de febreru de 2012.
  31. ↑ Isikoff, Michael (18 de mayu de 2005). «Terror Watch: Consider the Source» (n'inglés). Newsweek. http://www.newsweek.com/2005/05/17/terror-watch-consider-the-source.html. Consultáu'l 21 de febreru de 2012.

Bibliografía

Enllaces esternos

Oficial

Otros







Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.